Hey there stranger [Vulture]

Ze was zó boos op Day. O, waarom had nou juist zij hem moeten passeren toen hij wegging om die nieuweling te ontvangen? O, wreed lot, dat haar op het verkeerde moment op de verkeerde plaats had neergezet! Ze was vanaf Days plek op wacht misschien wel een van de eersten geweest die de vreemdeling hadden kunnen zien, maar ook één van de laatsten die hem van dichtbij konden begroeten. Met geïrriteerd tikkende staart had ze het clubje de grot in zien verdwijnen en had zij de wachtdienst uitgezeten totdat Day terugkwam. Tot overmaat van ramp was het ook nog harder gaan sneeuwen in de tussentijd en was er toen ze eindelijk terug naar binnen kon steeds maar geen goed moment om de vreemdeling alleen te treffen. Maar nu was haar moment gekomen, ze had hem wat afgezonderd gespot, even buiten de grot, en liep nu met gracieuze passen en een lichte glimlach naar hem toe. "Hey daar, vreemdeling, wij hebben nog geen kennisgemaakt", miauwde ze, terwijl ze naast hem plaatsnam op de rotsen.

Nu alle introducties eenmaal uit de weg waren en de meeste katten weer terug gekeerd waren naar hun normale taken, had Vulture een stil plekje opgezocht waar niemand hem zou storen. Vanaf hier kon hij de uitgang van de grot zien en dus meteen merken als er nieuwe gezichten binnen kwamen, en kon hij de rest van de grot in het oog houden. Als er iets gebeurde, er gevraag dreigde, of er iemand op hem af kwam, kon hij dat meteen zien. Zo had Vulture het graag. Klaar voor alle verassingen want verassingen waren meestal nooit leuk als je in je eentje leefde.

Een gespikkelde she-cat had het moment gekozen om hem te komen begroeten. Vulture hield haar nauwlettend in het oog. Haar begroeting was open net als die van veel anderen. Nieuwsgierig en niet direct vijandig. Dit was iets waar hij voorlopig nog aan zou moeten wennen. "Vulture is mijn naam. Ik geloof dat ik je heb zien zitten toen ik de grot binnen kwam met Day en Shine," begon hij voorzichtig. De she-cat in kwestie zag eruit als een echte gezonde vechter. In tegenstelling tot hijzelf stak hij nogal af met zijn magere, sprietige bouw waar niemand ooit jaloers op zou zijn. Zijn vacht was onverzorgd en dof. De hare dik, goedverzorgd en glanzend. Zijn staart was dun en erg lang. De hare groot en pluizig. Haar ogen smeulde als vuren. De zijne waren bleek en hol. Twee totale tegenpolen.  

Hemeltje, wat waren die nieuwelingen toch altijd terughoudend. Hun sociale stunteligheid had altijd wel iets schattigs, vond Cardinal, die altijd voor het gemak negeerde dat die onhandigheid meestal voortkwam uit eenzaamheid en een leven vol vijandigheid en onzekerheid. Hey, je hoefde geen medelijden meer met ze te hebben nu ze eenmaal het goede leven van de Tribe hadden gevonden, toch? Het was hooguit nog afwachten of hij mocht blijven, maar zolang hij geen problemen schopte had hij best een prima kans. Hij was op het eerste gezicht in ieder geval beleefd genoeg. "Ugh", begon ze en ze rolde met haar ogen toen hij opmerkte dat hij haar had zien zitten. "Ja, ik zat op wacht. Days wacht, welteverstaan, maar hij moest weg om jou te gaan begroeten dus werd ik in de kou gezet." Ze tikte Vulture - wat een naam, was zij even blij dat ze naar de mooie kardinaalsvogel vernoemd was en niet naar een kaalkoppige aasvreter - even lichtjes aan met haar staart en glimlachte. "Waardoor ik nu pas de kans heb om onze hooggeëerde nieuwkomer te begroeten. Ik ben Cardinal with Scarlet Feathers, vrienden noemen me Cardi."

Oei, zo te merken was de gespikkelde she-cat niet blij met hoe de zaken waren gelopen. Schijnbaar was ze op wacht gezet toen Day hem was komen halen. Dat was haar allerminst bevallen. Met zulke zaken had Vulture geen rekening hoeven houden voorheen. Niemand zei hem wat hij moest doen. Dat zou wel eens vies tegenvallen nu dat hij weer met andere katten moest gaan leven. Hij wierp haar een sympathieke blik en ze vervolgde dat ze daarom hem nu pas kwam begroeten. Ach, het had hem zelfs niet uitgemaakt als ze hém had overgeslagen. Hij was hier niet om lange vriendschappen te sluiten. "Cardi," herhaalde hij een beetje schor. Hij schraapte zijn keel. Al die vreemde namen.. zou hij ook zo'n naam krijgen als hij tot de tribe zou worden toegelaten? Nou, dat hoopte hij toch niet. "Ik moet het vragen.. maar waarom hebben jullie zulke lange namen? Vanwaar de naam Cardinal with Scarlet Feathers?" Vulture hield zijn kopje een beetje scheef.  

Haar mondhoeken krulden omhoog toen hij met schorre stem haar naam herhaalde. Zo zo, dus de verlegen vreemdeling durfde zichzelf al tot haar vrienden te rekenen? Dat deed haar plezier. Alhoewel, misschien was hij haar complete naam gewoon alweer vergeten. Hij deed zijn best het beleefd te vragen, maar het was wel duidelijk dat hij de lange namen maar onhandig vond. Cardinal lachte. "Wat zal ik zeggen? Kort is ook maar zo saai", antwoordde ze geamuseerd. "We zijn vernoemd naar het moment dat we in de wereld komen. Mijn moeder zag een rode kardinaal, en voilà." Haar gespreksgenoot imiterend hield ze haar kop een beetje scheef, een glimlachje om haar lippen. "Het zou toch zonde zijn, haast barbaars, om zo'n aanblik in een enkel woordje af te doen. Dus, Vulture, jouw beurt, vanwaar een gier?" Het zou toch niet vanwege zijn bruine vacht en enigszins rommelige voorkomen zijn, toch?

Ze vertelde het misschien niet zo uitgebreid en bloemrijk als ze Day wel eens had horen doen, maar na haar uitleg leek Vulture de Tribenamen al beter te waarderen. "Je kunt er ook een nemen, als je blijft", miauwde Cardinal. Wat viel er van Vulture te maken? Vulture eating rotting animals. Vulture with bald head. Ze moest even giechelen bij het idee, al probeerde ze zich een beetje in te houden. Het was niet zo dat ze de kater zelf uitlachte, hij moest niet gaan denken dat ze gemeen en ongastvrij was. Vulture circling the skies, dat klonk al beter.

Over haar wedervraag moest hij even nadenken. Zijn broer en hij waren naar vogels vernoemd, vertelde hij, maar niet naar de vogels die hun ouders gezien hadden, maar naar die waar ze de kleur van deelden. Zijn broer was vernoemd naar de havik, en hij had het met een gier moeten doen. Zouden zijn ouders zijn broer soms leuker hebben gevonden? Ze wilde het bijna hardop zeggen, maar besloot dat het toch een beetje te gemeen zou klinken. Wat als het waar was? Jeetje, dat zou het gesprek ongemakkelijk maken. Ze knikte dus alleen begrijpend, al vroeg ze zich af of hij dat merkte. Er was een wat afwezige blik in Vultures ogen verschenen. Ze staarde hem afwachtend aan. Moest ze iets zeggen, of...? Oh kijk, hij werd al wakker uit wat voor dagdroom hij ook gehad had. Hij bood haastig zijn excuses aan, die Cardinal met een onbezorgde schouderophaal aannam. Blijkbaar had hij aan zijn familie moeten denken. Hoe lang zou hij die al niet gezien hebben? Oef, dit was toch niet opeens een ongemakkelijk diep gesprek over familie en heimwee geworden, hè? Cardinal keek even omlaag naar de oranje vlekken in haar donkere vacht. Zijn zus leek dus een beetje op haar? Dan is ze knapper dan haar broer, dacht ze net niet hardop. Wel een mooie parallel. Zij was zelf ook knapper dan haar broer. Een plotselinge gedachte kwam in haar op en ze fronste nadenkend. "Sorrelpaw, dat klinkt clan-achtig", merkte ze op. Zij hadden allemaal van die dubbele namen, toch?

Met enige tevredenheid leerde Cardinal dat ze gelijk had over de naam. Vulture was in een clan geboren, al leek het erop dat hij maar de helft van zijn naam gehouden had. Blijkbaar was hij er ook al best een tijdje weg. Waarom zou hij de ene groep verlaten hebben, enkel om zich later bij een andere aan te sluiten? Hij was niet de enige. Blijkbaar waren die clans toch wat inferieur aan de Tribe, en misschien was dat ook wel niet zo gek, als ze de verhalen mocht geloven. Die clans waren hier ooit allemaal geweest, maar als ze het goed had begrepen leefden ze in hun thuisgebied niet als één clan, maar als een paar ruziënde groepen. "Het beviel dus niet?" vroeg ze. Ze wierp een blik op de grot. "We hebben er zo nog wel wat. Blossom, vroeger Appleblossom, en Slate, die komen ook uit een clan. Oh, en Brindleleaf, maar die is alweer weg. Daar hebben we nog wat kleinkinderen van op bezoek gehad, die familie is een heel drama geloof ik, ik weet er het fijne verder niet van." Maar misschien waren die roddels voor Vulture niet zo interessant. "Hoe dan ook, bekenden van je?"

Geen van de namen leek hem iets te zeggen en hij verklaarde al gauw hoe dan kwam. Zelfs de namen van zijn familie vervaagden al, zei hij, iets wat Cardinal zich maar moeilijk voor kon stellen. Ze trok wat verbaasd haar wenkbrauwen op. Je familie vergat je toch niet? Die jachtwedstrijd tussen Jackal, Serval en Haze toen ze jonge to-be's waren, bijvoorbeeld, zou voor altijd in haar herinnering blijven hangen. Hemel, dat had ééuwen geduurd. Die Prey Huntertjes in wording konden met pas twee trainingen achter de rug nog maar weinig spoorzoeken, en als er al iets in de buurt gezeten had, dan had Cardinals idee van wat een stoer Cave Guard loopje was ze ruim van tevoren op het gevaar geattendeerd. Ze had de prooidieren beter beschermd dan de Prey Hunters. Gelukkig was er niets hogers in de voedselketen voorbijgekomen, anders was hun uitje een stuk minder saai geworden en hun leven een stuk korter. Mooie tijden, mooie tijden. "Heb je dan al die tijd in je eentje geleefd?" vroeg ze, zichzelf weer terugtrekkend naar het heden. Vulture leek echter enige haast hebben het gesprek af te kappen. Ze keek hem even aan, twijfelend hoe ver ze zou pushen om meer te weten te komen. Misschien moest ze hem voor nu een beetje ruimte laten. Hij leek haar aanwezigheid in ieder geval nog steeds wel te waarderen, want hij nodigde haar uit om zijn gids door het territorium te zijn. Cardinals mondhoeken krulden omhoog. Kijk, dat was een mooi buitenkansje om hem nog wat meer uit te kunnen horen over zijn leven als eenzame reiziger. "Ik sta tot uw dienst", miauwde ze grijnzend. "Ik kan je de mooiste plekjes laten zien én er ondertussen voor zorgen dat je niet door adelaars wordt opgevroten." Als hij zo lang alleen had geleefd kon hij vast ook best goed voor zichzelf zorgen, maar hij had toch meer de bouw van een Prey Hunter dan van een Cave Guard, en bovendien verdiende een vermoeide nieuweling de luxe wel om niet zelf voortdurend over zijn schouder te hoeven kijken.

Op haar vraag kwam geen reactie meer. Wat zou het probleem zijn? Gevoelig onderwerp, of was hij gewoon te moe voor een gesprek? Hij beweerde het laatste. Nou, alleen maar mooi, dan kon ze morgen nog een poging waren informatie uit hem los te krijgen. Ze was vastbesloten hem te leren kennen, en het zou al helemaal mooi zijn als ze de eerste was. Kennis was macht, nietwaar? Ze deed niet aan machtsmisbruik, daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken, maar het voelde altijd lekker om net wat meer te weten dan de rest. "Slaap lekker en tot morgen", miauwde ze en met een tevreden glimlach keek ze hem na. Ze had nu al zin in morgen. Op avontuur met de vreemdeling!