Loner

Hij kwam net terug het kamp in gelopen van een tochtje rond de boundaries. Hier en daar had hij was clankatten kunnen afschrikken, maar er was niks groots gebeurd en ietwat onvoldaan nam hij plaats in de buurt van een boom. Normaal kon hij zijn onwennigheid wel van zich afschudden, maar dit keer bleef de tom in zijn geirriteerde bui zitten, hij zat teveel in zijn hoofd. Met een chagerijnige blik ging hij dan ook het kamp rond opzoek naar afleiding. Afstandelijk zijn was in zijn kop grotendeels voordelig, maar op momenten zoals deze had hij graag een ander gewild voor de afleiding. Nu had hij alleen zichzelf om mee te praten, en dat hielp niet merkte hij. Ira's blik viel op Bleaktail, ook een kater en als Ira het zich goed herinnerde ook niet al te sociaal. Overal in het kamp waren ook vrijwel al groepjes gevormd, Ira was niet brutaal genoeg om zich daar mee te bemoeien. Misschien als hij echt geinteresseerd was geweest, maar dat ontbrak nog bij de kater. Met een zucht hees hij zichzelf omhoog en bewoog hij naar de grijze cyperse kater die hij nog helemaal niet kende. Maar ze waren allebei alleen, dus het kon vast geen kwaad. " Hey" Sprak hij met een lage stem. Niet meteen zou hij zich bloot geven. Bleaktail was voor nu gewoon afleiding.

Er was de laatste tijd weer eens niets te doen. Of nou ja, er was eigenlijk vanalles te doen. Maar niet echt iets leuks. Alles wat echt belangrijk of interessant was leek niet voor hem te zijn toebestemd. Net als vroeger… In tijden van relatieve vrede was hij gewoon niet bepaald een aanwinst. Iedereen klitte dan gelijk weer in groepjes bij elkaar om gezamenlijk een aantal taken uit te voeren. Groepjes waar hij zich nog niet tussen had weten te wringen. Niet dat zoiets nu heel erg was. Bleak was toch al geen sociaal dier. Van nature al nooit echt geweest ook. Hij had zichzelf vanaf het begin al een achtersprong geven door zijn volledige naam te behouden. De rest mocht best weten dat hij bij ShadowClan vandaan kwam. Je won er alleen geen vertrouwen mee. “Hey” Ietwat verbaasd keek hij op. Ira, een nogal grote kat met een lange zwarte vacht en diep oranje ogen was op hem af komen lopen. Hij herinnerde zich de kater nog wel van de overval op ThunderClan. Hoe ongediend  Ira was geweest met de manier waarop Skadi hen destijds had toegesproken. “Hey.” Weerkaatste hij de begroeting terwijl hij er eens goed bij ging zitten. Blijkbaar zat er iets van een gesprek aan te komen. Bleak was al met al toch een flinke kop kleiner dan Ira. Dun en slungelig maar daardoor ook wendbaar en zeer snel. “Verveel je je soms?” Vroeg hij. Het was maar een assumptie gezien hij anders niet zou weten waarom Ira in hemelsnaam op hem was afgekomen.  

- sorry voor mijn late post ;0;   

De kater leek een beetje verbaasd dat hij hem had opgezocht, of nou ja, opgezocht, het was meer een soort gespot. Daarbij kon Ira hem niet kwalijk nemen dat het enigsinds vreemd was dat hij uit zichzelf een 'gesprek' startte. Dat deed hij zelden, maar boeie, het was in ieder geval niet zijn bedoeling geweest om de dunnere kat af te schrikken en gelukkig leek het erop dat de ander mee ging in zijn begroeting. Ira knikte instemmend en haalde zijn schouders op bij de vraag van de kat. "Welke andere reden zou ik hebben om hier bij jou te komen zitten?" Miauwde hij sarcastisch, zijn blik gevestigd op de groepjes die rond verzamelde in het 'kamp'. Het leek erop dat Bleaktail net zoals hij geen groepje had waar hij zich bij kon of wilde voegen. Zijn ogen gleden af naar de kat naast zich. "Jij?" Hij stond niet bekend om zijn praatkunsten, dus Bleaktail moest het maar kunnen vinden met de geringe woorden die hij gaf.

“Welke andere reden zou ik hebben om hier bij jou te komen zitten?” Vroeg de kater hem. Bleak haalde zijn schouders op. Daar had Ira eigenlijk wel een goed punt. Hij was niet bepaald een interessant figuur. Niet erg spraakzaam en eigenlijk ook niet zo heel bekend. Maar de grote zwarte kater leek dat ergens wel met hem gemeen te hebben. Tenminste, voor zover hij wist. Het kon natuurlijk zo zijn dat Ira in het geheim een social butterfly was. Maar dat zou voor Bleak niets aan deze situatie veranderen. “Ach ja… geen idee eigenlijk.” Gaf hij dan ook toe. Een behoorlijk stroeve conversatie inderdaad. Maar het was beter dan niets. “Jij?” Vroeg Ira hem. “Tja, het niet bepaald de meest spannende dag ooit hé?” Ja, ja hij verveelde zich. Anders had hij de ander waarschijnlijk wel ontweken. Nu was het zaak om de conversatie draaiende te houden. Iets te doen of te zeggen waar ze op voort zouden kunnen borduren. “Zin in een ommetje? Er zal vast wel iets interessants in de buurt zijn.” Stelde hij voor. Met een semi nieuw kamp komt ook een semi nieuw gebied en daarbinnen zal vast nog wel iets zijn dat nog niet ontdekt is. Een perfect uitje voor een stel totaal verveelde katers als je het hem vroeg.