Day off

Uit gewoonte was hij hier heen gekomen, zoals hij elke dag deed en elke dag met het zelfde doel. Doden, verminken en het aanvallen van clankatten. Maar sinds hij Irishunter had ontmoet, gevonden, was dat gevoel voor doden iets gezakt. Ira's oplossing was nog steeds aanvallen bij alles en hij zou de kans om een clankat te doden absoluut niet laten gaan, maar vandaag was hij daar even vrij van. De kater voelde zich ietwat ziek met zichzelf door toe te geven dat hij niet elke dag bloedlustig hoefde te zijn. Het maakte hem ook raar want hij wist niet beter. Wat voor houding moest hij aannemen als het niet aanvallen kon zijn en waar moest hij aan denken als het niet aan het doden van clankatten was. Ira werd lichtelijk agressief van deze gevoelens en daarom was hij gaan wandelen. Niet dat dat had geholpen want nu was hij precies waar hij elke dag heen ging. Hij was nog steeds een koude, onvriendelijke kater, maar langzaam begon hij in te zien dat het doden van clankatten niet alles was. Niet voor vandaag in ieder geval, morgen zou hij er gewoon mee verder gaan. De tom had net zijn gedachten gesorteerd toen de zoete vieze geur van een clankat binnendrong. Zijn oren gingen automatisch plat en zijn pupillen werden groot toen hij het stukje vacht zat dat bij deze geur hoorde. De kater zei niks maar bleef enkel plat zitten tegen de grond. De impuls om te springen en verscheuren werd sterker, maar toch kon Ira dit onderdrukken en langzaam kwam hij omhoog om zichzelf te laten zien aan de poes voor hem. Hij keek haar slechts aan en zei niets, zuchtte enkel.

De eerste paar dagen had ze gedacht dat de hemel misschien nog open zou scheuren, dat de sterren op haar in zouden hakken als hagel. Maar het was stil, het bleef stil. Wanneer ze 's avonds naar de nachtelijke hemel keek zag ze hen slechts stilletjes fonkelen. Kijkend, afwachtend, maar nooit echt afkeurend. Eerst begon ze zich af te vragen of de katten in zilverpels wel daadwerkelijk bestonden, maar ze had Wolfstar zelf zien opstaan vanuit de dood. Dan was de tweede vraag, maakte het hen werkelijk uit wat ze deed? Misschien waren ze het met haar eens. Waarschijnlijk waren ze te egoïstisch om er iets aan te doen, bedacht ze met een wrange glimlach. Daar zouden ze nog een spijt van krijgen. Ze zou gelukkig kunnen zijn, maar dat hadden ze vanaf haar geboorte al afgenomen. De sterren hadden niets te zeggen over haar leven. Op dit soort momenten, wanneer ze onder diezelfde, stille sterrenhemel liep voelde ze zich dan even machtig. Alsof ze daadwerkelijk haar eigen touwtjes in handen had, dat ze tegen hun voorouderen in kon gaan zonder gestraft te worden. Dat had haar ook geleid naar de bloodclanner aan de grens, maar de waas van kracht verdween al heel gauw bij het zijn van zijn gestalte. Met een smak werd ze weer op de aarde gegooid, waar ze nog altijd een klein, breekbaar meisje was. De sterren zouden haar niet straffen, maar de wereld wel. De poes slikte, dwong het hart dat in haar keel klopte te kalmeren - hij viel haar niet aan. En als hij dat zou doen, zou zij doen waar zij het beste in was: rennen. Dat kon ze tenminste nog sneerde een stemmetje in haar kop, maar deze wuifde ze weg. "Ik ben wel eens met meer plezier begroet, moet ik zeggen," lachte ze zachtjes, maar iets aan haar houding en toon was onderdanig. Ze twijfelde om haar rug te keren, gezien ze hier alleen was met een veel grotere kater die tanden aan zijn nek had hangen. Ze twijfelde er niet over dat hij haar moeiteloos zou kunnen doden, en dit keer waren er geen stenen in de buurt om haar te redden. Nieuwsgierigheid en koppigheid wonnen het echter van haar angst. Een opwelling overkwam haar "Mag ik met je mee wandelen?" de woorden ontsnapten haar in een wolkje, wit door de kou. 

Het was vreemd dat hij haar niet aanviel, dat vonden ze allebei. Ira fronste en bestuudeerde haar. Ze was een mooie poes. Niet dat dat hem iets deed. "Ik ben wel eens met meer plezier begroet, moet ik zeggen," Dat kon hij zich voorstellen met dat uiterlijk. Natuurlijk was ze alleen maar gewend aan plezierige begroetingen, maar hier stond ze, tegenover hem. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Zie ik er uit als iemand die plezierig is?" Miauwde hij sarcastisch terug. Ira had totaal geen zin om hier een clankat te lopen vermaken. Ze had geluk dat hij haar niet aangevallen had, iets wat hij zelf ook nog niet helemaal begreep. Hij had enkel een wandeling willen maken om zijn hoofd leeg te maken en om weg te komen van bloodclan. Het voelde daar steeds meer of hij in een hokje geduwd werd. De kater twijfelde er niet over of hij tussen de andere moordlustige katten paste, maar hij was vooral heel erg op zichzelf gesteld. Een tijdje lang had hij over het roguebestaan nagedacht dat hij had geleefd als kitten. De haat voor clanners en andere had hem naar Bloodclan gebracht, maar hij wist niet zeker of dit het beste was voor zijn leven. Zijn oranje ogen zochten contact met die van haar. "Ben je bang voor me?" Ze zagen eruit alsof ze de zelfde leeftijd deelde, maar ze kwam klein en onderdanig over.

"Oh absoluut," sprak ze met een vlugge glimlach op haar gelaat, een kinderlijke twinkeling in haar ogen die nog altijd voorzichtig was. Ze wilde haar kop heven en vrolijk verder kletsen, naast hem verder wandelen als een oude vriend, of desnoods zelfs als een vijand uit een ver verleden. Zolang ze dat zou kunnen doen zonder dat hart van haar dat constant in haar keel klopte, de stem van haar moeder die haar vertelde dat ze moest rennen wanneer er gevaar was. Rennen, rennen en rennen, als het konijn waar ze naar vernoemd was, als het konijn dat door haar soortgenoten werd opgejaagd. Zijn vraag raakte dan ook de roos. Kort gleed haar blik over het gebied, maar uiteindelijk vonden haar ogen die van hem. Dit keer keek ze niet weg. "Hm," klonk haast zangerig. "Je geeft geen antwoord op mijn vraag, Bloodclanner," en zolang hij dat niet deed, zou zij het ook niet.