Wow!!!

Het territorium van de clan des waters had zoveel geheimen en verborgen wonders. Vandaag had ze een prachtige vis zien zwemmen in de rivier, de schubben schenen en waren gekleurd in allemaal mooie kleurtjes. Van appelblauwzeegroen tot de mooiste winterblauw, het was één van de mooiste vissen die ze ooit had gezien. Maar die was wel snel, en daarom was de kattin er niet in geslaagd hem te vangen. Toch gaf dat helemaal niets, want ze kreeg veel nieuwe kansen en pogingen! Ze wist dat ze het ooit zou kunnen als ze zou blijven oefenen! Want haar hart maar bleef geloven en ze hoop had, was niets echt onmogelijk. Ondertussen was de oranjegrijze poes opweg naar de grote, stromende rivier, van plan om wat te gaan drinken. Daarstraks was ze er al geweest met die vis, maar ze keerde graag meerdere keren terug op één dag. Alhoewel, misschien had ze beter niet moeten terugkeren want ze werd ‘aangevallen’. Een jongere poes sprong op haar af en duwde haar uit balans. Ze moest echt eens die steun in haar poten vinden, want haar ene poot verloor steeds zo snel zijn steun. Rising keek eens goed naar wie haar had besprongen en ze herkende haar. Eén van die nieuwe apprentices. “Aurorapaw, waarom deed je dat?”, vroeg ze. Ofcourse, ze was erg positief ingesteld. Maar niet als iemand haar zomaar besprong zonder reden.

De andere apprentice stapte een paar stappen van bij haar vandaan waardoor ze zichzelf even kon rechtzetten. Ze luisterde naar de uitleg die de zilvergrijze poes gaf en ze knikte uit begrip. “Ik heb wel nog een tipje”, begon de asgrijze apprentice al wat vriendelijker. “Voordat je op iemand afspringt, kijk dan eerst op wie je afspringt, want het had slechter kunnen lopen”. Dat was een belangrijke les voor elke leerling. Goed uitkijken op alles, de juiste locatie bepalen, de technieken oefenen, de ander bestuderen, geuren leren kennen. Het was allemaal deel van dit leventje, maar zodra ze dat allemaal konden en oud genoeg waren werden ze grote geweldige warriors. Er was veel werk voor en het kostte veel tijd, maar het zou haar toch wel lukken met een positief ingestelde setting, goede vrienden en natuurlijk bij het kennen van alles dat een apprentice moest kennen.

Haar ene voorpoot had altijd een zwakte gehad om balans te houden maar dat hield haar niet tegen van een goede warrior te worden. Toen de zilveren apprentice vroeg of het anders wel goed met haar ging, knikte ze volwaardig. “Natuurlijk gaat het goed met mij”, antwoordde de asgrijze poes vervolgens op haar met een kalme toon in haar stem gevestigd. Alles was goed nu, ze had zich niet teveel bezeerd en het was geen echte vijand die haar besprong, gewoon een leergierige apprentice. Paar manen geleden, toen ze ook een gloednieuwe apprentice was, wilde ze ook meteen alles weten en alles leren. Maar na een tijdje besefte ze dat alles zijn tijd nodig had en dat het ging komen met genoeg geduld. En dat pauzes ook terecht en goed waren. Misschien kon ze straks wel wat belangrijke punten aan Aurorapaw vertellen straks.  

De andere poes kwam weer wat dichterbij en ging zitten terwijl ze vroeg wat Rising zat te doen voor dat ze besprongen werd. De asgrijze kattin was het eventjes vergeten, maar toen wist ze het weer nadat ze wat dieper terugdacht. “Ik was onderweg naar de rivier om wat water te gaan drinken tot ik opeens besprongen werd en daarom nu met jou sta te praten in plaats van verder te gaan maar het geeft niets want ik ben niet zo dorstig meer”, mauwde de kattin terwijl ze naar boven keek en bijna al haar gedachten zei, waardoor het een hele boterham was. De apprentice was ook zo’n praatkous als ze eenmaal iemand had om mee te praten, het was wie ze was. “En jij, wat zat jij te doen?”, vroeg de kattin toen nieuwsgierig terug.  

De poes zat weer zeer schuldig voelend te kijken en te schuifelen met haar poten. Het was echt niet erg geweest- er waren tienduizend ergere dingen dan worden besprongen onderweg naar de rivier. En tenslotte, dan was vandaag ook weer eens niet zo saai geweest! “Het was echt niet erg hoor, Aurora”, gaf de asgrijze kattin toe. Toen luisterde ze naar het verhaaltje van haar kant, en het leek erop dat ze wat moeite ermee had gehad, te zien aan haar druipende vacht. “aha”, was het enigste dat er nog uit haar bekje kwam terwijl ze de poes eens bekeek. Kon die niet zwemmen, of had die problemen met wat rotsen op te klauteren? Dat maakte haar best wel nieuwsgierig, maar iets in haar zei dat ze er beter niet naar moest vragen.

Verderop klonk er wat getjirp van een vogeltje, maar ook zij had nu de zin niet om hem te gaan vangen en zag hoe die tevreden de lucht in vloog na wat zaden gepikt te hebben uit de grond. Haar bijna rode ogen waren op de andere apprentice gericht alhoewel er niet heel veel spannends gebeurde nu. Het was de stilte van de natuur kon je zeggen maar toch liep de tijd net zo snel als anders. “Ik heb zin om iets te doen weetje, ik ben gewoon klaar met al mijn taken en ik heb geen zin om te gaan jagen”, mopperde de asgrijze kattin toen. Haar leven moest gevuld worden met actie, en saaie stille momenten zoals dit deden haar een beetje ongemakkelijk voelen, maar jagen was zo typisch en saai. De apprentice keek toen eens wat rond om inspiratie op te halen.

Ze had altijd al een angst voor stilte gehad. Het leek te knagen aan haar binnenste en het voelde alsof haar maag werd omgedraaid. Ze kon er gewoon echt niet tegen. Meesten hielden wel van de stilte, maar zij niet. Als het op stilte aankwam was ze allang dood. Ze was opgegroeid met veel geluid en veel actie. Zonder kon de kattin echt niet tenzij ze veel stress wilde en innerlijke gedachten. 'Wat wilde je doen dan?', vroeg de zilveren apprentice aan haar. "Ik heb geen idee. Maar ik wil niet langer niksen", sprak ze terwijl ze om haar heen keek. De stilte werkte frustrerend op haar zenuwen and she didn't like it.

De woorden van de jongere apprentice spraken haar niet zo aan. Merendeels omdat ze net had gezegd dat ze geen zin had om te jagen en de stilte waar ze niet zo goed tegen kon. Er moest iets veranderen, en wel nu. “Ik heb net gezegd dat ik geen zin heb om te jagen. We doen het toch voor de rest van ons leven, dus kunnen we nu niet iets anders gaan doen? Iets dat leuker is, iets beters”, merkte de jonge kattin op en sprak met veel motivatie. “Laten we wat gaan verkennen. De wereld is groter dan we denken”. Met deze woorden begon de asgrijze poes te lopen richting de richting de rivier, niet wetende dat Aurorapaw bang was van water. Want zeg nou zelf, welke Riverclanner is er nu bang van water? In ieder geval Risingpaw toch niet.

Ze merkte op hoe de andere haar oortjes ongemakkelijk naar achteren vouwde. Het was niet echt haar bedoeling om haar ongemakkelijk te maken. De hele reden dat ze zo deed was omdat zij zelf ook heel erg ongemakkelijk was dankzij die akelige stilte die aan haar knaagde. 'Klinkt goed', zei Aurorapaw gelukkig, dan konden ze samen gaan verkennen. Uiteindelijk was ze vrolijk en wel naar de rivier getrippeld, daar waar water snel stroomde en het een mooi aanzicht was. "Onze geliefde rivier is mooi he? Wij zijn de enige Clan met zo'n geweldige rivier!", meldde ze trots aan de ander. Ze heetten daarbij niet voor niets Riverclan. De asgrijze poes stapte door het riet heen om het water te bereiken en deed haar pootje in het water, maar het water was zo ijzig koud op het moment dat ze nu niet wilde gaan zwemmen en trok zich terug. "'t water is een beetje koud, misschien kunnen we nog wat andere dingen gaan doen tijdens onze verkenning naast zwemmen in de rivier", knikte ze de andere toe.