You don't play with fire

Wren was nog steeds niet terug en als dit nog veel langer ging duren, dan zou hij haar gaan zoeken. Het maakte hem niet meer uit wat anderen zouden denken, ze gaven toch niks om hun. Dat was iets wat wel heel duidelijk was geworden door alles dat voorgevallen was. Blossom had alles overleeft, dus Wren was geen moordenaar, dat was een feit. Daarentegen liep er nog wel steeds een moordenaar onder hun rond, maar dat was neit Wren. Die zou hun moeder nooit vermoord hebben.

En toen kwam ze de grot binnen, een blik in haar ogen die hij misschien niet helemaal verwacht had. Hij had misschien verwacht dat ze het allemaal opgegeven had, maar dat leek niet het geval. Maar misschien was dat ook beter. Ze was altijd sterker dan hem geweest in dit soort situaties, dus het was beter zo. Op deze manier zou hij tenminste nog een zusje hebben hopelijk en ook een waarop hij zou kunnen steunen. De enige die misschien nog aan zijn kant zou staan in dit alles, tegen de rest van de tribe. Dan moest hij ook wel aan haar kant staan toch? Hij stapte dan ook naar voren en probeerde kort zijn neus tegen haar aan te drukken. Misschien zou ze wegtrekken, maar hij moest het proberen. "Wren, je bent terug." Opluchting was te horen in zijn stem. Misschien was hij nu niet alleen meer hier, maar hij wist dat niks meer hetzelfde zou kunnen zijn. Dat was het al niet meer geweest sinds hun moeders dood en dat zou het ook nooit meer worden.

Het stille licht van de ochtend was maar een moment van respijt geweest en hij wist het. Dit alles was nog verre van afgelopen. Wren zette haar eerste stappen na de lange nacht de grot in en de pauze was voorbij.
Het eerste wat hij voelde bij het zien van zijn to-be was een korte flits van opluchting. Ze was terug. Ze was ongedeerd. De blik in haar ogen deed echter het bloed in zijn aderen bevriezen, want hij zag meteen dat er niets veranderd was. Niets van wat de lynx geprobeerd had aan haar duidelijk te maken was doorgedrongen, en het blauw was nog altijd gevuld met die kille vrolijkheid waarmee ze ook gisteren de grot binnen was gekomen. Zijn hart zakte in zijn poten. Niet weer. Hij wilde niet nog eens tegenover haar beschuldigingen staan. Hij wilde niet keer op keer zien hoe er niets meer dan haat over was van zijn ooit zo enthousiaste to-be. Hij wilde dit niet, hij kon dit niet.

Hij wierp een vlugge blik op waar Blossom zat, half verwachtend een leegte aan te treffen, maar ze was er nog. Day haalde diep adem. Dit was anders dan gisteren. Blossom was hier, ze was veilig, Wren kon haar niets meer aandoen. Ze zou niet eens bij haar in de buurt kunnen komen. Met enige moeite kwam hij overeind en begon naar haar toe te lopen. Zijn gezicht had geen enkele uitdrukking - hij voelde zo veel tegelijk dat zijn spieren niet wisten welke emotie ze prioriteit moesten geven. Hij leek waarschijnlijk vooral moe. Hoe lang moest dit nog duren? Wanneer was het voorbij?

Het was nogal een stille dag geweest. Blossom en Day waren levend teruggekeerd gisteren en dat was goed, maar de typische meerdergekleurde poes die hier rondliep miste nog. Hij wilde dat iedereen ongedeerd terugkwam en dat ze gelukkig waren, maar Wren was er niet, ze was verdwenen. Het spinnetje waar de kleine kater al een tijdje naar keek bewoog opeens en verdween in een barst van de muur, waarna een grote schaduw over de ingang van de grot viel. Ze zag er vrolijk uit, maar iets in het blauwe was giftig, erg giftig. De tom was niet zo zeker wat er ging gebeuren nu, maar hey, ze was terug, en dat was een goed ding, toch? De kater zette zich recht en kwam wat dichterbij, genoeg om hem te kunnen verstaan, al hielp de echo van de grot ook natuurlijk. “Wren! Je bent terug!”, sprak hij, redelijk enthousiast dan nog wel, desondanks dat zij diegene was die hij het minst vertrouwde. Ze had vele fouten begaan, maar ze was nog steeds iemand van de tribe. De tribe hielp elkaar altijd, al leek er een scheur te zitten in de band van de tribe met Wren. Iets in die band lag verkeerd, een beetje net zo verkeerd als het feit dat de meerdergekleurde poes zo vrolijk leek te zijn na die ruzie en alles dat er gebeurd was. Iets in zijn koppie zei wel dat ze een hart van goud had, dat er gewoon een paar scheurtjes in zaten. Maar misschien was het maar van baksteen, harde baksteen met alleen maar cement als vulling. Hij zag altijd het goede in iedereen, maar dit was een ander geval, eentje waar hij zelf redelijk onzeker over was.

Sommigen leken alleen maar opgelucht om Wren te zien. Hij wilde dat hij hun onschuldige vertrouwen in haar nog deelde, maar wist tegelijkertijd dat hij dat vertrouwen juist te lang de overhand had laten houden. Als hij meteen had geaccepteerd dat de Wren die hij kende er niet meer was, had hij Blossom eerder gevonden. Misschien was hij Lítill dan voor geweest. Misschien was het dan allemaal nooit zo ver gekomen. Maar wat voor mentor was hij dan geweest? Nog steeds wilde iets in hem niet accepteren dat ze weg was. Hij wilde geloven dat ze hem ooit zou kunnen geloven, maar als die wens al haalbaar was, dan werd hij in ieder geval niet vandaag vervuld. Het was goed dat Fireteller haar de kans gaf te spreken. Het was nodig. Het was hoe de Tribe werkte. Maar Day zag al aan haar gezicht dat er niets dan hatelijkheden uit haar mond zouden komen, en dat haar woorden niets dan schade konden doen. Haar blik zwiepte door de grot als van een slang die haar prooi zocht, en bleef hangen op hem. "Moordenaar", lachte ze.

Moordenaar, lachte de andere stem, en hij wist meteen dat ze het over dezelfde daad hadden. Als dit nog over Starteller ging, was ze niet zo vrolijk geweest. Ze proefde de overwinning. Ze beleefde er plezier aan. Day voelde alleen maar afschuw bij de vrolijkheid die ze ooit had gereserveerd voor avontuur en spannende verhalen, en de vervormde imitatie van wat ooit kinderlijke onschuld geweest was. Hoe was een dochter van de Tribe zo geworden? Dit was geen pijn, dit was geen verdriet, dit was slechtheid. Dit was wreedheid. Hij keek naar haar en vroeg zich af: als hij haar niet gekend had, als hij wanneer hij naar haar keek niet ook dat beeld gezien had van de kat die eens geweest was, had hij haar dan hetzelfde aangedaan als hij Lítill aangedaan had? En als de oude Wren al dood was, vermoord door haar eigen woede, zou- stop. Stop nu. Hij zette een stap achteruit. Zij praatte door en hij schudde langzaam zijn kop. Nee. Nee, zo was het niet. Zo was het niet gegaan. Hij had het niet willen doen. Hij had niet anders gekund.

Zou Lítill ooit onschuldig geweest zijn? Zou hij met verwondering naar de wereld gekeken hebben, enthousiast geweest zijn om op verkenning te gaan? Slechtheid was niet aangeboren. Hij moest ooit beter geweest zijn. Wat was er gebeurd, waar was het misgegaan? Welke pijn had hij geleden om hem te maken tot wat hij geworden was? Had hij beter kunnen worden? Ze zouden het nooit weten. Day had een einde aan hem gemaakt, aan al het kwaad dat hij gedaan zou hebben, en aan al het goede dat misschien ooit weer in hem naar boven had kunnen komen. Hij kon nooit zeker weten wat hij precies voorkomen had. Hij kon het niet verdedigen. Hij kon niet goedpraten wat slecht was. Hij bleef stil, want hij kon niets zeggen.

Het was net een zee gevuld van inkt. Giftig en het verspreidde erg snel. Opnieuw riep ze het uit, dat er een moordenaar tussen hen was, en opnieuw was het weer dezelfde kat waarover ze bezig was. Iedereen probeerde alleen maar hun steentje bij te dragen, maar er was dat ene kleine gaatje… Die de hele toren van steentjes weer in elkaar probeerde te storten, telkens opnieuw en opnieuw. Het was net een cyclus die oneindig bleef doorgaan. Ookal was het nog maar de tweede keer, het voelde alsof het al zo vaak gebeurd was.

Day was niet voor niets hun chief. Voor alles had hij een goede reden, en de to-be geloofde erin dat hij maar een onschuldige tom was die het beste wilde voor de tribe. De woorden van Wren waren hard en erg direct - alsof ze echt het tegendeel wilde bewijzen. Elk woord sprak ze met een zekerheid in die bijna niet te betwijfelen was. Zijn leuke verwelkoming was niet erg veel waard geweest, of wel?  Was hij de enigste die toch nog geloofde dat er iets goed in Wren zat? Of was hij diegene die te blind was om het te zien, die ware aard die ze verborgen hield?

Maar deze vreemdeling bleek geen onschuldige te zijn; volgens Blossom was het een moordenaar. Hij wist het, de chief zou nooit een leven omdat hij snakte naar bloed of naar macht. Hij wilde een leven redden. Maar de meerdergekleurde poes sprak haar alweer tegen.  Ze zei dat Day moest gaan branden en dat ze de fouten moesten gaan rechtzetten. Wren had veel verloren, ze was gebroken, ze was boos. Dat was toch wel te begrijpen? Maar Day was geen echte schuldige man. Hij had misschien iemands leven genomen, maar dat was voor goede redenen. Om iemand te beschermen en een leven te redden. Beiden waren goed-geaarde katten en hadden een hart van goud.  Een kant kiezen kon hij echt niet. “Waar ben je toch mee bezig Wren?”, sprak de zwart-witte kater vervolgens, wat met zijn poten schuifelend. “Vuur tegen vuur lost nooit iets op, het zal het probleem enkel erger maken!”, het was net een pinata die ze kapotsloeg: en wat eruit kwam, zou alleen maar slechter zijn. Believe me.

Het was niet bepaald een rustig dagje geweest gisteren, en het leek erop dat vandaag, ondanks een kalme start, niet veel beter zou worden. Cardinal was behoorlijk in de war en de antwoorden lagen niet echt voor het oprapen. Wren was gek geworden, zo veel was haar duidelijk, maar hoe het zo ver gekomen was? De geesten mochten het weten. Hun Chief had ook niet bepaald veel losgelaten over wat er gebeurd was en wie hem en Blossom zo had toegetakeld. Wren kon dat niet in haar eentje gedaan hebben.

Daar was ze weer. Cardinal moest zeggen dat ze wel een beetje opgelucht was. De to-be was in ieder geval niet dood. Ze mocht dan veel, veel te ver gegaan zijn, ze was nog steeds een kind en een Tribegenoot. Het was echter onmiddellijk duidelijk dat ze weinig goeds in de zin had. Moest niet iemand iets doen? Ze konden haar moeilijk het hele drama van gisteren nog eens laten herhalen. Ze miste haar moeder, dat snapte Cardinal ook wel, en ze zocht een schuldige, maar het was nu wel genoeg geweest. Ze konden niet de hele Tribe door haar waanideeën laten gijzelen. Cardinal drong zich wat naar voren om beter te kunnen zien wat er gebeurde, maar greep niet in. Fireteller zou iets moeten doen, of de Chief. Iedereen was veilig in de grot, Wren had hen niet meer in een houdgreep. Ze had alleen haar woorden, en naar die onzin hoefden ze niet te luisteren. Cardinal spitste haar oren toen Wren, verrassend zacht, het woord nam. Het volume mocht dan laag zijn, de woorden waren nog steeds scherp als ijsscherven. Ze viel Day opnieuw aan, en even dacht Cardinal dat ze simpelweg dezelfde beschuldiging herhaalde, maar toen begon ze plots over een vreemdeling die Day vermoord zou hebben. Cardinals blik schoot naar haar Chief, verwachtend dat hij net als op de vorige beschuldigingen zou ontkennen. Maar dat deed hij niet. Sterker nog, hij zei helemaal niets. Was hij... bang? Wat had hij nu nog te vrezen? Wren kon nu toch niemand meer iets maken? Waarom deinsde hij alleen maar terug?

Het was Blossom die antwoord gaf en alles verklaarde. Er was een moordenaar naar de bergen gekomen, precies terwijl gisteren al dat gedoe met Wren plaatsvond, en blijkbaar waren zij en Day hem tegen het lijf gelopen. Maar had Day dan echt...? Wren leek er in ieder geval alleen maar bevestiging in te horen en vormde Blossoms verklaring om tot een vonnis. Cardinal voelde zich slecht op haar gemak. Wren kon dit soort dingen toch niet zomaar zeggen? Waarom deed niemand iets? Waarom stond Day daar maar een beetje? Zou hij het echt gedaan hebben? Hun Chief, die in plaats van een vlieg kwaad te doen liever sprak over de delicate schoonheid van hun vleugeltjes? Dat kon toch niet? Maar waarom verdedigde hij zich dan helemaal niet? Shine probeerde het op te lossen, lief onschuldig kind dat hij was. Jij zou ook iets moeten doen, dacht ze bij zichzelf. Ze wist alleen niet goed wat.

De Tribe keek met ingehouden adem toe. Day voelde hun blikken prikken, maar tegelijkertijd leken ze oneindig ver weg en leek hij alleen tegenover Wren, vastgepind door haar scherpe blik en scherpere stem. Hij kon enkel achteruit, maar hij kon niet ontsnappen, want dit keer sprak ze de waarheid. Hij had bloed aan zijn poten en nu wist iedereen het. Hij wilde dat ze er niet op deze manier achter gekomen waren, maar verdiende hij beter?

Opeens klonk Blossoms stem, luider dan hij van haar gewend was maar nog altijd zacht als licht. Ze nam hem in bescherming. Ze sprak zich voor hem uit terwijl zijn eigen stem hem verlaten had, en hij was niet meer alleen. Maar tegen welke prijs? Nu richtte Wren haar pijlen ook op haar en al bij haar eerste woorden zette Day weer een stap naar voren om tussen Blossom en Wren in te komen. Woede flakkerde in hem op. "Laat haar met rust", gromde hij. Had Blossom nog niet genoeg geleden? Ze was geen medeplichtige, ze was alleen maar te goed om het slechte in hem te zien. Ze wilde hem alleen maar helpen. Wren had het recht niet om dat te vervormen, te corrumperen tot iets wat het niet was. Day klemde zijn kaken op elkaar en slikte verdere woorden in. Hij mocht zijn woede niet de overhand laten krijgen. Niet weer. Blossom was veilig, Wren kon haar niets maken, wat ze ook zei. Iedereen hier wist dat Blossom onschuldig was. Iedereen die haar ook maar een beetje kende zou dat weten. Er was niets anders wat hij kon doen behalve wachten op het oordeel van de Tribe, de uitspraak van de Healer. Zwijgend luisterde hij naar de woorden van Fireteller.

De jonge kater wist alles al. Day had het hem die nacht verteld. Onder toeziend oog van de sterren had hij zijn bekentenis gedaan en Fireteller, in al zijn jonge wijsheid, had niet onmiddellijk geoordeeld, maar de tijd genomen erover na te denken. Nu was hij tot een besluit gekomen. Day volgde ieder woord, zijn hele lichaam gespannen om op te vangen wat zou komen. Hij geloofde niet dat Fireteller in de woede zou handelen die Wren van hem wilde, maar een deel van hem was bang. Een ander deel van hem voelde, vreemd genoeg, opluchting, terwijl hij de Healer hoorde spreken over straf en over de vrede die zijn Chief gebroken had. Een daad als dit kon niet, mocht niet ongestraft blijven. Het vredesideaal van de Tribe stond boven alles, en zo hoorde het te zijn, dat was wat de Healer hoorde te beschermen, tegen iedere prijs. Een moord, om hoe veel geldig lijkende redenen ook gepleegd, mocht niet zomaar vergeten of vergeven worden. Want zoals Wren Blossom beschuldigde omdat zij hem beschermde, zo werd ieder die zijn daad goed zou keuren erdoor besmet. De Tribe wees zijn daad af en bleef er zo schoon van, en hij hoefde niet te vrezen dat hij de katten van wie hij hield besmette met het bloed dat hij had gespild. Hij was de enige die schuldig was aan de dood van Lítill, en hij was de enige die ervoor hoorde te boeten.

Maar dat nam niet weg dat het pijn deed. Zijn enige taak als Chief was om de Tribe en zijn Healer te dienen, en ieder woord van Fireteller drukte hem op het feit dat hij de regels had gebroken die hij beloofd had te beschermen. Hij had om Wren gegeven, maar zij was hem gaan haten, en nu zag hij in Firetellers houding ook woede. En de rest van de Tribe? Hoe veel van de katten voor wie hij alles overhad veroordeelden hem nu? Hoe veel van de katten van wie hij hield voelden nu, terecht, afkeer voor hem? Hoe veel teleurstelling had hij opgewekt? Hij durfde niet rond te kijken om hun blikken te zien. Hij keek alleen naar Fireteller. Waren er echt andere manieren geweest om dit op te lossen? Dat moest wel. Dat hij ze niet zag, betekende niet dat ze er niet waren. Er moest altijd een betere oplossing zijn dan dit. Hij had er alleen in gefaald die te vinden. Lítill had niet hoeven sterven. De Healer zei het, en daarmee zei de Tribe of Endless Hunting het, en daarmee was het de waarheid. Iets in hem protesteerde nog, die innerlijke woede die maar niet wilde verdwijnen. Dat monster verdient geen plek in onze hemel, dacht dat stukje van hem. Ik kan hem niet vergeven, ik wil hem niet begrijpen, niemand zou om hem rouwen. Zijn gezicht vertrok, maar hij zei niets. Dat soort dingen mocht hij niet zeggen, hij mocht het niet eens denken. Fireteller moest wel gelijk hebben, en die woede moest wel fout zijn. Haat was nooit het juiste antwoord. Nooit. En zo te horen had hij een halve maan de tijd om zichzelf daar opnieuw van de overtuigen, en die giftige stem in zijn hoofd het zwijgen op te leggen. Hij knikte, ten teken dat hij de straf accepteerde. Het was het enige juiste om te doen.

Na hem was Wren aan de beurt. Fireteller had het goed uitgedacht, het was een straf die de Tribe veilig zou houden, maar die tegelijkertijd Wren niet iedere kans ontnam om terug te komen. Ze kreeg een halve maan om zich voor te bereiden, daarna moest ze vertrekken, en of dat voorgoed zou zijn of slecht tijdelijk was haar beslissing. Ze had altijd al ruimte nodig gehad, Wren, altijd al vrijheid gewild. Hier had ze het dan. Day keek haar vermoeid aan. Zij was dit begonnen. Zij had hen hier gebracht. Had ze kunnen voorzien waar haar woede hen beide zou brengen? Zou ze accepteren dat het hier eindigde?