➷ open | A fool who stands for nothing

Lage en trage stappen met lichtgekleurde poten nu bruin van de aarde en grond. Zijn adem iel maar door bekendheid met dit gevoel niet onbehagelijk. Lopen oogt bijna op sluipen in nauwe en donkere gangen. Gangen die voor hem als een kaart uitgestippeld stonden in zijn geestbeeld. Het was duidelijk als maar kon zijn. Enkel voor hem. Graven, herleggen, uitbreiden. Soms jagen, prooi kwam soms ook ten domme op bezoek. Een draai met zijn oor en kleur komt terug de tunnels in. Zwart word bruin, word groen, word geel met wit. Dor gras met droge bloemen bedekt met sneeuw. Hij zag nog wat onder deze deken behoorde te liggen. Meer ruimte werd aan hem en zijn verstijfde spieren gegund. Een steek van kinderlijke euforie om het zonlicht weer te zien en klaar te zijn met de dag. Crossfire gaf een lach en sprong naar buiten. De grond en de lucht was zoals hij hem wist te vinden, maar in zijn enthousiasme had hij niet gerekend op een soortgenoot. Schuldbewust druppelde de glimlach door tot de misgekleurde ogen, en een buiging volgde. "Mijn fout" Echode er simpel uit hem, dienend als excuus.

_{Snelle passen. Gejaagde ademhaling. Een sprong. Een doodskreet. Dood. Lunarbite liet de nek van het konijn los en proefde bloed op haar tong. Het beestje gaf nog één enkele stuiptrekking voordat hij officieel de geest had gegeven. Ze kneedde zijn vacht met haar kleine voetjes terwijl ze op het dier neerkeek. Ha, weer een goeie vangst voor haar. Oh, wat was ze toch een goede jager. Ze begroef het dier een eindje verderop in een lage kuil, bedekte het met aarde en sneeuw, en trok weer terug de heide op. Ze slaakte een geschrokken kreetje toen even later een kat recht voor haar uit de grond gesprongen kwam als de prooi waarop ze joeg. Haar grote, blauwe ogen waren groot van schrik terwijl ze in de ogen van de ander keek. "Crosssssfire," humde ze vrolijk terwijl alle schrik op slag van haar gezichtje verdween. Haar mondhoeken krulde om en haar dikke, rosse pluimstaart danste vrolijk op en neer toen ze voor hem sprong. "Eindelijk klaar daar beneden?" raadde ze terwijl ze zich dicht naar hem toe bracht tot hun neuzen elkaar bijna raakte.}

Het leek erop dat het lot vandaag voor hem een Lunarbite op de planning had staan. Een die gelukkig snel zijn excuses accepteerde en een vrolijke respons terug diende. Zijn oren bewogen in korte en tikkende bewegingen bij de manier hoe zijn naam genoemd werd. En hierbij besloot hij dat hij dat hummen aangenaam vond. Het klonk prettig in zijn oren en als hij op dat moment geen vraag had gekregen had hij mogelijk teruggehumt… ach, waarom ook niet? Wie hielt hem tegen? “Lunarbiteeee” Mauwde hij in een muzikale toon terug. Geamuseerd door de reactie en hun neuzen zo dicht bij elkaar keek hij in de stukjes hemel die haar ogen moesten voorstellen. Wat ontzettend blauw, zou bijna verboden moeten worden. “Ik ben nooit klaar” antwoorde hij compleet waarheidsgetrouw. Nooit waren de tunnels klaar, dat was het hele punt. Zijn voorouders hadden hier aan gewerkt en wanneer hij ooit kits had, zouden die er ook aan werken. Geen enkele andere reden maar plagend bewoog hij zijn slanke lichaam naar voren en gaf een lik over haar snuit. Dat kreeg je ervan als je zo dichtbij kwam. Gebruik makend van deze actie zette hij een stapje naar achteren om hierna over zijn clangenoot heen te springen en plagend naar haar eekhoornstaart te happen. “Hoe bevalt de sneeuw boven de grond, moorrunner?”

_{Lunarbite's hart maakte een vrolijk sprongetje toen Crossfire haar uitnodiging tot spel accepteerde en haar vervolgens met een soort gelijke hum begroete. Het was altijd zoveel leuker als iemand meedeed het maar fratsen. Andere katten waren soms dodelijk saai. Ze wiebelde verwachtingsvol met haar oren toen hij een vage 'Ik ben nooit klaar' verklaarde en zijn kop nóg dichterbij de hare bracht. Ze giechelde ondeugend toen hij haar een brutale lik over haar neus gaf. Ze sprong zelf een klein eindje achteruit met boosaardig twinkelende oogjes. Crossfire sprong behendig over haar heen en Lunarbite siste quasi boos toen hij naar haar staart hapte al kon je van haar gezicht aflezen dat ze het spelletje prachtig vond. "Waag het nog eens!" Daagde ze hem uit. Voor een kort moment bracht ze haar neus weer dicht bij de zijne maar ditmaal verwachte ze wel wat hij zou proberen. Ze trok zich behendig terug, sloeg plagerog naar zijn oren en liet zich op haar rug voor hem op de grond vallen. "Och, het bevalt prima, net heb ik nog een lekkere, vette haas binnen weten te slepen," pochte ze onbeschaamd, het gesprek vervolgend alsof er niets aan de hand was. Ze was immers een hele goede jager en dat mocht iedereen weten. Lunarbite vernauwde haar grote, blauwe kijkers terwijl ze zich op haar buik rolde en haar staart speels onder Crossfire's kin liet doorglijden, en ze zich weer op haar rug rolde. Plots haalde ze zacht giechelend uit naar zijn neus met een vlugge pets van haar pootkussentje. "- naar het schijnt heb ik een veel leukere prooi boven de grond gehaald," snorde ze in afwachting van de grijze tunneler.}

Het was altijd leuk om rond te kunnen spelen met een clangenoot. Crossfire sierde zich zeker in theatrale handelingen en acties, een natuurlijke charme die hij altijd bij zich droeg gaf hem des te meer rede en middelen om hier in mee te gaan. Een leuke koppie en een schuine glimlach zorgde ervoor dat hij snel vergeven werd. Lunarbite speelde des te goed mee met dit alles en het plezier wat te zien in zijn oh zo lichtelijk miskleurde oogjes. Bij de uitdaging liet hij zichzelf door zijn poten zakken en sloop dichterbij, ondeugd en slechte bedoelingen in iedere stap verweven. “Ik denk, kleine gok, dat ik het best nog eens zou wagen” Plaagde hij, compleet waarheidsgetrouw. Toch had hij wel een idee dat de tweede keer niet zo makkelijk zou gaan. Echter zou dit hem niet tegenhouden, hij was juist benieuwd wat het hem nu zou brengen, wat onze mevrouw in rood zou uitspoken. Dit bleek een klap rond zijn oren te zijn. Hij maakte een geluid van absolute shock, om zichzelf hierna zo weg te zetten dat hij over Lunarbite heen stond, terwijl zij op de grond lag. Zonder haar aan te raken torende hij zo boven haar heen… om dan toch een hapje te nemen van haar oor voor hij weer wegdook. Al voelde hij zich bijna betrapt toen de staart onder zijn kin te voelen was. Met toch een kleine blos rond zijn oren gaf hij een warme lach, en dook toen snel opzij. Nu pas leek hij het moment te vinden om woorden terug te schenken. “Och, en ik maar denken dat je mij een lekkere vette haas vond. Ik was al helemaal gevleid..” Hij stak zijn tong uit op dezelfde snor toon, om toen dichterbij te lopen, zodat ze recht oog in oog met elkaar stonden, “Maar tragisch genoeg betekend boven grond halen nog niet een geslaagde jacht” Hij kwam nog een stapje dichterbij. “Daarvoor moet je hem toch echt….” Zijn snuit kwam nog dichter en hij fluisterde. “Vangen” En nog voor deze woorden goed en wel onderweg waren sprong hij nogmaals over haar heen en zette het op een lopen, een volledige sprint zoals windclanners bekwaam waren. [/b]

Onderwerp: Re: ➷ open | A fool who stands for nothing