I insist, you have to get out!

ICESPIRIT

Met tegenzin brachten de poten van de donkere, gestreepte kater hem naar het Bloesembos, één van de vruchtbaarste gebieden in SkyClan. Wederom was hij weer eens uit de Den gestuurd door niemand minder dan zijn vriend Icespirit. Hij had absoluut geen zin om ook maar iets te ondernemen, en dat had hij ook duidelijk laten zien. Voor Icespirit had dat blijkbaar weinig uitgemaakt.
Ach ja, wie wist zou hij nog wel wat papaverzaden kunnen vinden. Niemand wist het – dat dacht hij dan - maar hij verzamelde ze. Hij had er een aantal verborgen tussen het mos van zijn slaapplaats; er was toch niemand die daar ook maar naar iets zou zoeken. Zijn hele plek was tenslotte een rotzooi. Daarbij nam hij ook niet al te veel mee, katten zouden het gaan merken en dat was wel het laatste wat hij op dit moment kon gebruiken. Meestal stal hij er een paar uit de Medicine Cat’s Den, als hij zeker wist dat de Medicine kat zelf weg was. Hij had zelf geen zin om ook nog echt op zoek te gaan naar die zaden, zelden gebeurde het, al zou hij Icespirit dan iedere keer om de tuin moeten leiden. De kater zou vanzelf wel in de gaten krijgen dat er iets mis was. Het probleem was dat hij steeds behoefte kreeg aan meer papaverzaden, die hij dan ook ging halen. Het spul werd meestal gebruikt om pijn te verzachten bij gewonde katten, daarbij maakte het je ook nog wat slaperig, maar de laatste tijd was het nogal doods in de Medicine Cat's Den. Dat kleine beetje papaver kon er vast wel gemist worden. Hij moest het alleen onopgemerkt zien te doen, wilde hij vandaag nog wat mee kunnen smokkelen. Icespirit kennende, zat dat er niet in, maar hij kon het proberen. Hij keek even op, naar de grijze tabby die hij nu al een tijd had gevolgd. "En, wat is het plan?" vroeg hij, zijn staart nieuwsgierig heen en weer zwaaiend.

;; I C E S P I R I T
_{x I see, can't have you, can't leave you. x}

_{De hele tijd had de gray tabby kater voor zijn vriend uit gelopen. Diep in gedachten verzonken verzetten hij telkens enkele stappen, om daarna stil te staan, zodat hij kon luisteren of Charsoul nog achter hem aan liep. De laatste tijd leek het wel alsof zijn vriend er steeds slechter aan toe was, af en toe leek het wel alsof hij compleet van de wereld was. Icespirit's medische kennis was misschien niet op te maal, maar hij wist er genoeg van af om te weten dat de poppyseed een en dezelfde effecten konden creëren. Toch kon hij het op een of andere manier toch niet bevatten. Tuurlijk, hij zag Char er wel voor aan om het te doen, maar om dan te zien dat het werkelijkheid was, dat was moeilijk te bevatten.
Zijn leven leek met de dag moeilijker te worden. Aan de ene kant had hij Charsoul, zijn beste vriend waar hij al aardig wat manen mee opschoot en de meeste vreemdste avonturen beleefde. Maar aan de andere kant stond Swiftsoul, zijn vriendin. Ze waren rond dezelfde tijd geboren en zijn samen opgegroeid. De tijden samen als kit en af en toe ook nog als apprentice, waren tijden die hij niet snel zou vergeten. Toch was het lastig, aangezien Swift het niet goed kon vinden met Char. Door deze breuk werd hij dagelijks tussen twee vriendschappen heen en weer geslingerd. En dat begon hem zeer te irriteren. Hij wist dat hij Swift en Char niet bij elkaar moest zetten, dan zouden er groteske ruzies ontstaan, maar hij zou wel een duidelijk patroon kunnen creëren, dan bij de een en dan bij de ander. Dat zou nog een oplossing zijn.

Door alle gedachten had hij niet door dat Charsoul stil was blijven staan en wat aan hem vroeg. Verward draaide de grijze kater zich om en keek zijn vriend even uit het veld geslagen aan. "Wat wil jij? Samen of apart de jacht starten?" vroeg hij, toen het tot hem door drong wat hem werd gevraagd. Zijn motivatie om te gaan jagen was eigenlijk helemaal verdwenen, maar hij had nu eindelijk Char uit de Den gekregen, dus dan moesten ze ook maar eens wat gaan doen. Anders werd hij nog eens kwaad op hem. En daar had hij even geen zin in.}

Het voelde niet bepaald goed om in zo'n lange tijd weer eens naar buiten te gaan, en het feit dat het Bladkaal was en het territorium bedekt was met een deken van sneeuw, maakte het er niet veel beter op. Zijn poten leken te bevriezen, maar daar trok hij zich niet teveel van aan. Zijn ogen gleden alle kanten op, zijn oren bewogen overal naartoe om elk kleine detail op te vangen dat de omgeving hem aanbood. De pootafdrukken in de sneeuw waren al duidelijk genoeg om precies aan te wijzen waar zijn prooi zat. Achtergelaten plukken haar, kapotte takjes en aangevreten bladeren niet te vergeten. Uit alle feiten kon hij gemakkelijk afleiden dat er een zwart konijn van ongeveer twaalf manen uit niet meer dan een paar vossenlengtes van hem verwijderd was. Het was alleen een kwestie van tijd voordat het beestje levenloos in zijn bek zou hangen, en het op de prooistapel zou belanden - hij had geen behoefte aan voedsel.
De grijze tabby reageerde nogal verward op zijn opmerking, en ergens was Charsoul bang dat hij met zijn gedachten bij Swiftsoul zou zitten. "Ik red me wel alleen," mompelde hij vaag, terwijl hij dichterbij een willekeurig aantal bosjes stapte. Hij keek even achterom, richting Ice, en grijnste zijn tanden bloot naar de grijze tabby. "Ik neem aan dat ook jij je eigen prooi kan vangen," vervolgde hij. Hij zwaaide even kort met zijn lange, dunne staart om zo te gebaren dat Icespirit niet achter hem aan hoefde te gaan. Hij liet Ice dan niet graag achter, poppy seeds halen moest hij toch echt alleen gaan doen. Het zou hem niets verbazen als Icespirit stiekem af zou dwalen richting die Swiftsoul. Een frons ontplooide zich rond zijn gelaatstrekken, dat was wel het laatste wat hij wilde. Soms moesten er echter offers worden gebracht om iets klaar te spelen. Hij stapte door de bosjes heen, vergat het konijn, en ging op zoek naar de welbekende en bedwelmende geur van poppy seeds. Het zou niet lang duren voordat hij ze gevonden zou hebben, maar ze meesmokkelen zonder dat Ice het zou merken, was een geheel andere zaak.

;; I C E S P I R I T
_{x I see, can't have you, can't leave you. x}

_{"Ik red me wel alleen," Het was niet meer dan een mompeling, maar hij wist dat het wel goed zou komen. Charsoul was op sommige punten een betere jager dan dat hij was. Wat mede ook kwam omdat hij met zijn manke poot liep. Al had hij er over het algemeen maar weinig last van. Bij de jacht bleef het gewoon een minpunt.
Hij knikte naar Char en verdween in het struikgewas. Ondanks de vele gedachten die door zijn kop spookte, moest hij zich nu maar eens focussen op datgene wat wél belangrijk was. De jacht. Hij zakte door zijn achterpoten heen, met wat moeite met die manke poot, en sloop door de bosjes heen. Zijn bekje stond iets open, om de geuren van de prooidieren beter te kunnen opsnuiven.
Een haas, die ver van hem vandaan. Die kon hij makkelijk te pakken nemen. De gray tabby kater sloop er op af, probeerde zich niet te laten afleiden door andere dingen om hem heen. Al snel hadden zijn ijsblauwe kijkers een bruine vacht in zicht. Hij zetten zich af tegen de grond, sperde zijn bek open en zetten klauwen uit, voordat hij op de haas terecht kwam. Snel zetten hij zijn klauwen in de vacht, zodat het diertje niet weg kon en maakte met één felle beet een einde ana het leventje van het diertje. Hij wist dat hij niet eerst mocht eten, maar aan de Clan moest denken, dus liep hij maar terug naar de plek waar hij afscheid had genomen van zijn vriend.
Charsoul was er nog niet, maar zijn geur hing er nog. Icespirit begroef de haas en besloot om eens te gaan kijken waar zijn vriend precies uithing. Kalm en rustig volgde hij het spoor van de andere kater en vroeg zich af waarom Charsoul de laatste tijd zo vreemd deed. Alsof hij iets achter hielt voor hem. Hij zuchtte zachtjes en liep door.
Al snel had hij de gevlekte vacht zijn vriend in het oog, maar vroeg zich af waarom hij alle prooien links liet liggen. Hij had genoeg prooien geroken in de tijd dat hij nu achter hem aan liep. Maar het leek wel alsof hij achter een specifiek doel aan het gaan was. Goed verscholen wachtten Icespirit af, kijkend naar wat Charsoul van plan was.}

Charsoul liet de grijze tabby een aantal meters achter zich, waarna hij zijn neus in de lucht stak, op zoek naar zijn geliefde poppy seeds. Hij merkte niet veel later dat ook Ice aan de jacht begon; hun wegen waren gescheiden. Zijn kastanjebruine ogen keken weldra haastig om zich heen, op zoek naar hun doel. Hij stapte wat bosjes door, liet zijn ogen over verschillende planten glijden. Hij spitste zijn oren even en liet zijn neus het werk doen, Icespirit was nog een eindje weg en de poppy seeds waren dichtbij, mooi zo. Hij zou in ieder geval snel moeten werken, het wilde zich nog wel eens voordoen dat Icespirit hem nauwlettend in de gaten hield.
De geur van papaver brandde steeds sterker in zijn neusgaten, en uiteindelijk vielen zijn ogen op de groene plant met de ronde bolletjes aan hun uiteinde. Een glimlachje speelde rond zijn lippen, waarbij zijn vlijmscherpe hoektanden bloot werden gegeven. Tevreden stapte hij naar de plant toe, de zaden zaten verstopt in het bolletje, die kon hij er in de Warriors Den wel uithalen. Hij omklemde er één met zijn tanden en door een klein beetje kracht te zetten, trok hij hem er af. Dit proces herhaalde hij nog een aantal keer, tot hij er zo'n vijf had. Er zaten heel wat zaden in één zo'n knop, met vijf zou hij er ruim genoeg hebben voor een flink aantal manen.
Hij zou hierna nog wel wat prooi vangen om geen argwaan te wekken bij Icespirit. Hoe hij de poppy seeds dan mee het kamp in zou smokkelen, zag hij dan wel. En wat maakte het eigenlijk uit als Ice het zou merken? Hij had toch zeker geen zeggenschap over hem? Wat was hier nou verkeerd aan, de Clan had er geen nadelen van. Hijzelf ging er alleen een stuk minder door eten, voordeel; meer prooi voor de rest. En toch wilde hij absoluut niet dat Ice bezorgd zou zijn om hem. Hij haatte het om te zien dat de kater niet goed in zijn vel zat, en dat probeerde hij te vermijden. Charsoul keek even schichtig om zich heen, er was niemand te zien, en de geur van Icespirit was maar vaag. Waarschijnlijk zat hij nog een eindje verderop. Charsoul begroef de poppy seeds om ze later op te halen, hij likte zijn poten en haalde die een aantal keer over zijn snuit heen om de geur te verdoezelen. Vervolgens ging op zoek naar het konijn dat hij even geleden had geroken, niet wetend dat hij wèl een toeschouwer had gehad.

Onderwerp: Re: I insist, you have to get out!