Are you trying to drown me? {Trainings topic}

Ze had echt geen zin om de ochtend te beginnen met een nat pak! Aurorapaw had die nacht enkel nachtmerries gehad van het water dat zich om haar heen sloot en met waterige klauwen aan haar grijze pels trok om haar verder naar de bodem te trekken. Hulpeloos had ze rond geslagen , maar niemand kwam helpen. Ze had Dawnkit, Haar siblings en haar mentor boven het water oppenvlak het water in zien kijken, maar geen van hen stak een poot uit om haar van de verdrinkingsdood te redden. Dus was ze wakker nog voor de zon op zou komen wanneer het groenblad was. In stilte was Aurora uit haar nest gestapt en sloop ze tussen de andere leerlingen door naar buiten. Wat had het voor nu om nog te proberen te leren zwemmen? Haar blik gleed door het kamp, maar ze zag niemand in het kamp. Ze rende in stille pas richting de plek van de vuilplaatst. Ze hoefde nog niet, maar ging toch eventjes voor ze naar het geheime pad zou proberen op te zoeken. Hier was ze al eens over heen gelopen, maar daar was ze wel als eerste ter water gegaan. Zou het pad breder zijn dan waar zij op gelopen had? De grijze leerling trippelde er snel naar toe toen ze klaar was met de kleine boodschap en ze zag nog altijd een fijn slingerpad onder het water oppervlak liggen dankzij de maan die weer steeds voller werd. Het was bijna halve maan, maar het was wel een mooi duidelijk beeld, maar nog niet zo goed als wanneer de maan bijna vol zou zijn. Voorzichtig zetten ze haar voorpoot op het slingerpad en bemerkte dat het breder was dan ze als kitten gedacht had. Het scheen een stenen pad te zijn waar zandkorrels op waren blijven liggen. Nu testen ze hoe breed het was en voelde dat het aan 1 kant stijl naar beneden ging terwijl het aan de andere kant schuin af liep naar het kamp toe. Voorzichtig met haar teentjes in het water kwam Aurora toch zeker tot de helft van het kamp en de oever aan de overkant. Het pad begon naar beneden te hellen. De grijze leerling voelde steeds meer water langs haar poten omhoog kruipen bij elke stap die ze maakte. Maar toen het water bijna haar borstvacht en daardoor oom haar buikvacht klom ze weer omhoog. Zo ver was Aurorapaw nog niet gekomen omdat ze al verder terug al het water in geglipt was als kitten. Dit herhaalde zich een 2 keer, maar ook deze beide keren werden haar borst en buikvacht niet nat. Eindelijk kon ze aan de oever komen en schudden ze zich even uit. Brr! Zo vroeg op de dag was het water toch nog koud. Aurora wilde er de spurt in zetten ze maakte net aanstalten om zich af te zetten toen een stem haar zo deed schrikken dat ze van de grond los kwam. Verschrikt draaide ze zich om, om te zien waar de stem vandaan kwam tot de moed in haar poten zonken. Haar mentor Stormflight tegenover haar. Ze wilde niet gaan zwemmen het zou haar enkel last bezorgen!!!

@Stormflight

In haar sprong van schrik had Aurorapaw zich omgedraaid en had haar mentor voor haar zien staan. Ze had willen weg sneaken zodat ze onder de zwem training uit had kunnen komen. De plagerige toon stond haar helemaal niet aan en ze voelde zich dan ook heel erg betrapt. 'Dat is niet... ik kon niet slapen!' probeerde ze zichzelf nog te verdedigen en voelde hoe ze warm onder haar pels werd, maar ze kon enkel eerlijk bekennen dat ze niet kon slapen. Al die nachtmerries over het water hadden haar van haar slaap geroofd. Aurora draaide zich half weg van haar mentor en voelde de onbegrip weer op komen. Waarom begrepen ze nu niet dat ze in paniek raakte zodra het water om haar lichaam sloot? Haar poten jeukte, maar waar kon ze heen? Het pad dat ze als veilige doorgang gevonden had zou Stormflight zo snel genoeg bij haar brengen, maar toch moest ze het proberen! Ze wilde het water niet in als het niet nodig was! De grijze leerling zetten zich af en rende het kiezelstrand op. Weg van het water ze wilde dat ellendige spul niet om haar lijfje. Het zorgde steeds dat ze in paniek raakte. Aurora spurten ze snel weg als ze kon en grabbelde over de kiezels om weg te komen. De steentjes waren zo glad ze ze soms onder haar pootjes weg rolde en haar vertraagde, maar zodra ze het gras eenmaal onder haar poten voelde kon ze pas goed de vaart erin zetten en schoot weg over het gras. Ze wilde niet begreep niemand dat? Ze was bang voor de leegte wat het diepe water bood. Die leegte waar ze in getrokken werd telkens weer wanneer ze het water om zich heen voelde klotsten! De gedachten er alleen al aan zorgde er voor dat ze niet verder dan hooguit haar borst en buikvacht het water raken zou, maar soms was zelfs dat al genoeg om haar lichaam totaal te laten verstijven! Al rennend verwachten ze niet dat haar mentor achter blijven zou. Hij was vele malen groter dan haar dus zou Stormflight ook grotere sprongen kunnen maken dan haar, maar ze moest het proberen ze moest gewoon, voor haar eigen veiligheid!

Zoals de grijze kattin al wel verwachten kwam ze helemaal niet zo ver, maar net voorbij de eerste struiken voor haar mentor haar weer ingehaald had en voor Aurorapaw sprong. Ze werd op die manier gedwongen om te remmen en omdat ze nog geen ervaring had kon ze onmogelijk van Stormflight af keren of genoeg kracht op brengen om over hem heen te springen. Aurora probeerde te remmen, maar haar linker voorpoot maakte een zijdelingse glijder en ze viel op haar linker zij en gleed een klein stukje door. Nog meer gênante dingen voor ze gedwongen zou worden het water in te gaan? Aurora drukte zich op haar poten en ging zitten terwijl ze het zand met haar rechter voorpoot voor zo ver ze erbij kon weg veegde. Ze hoefde niet voor hem weg te rennen omdat hij haar mentor was? De grijze leerling rende juist weg omdat Stormflight haar mentor was! Hij wilde haar straks laten verdrinken?! De lessen van eerder had Aurorapaw even in de wind geslagen puur omdat ze wilde voorkomen dat haar lichaam weer zou opstijven als modder dat droogde in de zon zodra ze het water om haar lichaam zou voelen. Haar oortjes pinde zich naar achteren toen de gestreepte kater zei dat ze ook niet van haar problemen en angsten weg moest rennen omdat Crystalstar net als haar mentor het niet zou accepteren zodra de grijze leerling klaar zou zijn voor haar krijgsnaam te ontvangen. Maar ze zweeg en beet op haar lippen om niet opnieuw boos tegen hem uit te vallen. Het was haar probleem niet de zijne, wat kon hem het schelen of ze bang voor het water was of niet, wat kon hun leider het schelen dat ze niet zou kunnen zwemmen? Al deze woorden slikte ze weer in en weigerde op zijn woorden te reageren. Aurorapaw was echter verbaasd toen Stormflight over haar nachtmerrie wilde weten. Niet goed wetend of ze het wel moest vertellen keerde Aurora eerst haar rug naar hem toe. Ze wilde niet dat hij haar tranen zou zien. Tranen van angst en verdriet. Haar woede begon te zakken en Aurorapaw voelde zich klem gezet zodat ze nergens meer heen kon, net als in haar nachtmerrie. Angst maakte haar keel dik en ze schudden wild haar grijze kopje heen en weer. Haar stompje drukte ze zo strak tegen haar achterste dat het nu helemaal leek dat ze geen staart meer had. De starende gezichten kwamen haar weer voor de geest en hoe het water aan haar vacht trok tot ze op de bodem van de rivier lag. Zo stijf als een tak en niemand die haar te hulp kwam. Zelfs haar mentor stond het water in te kijken van waar ze in het water verdwenen was. 'Ik zal nooit leren zwemmen. Elke keer dat ik het water in kon zak ik als een steen naar beneden.' miauwde Aurorapaw en ze voelde zich niet lekker worden. De jonge poes werd misselijk en bleef zitten zoals ze zat om te voorkomen dat ze zou gaan braken. 'Telkens als ik mijn ogen sluit word ik door de hele clan het water in geduwd en voel hoe mijn lichaam weigert in beweging te komen. Ik zink dan weg mee getrokken door de stroom van de rivier en jullie doen niets en kijken alleen maar hoe ik verdrink.' Met heel veel moeite vertelde Aurorapaw over haar vreselijke droom en ze voelde zichzelf alsof ze uit de rivier was gelopen. Zo door nat leek haar vacht. Maar in werkelijkheid was de grijze leerling droog tot op haar poten na die nat waren geworden door de oversteek. Aurorapaw durfde Stormflight niet aan te kijken. Ze was bang voor zijn reactie dat hij boos zou gaan worden misschien wel furieus en haar als nog het water in te dumpen en aan haar lot over te laten?!

Ze kreeg geen reactie op haar weg kering van haar mentor, maar Aurorapaw liet zich niet van de wijs brengen, maar ze voelde zich zo vreselijk als ze zich nog nooit gevoeld had. Ze kreeg het altijd ijs koud als de andere het over zwemmen hadden en hoe het water je vriend was. Ze schudden inwendig met haar kop. Water was nooit haar vriend geweest, waarom zou dat veranderen? Een staart werd troostend om haar heen gelegd, maar ondanks de warmte die het bood bleef ze zich vreselijk voelen. De woorden van haar mentor voegde enkel meer twijfel aan haar toe en ze kromp ineen daardoor. Ze had het niet koud, maar voelde zich niet begrepen. 'Dat is niet waar. Toen ik en Dawnkit in het water vielen hebben we allebei geroepen en met water in onze kelen gerocheld om de aandacht te trekken. Enkel Lionpaw kwam op dagen. Hij kon ons niet allebei tegelijk uit de rivier redden dus redden hij eerst Dawnkit voor hij mij kon redden. Toen dat gebeurde zat ik al onder het wateroppervlak!' Aurora schudden zijn staart van zich weg en deed een paar stappen weg van haar mentor. De voelde dat ze elk deel van jaar nare ervaringen moest delen, ze wilde dat iemand eindelijk begreep wat er voor zorgde waarom ze zo'n angst voor het water had! Haar mentor vertelde haar dat hij hard voor haar was en zijn leerling soms leek te dwingen, maar als ze aan haar angsten en nachtmerries toe gaf zou ze nooit samen met haar vrienden het kamp uit kunnen en samen het territorium te kunnen verkennen. 'Hard lijk me nogal zacht uit gedrukt. Ik heb nu een weg gevonden om veilig het water over te kunnen zelfs als het water nog iets hoger zou komen te staan, dus daar hoef ik me geen zorgen meer over te maken.' miauwde Aurora met een zwiep van haar staart alsof daar de zaak mee gedaan was. Ze snapte niet waarom andere zo idioot vrolijk konden zijn als het over het water ging. 'Wanneer beseft iedereen het nu eens? Lopen door het water doet me niets, maar zodra het water om mijn lijf sluit en ik geen vaste grond meer onder mijn poten heb ik totaal blokkeer? Ik kan me niet eens bewegen, hooguit in doodsangst schreeuwen om hulp tot het water me in sluit! Ik kan niets doen zodra mijn poten weigeren in beweging te komen!' ze begon weer boos te worden en de grijze poes had zich met hoog op gezetten rugvacht naar hem toe gekeerd. De frustratie gierde door haar lichaam heen en ze schudden wild met haar kop. Nee ze wilde geen nieuwe ruzie starten op de vroege ochtend. Er was een veilige weg en daar kon ze veilig over heen zonder dat ze hoefde te zwemmen. Ze wilde gewoon even alleen zijn was dat zo gek? Het enigste dat ze wilde was gewoon even lopen niet meer niet minder. 'Ik ga even een stukje lopen.' miauwde ze en draaide zich richting het hoog land, maar haar poten weigerde om te gaan rennen hoe graag ze het ook wilde. Dus liep ze met hangende kop en staart in rustige pas weg. Ze wilde niet stil zitten en ze wilde heel graag haar clan steunen, maar waarom moest dat door te zwemmen?

Misschien zat er wat in, in de woorden die haar mentor sprak, maar dan nog klopte zijn eerdere zegje niet. Ze hadden beide hun best gedaan door zo hard als ze konden te roepen voor hulp. Aurorapaw schudden haar kop, maar gaf geen weer woord. Ze voelde altijd nog hoe het water haar naar beneden trok alsof ze helemaal geen weerstand geboden had. Dat wilde ze eigenlijk zeggen, maar het voelde op de een of andere manier niet goed om dat tijdens haar groeiende boosheid eruit te gooien, misschien zou ze het wel heel anders zeggen dan dat het de bedoeling was geweest dus hield ze wijselijk haar kaken op elkaar al perste ze die zo hard samen dat die er pijn van deden. Ook deed Stormflight geen nieuwe poging om haar te troosten en dat voelde ergens wel fijn, maar het was ook weer vreemd dat hij geen verdere troost wilde bieden. Ze zou toch een les in het zwemmen krijgen of eigenlijk zou het eerder lessen zijn in haar geval, maar Aurora voelde de behoefte niet om haar mentor nog aan te kijken. Ze liep niet ver van het kamp af, maar net ver genoeg om het water van geen enkele kant te kunnen horen. Ze voelde zich zo eenzaam en gedwongen. Ze zou ooit toch moeten zwemmen met welke reden dan ook en haar angst zou enkel en alleen maar groeien volgens Stormflight. Aurorapaw ging liggen op een kleine plek die genoeg maan en sterrenlicht nog door de kaler wordende takken wierpen. Ze richten haar blik omhoog, maar wist dat ze geen enkel antwoord van Starclan kon verwachten. Zoals Shrimppaw haar al verteld had konden ze haar wel horen, maar zolang ze geen medicijnkat of voorbestemd was om de toekomstige leider te worden van de clan zou ze geen antwoord krijgen nog kunnen voelen hoe dichtbij de sterrenkatten naast haar zouden staan. Haar ogen liepen vol en stroomde in stille stroompjes langs haar wangen. Waarom moest ze dan ook zo vervloekt bang zijn voor dat water? Waarom bracht het haar zoveel leed? Die gedachten zond ze vurig naar de sterren in de hoop dat Starclan er toch iets aan zou kunnen veranderen, maar zoals de grijze leerling al verwachten gebeurde er niets. Verdriet werd stil aan weer woede en het jeuken in haar poten werd steeds erger. Ze was de laatste dagen zo prikkelbaar wegens slaap te kort en de nachtmerries die haar gewoon halve nachten wakker hielden dat ze steeds vaker boos werd om niets. Een zucht verliet haar bekje en legde haar snuitje op haar pootjes. Misschien als ze haar oogjes even zou sluiten? Misschien zou ze dan wel even nog genoeg slaap kunnen pakken, maar waar ze lag, lag ze wel heel erg open. Aurorapaw scheen hetzelf niet eens door te hebben, maar een ritselend geluid zorgde er voor dat ze niet in slaap zou zakken. Misschien kon ze beter toch terug naar het kamp. Het was hier dan wel lekker rustig, maar ze kon hier niet alleen blijven. Dus werkte de grijze leerling zich op haar pootjes en trippelde snel terug. Ze zou het pad van eerder opnieuw nemen. De rotsgrond zakte opnieuw soms wat dieper weg om later weer omhoog te komen. Dit gebeurde zo 3 keer voor ze de oever van het kamp bereikte. Daar sprong Aurorapaw het riet in en slenterde langs de dirt place voor ze naar het leerlingen hol toe liep. Maar de slaap kreeg ze hier opnieuw niet te pakken zodra ze in haar nest lag. Het geluid van het kabbelende water stoorde haar ontzettend en de leerling dommelde hooguit iets, maar slapen dat deed ze niet. Het geluid van ontwakende krijgers wekte haar voorgoed en verdreef de slaap naar de achtergrond. Ze geeuwde luid en kwam uit haar nest en schudden zich eerst uit voor ze het hol uit liep en richting de warrior den toe liep en daar tegenover de ingang ging zitten wachten. Ze had nog lang geen besluit genomen daar twijfelde ze altijd nog over, maar diep van binnen wist Aurora dat haar mentor gelijk had. Ze bleef zitten wachten tot Stormflight naar buiten kwam, maar je kon aan haar hele houding zien dat er met duidelijke tegenzin zat.

Verschillende warriors kwamen al voor haar mentor naar buiten en murmelde een begroeting waar zijn enkel op kon knikken. Ze durfde haar stem even niet te gebruiken. Aurorapaw was bang dat ze als een pas sprekende kitten zou klinken als ze hen terug zou begroeten. Maar zodra Stormflight naar buiten kwam kon ze onmogelijk stil zitten. Ze wiegde al zittend van links naar rechts, maar niet van ongeduld. De grijze leerling wist zichzelf geen houding te geven en kon zijn warme begroeting niet beantwoorden. Aurorapaw kon hem geen eens aankijken en ze keek dus maar naar haar poten en na zijn aanraking drukte ze haar oren naar achteren. Hij was trots? Waarop... Ze was als de dood voor wat ze nu gingen doen... Hoe kon hij trots zijn op haar?! Met die gedachten schudden ze dan ook haar kop en durfde opnieuw geen weer woord te geven, puur uit het feit dat ze nu zeker wist dat haar stem hoog, schril en zou trillen van angstige spanningen die als een knoop nee als een stuk prooi dat te oud was in haar maag lag. Zijn uitnodiging nam ze niet met trappelende pootjes aan en sleepte zich met poten zo zwaar als steen achter haar mentor aan die bij de kamp ingang naar het water wees. Hier beginnen? Was dit een grap??? Wat had ze hem nu eerder verteld?! Het eerste gedeelte was geen probleem. Ze schudden haar hoofd. Ze wilde geen nieuwe ruzie starten en stapte zonder enige inhouding het water in en liep zelfs langs de rand waar het water plotseling de diepte in zou gaan. voor ze weer terug kwam. 'Ik zei toch al dat dit niets is. Het water hier om sluip mijn lichaam niet en is dus geen probleem. Het lijkt wel of iedereen die ik uitleg geef alles weer vergeet.' Zoals verwacht was haar stem veel hoger dan ze wilde en trilde gelukkig minder dan ze eerder verwacht had. Er klonk zelfs iets van teleurstelling in haar laatste zin door en ze ging zelfs in het water zitten. Hiermee haar woorden zelfs onderstrepen. Zolang haar borsten buikvacht enkel geraakt zou worden had ze soms wel nog problemen, maar het moest niet verder komen. Dan sloeg de paniek echt toe en was er geen beweging meer in haar lichaam te krijgen. Het water leek vanochtend rustiger dan anders, maar ze wilde niet weten of de rivier haar nu eindelijk zou accepteren?

Okay zo had ze het eerlijk gezegd niet bekeken. Meteen voelde ze zich schuldig en keek ze inplaatst van naar haar poten naar het water dat dat haar poten verborg. Aurorapaw slikte even toen haar mentor haar voorbij sprong het water in en schudden haar kop even voor ze opstond en zich omdraaide. Stormflight zwom dichtbij de rand en vanaf hier liep het eigenlijk direct naar het diepe toe. Iets wat ze ontzettend eng vond... Het water lonkte vanaf de rand haar echt niet toe. Het was er zo duister net als in haar nachtmerries! Haar poten voelde ineens niet mobiel meer, maar zo frubberig als blubber. Ze voelde zich zwak worden iets waar Aurora een bloed hekel aan had. Ze probeerde een van haar poten uit de tasten over de rand opzoek naar de vaste grond die haar veiligheid bood, maar haar poten waren te kort en als ze zich tot haar kin naar beneden strekte voelde ze nog net hoe ze af en toe de grond eronder raken kon, maar het was onmogelijk om er goed de druk erop te zetten. Ze probeerde het wel, maar haar neus dook onder waardoor ze zo schrok en zich meteen terug trok. Rillend schudden Aurorapaw zich uit en zat gelukkig vergenoeg op het veilige gedeelte van water en steen, maar het gevoel van de ijzige koude duisternis kon ze niet van zich afzetten en voelde zich vreselijk ongemakkelijk worden.

Terwijl ze nog na zat te rillen kwam haar mentor naar haar toe en zei dat ze haar achterpoten nodig had om boven te blijven alsof ze de kou uit haar achterpoten wilde trappen, maar later kwam Stormflight met een ander argument. Ze moest met haar achterpoten trappen alsof ze iemand niet mocht... Terwijl Aurorapaw na zat te denken over zijn voorbeeld stellingen wiebelde haar oortjes heen en weer terwijl ze nadacht. Had ze iemand wie ze niet mocht? Er waren zo veel katten binnen de clan en Aurora had nog geen specifieke kat die ze helemaal niet mocht. Er was op dit moment maar 1 ding die ze helemaal niet mocht en het was geen kat, nog een ander dier nog de tweebenen die haar pleegvader ontvoerd hadden gehad. Het water was op dit moment haar grootste haat als haar angst, maar het water was vormeloos en bewoog wel in een redelijke rechte lijn door de rivier en boog om het kamp heen, maar zou het water pijn kunnen lijden? Zou het iets voelen als zij het zou bewerken met haar klauwen... Terwijl ze hierover nadacht draaide ze zich weer naar het diepere gedeelte van waar ze eerder nog geprobeerd had de grond aan te raken, maar ze was nog te klein om daar goed bij te kunnen. Ze slikte en schudden haar kop. Ze had net enkel afgetast niet echt direct in het water met haar gehele lichaam geweest. Bang dat ze zich niet zou kunnen bewegen bleef ze aan de rand stil staan. Zonder de veiligheid van de grond onder haar poten zou ze zeker opnieuw een paniek aanval krijgen! Maar wat als ze nu haar achterpoten eerst zou laten gaan en daarmee de grond zou kunnen opzoeken? Rillend van de gedachten keerde ze haar rug opnieuw naar het diepe toe en probeerde met haar achterpootjes houvast te zoeken, wat eerst wel lukte. Maar ondertussen dat ze zichzelf dieper in het water liet zakken bekroop de duisternis haar lichaam opnieuw. Het krulde samen met het water over haar huid tussen de haren van haar vacht door als een stel ijzige klauwen die zich in haar vacht boorden. Haar nagels schoten uit hun hulzen en klemde zich vast achter het gesteente in het water. Haar oortjes pinde zich zo snel diep weg in haar net dat ze ineens oorloos leek. Haar lichaam verstijfde en de vacht die nog droog op haar schouders was geweest piekte alle kanten op. Haar ogen groot van pure angst waren goed te zien. Ongecontroleerd begon de grijze leerling te trillen van het puntje van haar neus tot aan haar staart. Haar achterpoten hingen los in het water net als met haar voorpoten kon ze er net niet bij, zelfs niet met uitgeslagen klauwen. Haar kaken zaten stijf op elkaar geklemd en ze wilde wel, Aurorapaw wilde heel graag zichzelf uit het water hijsen, maar het lukte niet, de paniek was opnieuw door haar lichaampje geslagen en verstijfde het. Als je goed keek zag je dat ze de grip op de rotsplateau aan het verliezen was en dat ze naar rechts weg zakte. "Nee, niet weer, Starclan help me!??!" Deze gedachten schoten elke keer door haar heen, maar ze kon haar lichaam niet dwingen dat te doen wat elke rivierclanner kon, zelfs haar broer kon zwemmen!!!

Ze voelde de steun die haar Mentor aan haar gaf, maar het enigste wat hielp was dat niet opnieuw het water in zakte zoals eerder was gebeurd en haar broer haar toen was komen redden. Ze hoorde de woorden van Stormflight wel, maar ze voelde hoe ze nu achteruit begon te zakken. terwijl ze haar lichaam dwong om in beweging te komen. Echter weigerde haar lijfje nog altijd dienst. Zelfs roepen ging nu geen eens! "Kom op trappen!" riep ze bij zichzelf in gedachten, maar hoewel haar achterpoten soms krachteloos bewogen voor ze er opnieuw geen veilige ondergrond voelde verstijfde haar lichaam opnieuw. "Nee ik wil dit niet nog eens, kom op Zwemmen!!!" gromde Aurorapaw tegen zichzelf, maar na een nieuwe krachteloze beweging in een trappende beweging kwamen ze weer stil te hangen. Ze zakte steeds verder achteruit, maar ze kon nergens heen, haar lichaam weigerde en ze wilde wel in beweging komen, maar de angst was te groot! Het water trok aan haar vacht en sleepte haar langzaam weg van haar plek.

Ze voelde zich schuldig omdat haar mentor hen beide boven water probeerde te houden. Ze kon hem horen hijgen. Aurorapaw bleef proberen de controle over haar lichaam terug te krijgen, maar ze bleef steeds verstarren zodra er opnieuw geen vaste grond onder haar poten te voelen was. Stormflight begon al hijgend haar toe te spreken, dat ze de controle weer terug moest krijgen over haar lichaam, maar zo gemakkelijk was dat niet. De grijze leerling deed haar best maar haar lichaam verstarde vrijwel direct weer. Het water was zeker haar vijand, maar hoe kon ze het al trappelend haar vriend maken??? Nee dat ging nooit werken! Een nieuwe duw bracht haar meer naar het plateau onder water waar haar voorpoten heel even contact mee maakte en dat voelde als een onverwachte schok. Ze moest het water uit! Die gedachte raasde als een wilde door haar brein en liet verder niets toe. Al was het net alsof haar onder helft nog steeds verlamd van de angst was toch begon Aurora als een razende haar poten naar elk houvast aan het onderwater rots plateau te zoeken met uit geschoven nagels en wel. Zodra ze goed grip had zetten de jonge poes alles op alles om zichzelf aan de kant op te trekken. Al schoof ze soms terug doordat er opnieuw naar een steun punt verder weg gezocht moest worden, maar uiteindelijk trok ze haar doornatte lijf op het plateau en ook zij moest er van hijgen, want ze was bekaf van zichzelf aan de kant te trekken. Zo lag ze bij te komen nog wel in het water, maar hier had ze veilige steun zonder bang te hoeven zijn om zomaar weg getrokken te worden. Ze had heel even nodig voor ze weer zou kunnen spreken, maar zodra haar ademhaling het toe liet en de grijze Leerling weer kalmer adem kon halen stond ze pas op om zich naar haar mentor toe te keren. 'Zie je het nu zelf? Ik krijg mijn lichaam niet onder controle om dat geen te doen wat je me wilt laten doen!' Miauwde ze eerst vragend, maar ze kon het niet helpen dat ze er boos om werd. Boos op alles, op haarzelf, maar ook omdat ze het niet voor elkaar kreeg om haar lichaam te laten doen in het water wat elke andere warrior en apprentice wel kon. Ze ging weer zitten en voelde zich zo hulpeloos als ooit. 'Ik zal nooit warrior worden!' haar blik op het gesteente onder haar poten gericht leek ze het haast te fluisteren, maar het was nog duidelijk hoorbaar voor een ieder die dichtbij genoeg was.