Fussing over scars

Settleddust leidde één van zijn apprentices door het woud. Af en toe wierp hij een blik achterom om te kijken of Hoarsepaw hem nog volgde, of er wat af was te lezen van zijn norse gezicht. Maar het bleef stil en Settleddust vond het lastig om hem in te schatten. De witte kater had veel meegemaakt. Settleddust wilde er voor hem zijn, maar hij wist nog niet hoe. Ze kenden elkaar nog niet goed genoeg voor, maar hij was nu immers zijn mentor. Hij was degene waar hij heen zou moeten komen als hij wilde, als hij ergens mee zat. Hij was meer dan iemand die hem kunstjes aanleerde, of die zijn deputy was. Hij wilde een vriend zijn voor de jongen, net zoals hij was met Chillypaw en Bluepaw.
Maar hij hoorde enkel frustratie toen hij kribbig vroeg of ze nog verder moesten. Settleddust stopte en draaide zijn oren naar achteren. ‘Nu al moe?’ miauwde hij luchtig naar Hoarsepaw. Bovendien, zo ver waren ze nog niet eens. Als hij geen zin had in training, kon hij dat ook gewoon zeggen. Niet dat hij eronderuit zou komen. Als hij warrior wilde worden met zijn siblings, hadden ze een beetje in te halen. Hij draaide zich om en keek naar de witte kater onderzoekend aan. Waarom wilde hij nu al stoppen? Hij vernauwde even zijn ogen. ‘Welke prooi ruik je dan?’ vroeg hij om hem te testen. Als hij hier wilde jagen en dacht dat er genoeg prooi was, dan mocht hij het eerst bewijzen.

Moe, knorrig, of beide. Settleddust trok met een oor toen hij een opmerking naar zijn kop kreeg geslingerd. Hm. ‘Ik hoor je zusje anders nooit klagen als we trainen,’ miauwde hij op een speelse toon terug. Hopelijk kon hij de humor ervan inzien. Hij kon wel voor eeuwig Hoarsepaw zielig gaan vinden, maar daar zou de witte kater ook niets van leren. Hij wist hoe het voelde om zelfmedelijden te hebben, om te denken dat het nooit beter zou worden. Toen zijn staart af was gebeten, dacht hij ook een tijd dat hij nooit meer zou kunnen jagen. Hij had twee weken compleet geen balans meer en hij voelde zich hét lachertje van de clan. Maar hij had hard gewerkt, getraind, en het was goed gekomen. En nu was hij deputy. Je wist nooit waar de wind je heen zou blazen. Maar de focus ging weer op de training en Settleddust proefde de lucht tegelijkertijd met zijn apprentice. Hij vertelde dat hij konijn rook, angstig konijn. ‘Heel goed,’ miauwde hij in reactie. Konijn, dat was een goeie prooi voor deze tijd. Hij keek even Hoarsepaw onderzoekend aan. ‘Laat maar zien dan, wat ga je doen?’ miauwde hij op een zachte toon. Hij wilde het konijn niet weer laten schrikken en recht terug in de poten van die Windclanners jagen. Maar het was aan Hoarsepaw om te laten zien wat hij had geleerd, zodat Settleddust wist waarmee hij hem kon helpen.

Oké, hij was tenminste zijn gevoel voor humor nog niet verloren. Settleddust zijn snorharen trilden geamuseerd bij de opmerking van de witte apprentice. Hij had een punt, Chillypaw was een kleine tank. Maar al snel was de focus op de jacht. Settleddust bleef op gepaste afstand, uit de wind, toen hij toekeek hoe zijn apprentice het konijn besloop. Het was een vlekkeloze jacht, met een makkelijke dood. Het was tekstboek. Settleddust naderde zijn apprentice toen hij Starclan leek te bedanken. ‘Dat was uitmuntend,’ prees hij Hoarsepaw. Hij kantelde zijn kop en keek bedenkelijk de witte kater aan. ‘Je lijkt geen probleem te hebben met jagen, dus wat was die houding aan het begin van deze training?’ Het was nu tijd om wat meer achter de houding van Hoarsepaw te komen. Hij was nukkig, hij had zelfmedelijden, maar dat was nergens voor nodig. Hij was zo te zien een goede apprentice, met inzicht in de jacht, en zou zeker een prima warrior worden. De deputy had nog niet alles gezien, maar dit zag er prima uit. Dus hij had ergens geen zin in dat misplaatste zelfmedelijden.