Can't change the way we are

Forcekit werd langzaamaan wakker en opende haar ogen. De wereld was zwart, zoals het gewoonlijk was. Ze hoorde om zich heen dat er nog kittens waren die wakker werden en ze voelde lichte beweging in het nest naast haar. Haar moeder murmelde iets tegen haar en sloop toen het nest uit. Ze had duidelijk niet gezien dat Forcekit al wakker was. En dan was zij de blinde hier, kun je nagaan. Forcekit stond op en rekte zich uit. Ze had geen zin om weer een dag in de nursery te spenderen en dus vond ze het maar eens tijd worden om op ontdekkingstocht te gaan. Ze kende het kamp al wel een beetje omdat ze zich daar al vaker begeven had en wist dus ook moeiteloos naar buiten te komen. Ze opende haar bekje en draaide haar kopje in verschillende richtingen. De wind kwam van voren, wat wilde zeggen dat ze makkelijk kon ruiken waar dat de apprentice’s den zich bevond. De elder’s den bevond zich ongeveer naast de nursery en de warrior’s den lag tussen de apprentice’s den en de elder’s den in, als ze het goed had. Het zou in elk geval logisch zijn omdat de warriors hun apprentices moesten gaan halen voor training en dan zou het dom zijn als ze eerst nog heel het kamp door moesten lopen voordat ze bij hun apprentices waren. Ze richtte haar nietsziende blik naar voren en begon toen te wandelen. Ze voelde hoe ze langs de prooistapel streek met haar pels en ze stapte een klein beetje opzij om te voorkomen dat ze zou gaan struikelen. Toen ze ongeveer het idee had dat ze bij de apprentice’s den was, vertraagde ze haar stappen wat en was aandachtig voor het gevoel dat haar snorharen ervaarden. Ze voelde iets langs haar snorharen strijken en wist dat ze binnen de den stond. “Hallo?” besloot ze uiteindelijk te zeggen om de aandacht te trekken van welke apprentice hier dan ook nog was. Want dat kon ze natuurlijk niet zien.

Haar nietsziende ogen richtten zich een klein beetje meer naar links toen de apprentice begon te spreken. Het leek erop dat ze niet erg ver van hem stond en dat ze het juist had ingeschat, dus dat was wel iets waar ze trots op was. De apprentice bleek te weten wie dat ze was, maar dat vond ze niet zo vreemd. Er waren nagenoeg geen blinde kittens in de nursery en als er dan eens één was, dan bleek heel het kamp dat te weten. Ach, het zou haar ook wat. “Dat klopt,” sprak ze op een trotse toon. “En wie ben jij?” vroeg ze. Ondanks dat hij wel haar naam wist, had zij geen idee wie hij was. Ze had hem zo ver ze wist nog niet geroken in de nursery en voorbij zien komen ging natuurlijk ook vrij moeilijk in haar geval, dus ze wachtte maar op wat de apprentice ging zeggen.