It's a revolution I suppose

Eaglepaw keek glimlachend toe hoe Snakekits houding veranderde, en hij inderdaad zeker was van zijn dapperheid. De kitten zou er vast ooit achter komen dat er ook zoiets als angst en gevaar bestond, als hij ouder was. Maar hij kon niet klagen, als kitten had hij ook zeker dezelfde gedachten gehad als de zwarte kitten, hij zou nooit bang worden. Sinds zijn apprentice tijd was dat verandert, helaas. Er waren een hoop dingen gebeurt, te veel eigenlijk. Maar daar praatte hij liever niet over, misschien leek hij toch nog wel op Snakekit, zijn angsten verstoppen voor anderen. ‘Ja, ik heb andere katten van andere clans ontmoet’, reageerde hij op de vraag die er gesteld werd. ‘Ik heb laffaards ontmoet, maar er zijn ook prima katten buiten Shadowclan.’ Er waren er genoeg die hij graag buiten Shadowclan zou houden, en de dappere, daar praatte hij liever niet over. De apprentice probeerde dus ook niet over die ontmoetingen te praten, door het onderwerp te veranderen. En nu maar hopen dat de kitten niet door zou vragen, want hij had helemaal geen zin om over zijn ontmoetingen met Bloodclan te vertellen. ‘Je zult er snel genoeg achterkomen als je apprentice wordt. Heb je eigenlijk al zin om apprentice te worden?’

Snakekit luisterde naar wat Eaglepaw zei, al leek het hem nog steeds sterk dat er ook goede katten waren buiten ShadowClan. Naar zijn idee was hun Clan de beste Clan die er was en waren er geen katten die daar aan konden tippen. Hij wilde er net naar verder vragen toen Eaglepaw het onderwerp besloot te veranderen en hoewel Snakekit niet veel kennis had van anderen en hun gevoelens was het hem door zijn eigen attitude die hij meestal had niet ontgaan dat Eaglepaw er liever niet te veel over wilde praten. Wanneer je jezelf veel afsloot voor bepaalde onderwerpen en niet door wilde gaan op bepaalde vragen, dan herkende je dat soort gedrag al snel bij anderen en dus zweeg hij er ook over. “Ik denk het,” antwoordde hij nonchalant en hij bewoog met zijn oortjes. “Ik snap eerlijk gezegd al het enthousiasme er rond niet. Je mag misschien wel meer dan als je kitten bent, maar je zal nooit echt helemaal vrij zijn en van anderen verlost zijn omdat heel de Clan als een ziekte steeds rond je heen hangt.” Hij rolde met zijn ogen en keek nors naar zijn poten. “Wat vind jij er zo geweldig aan?” vroeg hij vervolgens op een norse toon.

Eaglepaw knikte toen de kitten vertelde waarom hij eigenlijk niet echt wist waarom apprentice zijn zo leuk was, en begreep het volledig. Hij hield niet van het gezeur van zijn mentor en het gepraat van zijn clangenoten de hele dag, en hield van zijn momenten alleen in het bos. Vrienden waren gezellig, de rest van de clan was altijd daar, en zouden elke actie die hij deed zien. 'Als de clan je irriteert, moet je clan soms gewoon ontvluchten. Ik heb een grote lijst met redens om je mentor te vertellen als je eigenlijk gewoon op avontuur wil gaan, of het kamp uit wil,' zei de apprentice op vriendelijke toon, en knipoogde naar Snakekit. Toen de vraag waarom hij apprentice zijn zo leuk vond, en Eaglepaw dacht na. Hij had er nooit zo over nagedacht, waarom hij het leuk vond, maar wist toch een redelijk antwoord te geven. 'Zoals je al zei, er is meer vrijheid dan als een kitten. Ik kan gaan en staan waar ik wil, meestal ook doen wat ik wil.'

Snakekit richtte zijn blik naar Eaglepaw en iets wat de kater zei, trok zijn aandacht wel. Dat hij de Clan moest ontvluchten als hij last van ze had. Hij richtte zijn aandacht nu volledig op de apprentice en vroeg zich af of Eaglepaw en hijzelf op sommige vlakken gelijk waren. Hij vond het niet leuk om zichzelf met een ander te vergelijken, maar hij kon zich wel vinden in de woorden van de kater en dus gaf hij de ander een knikje. “Dan moet je die maar met me delen voordat ik apprentice word,” sprak hij op een norse toon tegen de kater, al drukten zijn mondhoeken zich wel kort omhoog toen hij het knipoogje ontving. Hij wendde zijn blik echter snel af voordat Eaglepaw in de gaten kreeg dat hij het gesprek toch wel leuk begon te vinden en richtte zijn blik pas weer naar de gevlekte kater toen deze zijn eigen redenen gaf over waarom hij apprentice zijn zo leuk vond. “Meestal? Maar, maar, de grote Eaglepaw is toch nog gebonden aan regels,” sprak hij op een sarcastische toon, al flikkerden zijn groene ogen wel kort om aan te tonen dat hij het niet zo slecht bedoelde als dat het waarschijnlijk klonk. “Wat zijn zoal de dingen die je wilt doen als je niet gebonden bent aan regels?” vroeg hij vervolgens.

Eaglepaw rolde met zijn ogen toen de kitten een opmerking over de regels maakte, waar hij toch nog aan vast zat, maar bleef glimlachen. ’Ik heb geen keus, als ik ooit warrior, of misschien wel deputy wil worden, zit er niets anders op. Als ik de regel een beetje blijf volgen, ben ik er over een paar moons vanaf.’ Maar die regels, die moest je ook niet té serieus nemen, het waren maar regels. En regels zijn er om te breken, dat had zijn vader altijd gezegd, en waarom zou hij daar tegenin gaan? Het was een van de weinige regels die hij volgde. ’Als ik vrije tijd heb, of als ik die maak, ga ik meestal het kamp uit. Nieuwe katten ontmoeten, nieuwe verborgen plekken ontdekken, alles wat mijn mentor me nooit zou laten doen in mijn eentje.’ Nee, Manewolf zou hem niet loslaten tot hij warrior was, en misschien nog wel langer. Gelukkig kon ze niet altijd opletten, en waren er genoeg momenten om er tussenuit te glippen. ‘Wat wil jij graag doen, als je apprentice word?’ Vroeg hij op vriendelijke toon aan Snakekit, die al veel minder nors leek dan een tijdje geleden. Misschien vond de kitten het gesprek eindelijk leuk te vinden, of in ieder geval minder erg.

Snakekit luisterde aandachtig naar wat Eaglepaw zei over het volgen van de regels. Dus eigenlijk was het een soort van tactiek? Eerst net doen alsof hij heel goed luisterde naar zijn omgeving, om vervolgens alles te laten vallen wanneer hij dacht dat hij niet meer aan de regels gebonden zou zijn. “Ik denk dat je, zolang je geen belangrijke titel hebt, daar nooit helemaal vanaf zult zijn,” sprak Snakekit een tikkeltje koeltjes, al kon hij ergens wel de instelling van de kater waarderen. Hij zag zichzelf ook nog niet echte een regelvolger zijn en het was ergens wel goed om te weten dat er nog in zijn Clan waren die dat niet wilden zijn. Snakekit luisterde weer naar wat Eaglepaw zei over wat hij zoal deed in zijn vrije tijd en hij kon het niet helpen dat zijn mondhoeken zich kort omhoog drukten, al probeerde hij dat nog te verdoezelen door weer zo snel mogelijk een nors gezicht te trekken. Hij haalde zijn schouders op toen Eaglepaw hem een wedervraag stelde. “Ik denk niet dat het me echt zou interesseren om katten van andere Clans te ontmoeten,” sprak hij op een norse toon. “Ik ben sowieso niet echt voor het sociaal gezelschap en het laatste waar ik zin in heb, is één of andere idioot die constant over zijn eigen Clan aan het opscheppen is.” Maar wat wilde hij dan wel doen? “Ik denk me vooral afzonderen en de buitenwereld wat ontdekken, maar dan wel in mijn eentje,” antwoordde hij dan uiteindelijk naar waarheid.

Daar had hij een punt, als hij ooit zou worden, waren er nog steeds regels. Maar hij kon ook zelf regels bedenken, als leader. Er waren voor en nadelen, maar voor hem was het een grootse droom, de nadelen zag hij niet. Voor nu was hij nog apprentice, en als hij eenmaal oud genoeg was, zou het Eaglestar worden, dat wist hij zeker, regels of niet. De apprentice richte zich weer op Snakekit, die vrolijk leek te worden door de mogelijkheden die hij zou hebben als apprentice, maar hersteld zijn gezicht snel. Geen blik zou zijn ogen ontgaan. Misschien glimlachte hij net, maar nu begon de zwarte kitten al weer te klagen. Ach ja, er waren sociale types, en minder sociale types. Een interesse die ze wel deelde was die van op avontuur gaan, en plekken ontdekken. ‘Ook een goed optie’, antwoorde Eaglepaw vriendelijk, ‘Maar hoe leuk de vrijheid ook is, je zult je poten vol hebben aan taken en trainingen, veel tijd om op ontdekking te gaan heb je niet.’ Zijn blik schoot omhoog, naar de hemel, die nu helemaal donker was. Al een tijdje was het helemaal donker. Morgen ging hij met Manewolf vroeg in de ochtend jagen. Hij was de tijd helemaal vergeten, hij zou al in zijn nest moeten liggen. ‘Sorry Snakekit, maar ik moet nu slapen, anders wordt mijn mentor boos.’ Het was jammer dat hij nu al weg moest, hun gesprek was leuk geweest, en het voelde alsof hij misschien zelfs een soort van band met de kitten had opgebouwd. ‘Tot later’, zei hij, glimlachte, en liep richting de apprentice den.

Snakekit haalde zijn schouders op toen Eaglepaw zei dat hij niet veel tijd had voor vrijheid omdat hij ook andere taken had die hij moest vervullen. “Dat maakt niet uit. Die verloren tijd haal ik dan wel op een ander moment in.” Het zou voor hem niet slecht zijn als hij één kat had waar hij mee om moest gaan. En als hij het een beetje zou kunnen vinden met zijn mentor, dan zou dat zou wel fijn zijn, maar als dat niet het geval zou zijn, dan zou Snakekit uit moeten kijken naar de moment dat de training klaar was. Ach ja. Zijn blik gleed naar Eaglepaw toen deze aangaf te moeten gaan slapen en hij gaf de ander een knikje. Hij zou waarschijnlijk ook wel eens zijn nest op moeten zoeken. Zijn moeder was er immers niet om hem te vertellen wat hij moest doen. Snakekit dacht dat het haar weinig uitmaakte of hij genoeg slaap zou hebben of niet en ergens deed dat wel zeer in zijn hart. “Later,” zei hij op een norse toon tegen Eaglepaw, maar keek toch nog even kort over zijn schouder naar de kater voordat hij zich ook omdraaide en terug ging naar de nursery. Hij concludeerde dat de kater nog niet zo heel erg was en dat een volgende ontmoeting er waarschijnlijk wel in ging zitten, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven aan de kater zelf.