On a quiet morning ...

Het was nog vroeg, maar Eaglepaw was al klaarwakker. Hij had toestemming gekregen om zelf te gaan jagen, het was voor het eerst dat hij alleen ging jagen mét toestemming van zijn mentor. Nu hij ouder was had hij ook meer vrijheid. Hij kon beter vechten, wist hoe hij zich in zijn eentje moest redden en kende het territorium en de warrior code goed. Zelfs als hij in de problemen kwam, wist hij vast wel een manier te bedenken om eruit te komen. Zijn neus zocht naar geuren, naar prooi. Vaag was daar de geur van muis, en stilletjes liep Eaglepaw richting de plek waar de geur vandaan kwam. Met zijn scherpe ogen keek hij tussen de bomen door, opzoek naar iets dat bewoog. Daar, niet ver van hem vandaan scharrelde een muis door de dorre bladeren heen. Hij had geluk dat hij zo snel iets had gevonden, aangezien de meeste dieren in leafbare onder de grond zaten. De apprentice zakte naar beneden, in sluiphouding. Met kleine pasjes liep hij dichterbij, zo stil mogelijk. Hij was nog maar een paar meter van de prooi vandaan, en het kleinste geluidje zou het nu kunnen verpesten. Gelukkig maakte hij geen geluid.

Sharkpaw was niet echt iemand die wachtte op de toestemming van zijn mentor om te gaan jagen. Hij was ook niet echt iemand die vroeg om toestemming om de delen van of buiten zijn territorium te gaan ontdekken. Als ze dachten dat hij ging luisteren naar één of andere dwaas die meer met zijn vacht bezig was dan met zijn apprentice, dan hadden ze het mis. Ook was hij niet vergeten hoe Snappingturtle een poging had gedaan om hem te intimideren nadat dat mormel van een Aspenkit hem lastig was komen vallen. Als zijn mentor dacht hem te kunnen bedreigen met loze woorden, dan had hij de verkeerde kat voor zich. De dwazen in zijn Clan zouden nog wel snel merken dat hij iemand was om te vrezen en niet iemand waar ze zomaar hun gang mee konden gaan. De grote tabby kater liep door het territorium en had eigenlijk niet echt een doel voor ogen. Zijn groene blik gleed bedachtzaam naar opzij toen hij iets hoorde ritselen en hij zag Eaglepaw in een jachthouding staan. Een kleine grijns kwam om zijn lippen en hij stapte expres hard op een takje. De muis schoot weg, maar in zijn paniek ging hij de verkeerde kant op en Sharkpaw haalde genadeloos hard uit. Het diertje bleef aan zijn klauw hangen en Sharkpaw kon het hartje ongezond hard horen kloppen terwijl het piepend aan Sharkpaw’s klauw hing. Sharkpaw keek met een sadistische grijns van de muis naar Eaglepaw en liet het diertje toen hard op de grond vallen, waarna hij het doodbeet. “Het maakt niet uit wie het vangt, toch?” vroeg hij vervolgens op een onschuldige toon aan Eaglepaw, alsof hij net niet met hun eten had gespeeld. “Als de Clan maar te eten krijgt. Toch?” Hij kneep zijn ogen uitdagend samen naar de apprentice.

Het ging allemaal heel snel, en voordat hij het wist rende de muis weg. Hij was er zeker van dat hij niet op een takje had gestaan, maar dat mysterie werd snel weer opgelost. Eaglepaw draaide zich om toen hij de stem van iemand hoorde die hij liever niet zag, met zijn muis. ‘De clan is inderdaad belangrijker dan onze ruzie, Shark... paw.’, zei hij kalm. Hij had helemaal geen zin om nog een oorlog te starten, de afgelopen manen had hij er al genoeg vijanden bij gekregen. En de clan was ook belangrijk, maar zijn eer ook. Als die stomme apprentice niet was opgedoken had hij de muis gevangen, en hoewel het hem niet veel deed, had hij op dit moment helemaal geen zin om met die arrogante en koude kater te praten. Als de ander op een of andere manier toch een gevecht wilde starten,was hij hier de oudere apprentice, en vergeleken met hem had Sharkpaw nog niet veel ervaring en training gehad. Hij had een grotere kans om te winnen. Dus Sharkpaw kon hem maar beter niet uitdagen.

De apprentice was gegroeid, dat was Sharkpaw wel duidelijk. Hij zou vast meer training achter de rug hebben, maar dat maakte Sharkpaw vrij weinig uit. Hij zou de kater toch wel uitdagen als hij daar zin in had. In tegenstelling tot de meesten in zijn Clan had Sharkpaw weinig met eer, rang of skills. Hij deed gewoon wat voor hem het beste aanvoelde en bij Morningpaw had dat prima gewerkt. Dat deed hem er trouwens aan denken dat hij die huilbaby nog eens een keer op moest gaan zoeken voor een rematch. Nu dat ze beiden apprentices waren, kon de huilbaby niet meer klagen dat het geen eerlijk gevecht zou zijn. “Ruzie?” Hij grijnsde sadistisch naar de kater. “Zo lang jij me niet onder de poten loopt, zie ik niet in waarom we iets wat ook maar op een ruzie lijkt zouden moeten hebben. Je moet alleen maar je plaats weten, dat is alles.” Sharkpaw zwierde de muis achteloos voor Eaglepaw’s poten en draaide hem toen de rug toe. “Ga daar maar meer pronken bij je Clanmates, als dat is wat je gelukkig maakt,” sneerde hij over zijn schouder naar de kater en hij liep weg. Niet zijn tijd waard.

Zijn plaats weten? Hij moest zijn plaats weten? 'We zijn gelijken, Sharkpaw. Beide zijn we maar apprentices.' Nee, hij was niet meer of minder dan de ander. Als hij zometeen warrior was, dan zou hij natuurlijk een hogere rang hebben, maar voor nu nog even niet. Sharkpaws pogingen om hem boos te krijgen of uit te dagen, werkte vorige keer misschien. Maar hij was anders nu, hij had zijn gevoelens beter onder controle, of dat dacht hij in ieder geval. Verbaasd keek de jonge kater toe hoe de andere apprentice de muis achterloos voor hem neer legde, alsof het hem niks uit maakte. Toen kwam natuurlijk de opmerking. Pronken bij zijn Clanmates, Eaglepaw rolde met zijn ogen. 'Tuurlijk, als dat is wat je wil. Weet alleen dat ik het beste wil voor de clan, dat en niks anders. Anders dan sommige hier.' Dit vertelde hij op een nog steeds kalme toon, met zijn hoofd omhoog. Sharkpaw kon hem echt niet naar beneden praten, als hij dat maar wist.

Eaglepaw dacht dat ze gelijken waren. Dat maakte hem ziek. En aan het lachen, letterlijk. “We zijn in geen enkel opzicht gelijk en we zullen dat ook nooit worden,” sprak hij op een kille toon. Nee, hij zou zichzelf altijd meer voelen dan zijn Clanmates. Hij zou misschien niet even veel skills hebben als de beste senior warrior, maar qua intelligentie zou hij altijd boven iedereen staan en een simpele apprentice zoals Eaglepaw kon hem niks wijs maken. De beschuldiging dat naar zijn kop werd gegooid toen hij wegliep, deed hem vrij weinig, maar Sharkpaw draaide zich alsnog om. “Waarom testen we niet wiens houding dan het beste is,” daagde hij de kater uit. “Je hebt twee manen voorsprong op mij. Bewijs dan dat jouw aanpak beter is dan die van mij.” Hij liet zijn klauwen uitdagend uit hun hulzen komen en zakte in een vechthouding, zijn groene ogen kil gericht naar Eaglepaw. Als hij hiermee akkoord zou gaan, dan ging hij heus niet sparren zoals ze dat met apprentices onder elkaar deden. Nee, dan zou er bloed vloeien. Dat was al sinds Morningkit geleden en Sharkpaw wilde maar wat graag deze optimistische dwaas op zijn plaats zetten.

Een gevecht? Sharkpaw dacht echt dat een gevecht was wat ze nu nodig hadden? Acornstar zou vast geweldig blij worden als hij hoorde dat twee van zijn apprentices gezellig een potje gingen vechten. Maar aan de andere kant, was het een goede manier om de ander een lesje te leren. Misschien zou Sharkpaw eindelijk is na gaan denken over anderen, dan alleen zich zelf de beste te vinden. 'Als jij er zin in hebt, ga je gang.' En met die woorden draaide Eaglepaw zich om, en begon de andere kant op te lopen. Zicht op de apprentice had hij misschien niet meer, maar met zijn oren was niks mis. Als de kater besloot aan te vallen, was hij meer dan klaar om zich te verdedigen. Een verrassingsaanval is de beste aanval, een van de lessen die hij had geleerd tijdens zijn tijd als apprentice. Sharkpaw verwarren, en daarna razendsnel toeslaan, een goede strategie had hij. Het enige wat hij nog moest doen, was het ook daadwerkelijk uitvoeren. Maar hij had al het vertrouwen in zichzelf, en bleef ontspannen lopen, klaar voor wat er dan ook zou komen.

Het was niet echt een bevestiging, maar ook geen afwijzing dat volgde. Sharkpaw bewoog met zijn oortjes toen hij zag dat Eaglepaw zich omdraaide en weg begon te lopen, met een ontspannen tred. Het leek meer naar een afwijzing te neigen en Sharkpaw vroeg zich af hoe een apprentice, al manenlang bezig met zijn apprentice, zo dom kon zijn om zijn vijand te rug toe te keren. Tenzij… tenzij het gepland was. Sharkpaw schudde zijn kopje kort maar krachtig en richtte zijn kille groene ogen op Eaglepaw. Nee, nu moest hij toeslaan ook, of de dwaas nu serieus was of niet. En dus begon hij te rennen en haalde uit met zijn klauw toen hij vlakbij Eaglepaw was. Hij had het niet over een spartraining gehad toen hij opteerde om te vechten en hij ging dus ook niet met ingetrokken klauwen vechten. Als Eaglepaw niet wilde lijden, dan had hij de keuze van daarnet maar niet moeten maken.