It's already three-dimensional...

I think that,
when you play a mother,
whether you play a bad mother or a not so great mother or an amazing mother,
being a mother is already so complicated

Ze waren pas een moon en ze was te lang weg geweest. De kittens zouden vast al honger hebben en misschien ook wel al zeuren bij de moederkat waar zij ze bij had achtergelaten. Zij voelde in ieder geval wel al dat er zich te veel melk had verzameld in haar lijf. Haar pootkussentjes waren koud, bijna bevroren, door het laagje sneeuw waar ze doorheen liep. In haar bek hingen twee magere muizen. Het was al heel wat dat ze die had weten te vangen. Naar eentje was ze echt opzoek geweest, de andere was ze per ongeluk tegen gekomen op de terugweg. Mooi voor haar, jammer voor de muis. Het had haar in ieder geval wel extra tijd gekost. Tijd die eigenlijk voor haar kittens was. Ze hoorde bij hen te zijn en niet door de sneeuw te ploeteren. Haar lichaam was daar ook nog niet aan toe, maar het kon haar niet schelen. Dat ze soms even moest stoppen omdat ze anders sterretjes ging zien, dat ze soms moest uitpuffen. Ze dwong zichzelf tot het uiterste, zoals altijd. De kittens hadden daar geen verandering in gebracht. Sinds ze geboren waren, vond ze steeds meer zichzelf weer terug. De felheid was terug in haar gele ogen en de trotsheid in haar houding. Al was die toch wel een beetje gekrenkt door alles wat er in de tussentijd was gebeurd. Ze vond het maar niks, ze moest Thornstar vinden. Met de muizen in haar bek beende ze de nursery weer binnen. Daar was ze dan weer, ja wat een hopeloze moeder was ze… Nu al. Ze deed haar best dat wel en ze zou ze beschermen waar ze kon, maar echt moederen? Nee, dat was niks voor haar.

[Voor @Bearkit, @Beetlekit & @Birdkit]

Bearkit had honger. Op zijn buik met zijn voor en achterpoten uitgestrekt, lag hij in het midden van de nursery naar de uitgang te staren. Hij lag goed genoeg in de weg dat alle moederkatten over hem heen moesten stappen. Dat ze allemaal maar wisten dat hij honger had. Mama was al eeuwen weg. Telkens als er een schaduw over de ingang viel, keek Bearkit gretig op in de hoop dat ze al terug was. Maar helaas. Ook ditmaal was het iemand anders. Een fractie van een seconde voor dat Eveningglow ook echt haar binnen stapte, rook Bearkit haar geur. Energiek veerde hij omhoog en sprong hij op haar af om haar te begroeten. Honger! Dacht hij terwijl hij probeerde een muis uit haar bek te vissen. Bearkit praatte nog niet echt zoals zijn siblings. Hij vond het prima om lekker nog even te wachten met zoiets moeilijks. Als iemand het hem vroeg, kon hij het wel. Maar omdat hij moeite had met het articuleren van sommige woorden verkoos hij liever het stilzwijgen.

Waarom lag haar kind midden in het pad. Ze struikelde zo ongeveer over hem heen en toen sprong hij ook nog eens overeind. “Wat doe je?” Snauwde ze. Ze nam geschrokken een hap lucht. Haar felgele ogen groot. Wat deed ze nu weer. De moederkat die op ze had gelet wierp haar ook een vernietigende blik toe. Ze maakte zichzelf niet echt geliefd bij de queens. Ze liet ze een hele tijd met haar kittens zitten en als ze er wel was, was ze nu niet bepaald een zonnetje. Schuldbewust zakten haar oren een fractie. “Sorry.” Mompelde ze. “Je hebt ook helemaal gelijk, logisch dat je honger hebt.” Ze liet haar kop wat zakken zodat hij bij de muizen zou kunnen. Het was echt moeilijk, een goede moeder zijn. Nee het was enorm moeilijk om één moeder te zijn. Goed was ze niet, nee ze vond zichzelf geen goede moeder. Ze was een ramp.

Zijn moeders scherpe woorden verraste Bearkit waardoor hij een pasje terug deed en zijn ogen neersloeg. Oei, dat had ze niet zo leuk gevonden. Maar hij had gewoon zo'n honger gehad! Verlangend keek hij naar de muis die nog uit haar bek bungelde. Toch klonk ze niet heel boos meer toen ze de muis aan hem aanbood. Oh, alles was toch weer goed! Bearkit stapte vrolijk naar voren en viel aan op de muis die voor hem was bedoeld. Hij snorde van geluk terwijl hij het malse vlees proefde. Onwillekeurig keek hij op naar Eveningglow met een soort verwachtingsvolle blik. Nu dat ze weer terug was zouden ze vast wat leuks gaan doen samen, toch?

It's already three-dimensional... Ddoqklp-3eb36866-2a8a-4300-ab42-584ecd6660a3

Ugh! Ze was nu al zó lang weg! Na iets van vijfhonderd vragen had ze een spraakverbod gekregen van de queen die even op hen paste, waardoor ze nu al een tijdje mokkend in een hoekje zat te wachten totdat er weer leven in de tent kwam. Stomme queen, stomme mama, stomme alles. Ze had honger dat maakte haar knorrig, vooral wanneer er niets te doen was en niemand met wie ze echt kon spelen. Haar slechte humeur verdween echter alweer als sneeuw voor de zon toen ze de stem van haar moeder hoorde. "Mama!" potverdikkie, omdat zij in haar hoekje had gezeten had Bearkit Eveningglow eerder gespot, waardoor hij nu zat te knabbelen aan een muis. Beetlekit haar ogen werden groot en met een rotvaart rende ze op hen af. "Hey niet eerlijk! Ik wil ook muis, waarom krijgt Bear eerder? Ik ben veel sterker!" sprak ze nogal op haar teentjes getrapt en probeerde met haar poot haar broertje weg te duwen. "Ik wil eerst!"

Holy moly hé! Daar kwam de Beetlekit orkaan aan. Bearkit was net weer rustig, omdat die op een muis zat te knagen toen zij aangevlogen kwam. Eveningglow kreeg echt zin om weer om te draaien en de rust van het woud op te zoeken. Ze smeet zo ongeveer de andere muis naar Beetlekit haar kop. De muis miste haar maar net, tenminste als ze niet haar kop opeens verplaatste. Dan kon hij haar nog wel eens raken. “Geduld, ik heb voor jullie allemaal!” Riep ze iets wat geïrriteerd. “En jullie moeten wat overhouden voor Birdkit.” Vervolgde ze weer wat rustiger, nadat ze tot tien had geteld. Die drukte om haar heen ze kon daar niet zo goed tegen. De drukte van het deputy zijn had ze totaal geen moeite mee, maar deze drukte? Dat was hele andere koek…

Bearkit legde zijn oren in zijn nek toen Beetlekit haar hoge stemmetje in zijn oren tetterde. Het was net zo lekker rustig. Hij wierp haar een blik toe maar dacht er geen twee keer over na om zijn muis onbewaakt achter te laten. Straks pikte iemand hem nog in en hij was al uitgehongerd. "Ik ben de g-g-g-grootste dus ik mag e-e-e-eerst!" Plaagde hij haar en hij stak zijn tong uit. Daarbij kon hij haar gemakkelijk omduwen als hij dat écht wilde en dat wist Beetlekit was ook wel. Lekker púh. Ondertussen probeerde hij de muis zo snel mogelijk naar binnen te schrokken als hij maar kon. Misschien zou hij dan ook nog de muis van Birdkit mogen eten als hij snel genoeg was.

_{Huh? Birdkit haar kop kwam omhoog tussen een stapel mos vandaan waar ze in aan het graven geweest was. Op zoek naar vanalles en nogwat zeg maar. Mos hing nog over haar rug, kleefde aan haar kopje en danste langs haar oren terwijl ze een snelle situatieschets maakte. Haar moeder was hier gekomen met eten, eindelijk! En oh nee, Beetlekit en Bearkit hadden al! Vergaten ze haar nou? Nee toch? Dat kon toch niet? Was er nog wel wat? Birdkit stoof uit haar stapel mos vandaan, het groen overal in het rond lancerend. Nog steeds bedekt met groen kwam ze op het tumult af. "Ikke ook!" miauwde ze geschrokken, alsof ze bang was dat er nu al niks meer over was.}

Ze wist nog net een muis te ontwijken die naar haar kop werd gegooid. Meteen kreeg ze op haar donder en boos keek ze haar moeder aan. Ze was niet eens blij haar te zien, de stommerik. Beetlekit stak haar tong uit. "En jullie moeten wat overhouden voor Birdkit," imiteerde ze haar moeder zachtjes met een vervelend stemmetje. Als Bird zo graag wilde eten, had ze wel eerder mogen komen! Bovendien zouden ze heus wel een klein hapje overlaten, zo gemeen waren ze nou ook weer niet. Vol overgave zette ze haar tanden in de muis en nam een grote hap, waarna ze Bear een plagende duw gaf. "Mwaar ik bwen stwewer!" sprak ze met haar mond nog vol. Ze zou het niet zo snel zeggen, maar stiekem vond ze het heel fijn als ze er gewoon met z'n allen waren. Grotendeels omdat het eten betekende, maar ook wel omdat ze het fijn vond als mama erbij was. De andere queens waren gewoon minder leuk, die waren niet Eveningglow. Toen Birdkit aan kwam lopen grinnikte ze zachtjes. "Hoi Mosskit, er is nog hoor" begroette ze haar zusje en probeerde een stukje mos van haar af te stelen. Dat staakte ze echter snel, want Birdkit en Bearkit waren er altijd - mama niet. Dus die was een hele stuk interessanter, zelfs al gooide ze muizen naar haar hoofd. "Waar ben je geweest? Wat heb je gedaan?" haar ogen werden groot. "Heb je met een bloodclanner gevochten? Pow pow!" ze deed net alsof ze Birdkit probeerde te slaan.

Ooh StarClan help, die bom energie. Het was zo’n bult naïef enthousiasme die van kittens afstraalden. Het was gewoon een orkaan die op haar afstoof. Het was te veel voor haar. Het leek haar elke keer weer naar haar keel te grijpen. Hoe erg ze ook probeerde dat niet te hebben. Om het over haar heen te laten komen en het te laten bezinken, maar dat stukje bezinken, daar kreeg ze nooit de tijd voor. Het raasde maar door als ze in haar buurt waren, onverwoestbaar. Het duurde dan ook even voordat ze weer reageerde. Ze had een tijdje doodstil gezeten, maar knipperde weer met haar ogen toen Beetlekit haar een vraag stelde. “Ik heb even een rondje gemaakt door het kamp, wat grenzen gecheckt en ben daarna gaan jagen voor jullie.” Miauwde ze toen. “En ik ben gelukkig geen BloodClanners tegen gekomen. BloodClanners zijn gevaarlijke geniepige katten, knoop dat goed in jullie oren.” Ja, ze stamde van eentje af. Misschien wist ze daarom ook beter dan de meeste katten hoe ze in elkaar zaten. Of hoe wispelturig ze konden zijn. Ze had lessen gehad van haar vader en genoeg verhalen gehoord van Rascal. Tegen haar vader had ze opgekeken, maar de rest? Nee, daar moest je echt mee oppassen. Ze was niet bang voor ze, maar wel voorzichtig. Berekend.

Onderwerp: Re: It's already three-dimensional...