Don't call me up

Blazepaw probeerde niet te veel van zijn irritatie te laten blijken toen één van de queens aan hem vroeg of hij wat prooi naar de nursery wilde brengen. Hij wilde bijna aan haar vragen of ze dat soms niet zelf kon doen, maar er was iets in haar blik dat hem het zwijgen oplegde en geërgerd naar de prooistapel deed lopen. Deze was vrij schaars en de prooien die er op lagen, waren vrij mager. Hij koos de dikste muis eruit en liep terug naar de nursery, waarna hij de prooi voor haar poten liet vallen. Met zijn oortje naar achteren getrokken keek hij haar afwachtend aan, maar ze glimlachte enkel naar hem en gaf aan dat het dat was. De kater draaide zich weer om en wilde de nursery uit lopen, maar zijn pad werd versperd door een kitten. Hij zag dat het Remnantkit was, een kitten die net wat jonger dan hem was en waarschijnlijk de volgende ceremonie ook een apprentice zou worden. Hij knikte strak naar haar en wilde langs haar heen lopen. Hij had geen zin en geen tijd om haar verhaaltjes aan te horen.

De kater onderdrukte een zachte zucht toen de grijze kitten hem toch aansprak. Ze was een sociaal ding, dat had hij al wel gemerkt toen hij nog in de nursery verbleef. Hoewel hij zo niet leek, gaf hij nog altijd wel om anderen hun gevoelens en vond hij het vrij bot van zichzelf als hij nu zou doorlopen en net doen alsof hij niks had gehoord. En dus bleef hij staan, waarna hij zijn kopje naar haar schudde. “Ik heb van Nettleroot enkel vechttraining gehad, dus ik weet nog niks van jagen,” antwoordde hij maar eerlijk. “Die muis komt van de prooistapel.” Hij vroeg zich af of zijn eerste prooi er ook zo mager uit zou zien zodra Nettleroot en hij aan jachttraining zouden beginnen. Hij trok kort met zijn oortje en vroeg uiteindelijk: “Jij wordt binnenkort ook apprentice, is het niet?” Hij was niet echt een kei in sociale skills, maar misschien moest hij maar eens een poging doen. Alleen was aan het einde van de rit uiteindelijk ook maar alleen.

“Waarschijnlijk,” bromde Blazepaw enkel als antwoord op Remnantkit’s optimistische woorden. Remnankit kon zo positief zijn als ze wilde, maar als Blazepaw de aandacht van zijn vader niet zou trekken, dan was naar zijn idee alle moeite voor niks geweest. De kater richtte zijn amberkleurige blik op de kitten toen ze haar woorden sprak en hij trok kort met zijn oortje. “Hoezo je “denkt” van wel?” vroeg hij met een frons aan haar. “Tenzij er iets mis met je is, lijkt het me duidelijk dat je dan apprentice wordt.” Hij had genoeg gehoord over kittens die een fysieke beperking hadden en daardoor vroeg naar de elder’s den moesten gaan, maar Remnantkit’s houding gaf niet echt een handicap weer en dus vroeg hij zich af waarom ze er dan zo aan twijfelde.

Blazepaw bewoog kort met zijn oortjes toen ze haar woorden sprak. Hij wist goed genoeg hoe het was om zich niet goed genoeg te voelen voor één specifieke kat, maar hij kon zich niet voorstellen dat dat gevoel echt uitgelokt werd door iets wat Stagine had gedaan of had gezegd. Dat wilde dus zeggen dat het een irrationele angst was dat ze zichzelf op had gelegd en soms was dat nog gevaarlijker dan de angst die daadwerkelijk kwam door een actief of door een paar woorden van iemand. “Onzin,” bromde hij tegen de kitten. “Als ze in ThunderClan alle katten die er klein uitzagen geen apprentice lieten worden, dan zouden we nogal weinig warriors hebben.” Hij wiebelde met zijn oren. “Ik denk dat je zelf ook wel weet dat dat iets is wat je jezelf inpraat en dat het niet gebaseerd is op de realiteit.” Ze moest maar eens weten hoe het was als je een belangrijke kat had in je leven die niet in je geloofde. Dat wist ze niet, dus ze moest ophouden met zeuren.

“Zie ik er uit alsof ik de warrior code zelf heb bedacht of dat ik de leeftijd van een elder heb bereikt?” vroeg hij op een sarcastische toon toen ze haar vraag stelde. Waarom vroeg ze hém dat soort dingen? Kon ze een elder niet gaan lastigvallen met haar vervelende vragen? Hij kon de nieuwsgierige blik in haar ogen echter ook niet goed negeren en dus zuchtte hij diep. “Kijk om je heen, Remnantkit,” bromde hij. “Er lopen hier kittens rond die er nog fragieler uitzien dan jou. Iedereen start met weinig spieren en geen uithoudingsvermogen aan zijn of haar training. Dat soort dingen leer je gaandeweg wel. Waarom maak je je überhaupt ook zo druk om iets dat pas in de toekomst plaats vindt?” Hij was zelf heel zelfverzekerd als het aan kwam op zijn skills om een goede apprentice te zijn en ergens stoorde het hem dat zij er zo onzeker over leek te zijn terwijl ze geen vader leek te hebben die geen vertrouwen in haar had. Wat was er dan nog voor een reden om onzeker te zijn?

Het was niet echt alsof hij voldoening uithaalde uit het verdriet of het ongemak van anderen, maar soms kon hij het niet helpen dat zijn verbitterde zelf zijn temperament flink liet opspelen. Hij wilde aan de ene kant wel vrienden maken met zijn Clanmates, maar aan de andere kant was er die constante schrik voor afwijzing. Dat ze hem in de steek zouden laten, net zoals zijn vader had gedaan. Zijn muren had hij hoog om zich heen opgetrokken en hij was niet van plan om ze snel te laten zakken. Zijn amberkleurige ogen gleden naar Remnantkit toen ze aangaf dat ze een goede warrior wilde worden. “Dat gaat je alvast niet lukken door overal aan te twijfelen en bang te zijn voor afwijzing,” bromde hij tegen haar. De ironie. Moet je horen wie dat het zegt. “Dat doe je door je best te doen en op te staan nadat je gevallen bent. Door iedereen het tegendeel te bewijzen als ze zeggen dat je iets niet kunt en door achter je mening te blijven staan ook al zegt iedereen iets anders. En je moet het vooral voor jezelf doen, niet voor anderen.” Nog meer ironie. Werd het misschien niet eens tijd dat hij zijn eigen advies opvolgde?

Blazepaw schrok zichtbaar toen Remnantkit haar kopje tegen hem duwde en bijna had hij in een reflex haar weg willen duwen, maar wist zich daar nog net van te weerhouden. Zijn blik gleed naar beneden en hij wiebelde met zijn oortjes toen hij de grijze pels van haar zag. Haar pels voelde verrassend zacht tegen de zijne aan, troostend bijna. Die gedachte klonk zo belachelijk dat Blazepaw het eerstvolgende excuus gebruikte om zich los van haar te maken en dat was toen ze over de elders begon. “Vervelend,” bromde hij tegen haar. “Ze kunnen alleen maar klagen dat ze op moeten staan en klagen daarna ook nog eens over de teken in hun vacht. En als je er dan aan begint, doet het opeens weer pijn als je de teken kapot probeert te bijten.” Nee, het was niet zijn favoriete taak. “Ik ga liever op vechttraining met Nettleroot,” maakte hij er uiteindelijk van. Daar leerde hij ook het meeste van om zijn vader te imponeren. Wanneer hij Blazepaw bij de elders zag, kreeg de apprentice toch niks anders dan spottende blikken om te incasseren en dat werkte ook niet echt bemoedigend voor zijn gemoedstoestand.