Dreaming of a cold winter

Ardentheart was er die ochtend opuit geweest met Cloverpaw, maar zelfs samen met zijn apprentice had hij niet veel prooi binnen kunnen harken voor de clan. Een kleine vogel en een wat armzalig muisje. Hij had zich nu even op de open plek van het kamp neer laten vallen, want hoewel ze maar weinig hadden weten te vangen, waren ze druk bezig geweest. Hij mocht dan nog wel jong zijn en hij was ook duidelijk niet doodmoe, maar hij had niet meer de oneindige energie die de kittens en apprentices leken te bezitten en even rust nemen was dus wel fijn. Dat een kitten zonodig die rust moest verpesten door een schep sneeuw tegen hem aan te gooien, dat was dan weer jammer. Echter gingen hij niet bij de pakken neer zitten en liep hij naar het kleine poesje toe die nou op de grond door de sneeuw aan het rollen was. Misschien dat hij een intimiderend gezicht was, met zijn grote gestalte dat boven haar uit torende. Zij wist in ieder geval niet dat hij meer een grote knuffelbeer was dan een strenge warrior. “Het is geen slim idee om sneeuw naar warriors te gooien,” vertelde hij, met een gespeeld strenge uitstraling. Eens kijken of ze er in trapte.

De kitten, Remnantkit, leek zijn naam in ieder geval te herkennen. Kort gingen zijn gedachten naar de mogelijkheid dat Coalnose achter zijn rug om liep te praten tegen de queens in de nursery, maar die duwde hij gauw weer weg. Wat boeide hem dat. Ze waren geen vrienden meer en alles wat er uit haar mond kwam was toch alleen maar leugens. De woorden van de kitten, de poging die ze probeerde, vond hij ergens wel amusant. “Denk maar niet dat je er zo makkelijk van af komt,” vertelde hij haar op dezelfde, gespeeld strenge toon. Dit was alleen maar een afleiding voor wat hij echt zou gaat doen. Hij was geen grote brompot, nee, maar hij zou zich ook niet zonder verzetten laten bekogelen door een kitten. Razendsnel schepte hij sneeuw naar Remnantkit toe. “Want we gooien meer sneeuw terug,” voegde hij toe met een schuine grijns en pretlichtjes in zijn ogen. Een aanvulling op zijn vorrige statement dat het niet slim was om sneeuw te gooien naar een warrior.

Ardentheart had wel gezien hoe de kitten dacht dat ze echt in de problemen had gezeten, maar nu sprong ze speels op zijn poot en daagde ze hem uit de ‘machtige Remnantkit’ te verslaan. De bruine kater moest even lachen, iets wat hij de laatste tijd niet veel meer had gedaan. Het voelde als een opluchting en een klein stukje vrijheid van het zwaar beladen leven wat hij nu leidde. Wie wist dat het een kitten zou zijn geweest die sneeuw naar hem gooide die dat voor elkaar zou krijgen. Toch kon hij zeker niet zeuren, want het was fijn om alles even te kunnen vergeten. Hij keek geamuseerd toe hoe ze met een onhandige slag wat sneeuw over zijn voorpoot gooide. Het was koud spul, maar hij was onderhand al wel gewend aan koude poten, dus veel deed het hem niet. Rustig schudde hij het kleine hoopje van zijn poot af en schepte hij zelf wat naar de kitten toe. Hij was natuurlijk wel wat voorzichtig, aangezien hij een hoop meer kracht had dan het kleine gestalte voor hem.

Remnantkit lag half in de sneeuw begraven nu, maar ze leek het niet erg te vinden. Giecheldend lag ze daar tot ze hem aansprak dat hij gewoon te groot was. Ardentheart haalde zijn schouders op. Tja, daar kon hij ook niet heel veel aan doen, zo was hij gewoon gegroeid. “Geloof het of niet, toen ik een kitten was, was ik kleiner als jou,” vertelde hij haar met een glimlachje. Ja hij had een flinke groeispurt gekregen toen hij zijn apprentice tijd in was gegaan, iets waardoor hij erg onhandig was geweest. Nu was hij echter wel aan zijn grote figuur gewend en ging alles prima. Zeker kittens onder sneeuw bedelven in een sneeuwgevecht.

Ardentheart wist niet zo goed hoe hij haar vragen moest beantwoorden. Hij was gewoon gegroeid, hij had niets speciaals gedaan. Nouja, hardt getraind en een goede maaltijd iedere dag was vast wel iets wat geholpen had, maar daar zou Remnantkit snel genoeg aan beginnen. De andere vragen waren wat raarder. “Uhm,” begon hij dan ook angemakkelijk, niet echt wetende hoe hij daar op moest reageren. “Mijn vacht is zacht ja,” bracht hij uiteindelijk schaapachtig uit. Soms voelde hij zich nu ongemakkelijker als toen hij een apprentice was geweest, wat best gek was, aangezien je meestal in je huid groeide om het zo maar te zeggen.

De kitten kroop dichter naar hem toe en duwde haar kopje tussen zijn vacht. Met een uitgestoken tong vertelde ze hem dat het van haar was, maar Ardentheart had het gevoel dat het maar een loze claim was. “Dat zal moeilijk worden, want ik moet toch echt het kamp uit om jouw van eten te verzorgen,” plaagde de gestreepte kater haar terug. Hij gaf haar een zacht, speels duwtje om haar weer uit zijn vacht te krijgen. Letterlijk.