Do you believe we can walk on water?

De zon begon langzaamaan op te komen. Nu dat het strengste gedeelte van het winterseizoen voorlopig gedaan leek te zijn, brak het zonnetje zo nu en dan wel eens door en waren de ochtenden niet meer zo koud en streng als dat ze eens geweest waren. Ebonypaw vond dit wel fijn; ze was meer fan van de warmte dan van de kou en het zou haar final assesment, als deze er over een paar manen eenmaal aan zou komen, ook een stuk makkelijker maken. Ze had bijna medelijden met diegenen die hem dit seizoen nog af moesten leggen, maar aan de andere kant was dat wel de ideale manier om aan Crystalstar te bewijzen dat je geschikt was om warrior te worden. Ebonypaw liet het kamp achter zich en besloot om nog wat op haar jachtkunsten te gaan oefenen. Elke seconde die ze niet samen met haar mentor hoefde te spenderen, gebruikte ze om zelf haar skills aan te scherpen. Ze had niet bepaald geluk met Grimestripe als mentor en ze vroeg zich ergens af of het een test was van Crystalstar, maar ze besloot om er koeltjes onder te blijven en haar mentor wel eens te laten zien wat ze kon. Haar gedachten werden onderbroken toen ze een bekende geur rook en ze gaf een knikje aan de rood-witte poes. Ze herkende Whitepebble wel, maar ze hadden eigenlijk nog niet veel gesprekken gehad en Ebonypaw wist dat dat met het stille karakter van Whitepebble langs haar kant ook niet snel zou gebeuren. Dan moest zij maar de eerste stap zetten. “Ben je op jacht?” vroeg ze op een rustige toon.

Ze was niet zo lang geleden warrior geworden en het was nog steeds wennen dat ze niet Whitepaw meer was, maar Whitepebble. Ze wist nog goed hoe ze Whitekit was en hoe ze ruzie had gemaakt met Cottonkit en hoe ze plezier had met Shrimpkit. Ze had zoveel herinneringen aan haar verleden gebonden en ze hield er altijd van om terug te kijken naar alles dat ze tot nu toe had meegemaakt. Ze was eindelijk een warrior geworden en nu stond ze op eigen poten. En met die poten ging ze nu zelfstandig gaan jagen. De poes was niet gewend dat haar mentor of haar vriendin niet bij haar waren om te jagen. Nu was ze helemaal alleen, maar hun vriendschappen waren nog niet voorbij. Ze was er zeker van dat ze binnenkort weer eens goed en bondig samen zouden gaan jagen zoals echte vriendinnen deden. Maar een stem van een andere apprentice deed haar opeens schrikken. 'Ben je op jacht?', vroeg die op een rustige toon. De rode kattin keerde haar kopje naar haar toe. "E... Eh...... Ja...?", begon ze, een beetje nerveus. Ze was in een gesprek gekomen en zij was die niet eens begonnen. Dit was code rood.

Ebonypaw moest een lachje onderdrukken toen Whitepebble op een nerveuze, verlegen lijkende manier tegen haar sprak. Het was namelijk best wel schattig om haar te zien spartelen voor een antwoord. Ze was zo het tegenovergestelde van Ebonypaw en Ebonypaw had het gevoel dat ze moest proberen om het beste in de kattin naar boven te halen. “Zullen we samen op jacht gaan?” vroeg ze op een geïnteresseerde toon. “Ik denk dat ik namelijk nog wel wat extra kennis kan gebruiken en wat is een betere manier dan het leren van de tactieken van een ander?” Ze greep de kans om meer kennis op te doen altijd met beide poten aan en iedereen had zo zijn eigen, unieke stijl van jagen. Whitepebble zou waarschijnlijk geen uitzondering op de regel zijn en Ebonypaw hoopte dat de rood-witte kattin haar nervositeit opzij kon zetten om deze kans aan te grijpen.