Can we please have some training?

Een jonge zwarte poes met helderblauwe ogen, trippelde door het frisse gras. Kleine dauwdruppeltjes hadden zich bevestigd aan de groene sprietjes en de lucht zat vol met verse geuren. Crowpaw stak haar neus de lucht in en snoof ze op, in haar geest werd meteen een beeld gemaakt van een klein muisje dat zich verborg onder een vijgenstruik. Hongerig dook ze in haar nog-niet-perfecte sluiphouding en keek snel om zich heen. Niemand kon haar storen, dat was zeker! Langzaamaan sloop ze naar voren, haar ogen wijd open gesperd en haar oren geprikkeld. Zodra iets of iemand zou bewegen zou ze het óf zien óf horen. Misschien was vandaag haar geluksdag, dat ze eindelijk een keer iets zou vangen, zonder veel training erbij gehad te hebben. Ze had nog niets gehoord van haar nieuwe mentor, Nightrise. Maar dat kon haar niets schelen, als niemand haar iets zou gaan leren, zou ze het zelf maar moeten doen. Natuurlijk zou ze zo nooit een Warrior worden en dat maakte alles een stuk moeilijker. Crowpaw slaakte een bijna onhoorbare zucht en ging weer verder met het sluipen. De muis zat nog maar een vossenlengte verderop en zat met zijn rug naar haar toe gekeerd. Grijnzend liet ze haar scherpe tanden zien en sloeg haar klauwen in de zachte ondergrond van het gras. Nog even en ze zou het zachte warme lichaam voelen van haar prooi. Maar daar mocht ze van zichzelf niet aan denken, al meerdere keren –echt vaak gewoon- had ze een verse prooi tussen haar klauwen door laten glippen. Ze werd er altijd gefrustreerd van en kon voor een tijdje alleen maar kwaad voor zich uitstaren. Denken aan hoe dom ze was en dat ze nooit een Warrior zou worden. Tja, zo ging dat wel vaak lang door, maar na een rustig nachtje slapen kwam ze er weer overheen en zou het die dag misschien weer gebeuren. Weer slaakte ze een zucht. Haar blauwe ogen vestigde zich op het bruine diertje, zijn pootjes waren geklemd om een stom zaadje wat geen enkel nut meer zou hebben als ze hem had gepakt. Adrenaline stroomde door haar hele lichaam en ze nam een grote hap lucht, liet het even zakken en spande toen haar opgewonden spieren. Alsof dit haar eerste vangst was. zonder het te merken was ze al opgesprongen en voelde ze de koele lucht onder haar lichaam zweven, alles leek voor héél even stil te staan, ze bleef kijken naar haar prooi die nu pas merkte dat er nog een wezen in de buurt was en op keek. Te laat. Ze had haar poten tijdens haar ‘vlucht’ op het lijfje gedrukt. De muis probeerde uit haar greep te ontsnappen, maar ze liet hem niet los. Zo trots als een pauw boog ze naar voren. Ze zag een glimp van twee zwarte oogjes voordat het licht eruit werd ontrokken door haar beet. Snel bedankte ze StarClan voor deze vangst en pakte het levenloze beestje in haar bek op. Een warm gevoel trok door haar lichaam en ze huppelde de rest van de weg naar het kamp.
Blij kwam ze door de ingang gekropen en ging meteen richting de prooistapel, een oude gewoonte van haar. Want meestal ging ze mokkend wat eten als ze niets had gevangen. Maar nu kwam er een idee door haar kop gekropen. Misschien kon ze dit wel als excuus gebruiken om bij Nightrise te gaan zeuren over een training. Een gemende grijns verscheen op haar gezicht, die ze meteen verborg in een zielig kopje. Ze voorzichtig mogelijk liep ze in de richting van de Warriors Den en duwde haar kop door de opening. Ze zag meer Warriors bij elkaar dan ze ooit had gezien. Sommige nesten waren leeg, maar omdat het nog aardig vroeg was sliepen de meeste nog. Haar ogen zochten af naar haar mentor, maar door de donkere Den wist ze niet zeker of hij daar ergens lag. “Nightrise..” Fluisterde ze en probeerde niet in een Warriors oor te tetteren. “Kunnen we misschien vandaag een training houden?” Ze trok haar kop terug en hoopte dat de Warrior het had gehoord. Tevreden ging ze zitten, een paar muizenlengtes van de Den en wachtte op haar mentor.

Grommend draaide Nightrise zich in haar slaap. De zwarte pels van de stevige poes golfde zachtjes als de wind onder de bomen stroomt. Achter de gesloten oogleden verscholen zich twee, ijsblauwe irissen. Doordringend en glanzend als een volle maan. Ze wentelde zich even in het zachte mos. Rondom haar werd de wacht gehouden door andere warriors, stuk voor stuk jonger dan haar. Zij was de enige van haar generatie die nog over was. De enige elders van de Skyclan waren zielige kittens, er waren ongewoon veel blinde kittens in haar clan. Ze had Silverfang en Duststar weten opgroeien tot sterke Warriors, ze had de groenhoesthaard geweten die nu al seizoenen terug was geweest, zelfs de medicijnkat voor dreamwave had ze nog gesproken. Maar de jarenlange ervaring was voor niets geweest, Nightrise had nooit een belangrijke positie weten te bekleden. Haar vrolijke, enthousiasme was omgeslagen in een donkere afgunst voor Duststar en zijn Deputy. Maar nu woelde er maar één woord in haar gedachten, één simpele naam dwaalde door haar dromen. Duststar. Hij was een leven verloren in zijn strijd met een duistere ziekte. De zegen van de starclan sijpelde langzaam weg. Nightrise was in strijd met zichzelf, na de lange ketting van woede gericht naar haar leider werd ze nu geraakt door een ander gevoel. Bezorgdheid. De gevlekte kater was begonnen aan zijn aftelling naar zijn laatste leven waarin hij fragiel zou worden behandeld. "Nightrise" Een fluistering doorbrak haar slaap, verward knipperde ze met haar ogen. De majestueuze poesdraaide haar oren naar de kleine bron van geluid die zich bewoog buiten Nightrise' gezichtsveld. "Kunnen we vandaag misschien een training hebben" Nightrise duwde zich slaapdronken recht, zonder nog volledig te beseffen wie haar had geroepen. Ze liet het licht nu in haar ijsblauwe ogen binnen stromen. "Training", murmelde ze tegen zichzelf. Wie was nu weer haar apprentice. Ze voelde de koele buitenlucht op zich afkomen. Maar een staartlengte van haar verwijderd, zat Crowpaw die vriendelijk naar haar keek. "Dag Crowpaw" Terwijl de naam over haar lippen speelde herinnerde ze zich dat deze beleefde poes haar leerling was. "Natuurlijk is het goed om te gaan trainen". Een fijne lach sierde Nightrise' lippen, ze was blij met de afleiding van het drukke kamp, van het feit dat ze het niet verder had geschopt dan warrior en van Duststar. De donkere poes opende even haar mond. "Je hebt een muis gevangen ruik ik" Raadde Nightrise, ze liet wat aanstekelijke bewondering door haar stem sijpelen. "En wat heb je al geleerd met Cindersoul?" vroeg de vrouwelijke krijger.

[Sorry voor de kortheid en laatheid, solly solly solly]

-Geeft nie, die van mij is nu ook een beetje..

Crowpaw drapeerde langzaam haar staart over haar zwarte pootjes, haar blauwe ogen waren niet meer zo strak gericht op de Den, maar keken het kamp rond. Het was niet bepaald rustig, maar toch ook weer wel. Een klein groepje kittens waren aan het spelen en meteen voelde ze een steek van verdriet in haar maag opdoemen. Dat kon ze straks niet meer doen, het vrolijke gespeel. Snel schudde ze haar warrige kopje en keek weer verder. Maar niets kon de steek weghalen die nu in haar ziel sneed, zij was alleen, geen zusjes of broertjes, alleen maar een groepje vriendinnen die altijd wilden roddelen. Maar was dat wel juist? Moest ze niet zeggen dat ze wat aardiger moesten doen tegen anderen? Een kleine grijns verscheen op haar gezicht, neh, soms was het wel grappig. Een beweging viel haar op en ze richtte haar kopje weer in de richting van de Warriors Den. Snel liet ze de grijns van haar gelaat verdwijnen en probeerde zo serieus mogelijk te kijken en klinken. "Dag Crowpaw" Zei de poes, Crowpaw nam haar even in haar gedachten op. Ze had een lange zwarte vacht en ook van die blauwe ogen. Snel knikte ze en bleef nog even rechtop zitten. Het zou er vast beleefder uitzien. “Natuurlijk is het goed om te gaan trainen" Een glimlach verscheen op het gezicht van haar nieuwe mentor, Crowpaw knikte. Maar verraadde net niet de plezier die ze nu in zich voelde. Eindelijk weer eens een training, dit keer zou ze haar uiterste best doen om niet snel moe te worden. "Je hebt een muis gevangen ruik ik" Haar stem klonk besmet met bewondering en een onzichtbare bloos verscheen op Crowpaw’s gezicht. Een complimentje, die had ze al lang niet meer gehad. Tijdens de afwezigheid van Cindersoul had ze maar een beetje rondgehangen in het kamp en was soms wel eens weggejaagd door een Warrior. Daar verdiende je ze niet bepaald mee. Nogmaals knikte Crowpaw om te laten merken dat ze er nog wel bij was. "En wat heb je al geleerd met Cindersoul?” Vroeg Nightrise en Crowpaw hoefde daar niet lang over na te denken. Na een lange tijd opende ze haar mond, die een beetje droog aanvoelde en sprak met haar stem; “Ik heb geleerd om in bomen te klimmen en van een kleine afstand er vanaf te springen.” Het was misschien niet veel en dat was het vast ook, maar toch was Crowpaw er trots op dat ze het al een beetje had geleerd in maar één training. Even was ze de muis vergeten, totdat ze er bijna met haar poot op ging staan. Snel schoof ze deze naar voren als een soort cadeautje voor haar mentor. “Hij is nog vers, en ik heb hem speciaal voor u gevangen.”

Nightrise knikte toen haar leerling beschreef wat ze had geleerd bij Cindersoul. Er moest nog veel gebeuren aan haar training, jagen en vechten waren basis capaciteiten voor clankatten. DE vrouwelijk krijger had er goed oog in, Crowpaw was leergierig en vriendelijk. Ze zou het nog ver schoppen. "Hmmm, dat is nog niet veel, maar zeker handig" begon Nightrise bedachtzaam. Het skyvlan territorium bestond voor namelijk uit hoogtes, een kat die niet wist hoe te klimmen, was op voorhand hier verloren. "Onze ver uitgewerkte klimtechniek is een groot voordeel tegenover de andere clans, weet je" Nightrise dacht terug aan haar tijd als apprentice, aan hoe ze vrolijk achter haar mentor aan stuiterde vrolijk vragend welke vaardigheid ze zouden testen. "We hebben vele gevechten gewonnen door ons tussen de takken voort te bewegen" De masieve poes keek Crowpaw vriendelijk aan toen. De apprentice schoof iets naar voren, een klein, donkerbruin hoopje dat naar verse bos-aromas rook. "Het is nog vers, en ik heb hem speciaal voor u gevangen" Mauwde de kortharige leerling. Nightrise spinde bij het zien van Crowpaws beleefdheid en eerbied, ze wist nu al dat ze trots op haar ging worden. "Dat eet ik na de training wel op" Miauwde de loangharige poes geamuseerd. "Eerst ga ik je leren over de dingen die je in je mond stopt" Nightrise ging zitten en vervolgde serieus: "Eerst ga ik je wat theorie vertellen, die we daarna op het territorium gaan toepassen. Je eerste belangrijke les is dat alles in de natuur aan elkaar vast hangt, wij eten muizen en vogels, al we sterven zal de natuur ons gebruiken om ander leven te versterken zoals gras en struiken en onze prooi eet de vruchten die planten de wereld in sturen Op die manier blijft de cyclus rondt" Nightrise zuchtte even, het was een tijd geleden dat ze dit had kunnen vertellen zonder nors of verbitterd over te komen. Ze nam adem en sloot haar ogen eventjes. "In dit seizoen, bladkaal wordt die cyclus soms doorbroken, omdat de prooi wegblijft, maar de starclan waakt over ons en heeft bladkaal geschapen zodat de natuur kan herstellen van wat ze in nieuwblad en groenblad moest verrichten. Ook de prooien zijn er uit starclans hand en dat is ook de reden waarom we bij elke gedode prooi onze dierbaren bedanken en we steeds weer de beenderen begraven die we hebben afgekluift. En elke prooi heeft zijn eigen zwakke en sterke punten, net als elke kat die heeft. Muizen en ratten hem een zwak gehoor tegen over konijnen en voelen sneller dat je er aan komt. Maar daarover vertel ik je wel meer als we in het territorium zijn" Besloot Nightrise. Ze stond op een beende richting de kampuitgang terwijl Crowpaw met haar staart wenkte.

[Ik heb mijn insopiratie uit The lion king ;D]