Endings

Het leven zou niet voor iedereen worden wat het kon zijn. Bijna niemand zou groeien tot haar volledige capaciteiten en compleet gelukkig zijn met waar zij gekomen was. Ook Russetfur was niet specialer dan een ander, stond niet aan de top van haar kunnen en was kwijt geraakt wat haar lief geweest was. Ze was een familie kat geweest, maar het was haar familie waar ze van vervreemd geraakt was. Haar levensdoel was haar moeder, Innerstar, eer doen, maar ook hierin leek ze gefaald te hebben. Wie was Innerstar? Wie kende haar nog? Waar Russetfur voor haarzelf had moeten leven, was ze haar zelf kwijt geraakt. Een betere vraag zou zijn: wie was Russetfur? Want zijzelf kon die vraag niet beantwoorden.

Wie was zij? De rode kattin had haarzelf tekort gedaan.

De realisatie dat Russetfur voor haarzelf had moeten, had willen leven, was te laat gekomen. Als de rode kattin aan haar eigen kits dacht, zou ze niet anders willen dan dat zij het beste uit zichzelf zouden halen. Ze zou niet anders willen dan dat zij hun levens voor zichzelf leven, voor hun eigen geluk en daarmee het geluk van de Clan en hun familie. Russetfur realiseerde zich dat ze zij de gene was die haar familie een slechte naam had gegeven. Nevermind.

Het was te laat. Want veranderen was nu geen mogelijkheid meer, nu het ijs onder haar poten leek te breken. Haar poten hadden haar naar Fourtree’s gebracht, omdat ze daar dichter bij Starclan had willen zijn. Russetfur had de aanwezigheid van haar moeder willen voelen, om daar troost en kracht uit te halen, zodat ze vanaf dan haar leven had kunnen beteren. Op het moment dat ze zich beter had gevoeld, had ze een prooidier gespot. Het was leafbare en prooi was schaars. Dat ze dus een knaagdier op het ijs had gespot, maar zijn pootje vast gevroren was haar ultieme kans geweest. Terug keren naar haar clan met prooi en nieuwe energie om haar leven eindelijk te beteren. Maar dat ijs behoorde tot Riverclan en dat besefte ze toen ze met het knaagdier door het ijs heen zakte. De geur van Riverclan was sterk om haar heen, alsof hier ook net een patrouille was geweest en zij zakte door het wak, ging kopje onder en kwam niet meer naar boven. Boven het ijs was haar geur gemengd met dat van Shadowclan en Riverclan. Toen haar longen zich vulde met ijskoud water was het enkel haar staart die nog boven water kwam.

Zijn poten voelden licht aan terwijl hij zijn pas versnelde. Hij zou binnenkort snel moeten handelen. Hij zou niet langer in Bloodclan kunnen blijven. Die nieuwe regels en die gekke leader... Nee, Nevermind had wel meer hersenen in zijn koppie om te beseffen dat dit niet goed ging eindigen. Nu ook haaden zijn poten hem gedragen richting fourtrees, maar deze keer zou het een laatste keer zijn. Hij keek op, hapte naar adem en richte zijn helderblauwe ogen even op de kale bomen boven hem. Hij zou het hier missen, hij zou zijn thuis missen... Maar hij wist dat dit het beste was. Hij moest opnieuw beginnen... Hij kon alleen wensen dat Ravenpaw en zijn zussen zouden beseffen dat hij er niet langer was, dat ze vrij waren van zijn vervloekt bloed; ze waren zoveel meer dan zijn dommigheden... Hij liet zijn kop zakken en begon even te klauwen aan zijn nek, zijn lange, sterke klauwen krasten gevaarlijk langs zijn nek terwijl hij kreunend de halsband van rond zijn nek probeerde te halen. Hij had geluk dat het leafbare was, iedereen stond wat minder dik.. Zo ook hem. Het was enkel zijn dikke wintervacht die voor scheuring en pijn zorgde rond zijn goed gevormde nek. Hij spande zijn spieren aan en trok nogmaals even hard aan de halsband. De leren stof schraapte aan zijn vacht en trok plukken haar met zich mee; zo ook deden zijn klauwen dat. Kort haalde hij terug, waarbij hij even diep adem haalde en nogmaals zijn spieren aanspande. Nog een keer, eens goed de klauwen erachter zetten en duwen... Duwen...
Met een zachte plof kwam de met tanden gesierde halsband van zijn lijf af. Wel meteen voelde hij de vrijheid rond zijn nek, het was alsof hij terug adem kon halen. Kalm wreef hij even langs zijn nek heen. De vacht rond zijn hals was sterk uitgedund en zijn actie nu had ervoor gezorgd dat enkele kale plekken te vinden waren onder zijn kop. Zo ook hadden zijn klauwen wat ondiepe wonden gemaakt. Hij was echter meer gewend dan een oppervlakkig schrammetje en hechte daarom weinig aandacht aan de fijne, bloedende wondes in zijn nek.

Hij had de halsband in zijn lelijke bek genomen en was vertrokken langs de grens tussen River en Shadowclan. Zijn kop laag terwijl hij zijn helderblauwe ogen op hete bekende gebied naast hem hield... Shadowclan, zijn thuis. Oh, waarom was hij zo dwaas geweest? Waarom had hij Goldennight achtergelaten voor een kat zoals zijn vader? Hij slikte even en wende al snel zijn blik van het bittere beeld af. Het deed hem ergens pijn bij het besef dat dit de laatste keer zou zijn dat hij de dennebomen zou zien, een laatste keer dat hij het ruwe gebied van zijn oude thuis zou kunnen aanschouwen. Hij huiverde bij de gedachte dat hij nooit meer zou kunnen terugkeren naar het woud. Hij wist immers wat Bloodclan zou doen als ze wisten dat hij het had afgetrapt. Het was niet dat hij niet kon vechten, in tegendeel.... Het was eerder dat hij nooit meer zijn ogen zou kunnen toedoen als hij hier zou blijven. Zijn enige optie was de bergen, de tribe... Dat was zijn enige uitweg.
Een scherp geluid liet hem opkijken waarna wel meteen de halsband van tussen zijn tanden gleed. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de prachtige roestkleurige poes verderop zag. Oh starclan, wat had hij een geluk dat het haar was. Hij kon zijn excuses aanbieden en zijn afscheid nemen... Hij kon haar zijn fouten uitleggen, de pijn stillen die hij had aangebracht. Wel meteen schoot de brede kater naar voren, zijn gezicht stralend bij het zien van zijn ex clanmate en goede vriendin. Het was echter toen het ijs een kreunend geluid maakte, dat zijn ogen groot werden.

Haar lichaam verdween razendsnel onder het ijs en wel meteen voelde hij zijn maag zwaar worden. Zijn hart, die al als een wilde tekeer ging, leek voor even stil te staan toen het besef bij hem binnen kwam. Voor even was het stil, stond hij stil... Kon hij zijn lichaam niet in beweging brengen... Een seconde die voor hem een eeuwigheid leek te zijn. Het geluk dat van korte duur was geweest smaakte nu bitter op zijn tong. Hij voelde zich misselijk en zwaar... Alsof de hele wereld plots op zijn schouders stond. "Russet!"
Zijn schreeuw sneed door de ijzige lucht heen. Het kon hem niks schelen dat de beide clans hem konden horen, het enigste dat nu telde was haar... Hij schoot naar voren, sprong op het ijs en gleed wel meteen uit. Hijgend en grauwend klauwde hij aan de krakende substantie in een poging stabiliteit te vinden op de vervloekte bodem. Zijn lange klauwen maakten een gevaarlijk, schrapend geluid, maar het gaf hem wel hetgeen wat hij zicht; balans. Wel meteen toen hij deze had gevonden, draaide hij zich naar haar... Of hetgeen wat er nog van haar over bleef. Wel meteen voelde hij de stekende pijn zijn ogen, zijn borstkas... En zonder na te denken schoot hij naar haar staart toe. Zijn sterke kakken klemden zich meteen rond haar staart heen en zonder enig besef voor de gevolgen trok hij haar met al zijn macht uit de ijskoude rivier. Zijn beet was sterk, misschien te sterk... En ondanks dat hij normaal een besef had van zijn kracht, stond hij nu niet stil bij wat voor schade hij kon aanbrengen met zijn lijf. Hij haalde diep adem en trok nogmaals aan haar lijf. Haar achterhand kwam boven, gevolgd door de rest van haar lijf toen hij nogmaals zijn krachtige schouders gebruikte. Toen hij haar kop boven had gehaald, lostte hij wel meteen haar staart waarna hij snel haar nekvel vastgreep. Klauterend sleepte hij haar naar de oever toe. Alles ging zo snel, alles was zo snel... Met een plof bracht hij haar naar de rand waarna hij hopeloos naar haar natte lichaam staarde. "Rus-Russet?" Hij zakte door zijn poten en besefte nu pas dat hij beefde, zijn hele lijf beefde. Trillend hapte hij naar adem waarna hij haar wang even neusde. "Russet... Word wakker... Alsjeblieft..." Een snik ontglipte al snel zijn bek. Nee, ze kon niet... Waarom.... Alsjeblieft. Hopeloos haalde hij zijn tong over haar kopje heen, over haar hals terwijl hij voorzichtig zijn lijf tegen haar aan duwde. Hij moest haar warm houden, hij moest iets doen... Hij moest.

Er gebeurde niks. Helemaal niks. Ze ademde niet, lichte haar kop niet op, keek hem niet aan en zei dat het allemaal ok was... Of nog beter, ze gaf hem geen slag tegen zijn domme kop aan en schold hem uit voor alles dat rot en vuil was. Hij was het immers waard om zo behandeld te worden. Hij was niks minder dan een stuk dirt op de grond. Dat besefte hij ook wel, maar hij probeerde er gewoon nog het beste van te maken. Wat had hij gedaan? Waarom had hij het gedaan? Hij keek even op, de kilte van haar lichaam drong door zijn dikke pels door en zorgde ervoor dat een ijzige ril over zijn ruggengraat trok. Het was gedaan, of niet? Niet langer zou hij kunnen wachten aan de grens tot ze misschien kwam... En niet langer kon hij zijn woorden aan haar geven, zijn woorden van spijt en... lichte troost. Een scheve, verbitterde glimlach verscheen op zijn lippen bij die gedachte. Oh, dat was een dwaze gedachte. Niemand wilde zijn troost hebben, Russet was vast de laatste die zijn zielige woorden zou willen. Ja, zo was ze...
Hij had niks gehoord, hij was in zijn eigen wereldje, verdronken in zijn eigen gedachten. Het was dan ook een lichte verassing toen een gedaante hem weg trok van het lijk. Zijn nagels kwamen meteen instinctief uit hun hulsel terwijl zijn natte vacht een poging maakte om wat overeind te komen. Toen hij echter zag wie het was, ontspande hij zich meteen en schuifelde hij stil wat naar achteren toe. Hij moest zijn zoon wat ruimte geven. Nevermind wist dat de kater hem niet mocht en in een moment als deze was zijn vader vast de laatste persoon die hij hier naast zich wilde hebben. Met een verdrietige blik keek hij naar de jonge kater, hoe hij afscheid nam van zijn moeder. Een lichte zucht gleed van zijn lippen af waarna hij even zijn ogen afwende van het tafereel voor hem. Iets in hem zei dat hij ervandoor moest gaan, maar de drang om te blijven en te rouwen was te sterk. het was een tradtie die de clans hadden... En zo ook hij.

Het was toen Ravenpaw woorden zijn kant op gooide, dat hij opkeek. Hij werd beschuldigd van moord door zijn bloedeigen zoon en even trok hij onrustig met zijn oortjes. De grootte kater die zoveel op hem leek begon van alles naar hem te gooien. Woorden gevuld met woede en pure haat... Voor hem. Hij zuchtte enkel even en keek rustig op naar de jonge kerel voor hem. Onstuimig en wild, ongetemd zoals hij ooit was geweest. Hij kon enkel hopen dat zijn zoon iemand had in de clan die voor hem zou zorgen, die zijn schouder zou zijn... Die hem kon helpen zoals Innerstar hem had kunnen helpen. "Ik heb haar uit de rivier gehaald," sprak hij kalm, zijn houding straalde geen greintje aggresie uit. Waarom zou hij ook? Hij had niks verkeerds gedaan en hij wilde de jonge kat voor zich geen pijn doen. "Ik heb je al verteld dat ik haar keuze respecteer. Ik respecteer jullie... Ik zou nooit zoiets doen," Hij slikte even en neeg zijn kop wat waarna hij even zijn ogen sloot. "Het spijt me dat ik te laat was. Ik probeerde haar nog te redden... Het spijt me zo..." Was hij maar even vroeger geweest, dan had hij haar misschien nog kunnen redden... Dan hadden zijn kinderen misschien og een moeder.

De zwarte kater probeerde zichzelf te expliceren, de situatie aan zijn zoon uit te leggen... maar de jonge kerel wilde niet luisteren, zijn gedachten wilden enkel vastklampen aan hetgeen dat zijn hersenspinsel als realiteit had geregistreerd. Nevermind trok even met zijn oren, een tedere zucht gleed van zijn lippen af. Een emotionele vermoeidheid overrompelde hem en trok al de energie die hij eerder had zo uit zijn lijf. Hij had geen puf in hem om zichzelf defensief op te stellen tegenover de apprentice... En zelfs als hij dat had dan wilde hij het nog niet doen. De jongen voor hem was zijn zoon, zijn vlees en bloed. Hij wilde niet vechten met hem, hij wilde hem geen pijn doen. Hij wilde de jongen gelukkig zien, blij, tevreden... maar door zijn domme keuze zou er een besmeurde historiek altijd aan zijn beeld knagen. Hij had hem noch gezegd het niet aan hem te laten komen, dat hij meer was dan wat zijn keuzes... maar het leek erop dat de zwarte kater tegenover hem gewoon geen zin had om te luisteren naar hem.
Kort wende de vader zijn ogen van het tafereel. De woorden die Ravenpaw uitsprak waren niet fijn om aan te horen, maar het was de waarheid die hij had aangenomen en wie was hij om het uit zijn poten te sleuren? Hij had hem de échte waarheid al voor gehouden, maar goed... De ander bleef maar schreeuwen, woorden die ook de werkelijkheid van de situatie droegen... Niet alleen in inhoud, maar ook in toon. Het was waar dat hij onbegrepen was, zoal door zijn oude clan als door bloodclan... Als door zijn familie. Niemand had hem ooit gesnapt, daarom was hij er ook op uit gegaan... Bleef hij nooit langer dan een paar moons op een plaats, of met een dame. Hij snapte zichzelf niet en hij wist dat zijn dommigheden gevolgen hadden voor zijn omgevingen en zijn nagelaat. Het kind dat nu schreeuwend voor hem stond was daar bewijs van. Met een korte beweging keek de oudere kater op, een poging makende tot oogcontact met de apprentice. Hij voelde een steek in zijn hart bij wat de jongen riep in zijn gezicht. Het was nooit zijn bedoeling geweest de ander te kwetsen. Maar nog voor hij iets kon kwam de ander in beweging.
Nevermind sprong instinctief meteen uit de weg waarna hij even de tranen uit zijn ogen moest knipperen. Hij wilde niet vechten met de ander, hij wilde hem geen pijn doen. "Alsjeblieft... ik wil je geen pijn doen," zijn stem klonk smekend en zacht. Hij wilde dit niet doen. De woede die de ander had liet hem zoveel aan zichzelf denken, hoe hij vroeger was. Het deed hem pijn een ander in zo'n gekwelde positie te zien. Het was dan ook met die gedachte dat hij voorzichtig wat dichter probeerde te komen naar de apprentice. "Ssssh... Ik weet dat je boos bent... maar adem in en uit... Het komt goed... Het komt goed," Zijn stem brak, zijn poging om de ander te kalmeren was enkel een dwaze reflectie van wat Innerstar hem ooit had geleerd. Hij was dom, een dwaas. Geen enkele kat die goed bij zijn kop was zou dit proberen... En toch moest hij het van zichzelf doen.

Het was tervergeefs. Zijn zoon zag rood van woede, zag enkel het oneindige doel van moord voor zijn ogen. Hij slikte even en stapte een enkel stap naar achteren toe, zijn kop wat laag houdende terwijl hij luisterde naar wat de zwarte kater tegen hem zei. Oh... Wat had hij zijn jongen toch aangedaan? Was het allemaal zijn schuld? Of was het ook de schuld van Russet? Zou dit ook gebeurd zijn als Neritefur nog leefde...? Hij slikte even en spande wel meteen zijn spieren aan toen de jonge kater naar voren schoot. De ander verastte hem echter en voor hij het wist had hij de shadowclan kater op zijn rug. Hij voelde de nagels van de jongen prikken in zijn huid en wel meteen kwamen zijn eigen nagels uit hun hulsel. Hij bleef echter staan en gaf geen kick, hij spande zijn spieren aan enkel in een poging om zichzelf tegen te houden en het jochie geen klap tegen zijn muil te geven. "Ik wil niet me je vechten... Laat me gaan, je zult me nooit meer zien," liever dat dan dat hij moest vechten met zijn zoon. Liever dat dan dat de ander moest leven met de gedachte dat hij zijn eigen bloed had vermoord. Dat kon immers niet gezond zijn... Voor niemand niet.

Chillypaw kwam met een frons tot stilstand toen het tafereel in zicht kwam. Ze was enkel op patrouille geweest, had geen idee gehad dat hier iets aan de hand was - maar nu stond ze plots middenin een familiedrama, zo leek het. Russetfur lag bewegingloos op de grond, rosse vacht donker van het water. Een grote zwarte kater stond bijna versteend rechtop - en Ravenpaw had zijn klauwen in zijn vacht begraven. "Wat in Starclansnaam is hier aan de hand?", vroeg de kattin, bijna verontwaardigd, mond open van verbazing. Van wat ze vanaf hier kon zien, leek Russetfur verdronken te zijn. De grote zwarte kater kende ze niet, maar waarschijnlijk had Ravenpaw een goede reden om hem aan te vallen - of hij was misschien gewoon zo verblind door de dood van zijn moeder. Chillypaw wist dat ze zelf niets anders zou zijn, dat ze waarschijnlijk ook eender wie kapot zou willen rijten als er iets met Slatefur zou gebeuren. Maar haar moeder was hier niet, en zij had nu dus het voordeel dat ze kalm kon blijven, het hoofd boven water kon houden en Ravenpaw zou kunnen stoppen voor hij iets deed waar hij spijt van had. Desondanks was de rogue in leven houden niet haar eerste prioriteit, daarom sprong ze ook niet meteen tussen. Zolang hij maar niet terugvocht, want dat zou nooit goed kunnen aflopen.

Gevoelens van leegte namen zoveel ruimte in. Hoe was dat mogelijk? Als het gevoelens van leegte waren, wat nam die ruimte dan in beslag. Leegte was niks, tegelijkertijd was het heel veel. Het voelde als een constante druk, iets wat haar tegen de grond wilde werken, iets wat zo vermoeiend en zoveel energie kostte dat doorzetten erg moeilijk was. Ze leefde om te leven. Er was iets in haar leven wat ontbrak, iets uit haar verleden, iets in het heden en haar toekomst voelde uitzichtloos. Waar leefde ze naar toe?

Elke dag probeerde ze dingen goed te doen, een indruk achter te laten. Elke dag leefde ze voor alles om haar heen, maar niet voor haarzelf. Goedkeuring, dat was waarnaar ze opzoek was. Goedkeuring van haar moeder? Of werd dit veroorzaakt door het verlangen naar een vader? Ze had een vader. Nevermind. Dat was de kater waar ze nu naar keek. Hij en Ravenpaw, verhit. Haar oom, Leopardspirit, hij was er ook. En Chillypaw. Innerpaw keek toe. Haar ogen vonden het lichaam van haar moeder, Russetfur. Zo bekend, maar ook zo vervreemd. De hele situatie voelde als schijn, alsof het niet echt kon zijn. Maar het was echt. Het was zo echt, dat ze haar eigen lichaam niet meer kon voelen.

De stem van Leopardspirit trok haar terug naar de realiteit, terug haar lichaam in. Ze knipperde met haar ogen en keek naar haar oom, vervolgens keek ze naar haar vader, daarna haar broer. "Pa...-pap," stamelde ze. Innerpaw kon het niet voor elkaar krijgen om naar het lichaam van haar moeder te gaan. Ze voelde verdriet, ergens ver weg in haar ziel. Het was er, maar het was onbereikbaar. Wat moest ze nu?

Zijn leven was er echt niet beter op geworden en meer woede raasde door zijn lichaam dan eerst. Vreemd genoeg, hij hield zichzelf in controle al zou het niet iedereen daar mee eens zijn. De dood van die Apprentice die hij veroorzaakt had, had niet de gevolgen gehad waar hij op gehoopt had. Het was niet lastig te merken dat Crystalstar het niet eens was met de moord op Hollypaw, als blijkbaar haar naam was en de eerst zo zelfverzekerde kater besloot om stug te zwijgen over of hij er iets mee te maken had. Het betekende niet dat hij veilig was, als ogen op hem gericht waren met ieder hun eigen bedenkingen over hem. Natuurlijk was het geen verrassing dat hij een hoofdverdachte zou zijn, gezien zijn reputatie in en buiten de clan. Alleen hielp het hem niet. Een andere gebeurtenis had hem verder gebroken en Grimestripe had door dat hij er alleen voor stond nu. Niet dat het hem uitmaakte of hem zou tegenhouden, want hij was er van overtuigd dat hij zou rijzen naar de top en deel van de macht zou uitmaken. Hoe dan ook. De slecht gehumeurde Warrior liep langs het water verzonken in zijn gedachtes toen hij al vlug de commitie opmerkte verderop. Dat was niet geheel bijzonder, als een groepje katten daar stonden te ruziën. Al dan nog aan de overkant van de rivier, het was hem te dichtbij hun territorium. En Grimestripe zou niet Grimestripe zijn, als hij er niet op afging. Het opvallenste was een nat lichaam, een dode poes. Daarna het feit dat alle katten uit Shadowclan leken te komen en zelfs die ouwe Acornstar was erbij. Er was ook een geur bij die niet Shadowclan was, maar eerder de sterke geur van die smerige Bloodclan. Niemand van de katten droeg een halsband. Er was hier een drama bezig hier, maar Grimestripe had helaas geen lekker hapje bij zich om er van te geneiten met een lekkere snack. Oh, die vervelende poes was er ook bij. Natuurlijk, hij vond iedereen vervelend. Haar naam was iets met Wolf, echter had hij maar weinig interesse in de namen van anderen. Zij probeerde de langharige zwarte kater tegen te houden die duidelijk niet blij was met de aanwezigheid van de andere zwarte kater. Degene die rook naar Bloodclan, ook al droeg hij niet de welbekende band met tanden. "Wat een gezellige boel hier''sprak hij, zichzelf bekend makend aan de verzameling aan de overkant. Zijn stem was duidelijk, hier was hij niet mee eens. Al vond hij het wel interessant. Hoe dan ook, hij zou ze laten zien dat je niet alles kon maken. Ook al vond hij dat hij dat zelf prima kon.

De oudere kater liet zijn zoon maar doen. Hij aanvaarde de halen die de ander over zijn rug haalde. Het prikte, maar Nevermind was veel erger gewoon. Hij voelde echter wel het bekende gevoel van een wonde maar al te duidelijk... Het zou nooit veranderen, dat gevoel. Hoe het prikte en sneed, gevolgd door een warmte dat de aanwezigheid van bloed aangaf. Hij kneep zijn ogen toe en duwde zijn kin tegen zijn borstkas aan, maar deed verder niks. Hij liet Ravenpaw doen, ookal wist hij dat dit misschien niet goed zou zijn voor de ander. Je eigen ouder toetakelen, vermoorden... Nee, dat kon gewoon niet goed zijn voor een jong... maar wat kon hij nog meer doen? Wat moest hij doen? Hij zou zijn jongen nooit slaan... Of zijn nagels in zijn vlees slaan. Hij wilde hem geen pijn doen.
Het zware gewicht op zijn rug werd echter al snel verwijderd en voor even wankelde de rogue waarna hij een paar stappen naar achter zette en even diep adem haalde. Kort keek hij naar degene die zijn zoon van hem had gehaald... Leopardspirit. Hij knikte enkel even kort naar het jochie, het was de broer van Russetfur... En Goldennight... Nevermind was maar al te bekend met hem en had dan ook duidelijk respect voor de jongere kater. Hij zei niks toen de vuurrode kat zijn woorden sprak. met de jaren was hij wijze geworden en inmiddels wist hij wel dat hij soms zijn bek moest houden, nu was een van die momenten. Hij slikte even en liet zijn blik afdwalen van het duo. Twee apprentices waren aanwezig; eentje die wel erg veel op Slatefur leek en... Hij voelde wel meteen hoe zijn kop licht werd en zijn poten zwaar. Het stemmetje van de jonge poes bereikte zijn oren en voor even staarde hij haar onbewegelijk aan. Dit was geen plek voor kinderen om het lichaam van hun moeder te zien. Niemand zou in zo'n situaties de dood van hun geliefden moeten aanzien. De massieve kater beet op zijn onderlip. Het enkele woordje dat het kind had uitgebracht maakte hem emotioneel en onstabiel. De woorden die zijn zoon als antwoord terug vuurden waren niks meer dan de waarheid. Ravenpaw had gelijk, hij was geen vader voor deze kits... Hij was geen papa. Hij had ze nooit zien opgroeien. "En daar heb ik zoveel spijt voor," prevelde hij teder en zacht tussen zijn lippen door, amper hoorbaar. Het was enkel voor zijn bloed bedoeld, voor zijn zoon en dochter... Zouden ze het begrijpen? Hij wist het niet, hij wist niks meer... Niks was zeker...

In zijn ooghoek zag hij een oude bekende verschijnen en wel meteen knikte hij plechtig naar de leader van Shadowclan. Nevermind opende wel meteen zijn mond toen de gestreepte kater zijn vraag stelde. "Ik was van fourtrees langs deze grens aan het terugkeren naar rogue gebied toen ik Russetfur door het ijs zag zakken. Ik heb zo snel mogelijk gehandeld, haar lichaam was bijna volledig onder het ijs verdwenen maar ik heb haar bij de staart kunnen grijpen... Zo heb ik haar uit het water gekregen," Hij slikte even en keek naar het lichaam van de rode poes. De wonde die hij had gemaakt op haar staart was duidelijk; hij had er hevig aan getrokken. "Ze ademde niet meer... Dus ik probeerde haar op te warmen door mijn lichaam tegen het hare te duwen, het water uit haar longen te krijgen... Maar ik was te laat, ze had zich al bij starclan gevoegd," Zijn helderblauwe ogen dwaalden even naar zijn poten. "Toen kwam Ravenpaw. Hij verdenkt mij van moord en viel me dus aan," Een zucht volgde. "Ik wil jullie niet ter last zijn, Acornstar, ik wens Shadowclan geen onheil toe,"
De zwarte kater keek even schuin op naar het tafereel dat niet ver van hem afspeelde. Ergens deed het pijn om zijn zoon bij een andere vrouw te zien, om te zien hoeveel zij om hem gaf en hoe zij zo voor hem zorgde. Hij stond niet helemaal achter haar techniek, maar het vertederde hem wel. Hij was dankbaar om dit te zien, het was een bitterzoet beeld die hij oh zo graag voor zichzelf wilde... Maar hij was slimmer dan een paar dwaze fantasieën. Toen een nieuwe stem te horen was, keek hij enkel even op... Hm, Riverclan. Kort trok de zwarte kater even met zijn oortjes waarna hij terug oogcontact zocht met de gestreepte leader van zijn ex-clan. "Acornstar ik heb ook info over Bloodclan die enkel voor u en shadowclan is bedoelt," sprak hij kalm tegen de ander waarna hij afwachtend oogcontact probeerde te behouden; hij wilde immers eerst toestemming om dichter te komen bij de ander. Hij wilde de info immers enkel delen met hem en niemand anders... Al zeker niet met visvreters.