Malice

Nu Sharkpaw de volledige vrijheid had – en vooral schijt aan de regels die hem opgelegd werden – liep hij het kamp uit. Alsof hij geen straf van Settleddust had gekregen om in het kamp te blijven. Wat gingen ze doen? Hem vastketenen bij de elders? Ja, dat zag hij niet gebeuren. Hij was niet bang voor Settleddust en hij was ook niet bang voor de andere katten in de Clan. Als ze hem straf wilden geven dan was dat allemaal prima, maar de vraag resteerde natuurlijk nog altijd of Sharkpaw zou luisteren of niet. Dat hij later warrior zou worden omdat Snappingturtle praktisch gezien hem niet op jacht mocht nemen, vond hij ook niet erg. Hij had niet zo veel met een simpele titel, al zou het natuurlijk wel leuk zijn als hij de macht kon nemen als leader. En Settleddust zou zijn straf nog wel krijgen voor hem dwars te bomen. Als het niet van Sharkpaw zelf was, dan zou het wel van een andere kat zijn. Karma noemde zoiets. Maar goed, onder het mom van dat hij schone nesten ging halen voor de elders was hij het territorium in gelopen. Zijn begeleider nam zijn taak of niet serieus of kon Sharkpaw niet meer vinden, want de apprentice was hem nog niet tegemoet gelopen. Hij liep echter wel iemand anders tegemoet en een onheilspellende grijns kroop om zijn lippen. Morningpaw. De huilbaby. “Hé, Morningpaw,” sprak hij op een onheilspellende toon, een sadistische grijns kruipend om zijn lippen. “Heb je zin in een rematch?” Hun vorige “speelpartijtje” had een duidelijke winnaar gehad en Sharkpaw zag er naar uit om de kater nog eens op zijn plek te zetten. En om Sunpaw natuurlijk verschrikkelijk boos te maken, want daar deed hij het ook wel voor.

Een sinistere grijns kroop om Sharkpaw’s lippen toen het domme, veel te vrolijke kind eerst niet eens in de gaten leek te hebben wat Sharkpaw bedoelde. Hij begroette hem alsof ze heel goede vrienden waren, alsof Sharkpaw hem niet opzettelijk had doen bloeden. Wel, nu zouden ze dat naar een hoger level tillen en Morningpaw maakte het er niet beter voor zichzelf op toen hij Sharkpaw uitdaagde. “Ga niet huilend naar je mammie of Acornstar toe wanneer dit over is, want ik weet je te vinden,” zei hij dreigend tegen de kater voordat hij uithaalde. Hij sprong eerst naar rechts en beukte hard met zijn schouder naar opzij, waarna hij terugdeinsde en uithaalde met zijn klauw. Hij wilde bloed zien vloeien en het zou hem heerlijk lijken om het rood te zien vermengen met de vacht van deze dwaas. Dat zou zijn dag echt weer goed maken.