A boy like him

Kalm scande haar ogen het kamp af, zoekende naar iets dat... Klikte in haar kopje. Maar tot nu toe had ze niemand gevonden. Geen enkele kater kwam ook maar bij haar standaard. Die ene had eens vreemd gekeken naar een thunderclanner... En die ander... Wel de gekke dingen die ze over hem had gehoord... Dat moest ze helemaal niet weten. Het was toen haar heldere ogen op een vurig gelaat vielen, dat ze opstond en een charmante, lieve glimlach op haar gezicht verscheen. "Firespirit!" ze sprong naar de ander toe. "Zin om te gaan vissen?"Het zou namelijk een ideaal moment zijn om hem beter te leren kennen.

Zijn nachten leken gevuld te zijn met dromen over 't vuur dat likte aan zijn vacht en zijn snorharen weg branden. Firespirit sliep dan ook niet geweldig. Hij had nog wat last van ademhalen door de rook, maar Shrimppaw had 't niet erg gevonden als hij wat zou gaan wandelen, zolang hij zich niet te veel zou inspannen. Zijn snorharen waren bijna helemaal afgebrand en hij had enkele lichte brandwonden opgelopen door zijn kleine reddingsactie. En hij wist niet wat hij ermee moest doen. Zijn zeegroene ogen stonden wat glazig toen opeens een grijze kattin voor hem verscheen. Hij herkende haar als Honeybear, een kersverse warrior. "Sure?" miauwde hij schoor. "Ik geloof dat Shrimppaw zei dat 't kon zolang het niet inspannend is." Daar ging zijn moment van rust, maar aan de andere kant was hij blij om uit 't kamp te kunnen.

Ze deed zoals gevraagd en nu was het ronde 1; tijd om te zien of haar keuze goed zou zijn. Hij was perfect, een goede sterke warrior, wat wilde je nog meer in een man? Juist ja, ze zou het niet weten. De rode kater sprak dat het goed was en even knikte ze naar hem. "We zullen het rustig houden," maar voor Honeybear moest alles om het zorgen voor de clan draaien. Als er geen werk werd verricht werd ze onzeker, onrustig. De clan had altijd eten nodig, altijd hulp. Er was altijd wel iets te doen, niet? "Ik wilde gewoon een excuus om even een ommentje met je te doen," ze glimlachte even bescheiden naar de ander terwijl ze hem voorbij liep, haar staart gebaarde dat hij mee kon komen. "En ik dacht... Vissen is wel handig en leuk dus waarom niet?" ze haalde kort haar schouders op. Misschien niet het beste maar ze had het nodig, een excuus...

Honeybear verzekerde hem dat ze het rustig aan zouden doen. Hij wilde geen kwade Shrimppaw op zijn kop krijgen immers. Als een Medicine Cat kwaad werd, was het alsof Starclan kwaad op de katten was. Daarom hielt hij ze graag aan zijn goede kant. Hij keek op en zijn zeegroene ogen haakte zich eventjes in die van haar toen ze begon over een excuus voor een ommetje. Wat moest hij hiervan denken? "Natuurlijk," miauwde hij lichtelijk onzeker. Er was zoveel aandacht rond hem momenteel en hij was niet blij mee. Hij wilde gewoon in de schaduwen blijven, zijn moeder haatten vanuit die schaduwen. Nee, Firespirit schudde zijn kop. Hij wist niet of hij Crystalstar nog haatte, hij keurde haar methodes niet goed. Maar als hij haar echt gehaat had, zou hij haar niet gewoon achtergelaten? "Ja, ja vissen is goed," miauwde hij daarna afwezig.

De poes deed zo haar best haar masker op te houden, sterk te staan in haar poten en een facade op te houden die de ander zou kunnen charmeren... maar het leek niet echt te werken, de ander leek niet te vallen. Maar was dit niet hoe liefde werkte? Ze slikte even, de ongemakkelijkheid van twijfel vond wortel in haar hersens. Dat vond ze een afgrijselijk gevoel. Honeybear was immers iemand die altijd stabiliteit wilde, zekerheid en standvast. Ze wilde niet in het wilde rondslaan en alles overlaten aan toeval, nee.. Voor haar moest het rechtuit zijn. Kalm keek ze naar de ander, hij had eigenlijk erg mooie ogen. Ze waren dezelfde kleur als Crystalstar, maar als ze eerlijk moest zijn dan stond het wel mooier bij hem. Ze glimlachte dan ook even toen hij instemde en kalm gebaarde ze even met haar staart, een teken dar hij mee moest komen.
Met rustige passen wandelde ze het kamp uit, af en toe even omkijkende of Firespirit mee was. "Nou... Firespirit, ik wilde je een beetje beter leren kennen," ze haalde diep adem, waarom voelde haar hart zo raar aan? Was dit stress? Het was zeker geen adrenaline, dat gevoel kende ze maar al te goed. Het was het gevoel van vechten, bloed vergieten. Het was een fijn gevoel, eentje waarbij je je verhoogd voelde. Dit was geen verhoogd gevoel, ze vond het geen fijn gevoel... Ze voelde zich zwak. "Ik ben dus uh, Honeybear, maar dat wist je al. Dochter van Moonhunter en Wolfflower... Maar Chillybreath is eigenlijk meer een ouder voor me dan m'n echte ouders," Was dat een goede topicstarter? Geen idee. "Sorry, smalltalk is niet mijn beste... Kwaliteit," miauwde ze dan ook snel achter haar woorden aan, een schuine glimlach op haar gezicht. Ze probeerde haar best te doen, zoveel was duidelijk.

Op een kalm ritme liep de rode kater achter de grijze kattin aan en vroeg zich af waarom hij dit eigenlijk deed. Nou ja, hij kon zo weg komen uit het kamp, dus dat was altijd al goed geweest, maar waarom wilde zij zijn aandacht zo graag. Hij was niet zo bekend bij de poezen, ook nooit geweest, het interesseerde hem nooit echt. Dus waarom dit opeens?
Hij keek op toen Honeybear begon te spreken en zei dat ze hem eigenlijk beter wilde leren kennen. Ze hadden elkaar net misgelopen in hun apprentice tijd, hij was bijna warrior toen ze geboren werd, dus het was logisch dat ze elkaar niet heel erg goed konden, toch? Ze begon over zichzelf, over haar ouders en dat ze geen goede band met haar echte ouders had, oh dat klonk bekend. Daarna verontschuldigde ze zichzelf dat ze niet zo goed was in small talk. Hij glimlachte eventjes ongemakkelijk. "Goed dan. Ik ben Firespirit. Crystalstar, onze oh zo grote leader, is mijn moeder. Creamyfrost is mijn vader, maar hij's buiten beeld aangezien hij overleed voordat mijn broer Icecream en ik geboren waren." Miauwde hij enigszins ongemakkelijk. Waarna hij ging zitten en zijn staart rond zijn poten krulde. Now what?