Knuf

Winterpaw was moe. Hij had zich de hele dag druk gemaakt, uitgesloofd. Niet uitgesloofd zoals je zou denken, maar hij had zo zijn best gedaan overal voor. Zoals hij altijd deed. Hij wilde geen teleurstelling zijn. De jonge kater maakte zich elke dag moe en keek elke avond uit naar zijn nest. Hij hield van slapen en om dan eindelijk op te kunnen krullen in een lekker warm nest tot de volgende morgen, dat vond hij zalig. Hij was ook goed in uitslapen, maar was altijd meteen klaarwakker als hij vroeg werd wakker gemaakt door Blazesong. Winter ging zoals gewoonlijk weer vroeg naar bed, maar echt slapen kon hij nog niet. Hij was misschien wel moe, maar zijn gedachtes hielden hem nog steeds op. Zijn groene ogen zochten naar het nest van zijn siblings. Ze hadden nu allemaal een apart nest, wat Winter eigenlijk helemaal niet leuk vond. Hij wilde graag dicht bij ze zijn, hen knuffelen. Daarom ook dat hij met een zacht zuchtje overeind kwam en naar het nest van Sandpaw liep. '..Sand?' Wilde hij misschien met hem knuffelen?

Sandpaw

Het was anders om nu een apprentice te zijn, misschien zelfs beter dan toen hij nog een kitten was. Toch betekende het wel dat hij veel meer taken erbij had nu en hij zowat ook elke dag nog eens moest trainen. Het was vermoeiend, maar het gaf hem wel voldoening. Hij had net zijn ogen gesloten in de hoop te gaan slapen in zijn nest, maar net op dat moment hoorde hij pootstappen naar hem toelopen en zijn naam werd uitgesproken. Hij opende een oog, gevolgd door de andere toen hij zijn broertje zag staan. "Winter, wat is er?" Vroeg hij al snel. Wilde hij iets van hem of was er iets gebeurd?

Sandpaw was StarClan zij dank nog niet in dromenland. Toch voelde hij zich lichtelijk schuldig dat hij hem er nu wel van weerhield om te gaan slapen, maar oké. 'Winter, wat is er?' vroeg zijn broer en Winter knikte zijn bolle kopje. 'Uh.. Is het oké als ik.. Erbij kom? Ik kan niet slapen,' mompelde hij terwijl hij met zijn pootje over de grond schoof, zijn groene ogen verlegen naar beneden gericht. Zijn oortje trok, dit keer ook van de zenuwen. Zou Sand het fijn vinden of hem weer terugsturen naar zijn nest?

Het was niet heel vreemd dat de ander niet kon slapen. Hij vond het zelf ook niet al te gemakkelijk om een eigen nest te hebben na alles. Dat hij helemaal alleen moest slapen nu. "Natuurlijk," Sprak hij terwijl hij een klein stukje opschoof om ruimte te maken voor de ander. "Hoe was training?" Misschien zou praten helpen, tenslotte hielp dat in de nursery ook wel eens om in slaap te vallen. Vooral in het begin toen Amberstorm er niet meer bij was in hun nest. Toen was ze tenminste nog wel in de clan geweest, dat was nu ook een ander verhaal. Hij kon het dan ook niet helpen dat zijn gezicht iets vertrok bij de gedachte. Ergens wilde hij nog een keer met hun moeder praten, gewoon om alles na te vragen. Of het wel klopt wat hun vader gezegd had.

Hij was een beetje bang, en dus wel opgelucht toen Sandpaw sprak dat hij er natuurlijk bij kon komen liggen. Winters gezichtje klaarde op en voorzichtig stapte hij in het nest naast zijn broertje. Hij ging leggen, zorgde ervoor dat zijn pootjes comfortabel onder zijn bolle brood lijfje lagen en leunde automatisch wat tegen zijn lichter gekleurde broertje aan. Lekker knus. 'Hoe was training?' vroeg Sand hem. Winter zuchtte onwillekeurig en hoopte gelijk dat Sandpaw niet dacht dat hij het stom vond of zo. Of dat hij Blazesong stom vond. Want dat was niet! 'Het was.. Best wel een beetje vermoeiend,' miauwde hij. 'Ik ben zo'n beetje de hele dag weg geweest, en.. Ik had ook niet zoveel gedronken,' gaf hij toe. Hij ging wat verliggen en krulde zijn staartje om hem heen. 'En hoe was jouw training?'