Be the man I know you can be

Hij glimlachte naar Hermitpaw. “Dat weet ik Hermitpaw en dat zal ik zeker ook doen. Het doet me vooral pijn dat ik er niet kon zijn toen de twolegs me hadden opgesloten. Voor jullie niet en voor het nestje van Chivysniff. Ik heb daar nog steeds nachtmerries van.” Miauwde hij toen. Hij stopte even omdat de ingang van het kamp weer zichtbaar werd. Alsof hij die woorden niet het kamp wilde laten bereiken. Alsof hij zich er voor schaamde en ergens was dat ook zo. Hij schaamde zich ervoor dat het ze was gelukt om hem te vangen en dat hij sindsdien nachtmerries had en bang was als de ruimte om hem heen te klein leek.

Oh. Hij slikte. Hoewel hij blij was met dat zijn vader eerlijk was, maakte het hem ook moeilijk. Diepe gesprekken waren niet zijn expertise en het was lastig om de juiste woorden te zeggen. "Weet dat niemand het je kwalijk neemt." Zei hij met een zwak glimlachje. "Niks hiervan was jouw fout." Misschien waren ze teveel uit elkaar gegroeid de laatste moons. Zijn training slokte tijd op en het ging allemaal zo snel. Met een gebaar van zijn staart wenkte hij zijn vader mee. "Kom, laten we gaan rusten." Zijn poot deed pijn en bovenal werd het hem veel te persoonlijk. Wat was hij toch weer heerlijk goed in zichzelf tegenwerken.

Hij glimlachte weer, al was het dit keer bedroefd. Door de woorden van Hermitpaw. “Ik weet het.” Miauwde hij enkel, omdat hij doorhad dat zijn zoon het geen prettig onderwerp vond. Kwam hij te dichtbij? Hij wist dat Hermitpaw diepe gesprekken lastig vond. Dit was nu eenmaal niet echt luchtig meer. “Je hebt gelijk, je poot heeft rust nodig.” Hij stapte achter Hermitpaw het kamp binnen. De onuitgesproken woorden bleven buiten het kamp in de lucht hangen.

Meteen al had hij spijt van hoeveel afstand hij tussen hen had gecreëerd. Meer dan eens wenste hij voor een hechtere band en dit is hoe hij daar mee omging. Eenmaal in het kamp aangekomen was het te laat om nog op dingen terug te komen. Hij zou het bewaren voor de volgende keer. Voor hij zich zou terugtrekken in zijn nest wilde hij toch nog iets zeggen. "Thanks pap. Dit moeten we vaker doen." Mauwde hij met een zwak glimlachje. Dat moesten ze zeker.

Er ontstond een warme blik in zijn helderblauwe ogen en hij glimlachte naar zijn zoon. “Dat moeten we zeker en ik heb nog een keer jagen met je te goed.” Lachte hij hartelijk naar hem. “Als je poot helemaal genezen is gaan we samen jagen.” Met zijn staart tikte hij zachtjes op zijn rug. “Tot snel Hermitpaw.” Toen stapte hij bij zijn zoon vandaan.

[Topic uit]

Met een knik liet hij weten dat hij dolgraag eens samen wilde gaan jagen. Tegen quality time zei hij nooit nee, al helemaal niet gecombineerd met productief zijn. Toen zijn vader zich eenmaal omdraaide vertroebelden zijn ogen. Wat had hij het moeilijke onderwerp van net toch graag niet genegeerd. Met een hoofd vol gedachten en een zwaar hart stapte ook hij weg.

[Hermit topic uit]

Onderwerp: Re: Be the man I know you can be