It's a revolution I suppose

De avond begon langzaamaan te vallen. Omdat Snakekit de drie manen begon te naderen, was het voor zijn moeder niet langer noodzakelijk om in de nursery te zijn om hem melk te geven omdat hij toch prooi voorgekauwd kreeg, samen met de andere kittens. Hij zag zijn moeder steeds minder en minder en hoewel hij zichzelf daar hard voor probeerde te maken en net probeerde te doen alsof het hem niks kon schelen, deed het toch pijn. Een moeder was iemand die om hem moest geven als hij anderen moest geloven, maar zijn moeder negeerde hem enkel of keek hem aan alsof hij een stuk vossenstront was dat aan haar vacht was blijven kleven. Snakekit kon het niet helpen dat hij zich altijd kleintjes voelde wanneer hij in haar buurt was en dat maakte hem kwaad op zichzelf. En op zijn omgeving. Ook nu weer zat hij met een boos gezicht voor de ingang van de nursery terwijl hij zijn blik door het kamp liet glijden. Hij zag dat meer en meer katten zich verzamelden in het kamp en een koele blik verscheen in zijn groene ogen toen hij merkte dat één van de apprentices zijn richting op begon te komen. Great. Vast weer één of andere stomme kat die het nodig vond om hem uit te lachen of commentaar op hem te leveren omdat hij niet in de nursery zat. Snakekit keek de ander ijzig aan en wachtte tot deze voor zijn neus stond. Hij zou niks zeggen totdat de ander iets zou zeggen, dat was al zeker één ding dat vast stond.

De ander begon hem te naderen en even had Snakekit het belachelijke idee dat hij één of andere prooi was. De ander zette zijn poten op een haast voorzichtige manier op de grond, alsof hij elk moment verwachtte dat Snakekit naar hem uit zou halen. Yeah right. Alsof hij schade zou kunnen aanrichten aan de grotere apprentice. Snakekit bleef behoedzaam wachten en trok slechts met zijn oortje toen de apprentice hem bij zijn naam noemde. Snakekit groef in zijn geheugen naar de naam van de kater, maar hij kwam op niks. Aangezien hij bijna al zijn tijd in de nursery spendeerde en hij nog heel jong was geweest toen de ander de nursery bijna verliet, was dat niet heel erg raar. Hij vond het niet fijn als anderen wisten wie dat hij was en hij geen idee had wie zij waren. Het gaf hem een machteloos gevoel, op de één of andere manier. “Er valt niks moois te zien aan de lucht,” bromde hij nukkig. Hij keek de ander weer aan en vouwde zijn oren in zijn nek. Hij wilde vragen hoe dat de ander zijn naam wist, maar hij nam aan dat hij dat wist omdat hij tijd samen met Snakekit in de nursery had besteed. Waarom kon Snakekit dan niet op zijn naam komen? “Wat is je naam?” bromde hij naar de ander, proberend om niet te laten zien dat hij zich lichtelijk schaamde voor het feit dat hij de naam niet kende van iemand waarmee hij bijna twee manen in de nursery had gezeten.

Goed voor jou. Pak een muis en vier het wilde Snakekit op een sarcastische toon zeggen toen de kater aangaf dat hij de sterrenhemel wel prachtig vond. Snakekit vroeg zich eerlijk gezegd af wat hij met dit soort informatie moest en waarom de kater dacht dat het Snakekit ook maar iets interesseerde, maar toen stelde de apprentice hem een vraag en keek Snakekit hem even zijdelings aan, twijfel zichtbaar op zijn gelaat. Hij haalde zijn schouders op. “Ik denk dat ik er wel in moet geloven,” mompelde hij. “Zij zijn immers diegenen die onze leader zijn negen levens heeft gegeven, toch?” Hij had genoeg verhalen gehoord over leaders die weer terug tot leven kwamen nadat ze hun leven hadden verloren en hij wist dat het waar was. Het was niet dat hij het met zijn eigen ogen had gezien, maar hoe kon een leader anders zo veel manen aan de top blijven staan als er zo veel gevechten waren om uit te vechten? Snakekit richtte zijn blik op de kater toen deze zich als Eaglepaw voorstelde en hij gaf de andere een knikje. “Mama slaapt al een tijdje niet meer bij mij,” zei hij op een bittere toon. “Ze vindt dat ze betere dingen te doen heeft dan op mij te passen.” Hij had echter geen zin om zich wéér kwetsbaar op te stellen door over zijn moeder te praten en dus besloot hij het onderwerp snel te veranderen. “Heb jij een goede band met je ouders?” bromde hij dus maar, terwijl hij van zijn moeder weer naar Eaglepaw keek.

Kort spande Snakekit zijn spieren aan, maar hij ontspande weer toen Eaglepaw geen reactie gaf op zijn woorden. Hij toonde geen medelijden, gaf niet aan dat het wel goed zou komen en opperde ook niet dat zijn moeder uiteindelijk wel bij zou draaien, dat ze wel zou zien hoe speciaal hij was. Hij wilde het allemaal niet horen op dit moment en Eaglepaw leek dat aan te voelen. De apprentice begon in plaats daarvan over zijn ouders en over zijn vader die dood was en die hij nu dus moest missen. Snakekit’s blik werd iets minder nors en hij nam de ander kort in zich op. Ook al overdreef de apprentice niet in zijn reactie, het verdriet was toch duidelijk te zien en Snakekit voelde een korte steek door zijn hart gaan voor de kater. Hij concludeerde dat de apprentice eigenlijk nog zo erg niet was. “Ik weet zeker dat hij vanuit StarClan op je neer zal kijken,” zei hij op een rustige toon tegen de ander, maar behield zijn afstand en deed voor de rest ook geen moeite om medelijden te tonen. Dit moest maar genoeg zijn. Eaglepaw vroeg hem naar zijn vader en Snakekit verstijfde kort. “Die heb ik nog nooit gezien,” zei hij kortaf. Hij fixeerde zijn blik op een wezentje dat hun richting op vloog. Het beestje vloog laag tegen de grond en Snakekit probeerde het te pakken te krijgen door een aanloop te nemen en hoog op te springen. Omdat hij een kleine kitten was, lukte het hem nauwelijks om hoog te komen en hij kwam dan ook meteen weer neer. “Eaglepaw, wat is dat?” vroeg hij verwonderd aan de apprentice, even vergeten zijnde dat ze het over serieuze onderwerpen hadden en dat hij zogenaamd kwaad moest zijn op de wereld.

Eaglepaw knikte toen Snakekit hem zei dat hij vast vanuit de Starclan zou neer kijken, en zijn verdriet was verdwenen, voor nu. Hij zou er later nog wel weer aan denken, maar nu moest hij zijn kop bij andere dingen houden. Eaglepaw vervloekte zichzelf weer toen de kitten hem vertelde over zijn vader, die hij nooit gekend had, en wenste dat hij zijn bek dicht had gehouden. 'Ik hoop voor je dat je hem ooit zult zien', zij de apprentice vriendelijk, en sloot daarmee het onderwerp problemen met ouders maar af. Ze konden ook over vrolijke dingen praten, niet alles in de wereld was negatief. Eaglepaw grinnikte toen de zwarte kitten een aanloop nam en de lucht in sprong, proberend iets te vangen. Snakekit viel echter meteen weer op de grond, en had het ding waar hij op richte niet kunnen pakken. Met zijn scherpe blik keek hij de lucht in, die ondertussen bijna helemaal zwart was, en zag inderdaad iets vliegen. Het waren zwarte muizen die in de lucht vlogen, maar dan met vleugels. Vroeger als kitten had hij wel is een verhaal over deze "vliegende muizen" gehoord, genaamd vleermuizen, maar had de fabeltjes nooit gelooft, tot nu. 'Ik denk dat het vleermuizen zijn', Vertelde Eaglepaw, en merkte toen opeens op hoe laag de wezentjes vlogen, alsof ze voor iets vluchtte. De apprentice keek voorbij de vleermuizen, de lucht in, opzoek naar iets waar ze voor naar beneden waren gekomen. 'Het lijkt wel alsof ze ergens voor vluchten...', zei Eaglepaw half in zich zelf.

Het onderwerp ouders werd gelukkig afgesloten, al was het voor Snakekit iets minder moeilijk om erover te praten nu dat hij wist dat Eaglepaw’s er niet meer was. Hoewel ze niet precies in hetzelfde schuitje zaten, zou Snakekit Eaglepaw wel geloven als hij zei dat hij wist waar Snakekit mee kampte en de apprentice was best wel vriendelijk. Misschien was hij zo erg niet, voor een apprentice dan. En misschien werd het ergens ook wel eens tijd dat hij zichzelf meer open ging stellen naar anderen, al vond hij het nog zo lastig om te doen. Hoewel hij vrij bitter over alles was, was er nog steeds een deel in hem dat wilde geloven dat niet iedereen zoals zijn moeder was en hem de rug toe keren na verloop van tijd. Eaglepaw leidde hem gelukkig af van zijn gedachten door te spreken over wat zich daar nu juist aan de hemel bevond en Snakekit fronste toen Eaglepaw het over vleermuizen had. “Vleermuizen?” herhaalde hij. Hij kon niet goed zien hoe dat het beestje er uit zag… en het vloog zo snel! Snakekit draaide zijn kopje weer naar Eaglepaw toen deze aangaf dat de vleermuizen ergens voor aan het vluchten waren. “Waarom denk je dat?” onderbrak hij meteen de gedachtegang van de apprentice. Opnieuw vloog er eentje laag naar de grond en Snakekit sprong opnieuw op, maar zijn kleine pootjes gaven hem niet genoeg kracht om bij de vleermuis te komen en teleurgesteld keek hij toe hoe het beestje weer weg vloog. “Ze zijn echt behoorlijk snel,” merkte hij op naar Eaglepaw. “Zouden we ze kunnen eten?”

‘Ik weet niet..., beantwoorden hij de vraag van Snakekit, ‘Er is vast niets aan de hand.’ Hij verbeelde het zich vast, de vleermuizen vlogen vast gewoon laag omdat ze daar zin een hadden. Hijzelf had nog nooit eerder een vleermuis gezien, dus het was vast normaal. Hoevaak Eaglepaw zich zelf ook probeerde te overtuigen, ergens dacht hij nog steeds dat ze op de vlucht waren. De apprentice hield zijn zintuigen op scherp, voor de zekerheid. Hij lachte weer toen de kleine kitten nog een keer probeerde te springen, en nog een keer miste. De vleermuizen vlogen snel, maar door Eaglepaws scherpe ogen kon hij ze goed volgen en wist hij ook wat het waren, zelfs nu het donker was. ‘Ze zijn zeker snel, maar vogels zijn ook snel, en die moet je ook gaan vangen later.’ Hij had zelf nog niet geleerd om op vogels te jagen, maar deze vleermuizen vlogen laag en leken hem makkelijker om te vangen aangezien ze niet wegvlogen van hem en Snakekit. ‘Ik vraag me af of ze lekker zijn, maar we kunnen wel proberen er een te vangen’, stelde Eaglepaw vriendelijk voor. Hij had nog niet zo’n trek in zwarte muizen, maar een kleine jaag-les kon geen kwaad, toch? ’Ten eerste zou ik op deze rots gaan staan’, en hij wees een platte rots aan niet ver van waar ze nu waren. ’Je bent nog te klein om uit jezelf zo hoog te springen.’ Het was helemaal niet als kritiek bedoelt, maar het was wel waar, met zijn kleine pootjes zou Snakekit niet zo hoog als hem kunnen springen. ’Probeer het nu nog maar is.’

Snakekit gaf enkel een knikje toen Eaglepaw aangaf dat er vast niks aan de hand zou zijn. En als dat wel zo was, dan was dat niet Snakekit’s probleem. Dan moesten de warriors in hun Clan maar in actie schieten, hoewel er een deeltje in hem was dat maar wat graag mee wilde vechten. Een leven als kitten was echt behoorlijk saai en hij zou blij zijn als hij apprentice was, alleen al om aan de afkeurende blikken van zijn moeder te kunnen ontsnappen. Snakekit’s oortjes prikten de lucht in toen Eaglepaw aangaf dat ze wel konden jagen op de vleermuizen om er achter te komen of ze lekker waren. Hij gaf een knikje ten teken dat hij dat wel zag zitten en hij kwam overeind, waarna hij naar de rots liep. Niet al te moeizaam klauterde hij op de rots en merkte dat hij al veel hoger stond en dat de afstand tussen hem en de vleermuizen kleiner werd. De kitten nam diep adem, hield zichzelf iets lager tegen de grond en sprong toen naar voren. Met zijn klauw schraapte hij langs de vleugel van de vleermuis, maar daar bleef het ook bij en ietwat geïrriteerd richtte Snakekit zijn kopje naar boven. “Probeer jij het maar,” bromde hij geërgerd naar de apprentice. “Jouw lange poten kunnen dit beter dan mijn korte pootjes.” Hij vond het vervelend om die realiteit onder ogen te moeten komen, maar het was wel waar. Eaglepaw zou waarschijnlijk meer kans maken dan Snakekit om iets te vangen.

Eaglepaw keek toe hoe Snakekit een derde poging deed op het jagen van een vleermuis, maar alleen maar een van de vleugels raakte. Hij zag hoe het wezentje snel wegvloog, maar mindersnel dan de rest van zijn groep, door zijn gewonde vleugel. ‘Jammer’, zij hij vriendelijk, ‘In minder dan twee moons ben je vast al veel gegroeid, misschien kan ik het je dan nog wel een keer leren.’ Als er tenminste nog een keer vleermuizen boven het kamp vlogen, dacht Eaglepaw, en grinnikte in zichzelf. Het zou in ieder geval een goed excuus zijn om nog een keer met de zwarte kitten door te brengen. Eaglepaw knikte toen Snakekit zei dat hij het maar moest proberen. ‘Oké, ik zal mijn best doen.’ De apprentice zakte naar de grond, om daarna met zijn sterke poten de lucht in te springen. Hij had al voor de sprong een vleermuis uitgekozen, die met de wond in zijn vleugel, waar de kitten hem had geraakt. Met zijn klauwen sloeg Eaglepaw de vleermuis naar de grond en keek naar beneden, waar het dier stil lag.

Hoewel Snakekit dankbaarheid voelde omdat Eaglepaw hem bemoedigend toesprak en niet met hem begon te lachen, gaf hij de ander enkel een knikje nadat hij zijn woorden had gesproken. Ze begonnen op goede poot te geraken en Snakekit wilde niet te snel te veel dankbaarheid tonen aan de kater. Ergens ging er in zijn achterhoofd nog steeds de waarschuwing af dat de kater hem misschien net zoals zijn moeder in de steek zou laten als hij zich te veel met hem zou inlaten, maar voor nu negeerde hij die waarschuwing en keek hij toe hoe Eaglepaw een poging deed om de vleermuis te vangen. Het ging hem een stuk beter af dan Snakekit en hoewel Snakekit zich nu nog meer geërgerd voelde omdat hij het zelf niet voor elkaar had gekregen, ging er ook een vlaag van enthousiasme door hem heen toen hij de vleermuis stil op de grond zag liggen. Hij liep er behoedzaam op af, boog zich naar voren en snuffelde voorzichtig aan het beestje. “Jij mag de eerste hap nemen,” bromde hij naar de apprentice. Hij vertrouwde het nog niet helemaal en als het echt heel vies was, dan zou hij tenminste niet diegene zijn die er onder moest lijden.

Eaglepaw keek toe hoe de kleine kitten voorzichtig op de vleermuis af liep, een hem behoedzaam inspecteerde. Hij keek verrast richting Snakekit toen die vertelde dat hij het eerst maar moest proberen. 'Geen honger? Of ben je gewoon bang?' Zei hij plagerig, maar liep al naar voren om de eerste hap te nemen. Voorzichtig boog de apprentice zich naar voren en snuffelde voorzichtig aan het zwarte beestje. Zou het wel veilig zijn? Ach ja, wat was er te verliezen? Als hij geen hap nam, zou de zwarte kitten waarchijnelijk blijven zeuren of zelf een hap nemen, en geen van die dingen leken hem verstandig. Beter hij ziek dan Snakekit, en Eaglepaw nam een klein hapje. Na een keer kauwen spuugde hij het meteen weer uit, dat ging hij nooit van zijn leven meer eten! 'Ik raad je aan om het niet te eten,' Vertelde hij tegen de ander, maar was blij dat hij niet half dood op de grond was gevallen, waarschijnlijk alleen maar heel erg vies. 'Ik snap wel waarom niemand op ze jaagt.'

“Ik ben nooit bang,” zei Snakekit op een geïrriteerde toon, maar hij deed alsnog geen stap naar voren om een hap te nemen van de vleermuis. Dat hoefde ook niet: Eaglepaw besloot dat Snakekit het niet hoefde te doen en ging al naar voren om zelf een hap van de vleermuis te nemen. Snakekit keek hem op een bedachtzame manier aan en trok verward met zijn oortjes toen Eaglepaw de prooi terug uitspuugde en aangaf dat Snakekit geen poging moest wagen om ervan te eten. “En dit is dus waarom ik jou eerst liet gaan,” bromde Snakekit, al vroeg hij zich wel af wat er precies voor had gezorgd dat Eaglepaw het zo snel weer uitgespuugd had. Dan moest het wel een héél vieze prooi zijn. “Is het echt zo vies?” vroeg hij op een licht verwonderde toon. “Waar smaakt het dan naar?” Hij deed echter nog steeds geen poging om ervan te eten en onderdrukte de neiging om er een paar stappen van weg te doen. Hij wilde Eaglepaw immers niet weer de gelegenheid geven om hem bang te noemen, iets wat hij absoluut niet was! Hij was gewoon… afwachtend. Ja, dat was het. Maar absoluut niet bang. Dat nooit.

Waar smaakte het naar? Tja, naar vies. ’Bitter, en het smaakt naar vleermuis, want zoiets als dit heb ik nog nooit gegeten.’ Hoe moest je weten waar vleermuis naar smaakte als het met niks te vergelijken viel, niet dus. Het enige wat hij wist was dat het verschrikkelijk bitter was, zo zouden de kruiden in de medicine den wel smaken, zove ruim erover had gehoord. Als dat zo was werd hij liever niet ziek, zeker niet na dit geproefd te hebben. Eaglepaw dacht weer aan de opmerking over niet bang zijn die Snakekit had gemaakt, op een redelijk serieuze toon. Die was blijkbaar niet in de mood voor een grapje... ‘Tuurlijk ben je nooit bang, maar als je een keer bang bent is het oké’, zei hij op vriendelijke toon. ‘Als je maar zorgt dat er niemand bij is die ziet dat je bang bent, je zou je eer toch niet willen verpesten’, voegde hij nog toe op plagerige toon, en glimlachte. Dat was waarschijnlijk waarom de kitten niet wilde toegeven dat hij wel is bang was, zijn “eer”.

“Het zou me nogal sterk lijken als het zou smaken naar een eekhoorn,” zei Snakekit op een licht droge toon toen Eaglepaw vertelde waar de vleermuis naar smaakte. Had de apprentice dan niet door dat hij gewoon een beschrijving wilde hebben van de smaak en niet naar wát hij aan het eten was? Maar goed, bitter dus. Dat was al genoeg reden voor Snakekit om er niet aan te beginnen en dus deed hij er zorgvuldig nog een stapje van wacht. Zijn blik gleed weer naar Eaglepaw toen deze begon te spreken en hij rolde met zijn ogen, al drukten zijn mondhoeken zich tegen zijn verwachtingen in wel lichtelijk naar boven. “Ik zal mijn eer nooit kunnen verpesten, want er gaat geen moment zijn dat ik bang ben,” bromde hij op een norse toon tegen de kater. “Ik ben een ShadowClanner. Die horen nergens bang voor te zijn. Laat dat maar over aan de andere Clans.” Hij had nog niet veel over de andere Clans gehoord, maar zijn trots weerhield hem ervan om als een nieuwsgierige kleine kitten vragen te gaan stellen aan de apprentice. En dus hield hij maar zijn bek.

Eaglepaw negeerde Snakekits commentaar over zijn smaakbeschrijving maar, er viel niet veel over te zeggen. Hij keek toe hoe de kitten bleef staan, en nam aan dat het geen hap vleermuis voor de kitten werd, maar beter ook, voor hem dan. ‘Tuurlijk niet’, antwoordde de apprentice toen de kleine tom vertelde dat hij toch niet bang zou zijn. Er zou vast een moment komen, ooit, misschien heel snel al. Hij zou graag bij dat moment willen zijn, en hem kunnen zeggen dat hij gelijk had. Maar zelfs als hij ooit ban zou zijn, zou de kitten het nog niet toegeven, hoe duidelijk het ook was. ‘De Shadowclan is inderdaad een dappere clan, maar de andere clans ook hoor.’ Zoveel wist hij nog niet over de clans, maar genoeg om te weten dat het echt geen lafaards waren. ‘Ook al moet ik toegeven dat onze clan natuurlijk de best is’, voegde hij toe en glimlachte naar Snakekit. Iedere kat vond zijn eigen clan het beste, meestal dan.

Snakekit’s gespannen houding ontspande enigszins toen Eaglepaw zich leek te beseffen dat Snakekit inderdaad nooit een moment van zwakte zou hebben. Hij zou niet bang zijn, al kwamen de beste warriors van heel BloodClan op hem af! Hij zou laten zien hij strijdvaardig hij was en hij zou het zijn moeder laten bezuren dat ze hem ooit de rug toe had gekeerd! Voordat hij te veel af kon dwalen in zijn eigen gedachten, hoorde hij de opmerking die Eaglepaw maakte en trok hij zijn oortje naar de ander. “Oh ja?” vroeg hij vervolgens op een toon die allesbehalve onder de indruk zijnde klonk. “Heb je al eens katten van de andere Clans ontmoet dat dat bevestigen?” ging hij verder op een norse toon. Eaglepaw mocht wel snel aangeven dat ShadowClan inderdaad de beste Clan was, maar hij had ook aangegeven dat de andere Clan katten ook dapper waren. Dat klonk niet bepaald ShadowClan-achtig en dus deed het Snakekit lichtelijk nieuwsgierig zijn naar wat Eaglepaw allemaal dan al had meegemaakt om zo’n statements te maken.