Be the man I know you can be

De avond begon steeds eerder te vallen. Ook nu kleurde de lucht alweer oranje. Icecream had een waterrat weten te vangen. Soms had hij geluk toch iets van prooi mee te nemen. Meestal niet, nu hij geen vis mee terug kon nemen. Met de waterrat in zijn bek liep hij naar de prooistapel. Het was gek, dat er geen vis meer op hun prooistapel lag. Hij werd er eigenlijk best verdrietig van. Zijn ontspanningsmomenten, met vissen, waren ook weg. Hij moest Risingpaw natuurlijk wel trainen en hij hielp Shrimppaw haar kruidenvoorraad op peil te houden. Ze moest het alleen doen en het was leafbare, dus dat was dubbelop. Toch had hij altijd vooral zijn rust gevonden in het vissen, dat was zijn ding. Dat dat nu niet meer kon, maakte hem ergens wel wat rusteloos. Hij legde de waterrat op de prooistapel en keek om hem heen. Kijkend of hij Hermitpaw ergens zag. Gelukkig was zijn oudste zoon weer beter. Of tenminste hij was de medicine cat’s den weer uit.

[@Hermitpaw]

Versufd lag hij vanaf de rand naar het kamp te turen. Warriors verzamelden hun prooi bij elkaar, apprentices kwamen terug van hun training en kittens waren zorgeloos aan het spelen. Alles was zo vredig, zo normaal, maar hij kon maar geen rust vinden. De fysiotherapie voor zijn poot ging naar zijn mening veel te langzaam. Hij wilde weer trainen, strijden om vervroegd warrior te worden. Zijn hele plan was kapot. Toen zijn ogen die van zijn vader vonden wist hij iets van rust te hervinden. De kater was altijd al zijn thuis geweest, zelfs nu hij allang zijn zorg niet meer nodig had. Hinkend stapte hij op hem af. "Nog iets beleefd?" Hij rechtte zijn rug in een poging om niet zo zwak over te komen. Het laatste waar hij zin in had was medelijden. Hij snakte naar normaal contact.

Ah daar was hij. Er brak een brede glimlach op zijn snoet door toen Hermitpaw hinkend op hem afkwam. Aan liefde zou het hen nooit ontbreken, tenminste niet van hem. Het straalde altijd van hem af zo snel hij ze zag. Zijn prachtige kittens, stuk voor stuk mooi op hun eigen manier. Zelfs Skadi. Al wist hij dat Shrimp en Hermit hem dat niet in dank af zouden nemen als hij dat hardop uit zou spreken, maar ook zij zou altijd zijn dochter blijven. Hij hield van haar, hoe erg ze nu ook veranderd was. “Ik heb een waterrat weten te vangen.” Er kwam een wat beschaamd grijnsje rond zijn lippen. Het was geen geheim dat hij echt lomp was met op het land jagen, onhandig en eigenlijk gewoon klunzig. Waar hij in vissen sterk was, was hij in jagen echt een ramp. Hij grinnikte even en schudde zijn kop. “Ach het is beter dan niks toch?” Hij trok wat schaapachtig met zijn oren en keek zijn zoon aan.

Zijn vaders schaamte was vrij duidelijk, al was het volledig misplaatst. Er waren er niet veel die beter konden jagen dan vissen, iets wat normaal gezien ook prima voor de clan werkte. Hijzelf was juist lomp in alles wat met water te maken had. Dat was nog veel beschamender. "Pff hou eens op." Bracht hij uit met een lachje. "Je doet gewoon je best. En het is niet alsof ik kan vissen ofzo." Een grijns verscheen op zijn gezicht. Meer kon hij niet van zijn vader vragen. In deze tijd was een waterrat al heel wat en dat mocht best worden gewaardeerd.

Hij glimlachte naar zijn zoon. Het was lief van hem, dat hij hem gerust probeerde te stellen. “Dankjewel Hermit, ik doe inderdaad mijn best. Ik hoop gewoon dat de vis snel weer eetbaar is. Vissen maakt mij rustig, ik heb nu soms het idee dat ik een zenuwachtige haas ben.” Grinnikte hij. “Zullen we dan direct weer een keer samen gaan vissen als ze niet meer giftig zijn, misschien kan ik je nog wat tips geven. Ik weet dat mam je alles wel bijbrengt, maar wat tips kan nooit kwaad. Denk ik altijd maar.” Er ontstond een warme blik in zijn helderblauwe ogen. “Als jij dan wat tips hebt om die stomme prooi te vangen die alle kanten opschiet.” Hij grinnikte weer terwijl hij zijn zoon aan bleef kijken.

Het zou inderdaad mooi zijn als de rivier snel weer schoon was. Behalve de duidelijke pluspunten kon zijn vader ook zijn ei weer kwijt, iets doen waar hij zijn rust in vond. Het voorstel deed zijn ogen oplichtend. "Ja, graag." Zei hij oprecht. Hij zei geen nee tegen samen tijd doorbrengen, helemaal niet als hij er ook nog iets van zou opsteken. Het was belangrijk om jezelf constant te overtreffen. Het feit dat Crystal Icecream's biologische moeder was bleef raar aanvoelen. Ze hadden inmiddels al zo'n geschiedenis samen dat hij haar nergens anders meer van leek te kennen, terwijl ze al die tijd al zijn "oma" was. "Het zit 'm eerder in geluid dan in schaduw, wat bij vissen juist wél belangrijk is." Grinnikte hij, een voorproefje gevend. Met zijn vader trainen leek hem heerlijk.

Hij gaf even een lik over zijn borst toen zijn zoon zei dat hij juist rekening met het geluid moest houden. “Dat is het probleem denk ik ook. Ik ben niet zo goed in geruisloos bewegen. Met vissen kan ik op mijn achterwerk gaan zitten en niet bewegen, dat vind ik een stuk makkelijker.” Hij lachte even en gaf een zacht stootje tegen Hermitpaw zijn schouder. Heel zacht om hem geen pijn te doen en aan de andere kant, dan de kant van zijn zere poot. “Vermaak jij je nog een beetje hier?” Vroeg hij toen. Hij wist hoe graag zijn zoon weer ging trainen. Hij zou zich ook wel onrustig voelen net als hij. Het zou goed zijn als alles gewoon weer normaal werd.

Met een neppe beledigde blik keek hij zijn vader aan toen hij hem zachtjes stootte. "Oh nee, het is hier heel saai." Gaf hij zuchtend toe. Het had geen zin om er omheen te draaien. "Maar ik ga hard vooruit en ik heb jou en Shrimp." Vervolgens stootte hij zijn vader dubbel zo hard terug. Zo hard dat zijn poot een beetje pijn begon te doen. Met een vertrokken, beschaamd gezicht keek hij ernaar, maar er bleek niks zichtbaars te zijn. Pff, hij was het rustig aan doen helemaal zat.

Een hartelijke lach verliet zijn bek toen Hermitpaw zei dat het saai was. “Ja, het is ook niks voor een jonge kat om belemmerd te zijn. Ik weet hoe het is.” Hij was best wel eens ziek geweest. Sinds de twolegs hem hadden gevangen was dat beter geworden, waarom wist hij eigenlijk niet. Toen zijn zoon verder ging dat hij hen had, verwarmde dat zijn hart. Die complimentjes waren toch elke keer weer bijzonder. Hermitpaw stootte hem terug, maar hij zag dat die beweging hem pijn deed. Hij moest zich inhouden nu niet overbezorgd te gaan doen, dat was vast niet wat zijn zoon wilde horen. “Zullen we anders één heel klein rondje lopen?” Bood hij zijn zoon aan.

Gelukkig maakte zijn vader geen opmerking over hoe hij rustig aan moest doen. Daar kenden ze elkaar dan ook wel goed genoeg voor. Crystal in tegenstelling.. die had wel iets zeurderigs gezegd. "Goed idee." Zei hij met een klein, maar oprecht lachje. Hij ging zijn vader al voor en zette een aantal stappen, die moeizamer gingen dan toen hij hier aan kwam wandelen. Hij kon zijn vader niet eens stoten en hij was alweer invalide. Zijn gewicht op de rest van zijn poten zetten leek de pijn gelukkig te verzachten. "Toen je ons adopteerde was je van mijn leeftijd." De opmerking leek uit het niets te komen, maar hij dacht er de laatste tijd wel vaker over na. Als kitten had 11 moons altijd stokoud geleken en nu was hij het zelf. Hij kon zich niet voorstellen hoe iemand van zijn leeftijd kittens kon opvoeden, en toch was het Icecream gelukt.

Hij zag echt wel dat het Hermitpaw pijn deed om te lopen, dus zou hij er een heel klein rondje van maken. Ze moesten het ook niet te veel forceren, dan duurde het alleen maar langer voordat het helemaal zou genezen. Hij ging naast zijn zoon lopen. “Een rondje om het kamp en dan weer terug?” Miauwde hij, voordat Hermitpaw ineens opmerkte dat hij rond zijn leeftijd was geweest toen hij hun adopteerde. Hij keek opzij om de lichaamstaal van zijn zoon te zien, maar het leek niet alsof hij het opmerkte omdat hij er mee zat. “Ja klopt, ik was pas net warrior geworden toen jullie hulp nodig hadden.” Glimlachte hij. “Ik aarzelde niet om mijn hulp aan te bieden en dat is het beste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan.” Vervolgde hij warm. Soms leek het ook wel alsof hij er voor was gemaakt, het zorgen voor kittens. Hij had er nooit spijt van gehad, geen moment. Wel had hij vaak aan zichzelf getwijfeld, helemaal toen Crabkit verdween. Hij had het zichzelf verweten, dat hij te jong was geweest. Alleen hij werd ouder en had nog een nestje pleegkittens opgevoed en toen had hij zich gerealiseerd dat het dat niet was. Zijn leeftijd had niet uitgemaakt. Misschien was het StarClan’s wil geweest dat Skadi een nieuw pad had bewandeld, misschien niet. Ze lag nu in ieder geval niet meer in hun poten. Dat deed hem pijn, maar zij leek gelukkig te zijn. Of dat schijn was of niet wist hij ook niet, maar het had niet uitgemaakt wie er voor haar had gezorgd. Dat wist hij nu. Het was hoe dan ook gebeurd. Misschien dan niet zo, maar dan wel op een andere manier.

"Ja, één rondje." Zei hij als instemming met het idee. Pijnlijk of niet, hij moest beweging brengen in die poot hem hem. De woorden van zijn vader warmden zijn hart. Meer dan eens had hij zich afgevraagd of hij spijt had van de adoptie, maar keer op keer wist hij het tegendeel te bewijzen. "Je bent het beste wat ons is overkomen." Gaf hij zachtjes toe. Dit soort gesprekken waren niet zijn sterkste punt, maar Icecream verdiende het om het te weten. "Ik zou niet weten wat Shrimp en ik zonder jou moesten." Heel bewust liet hij Crab, of Skadi eruit. Zij was geen onderdeel meer van deze familie. Slechts een pijnlijke herinnering aan hoe iedereen je kon verraden.

Zijn ogen begonnen echt helemaal te sprankelen en er brak een enorm brede lach op zijn snoet door. “Ach lieve Hermitpaw, je weet niet hoe gelukkig jij mij nu maakt!” Miauwde hij, dat geluk hoorde je ook duidelijk door zijn stem. Toen verdween dat allemaal weer van zijn kop en staarde hij even serieus voor hem uit. “Ik had alleen gewild dat Crab ook genoeg aan mij had.” Hij slikte en keek Hermitpaw aan. “Sorry, ik weet dat jij het er liever niet over hebt.” Het was zo’n gevoelig onderwerp, maar het was wel iets wat altijd bij hun zou blijven. Of ze het nu wilden of niet.

Wat voelde het goed om zijn vader zo gelukkig te zien. Misschien was het toch niet zo slecht om zichzelf wat meer naar hem te openen. Het moment leek echter niet lang te duren en zijn vader sprak op serieuze toon over Crabkit. "Jij kan er ook niks aan doen dat ze slecht was geboren." Zei hij kwaad, maar niet op zijn vader. "En nee, ik wil liever geen woorden aan haar verspillen." Hij wist dat het hard was, maar Skadi verdiende geen greintje aandacht, zelfs niet achter haar rug om. Ze kon net zo goed dood zijn.

Hij schudde zijn kop. “Niemand is slecht geboren. Ik kan me niet voorstellen…” Maar toen hield hij zijn bek weer. “Ja, het spijt me. Ik zal er over ophouden.” Stammelde hij vervolgens. Haar keuze deed hem nog steeds enorm veel pijn. Hij wist zeker dat het Hermit ook pijn deed, meer dan hij aan zichzelf durfde toegeven. Dan was het juist goed om er over te praten toch? Alleen leek zijn zoon daar niet aan toe te zijn, dus moest hij er over ophouden. Het was niet goed als Hermitpaw zich er over op ging winden. “Lukt het nog met je poot?” Ze waren iets over de helft van het rondje

.

Even begon Icecream over hoe niemand slecht geboren is, maar hij had ook wel door dat Hermit het er liever niet over wilde hebben. Was Crab echt goed geboren? Hij kon zich niet voorstellen hoe iemand in korte tijd zo slecht kon worden. Er moest dan toch altijd wel al iets in haar hebben gezeten? Zijn gedachten werden onderbroken door een vraag over zijn poot. "Weet je. Ik lette er eigenlijk niet meer op." Dat was waar. De constante lichte pijn werd al snel een achtergrondgeluid. Het was pas op z'n ergst zodra hij lang niet had bewogen.

Hij glimlachte. “Als je het voor elkaar krijgt om er niet meer op te letten dan gaat het de goede kant op met je poot.” Miauwde hij toen opgewekt. Al moest hij er natuurlijk wel voorzichtig mee blijven doen, maar het was een goed teken. Als het te veel pijn deed dan was het niet te negeren. Je kon er aan wennen dat was waar, maar negeren zou niet kunnen. Dus dan ging het de goede kant op met Hermitpaw zijn poot.

Icecream had gelijk. Het gíng de goede kant op. Er was geen reden om zich zo op Skadi te focussen als hij hier zoveel te doen en herstellen had. Bovendien was het haar schuld dat hij in deze shit zat. Ze verdiende geen enkele aandacht. Maar toch.. Het was lullig om zo kortaf tegen zijn vader te doen. "Sorry dat ik zo bot deed." Zei hij zachtjes en haast monotoon. Zelfs tegenover Shrimp of zijn pa was het lastig om sorry te zeggen.

Hij schudde zijn kop toen Hermitpaw zijn excuses aanbood. “Dat is lief van je, dankjewel. Alleen ik begrijp het heel goed dat je zo reageert, daar hoef je geen sorry voor te zeggen Hermitpaw.” Miauwde hij toen tegen zijn pleegzoon. “Je hebt er alle reden toe. Ik had er gewoon niet over moeten beginnen. Het blijft alleen maar in mijn kop zitten, daar moet ik jou niet mee lastig vallen.” Vervolgde hij.

Soms vroeg hij zich af waar hij zo'n lieve, vergevende vader aan had verdiend. Hijzelf had allang bot terug gereageerd. Maar Icecream, die zag altijd het goede in anderen. Het was een kwaliteit om jaloers op te zijn. "Ik snap het ook hoor.' Zei hij, zijn stem al warmer. Natuurlijk wilde hij zijn problemen kwijt bij zijn familie. Het rondje was inmiddels al bijna afgelopen. "Weet dat je met alles naar me toe kan pap." Hij wilde nog meer zeggen. Vertellen hoe hij echt niet zo koud dacht als dat hij sprak. Maar het was lastig. Het was moeilijk om jezelf te verwoorden.

Onderwerp: Re: Be the man I know you can be