Are you trying to drown me? {Trainings topic}

Hoewel haar mentor misschien zijn best deed of niet, maar haar ogen zagen de teleurstelling in zijn ogen waardoor Aurorapaw zei dat ze nooit warrior zou gaan worden, maar Stormflight klom ook uit het water en kwam naast haar zitten en zei dat het niets uitmaakte of ze nu wel of niet kon zwemmen om een warrior te worden. Dat herinnerde haar eraan wat ze tegen Dawnkit had verteld. Voor ze warrior zou worden zou ze kunnen zwemmen... De grijze leerling beet op haar lip. 'Nee dat hebben we niet! Ik heb Dawnkit beloofd dat ik zou leren zwemmen voor ik mijn plaatst tussen de warriors in neem. Ik wil haar niet teleurstellen zoals ik dat bij jouw gedaan heb.' zei ze kop schuddend en keek daarna naar Mentor aan. Ze wilde door gaan, want zeg nu zelf welke leerling zij ooit zou krijgen zou dan ook niet leren zwemmen! Dan zou Rivierclan verzwakken als het door haar kwam. Dat wilde Aurora niet op haar geweten hebben. Ze was boos op zichzelf, maar hoe kon ze het beste van haar angst af komen dan zichzelf ermee te confronteren zoals haar mentor Aurorapaw al verteld had gehad. 'Ik zal het toch moeten leren, stel je voor wanneer ik ooit mentor zal worden en hem of haar geen les in het zwemmen zou kunnen geven?' ze schudden haar op opnieuw aan het einde van haar zin en duwde haar nagels even naar buiten op het gesteente onder water. Haar blik werd harder dan die in al de dagen waren geweest in haar leven. Haar blik bleef op het water voor haar liggen dat als een deel wat ze in haar vacht had er van af druppelde. Ze moest toch een manier zien te vinden om haar lijf te laten doen wat zij wilde? Nog voor ze op het antwoord van haar mentor wachten stond ze grommend op en rende over het stukje rand dat ze nog voor zich had en lanceerde zichzelf de rivier in, in de hoop dat ze gelijk door zou kunnen zwemmen. Heel even leek het haar te lukken, maar haar poten bevroren opnieuw. "Nee, nee, niet weer! Kom op!" schreeuwde ze in haar kop tegen zichzelf. De duisternis die haar angst aan dreef begon stil aan te flakkeren, maar was nog te sterk en af en toe had ze wel de controle waardoor Aurorapaw weer wat hoger in het water lag, maar het was niet genoeg!

Ze had hem niet teleur gesteld? Waar had Stormflight het over? Ze had het over Dawnkit gehad niet over dat ze hem teleur aan het stellen was geweest? Nou ja eigenlijk wel, maar hij beweerde van niet. Aurorapaw was zo woedend op zichzelf dat ze niet kon indenken dat niemand de hitte van haar boosheid niet zou kunnen opmerken? Maar de eerste woorden hoorde ze wel, maar de grijze leerling wilde net als de rest van de clan zijn die konden ook zwemmen dus waarom zij dan niet... Wat als er ooit een overstroming zou zijn? Dan kon ze onmogelijk van het eiland af door haar angst nee ze moest er vanaf zoals haar mentor der al eerder verteld had. Ze sprong het water in en werd als eerste overwelmt door de duisternis die haar lichaam als een klem omgaf, maar Aurorapaw vuurde haar woede en frustratie op die duistere angst waardoor ze een beetje controle weer over haar lichaam had, maar bij lange na niet genoeg om zo hoog in het water te liggen zoals Stormflight en de rest van de clan lag. Haar naam had ze nog horen roepen zodra haar pootjes in het luchtledige nog hadden gehangen, maar wat kon je doen als je eenmaal los van de grond was? Dan kon je onmogelijk nog omdraaien en weer daar landen waar je vandaan was gekomen. Ergens was ze wel blij dat haar mentor niet direct zijn schouder weer aanbood, want de grijze poes sloeg momenteel zelfs haar nagels zo ver uit als ze kon. Dit meer uit angst dan om houvast te vinden. De rivier stroomde misschien hier minder dan aan de andere kant van het kamp, maar toch wist het haar mee te nemen. De bemoedigende woorden van Stormflight gingen aan haar voorbij. Aurorapaw was zo druk in haar gevecht om volledige controle over haar lichaam terug te krijgen in het water dat ze nergens anders nog oor voor had. Ze trapte zo krachtig als haar lichaam dat toe liet en klauwde diep in het water als ze durfde. Het water stond haar soms tot aan haar neus voor ze zich weer wat los wist te worstelen. Het was vermoeiend, maar Aurora zetten door. Ze was zo gefrustreerd dat ze zelfs een tweebeen aan zou kunnen! Ze bleef krabben, het water wonden bezorgen die zo snel heelde dat het nooit enig litteken zou overhouden. Ze wist niet hoe lang ze bezig waren, maar haar blik was op het stuk land voor zich gevestigd. Opnieuw trappelde ze zich omhoog en moest nu zelfs even proesten doordat ze een flinke slok water binnen kreeg, maar de grijze leerling gaf niet op ze moest door zetten. Met moeite kwam Aurorapaw naar voren hoe hard ze ook vocht door het steeds stilvallen leek ze steeds terug te drijven naar waar ze was begonnen met zwemmen, maar ze moet gewoon leren zwemmen!!!

Ze wist niet of haar mentor aan de kant zou blijven of dat hij haar direct na zou springen door haar actie, maar het duurde niet al te lang dat ze een plons hoorde, maar Aurorapaw probeerde zichzelf te focussen op haar doel. Haar lichaam te dwingen dat te doen wat Zij wilde en niet anders om! Het kon ook een andere krijger zijn geweest die het water in was gesprongen om een taak uit te voeren, maar al snel zag Aurora een maar al te bekende kop voorbij zwemmen. Wilde hij haar hier aan haar lot overlaten? Zodat wanneer ze geen kracht meer zou hebben om het water meer te kunnen weerstaan en opnieuw weer naar de duisternis getrokken te worden? Zonder dat Aurorapaw het door had werd ze door die gedachten zo overweldigt dat ze niet langer meer probeerde te zwemmen, maar al zakte ze weer dieper het water in hoorde ze ineens de stem van Stormflight en keek ze zijn richting op. Aurorapaw haalde even diep adem en probeerde de stroom van het water te voelen, maar sloeg haar poten wel weer uit zodat ze niet langer meer zinken zou. Het water dreef haar lichtjes naar links. Dus als ze haar mentor goed begreep moest ze met de stroom mee zwemmen... Het was het proberen waard, maar de grijze leerling wist niet of het ook werken zou. Aurora zwiepte haar voor en achterpoten onbeholpen zo in het rond door het water dat ze uiteindelijk wel keerde naar de goede plek. Met alle kracht die ze nog op kon brengen dwong ze haar lijfje naar haar te luisteren al viel ze zo nu en dan nog wel eens stil, maar gek genoeg kwam ze nu beter vooruit. Toch moest ze nog 1 keer even sproesten doordat ze weer te diep weg gezakt in het water was. Maar na veel ploeteren voelde ze uiteindelijk de kiezels onder haar pootkussentjes. Aurorapaw kon nog half zich op de kant slepen voor ze uitgeput door haar pootjes zakten. Haar gehijg was zwaar en goed te horen. Ze moest echt even op adem komen.

Terwijl ze zich aan de oever op sleepte voelde ze ineens een stel tanden in haar nekvel prikken, maar niet hard genoeg dat het voor verwondingen zou zorgen, maar wel hard genoeg zodat haar mentor haar uit het water trok, waarna Aurorapaw op de nog kiezel oever neer ploften. Ze was dood op. Haar lichaam schreeuwde nog steeds moord en brand, maar de angst begon langzaam weg te ebben doordat ze nu stevige bodem onder haar poten had... Nou ja lichaam meer, maar ze werd wel rustiger al genoot ze van de prijzende woorden en zijn goedkeurende lik tussen haar oren, maar de lichtelijke bezorgde vraag kwam natuurlijk niet onverwacht. Aurora heeg nog altijd met zware halen, maar ze probeerde toch te spreken. 'Mijn lichaam voelt als verdooft, maar het gaat wel denk ik.' dankzij het koude water was haar lichaam kouder geworden dan dat ze eerder nog voor ze in de rivier was gesprongen was geweest. Toen had ze het enkel alleen een beetje koud gehad, maar niet zo erg als ze het nu had. Haar lijfje begon zelfs te rillen van diezelfde kou.

Hij knikte haar toe en Aurorapaw voelde de verdoving langzaam plaatst maken voor warmte. Dit kwam meer door zijn acties dan zijn woorden, maar ze voelde zich er toch wel goed bij. Ze had de eerste stap gezet, meer omdat ze Dawnkit wilde laten zien dat ze niet bang voor het water hoefde te zijn en ze haar belofte aan de kleine kit wilde houden. 'Ja dat is zeker waar, maar ik weet niet of het me nog eens zal lukken. Het ging nu al soms moeilijk.' Heeg ze nog, maar al minder zwaar als dat Aurora gedaan had, want ze had door de rust al meer lucht weer gekregen, of tenminste zo leek het. De angst was een grote factor geweest met het water en dat alles doordat je door het niets leek te trappelen zonder de bodem aan te kunnen raken. Misschien zou ze dat wel nooit kunnen, maar ze wist dat het nu enkel nog meer verbeteren kon zolang ze niet weer onder water kwam te zitten...

OOC: Topic uit!

Niemand zei dat je angsten overwinnen gemakkelijk zou zijn? Ze wist niet wie dat ooit gezegd zou moeten hebben, maar Aurorapaw begreep heel goed wat haar mentor bedoelde en daar knikte de jonge poes dan ook op. Zijn troostende toch ook bemoedigende aanraking van zijn neus tegen haar oor aan deed de grijze leerling beseffen dat ze nog een hele lange weg te gaan had, maar dat had ze er wel voor over als ze Dawnkit wilde overtuigen dat ze niet bang zou hoeven te zijn. Aurora ging weer zitten en luisterde naar zijn volgende woorden. Ze kreeg de rest van de dag vrij, meer om misschien nieuwe vrienden te maken, maar dan moest ze eerst terug naar het kamp toe gaan... Of Aurorapaw moest besluiten om ook het territorium in te gaan, maar ze wist zo snel niet wat ze anders zou kunnen doen buiten jagen of zichzelf even warm te lopen voor haar poten haar weer terug zouden brengen naar het kamp? Toch knikte ze nu stil zwijgend zonder een dergelijke emotie buiten nadenkend, maar toen Stormflight weg was gelopen kreeg de jonge leerling het koud en besloot om eerst maar eens warm te gaan worden. Ze rekte haar koude spieren op en trippelde de tegenovergestelde richting uit van waar haar mentor naar toe gelopen was.
(Topic uit)