[Search Patrol#2] Into nothing

Het was echt een chaos geweest de afgelopen paar dagen, weken, maan. Het gevoel van tijd was hem even ontgaan met alles wat er gebeurd was. Eerst was Eveningglow gevangen genomen geweest door Twolegs. Gelukkig had hun deputy weten te ontsnappen, maar het was niet lang daarna dat er bleek dat ze in verwachting was. Nou zou dit niet al te erg zijn geweest, als de rest van de shitshow niet was gebeurd. Eerst had Thornstar de Sunningrocks aan Riverclan weggegeven. De vis in de rivier mocht misschien vergiftigd zijn, maar Thunderclan had ook hun prooi nodig; iets wat ook de rest van de clan omhoog had gebracht. Volgens de deal zouden ze de stenen terugkrijgen wanneer Leaf Green begon, maar toen kwam er nog eens een schep bovenop. Nu was hun leider meegenomen door de Twolegs. Wat betekende dat voor de clan, nu Eveningglow ook buiten commisie was? En voor de deal die met Crystalstar was opgestreken? Eveningglow had Stagtine aangewezen als tijdelijke leider en hij had op zijn beurt weer Smouldertongue aangewezen als zijn inval deputy. Het was de rode kater, en Sunpaw, waarmee hij nu op pad was om hun leider weer terug te vinden. Toch begon de moed de rest van de clan al lichtelijk in de poten te zakken en maakte het plaats voor onrust. Alle katten die eerder waren meegenomen door de twolegs waren ook al eerder teruggekeerd. Hun leider was nog steeds zoek en de patrols die al waren geweest leken geen resultaat te brengen. Echter gaf niemand het op. Ze waren met zijn drieën nu de kant van de Twolegplace op gegaan in de hoop een spoor van hun verloren, nee gestolen, leider te vinden. Het zou nog maar de vraag zijn of ze wat zouden vinden. Het weer zat de laatste tijd zeker niet mee; een lichte vrieskou was zelfs de nachten al binnengekropen. "Waar zullen we beginnen?" Vroeg hij aan Smouldertongue. De oudere warrior had hier zowieso al de leiding gehad, zelfs al was hij niet tot tijdelijke deputy benoemd. En, om eerlijk te zijn, had Ardentheart al genoeg problemen voor zichzelf veroorzaakt, dus hij zou netjes de leiding volgen nu.

Sunpaw wist eigenlijk niet echt wat ze van dit hele gedoe moest vinden. Ze vond het maar vreemd. Hun leiders bleven maar verdwijnen en verdwijnen, en nu trok Eveningglow de keutel in en gaf ze opeens het leiderschap weg. Welk recht had ze? Alleen maar omdat ze kittens kreeg? Sunpaw begreep het niet. Niet dat ze Thornstar nou echt mocht, maar ze gunde hem ook niet dat hij weg was. En waarom was hij weg? De hele clan was ontregeld. En Sunpaw mocht Stagtine niet, en eigenlijk Smouldertongue ook niet. Ze begreep niet hoe die twee bijenbreinen aan de leiding kwamen. Hoewel ze Thornstar soft was, de clan was wel altijd in één richting. Maar nu was het bijna onmogelijk geworden om te jagen en ze moesten die verloren sukkel zoeken. Én ze hadden Sunningrocks niet meer. Ze was bereid om ervoor te vechten, ze had zelfs een litteken om het te bewijzen.
Sunpaw keek met een knorrige uitdrukking om zich heen. Ze wilde hier helemaal niet zijn. Ze was liever aan het jagen in haar eentje dan met deze twee mee. Maar ze probeerden er maar het beste van te maken. Er werd niet veel gesproken, totdat Ardentheart vroeg waar ze moesten beginnen. Sunpaw rolde haar ogen. ‘Uh, hier? Slimmerik,’ miauwde ze geïrriteerd. Ze schudde haar pels en keek wat geïrriteerd naar de lucht. Het was zo koud, ze was hier niet voor gemaakt. Ze proefde de koude lucht, kijken of ze nog een geur van Thornstar kon oppikken. Wat onwaarschijnlijk was, hij was al dagen weg geweest.

Sunpaw was zeker niet zijn eerste keuze geweest als lid op deze patrol, want ze moest zichzelf altijd gekend maken. Vaker dan niet had ze tegenspraak en ze leek niet veel respect te hebben voor haar senioren. Een typische, rebelse tiener. Wat zo nu en dan nog wel eens aardig irritant werd, zeker nu de spanningen in de clan zo hoog lagen. Echter had hij niet mogen kiezen; Smouldertongue had deze patrol bijelkaar geroepen. Echter was haar geïrriteerde opmerking alles behalve hulpvol. Waarschijnlijk wist ze dondersgoed wat hij bedoelde en probeerde ze alleen maar moeilijk te doen. Hij wist ook wel dat ze in de Twolegplace moesten beginnen, maar dat was een groot gebied om te doorzoeken. Echter hield hij wel wijselijk zijn mond. Ruzie gaan zoeken met een apprentice was niet wat ze nu nodig hadden, daarbij was hij ook de volwassene samen met de tijdelijk deputy, die tenminste met een echt idee kwam. Nouja, zo solid was het nou ook weer niet, maar het was iets. Smouldertongue stelde voor om een stukje de twoleg place in te lopen en te kijken of de Kittypets misschien iets hadden gezien. Zolang het maar Kittypets bleven, dacht Ardentheart tot zichzelf. Hij meed deze plek zoveel hij kon, want de paar keer dat hij de Twolegplace in was gegaan, was hij iedere keer weer Bloodclanners tegen gekomen. Daarnaast was hij ook niet bepaald gesteld op de twolegs zelf. “Misschien wel, maar laten we eerst maar niet te diep gaan, ik denk niet dat Bloodclanners tegenkomen op het moment erg handig is,” Met hun leider zoek en alle spanningen onderling zouden ze nog wel eens makkelijke prooi kunnen zijn voor de bloeddorstige katten. Zeker aangezien ze maar twee warriors en een apprentice waren en zij zo al hun vriendjes er bij zouden kunnen roepen.

Geen reactie. Beide waren ze niet zo behulpzaam. Sunpaw zuchtte en liep met tegenzin achter ze aan. Het puntje van haar staart wiegde geïrriteerd heen en weer, maar ze gingen de tweebeenplaats in. Goed plan. Waarom zou Thornstar hier zijn en waarom dachten ze dat ze hem daar zouden kunnen vinden? En met kittypets praten? Vreemde ideeën had deze kerel. Ardetheart begon zijn zorgen duidelijk te maken. ‘Een verdwaalde Bloodclanner kunnen we wel aan,’ miauwde ze vervolgens strijdlustig. Ze hadden haar vast nog niet zien vechten. Ze was goed, écht goed. En haar klauwen jeukten om een keer een echt gevecht te hebben. In de trainingen kon ze haar siblings met gemak aan, en de meeste andere apprentices had ze het achterste van haar tong laten zien. Ze keek vervolgens eens onderzoekend om zich heen. Ze ging eigenlijk nooit de tweebeenplaats in. Haar blik ging de lucht in. Dat was een optie. ‘Ik kan de nesten op gaan, ik kan meer zien vanaf daar,’ miauwde ze. Best een goed idee, al zei ze het zelf. En ze was een natuurlijke klimmer, daar kon je haar Skyclan bloed voor bedanken. Ze wachtte niet op toestemming en zocht een pad omhoog. Ze maakte een aanloopje en sprong toen met een boogje een container op. Vervolgens sprong ze omhoog en sloeg haar voorpoten over de rand van een dakgoot, waar ze zich op wist te werpen. Voor ze het wist stond ze op een plat dak van een laag tweebeennest. Ze zag al veel meer vanaf hier en een grijnsje kwam op haar gezicht. ‘Ik kan nog veel hoger!’

De clan zag nu en dan nog al eens af met de rode apprentice en Ardentheart begon nu zeker te merken waarom. Hij had wel eens verhalen gehoord zo nu en dan, maar je wist hoe gauw katten roddels gingen aandikken. Toch bleek het nu erg duidelijk dat ze een arrogante uitstraling had en dacht dat ze op de top van de wereld stond. Ardentheart sprak niet gauw slecht over zijn clanmaten en hij was ook niet onvriendelijk, op het geval met Coalnose na, maar Sunpaw leek dat nu toch af en toe toch te testen met haar idiote ideeën. Hier liep ze te roepen dat ze een verdwaalde Bloodclanner wel aan kon. Ja ééntje wel, maar ze waren hier in het thuisterritorium van Bloodclan, dus ze zouden er niet maar één tegenkomen. Echter besloot hij er geen opmerking over te maken; een argument beginnnen zou hun niet helpen om Thornstar te vinden. Maar ook daar dacht de apprentice een of ander, in haar ogen waarschijnlijk geniaal, idee voor te hebben. Ze zou de daken van de twoleg nesten op gaan. Ardentheart wilde net zijn mond open doen en zeggen dat hun leider waarschijnlijk niet zomaar over de straten zou lopen toen ze al weg was gesprongen en omhoog aan het klauteren was. Een zucht ontsnapte de jonge warrior terwijl hij haar nakeek. Ze zou toch echt moeten leren luisteren als ze ooit nog een keer mee wilden. Het was een goed ding om zelfverzekerd te zijn, maar Sunpaw was té zeker van haarzelf. Ze dacht dat twee warriors, twee katers met een hogere rang en meer ervaring, maar zomaar naar haar zouden luisteren. Het was niet slecht om je ideeën te delen, dat niet, maar je moest ook wel luisteren naar de feedback die zou komen. Smouldertongue leek er ook niet veel zin meer in te hebben om te apprentice in toom te houden, hij grapte zelfs dat ze haar konden achterlaten. Een korte lach ontsnapte Ardentheart. Als dat maar zou kunnen. Maar ze konden het niet maken om haar alleen te laten rondwandelen. Zij waren de volwassenen hier, dus zij zouden verantwoordelijk moeten zijn. Zeker aangezien Sunpaw dat helemaal niet leek te willen zijn. “Het zou in ieder geval wel een stuk makkelijker zijn om haar daar in haar eentje te laten zitten,” reageerde hij lichtelijk geamuseerd terug naar Smouldertongue. Ze zouden waarschijnlijk sneller klaar zijn als ze niet constant een oogje op haar moesten houden.

De twee katers vonden haar ideeën kennelijk maar niets. Maar Sunpaw sprong het dak op en draaide een rondje om haar as. Ze kon al in verschillende stegen veel verder kijken dan als ze op de grond waren gebleven. Maar direct kreeg ze al tegenstand van de twee op de grond. Ze rolde haar ogen en ze staarde hen aan. Meenden ze dit? Dit plan wás beter. ‘Wat denken jullie daar te zien wat ik niet hier kan zien?’ miauwde ze verontwaardigd. ‘Als we hoog zijn, kunnen we veel sneller veel meer zien, geloof me nou,’ miauwde ze stellig. Ze ging niet zomaar opgeven en luisteren naar die twee! Als hun idee zo fantastisch was, ze kwamen niet echt met betere plannen. Zij was de eerste die met een concreet plan was gekomen. ‘En hier is het veiliger, geen tweebenen, geen honden...’ begon ze toen te vertellen. Ze keek uitdagend naar de twee op de grond. Ze deed het heus niet om dwars te zitten. Op één of andere manier dacht iedereen dat altijd. Maar het was gewoon een beter idee. ‘Kom op, denk na!’

Smouldertongue vertelde hem dat ze haar waarschijnlijk wel terug wilden hebben. Ardentheart merkte de gespeeld jammerlijke toon zeker wel op. “En ergens denk ik dat een paar van haar denmates het ons misschien niet zo kwalijk zouden nemen als we haar daar lieten zitten,” reageerde hij goed gehumeurd. Als dit gedrag iets was om bij af te gaan dan. Blijkbaar leek het Sunpaw niet bepaald aan te staan dat ze haar en haar idee wat minder aandacht gaven, want ze begon weer naar hen toe te roepen. Ze begon de pluspunten op te sommen, luidkeels nog wel, waarom het een beter idee was dan op de grond blijven. Ja, dat mocht misschien wel wezen, maar dat betekende nog niet dat zij de leiding van de patrol in eigen poten moest gaan nemen. Een suggestie was helemaal niet iets wat ze zouden hebben afgekeurd, maar ze moest toch wel echt leren te luisteren naar warriors wilde ze er zelf ooit eentje worden. Smouldertongue spark zijn gedachten dan ook zo ongeveer naar de rode apprentice uit.

Oh StarClan, wat waren ze hinderlijk aan het zijn. Ze vonden zichzelf zóó grappig. Ze waren gewoon irritante oudere warriors, zuur geworden door hun saaie leventjes. Dát waren ze. En nu stonden ze hier maar gewoon, tijd te verdoen. ‘Ha-ha, erg grappig,’ miauwde ze op een sarcastische toon. Waarom wilden ze gewoon hun trots niet even inslikken en toegeven dat ze gelijk had, dan proberen haar een les te leren. Ze moest toch juist assertief zijn? Maar nee, ze kreeg direct een standje. Ze wilden haar kneden tot een geestenloze volger. Nou jammer, dat was ze niet. Ze was een leider. Smouldertongue kreeg uiteindelijk wat over zijn lippen dat leek op dat ze gelijk kreeg. Ja! Hè hè, het was een goed idee. Maar nee, ze moest "luisteren". ‘Nee, júllie moeten luisteren,’ miauwde ze nu duidelijk geïrriteerd, terwijl ze haar geduld aan het verliezen waren. ‘We staan hier gewoon tijd te verdoen terwijl ik duidelijk een beter plan heb. Thornstar kan verder weg gaan terwijl we hier aan het niksen zijn,’ miauwde ze op een vinnige toon. ‘Dus geef gewoon toe en laten we tempo maken.’