I climb every mountain [Training 1]

Het was op een korte tijd gebeurd dat hij twee apprentices had gekregen en het deed hem een beetje denken aan de periode dat Butterstar nog leefde en hij net zijn broer was verloren. Probeerde Crystalstar soms om voor afleiding te zorgen wat zijn verdriet betrof? Ergens was hij haar aan de ene kant wel dankbaar, maar ergens voelde het weer als een gigantische verantwoordelijkheid dat ze juist haar dochter aan hem toevertrouwde. Twee apprentices hadden hun training onder zijn beleid niet af kunnen maken en één was zelfs gestorven, dus zijn zelfvertrouwen qua het geven van een training was erg laag. Toch probeerde hij, net zoals hij dat altijd deed bij alles, te verdoezelen wat hij dacht en voelde en stond hij gewoon bij ochtenddauw op zoals hij dat bij zijn andere apprentices ook gedaan had. Hij liep naar de apprentice’s den toe en probeerde te knoop in zijn maag los te maken. “Mousepaw,” sprak hij zachtjes de naam van zijn nieuwe apprentice en de dochter van Crystalstar uit. “Eet eerst wat en ontmoet me dan aan de rand van het kamp. We gaan trainen.” En met die woorden draaide hij zich om en liep naar de uitgang van het kamp terwijl hij diep ademhaalde. Hij kon dit. Hij moest dit kunnen. Crystalstar moest op hem kunnen rekenen.

Butterpact was niet echt bezig met het feit dat zijn apprentice er nogal lang over deed om klaar te zijn voor hun eerste training. Hij was nog te erg bezig met alles op een rijtje te zetten en zijn grootste angsten opzij te zetten. Hij was bang dat hij het zou verknallen en dat hij een fout zou maken waardoor Crystalstar niet langer bij hem in het krijt zou staan, maar hij wist ook dat hij deze taak niet mocht verwaarlozen door zijn angsten. Voor zijn gevoel was Mousepaw veel te snel bij hem en Butterpact knipperde een paar keer met zijn ogen om zichzelf weer tot het hier en nu te brengen. “Ik ga je als eerste ons territorium laten zien. Dat gaat wel wat tijd in beslag nemen en het zal je moe maken omdat je lichaam zich nog volop aan het ontwikkelen is.” Hij knikte naar haar. “Ik zou het fijn vinden als je stil bent en alles in je opneemt wat ik tegen je zeg en daarna pas vragen stelt. Je mag me alles vragen wat je wilt, als je er maar eerst voor zorgt dat ik uitgepraat ben.” Anders praatten ze door elkaar heen en dat was ook weer zoiets. “Nu, als eerste onderdeel.” Hij knikte naar het water voor hun. “Weet je hoe dat je het water over moet steken?” Kittens hadden immers wel tijd gekregen om aan het water te wennen door het water dat rond de nursery stroomde, maar dat kleine beetje water en het water van het eiland naar het territorium waren wel twee verschillende dingen.

Butterpact onderdrukte een zachte zucht toen de apprentice haar ongenoegen duidelijk liet blijken, al moest hij wel zijn best doen om zijn blik stoïcijns te houden en zijn snorharen niet te laten trillen bij het horen van haar woorden. Het leek erop dat dit een kattin met een sterk karakter was. En opeens begon hij beter te begrijpen waarom Crystalstar hem gekoppeld had aan Mousepaw. Misschien had hij op dit moment wel iemand nodig die gas tegen hem gaf en die niet overal ja op knikte. Dit kon nog wel eens amusant worden en Butterpact kon het haar niet kwalijk nemen dat ze een beetje brutaal was, al hoefde ze daar wel geen gewoonte van te maken. “Ik laat dit voor deze ene keer passeren, maar er gaan nog veel momenten komen dat je het er niet mee eens bent met welke opdrachten ik je geef of die andere warriors je geven. Er zijn tijden dat je je mening mag geven en er zijn tijden dat je moet zwijgen.” Hij keek haar streng aan. “Maar goed, stel je vragen dan maar,” vervolgde hij op een haast nonchalante toon, zijn gele ogen naar haar gericht.