I'm tragically funny and good looking

Het was allemaal maar een hoopje; Thornstar was verdwenen. Zijn mentor, nee ex-mentor, lag nu in de nursery met kittens waardoor hij ineens een heel ander trainingsschema had waar hij aan moest wennen. Daarnaast waren hun konijnen vergiftigd, waren de sunningrocks aan Riverclan afgegeven en hadden ze nu te weinig prooi. Als kers op de taart was er dan ook nog een zieke das aangetroffen die besmettelijk kon zijn. Daarnaast had hij ook nog zijn eigen problemen met het werkelijk aanpassen van zijn training. Daarom was hij gaan jagen die ochtend vroeg al, om wat overbodige energie kwijt te raken, maar dat was ook geen succes geweest. Het was nu al lang na zonhoog en hij kwam terug zonder enige prooi. Normaal was hij helemaal geen slechte jager, maar de sneeuw die de grond als een witte deken bedekte hielp niet. Het was koud, waardoor de prooi hun hol al amper uit kwam en daarnaast knerpte de sneeuw met iedere pootstap die genomen werd. Prooi hoorde je al van veraf aankomen. Af en toe wist hij nog een vogeltje uit de lucht te pikken, zeker niet wat hij geleerd was, maar als het werkte... Echter waren de meesten daarvan ook al vertrokken naar warme landen en moesten ze het maar doen met een armzalige prooistapel waarvan de kittens, queens en elders eerst van gevoed werden. Het was dus niet altijd een avondmaal voor het slapen gaan voor de jonge kater, niet dat het zichtbaar was. Hij was altijd al smal en dun geweest. Terug in het kamp vielen zijn ogen na even rondkijken op de kittens voor de nursery die buiten in het koude, witte spul aan het spelen waren. Zelf had hij het nooit echt meegemaakt, geboren toen het er nog maar amper lag en pas oud genoeg om naar buiten te gaan toen het al weg was. Nu voelde hij zich niet bepaald te oud om het nou leuk te vinden, maar hij voelde zich wel net wat te oud om er ook zo in rond te dartelen zoals de kittens dat deden. Toch liep hij er met een klein glimlachje op af. Het deed hem een beetje denken aan zijn tijd in de Nursery, toen alles nog net wat minder ingewikkeld was geweest. Toen had hij niet echt bepaald vrienden gehad, maar nu was dat niet veel anders. Ja, nu maakte hij af en toe een grapje, vooral om zijn onzekerheid te verbergen en dat vonden zijn leeftijdsgenoten wel grappig, maar vrienden met hun was hij niet. Niet echt, in ieder geval.


+Remnantkit

Voor hij het wist stond er een kitten voor zijn neus. Remnantkit als hij het goed had. De grijze kitten was immers nog maar jong geweest toen hij de nursery al uit ging. Over een maan zou ze nu echter ook apprentice worden. Ze vroeg hem of hij net terugkwam van het jagen en hij moest een zucht onderdrukken. Hij wilde niet graag herinnerd worden aan zijn mislukte uitstapje. “Ja, maar ik denk dat de prooi allemaal luilakken zijn, want er was er nog geen een uit hun nest,” grapte de jonge kater. Dan maar wat humor er in gooien als afleiding van zijn eigen tekortkomingen. Vaak werkte dat perfect bij de kittens en andere apprentices. Warriors waren misschien wat slimmer, maar daar had hij zijn poten nu niet vol aan.

Zijn grapje leek op goede oren te vallen, aan het gegiechel te horen. Maar de kitten plaagde hem net zo hard terug. “Pfff! Ik? Lui? Ongehoord,” greens hij. Om eerlijk te zijn trainde hij ook maar zo hard hij kon, niet omdat hij een uitslover was, maar omdat hij gewoon zijn best wilde doen. Hij hoopte maar dat dat ook zo overkwam bij zijn mentor en het leiderschap van de clan, want hij wilde niet al te veel vertraging van zijn training oplopen. “En jij, ben jij lui aan het rondliggen in de nursery?” Vroeg hij de kitten op plagende toon.