The fun has only just begun little sprout [Territory tour]

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

Voorzichtig was de grote kater het nest uit geslopen, had hij er alles aangedaan de kleine prinses niet te wekken, en dit keer gelukkig met succes. Vele keken er wel is raar van op, hij lag nog altijd met de kitten in de nursery ook al was het gevaar dan toch echt geweken maar om de één of andere reden was de kater er nog niet klaar voor de kitten zo maar achter te laten, zelfs niet nu hij er een tweede verantwoordelijkheid bij had. En hoewel hij eigenlijk had uitgekeken naar zijn geliefde vrijheid deed het hem ergens toch goed de jonge kat zijn apprentice te mogen noemen, alsof hij al manen geleden de kitten als zijn verantwoordelijk was gaan zien, ach joh misschien was dat ook wel zo. De kater deed hem ook zo erg aan zichzelf denken, nu maar hopen dat hij niet zo moe zou worden als zijn mentor Coastalwind was geweest, och die arme coastalwind. Een trotse grijns verscheen op zijn gelaat bij de gedachte aan de oude poes, die respect en discipline dicht op haar hart gedragen had. De twee waren vrijwel elkaar spiegelbeeld geweest, wat zich ook zeker vaak uiten in eindeloze discussies en vooral veel streken vanuit zijn kant maar toch had de poes haar best gedaan en ook zeker een steentje bijgedragen aan zijn ontwikkeling. Had hem geleerd wanneer de tijd voor spel en grappen over was, had hem geleerd er te zijn voor andere en niet altijd aan hem zelf te denken. Ook hij wilde zo zijn voor de jonge erwt, wellicht niet zo streng als zijn mentor geweest, maar hij wilde zeker zijn wijsheden met de jonge kat delen. Of naja, niet te veel natuurlijk, hij moest nog altijd de slimmere zijn natuurlijk, nou was dit gelukkig behoorlijk makkelijk maar toch. All in all was het voornamelijk enthousiasme dat hem zo vroeg zijn nest uit had gekregen, een vreemd zicht voor de clan dat was zeker, en was hij naar de uitgang van het kamp gestapt om daar de jonge etter op te wachten, bij de uitgang op zonsopgang.

To: Rudepaw || Words: 1 euro || Notes: fietspomp

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Het oranje licht van alweer een zonsopgang als Apprentice wierp enorme kattenschaduwen op de wand van de Apprentice's Den. Rudepaw slaakte een zucht van verlichting. Hij strekte zich uit, de nare dromen van hem afschuddend. Slapen in de Apprentice's Den was hij al snel gewoon geworden, het leven van een Apprentice net iets minder. Zo ook het feit dat hij zijn eerste training ging hebben. Klaarwakker verliet hij zijn gedeelde den. Zijn ambere ogen fixeerde zich meteen op de uitgang van Shadowclan's kamp, het afspreekpunt. Badend in het ochtendgloren stond Bluejay. Het was een raar zicht: zijn grote vriend daar zien staan als zijn mentor. Herinneringen aan vroeger flitste even door Rudepaw's hoofd: de speelgevechten, de vallende sterren aan de hemel, de kleine ruzietjes en al de bijnamen die hij had verzameld van hem als kitten. Hij koesterde de herinneringen, wetende dat de real business nu begon. De jonge kater had zo lang uitgekeken naar zijn Apprentice-tijd en nu ging hij alles geven om zijn training met het hoogste resultaat te volbrengen. Dat was hij verplicht aan Mistflare en Otterflight en hemzelf. Met grote, iets wat pijnlijke passen, liep Rudepaw naar de uitgang van braamstruiken. "Goedemorgen Bluejay." Begroette Rudepaw hem met een enthousiast zwierende staart.

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

Met een opgeheven kop keek hij toe hoe de jonge kater met moeite naar hem toe kwam stappen. Net goed, had je maar niet uit het lamp moeten glippen dacht de grote kater terwijl een kleine grijns op zijn lippen speelde. "Goedemorgen Bluejay." begroette de apprentice hem, hij kon aan de staart bewegingen van de apprentice duidelijk afleiden dat deze enthousiast was, maar wat had hij anders verwacht? De kater had hem als mentor natuurlijk zou hij enthousiast zijn joh. Met een glimlach knikte hij het jonkie toe "Aye Rudey rude" mauwde de kater met een speelse ondertoon waarna hij een stap opzij deed om de jonge apprentice voor te laten gaan "nou, ga je gang joch, volgens mij weet je de weg beter dan ik onderhand na die actie van je" grijnzend keek hij op de jonge apprentice neer en gaf hij hem een speels zetje richting de uitgang, vergeven? Dat was het misschien maar vergeten? Och hij had nog zo veel grappen klaar liggen.

To: TAGS || Words: ### || Notes: HELLO!

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Zoals steeds liet Bluejay de humor niet achterwege en begroette hem met die vreselijke bijnaam. "RudePAW graag." Kaatste hij terug met een grijns op zijn lippen. Ja, hij was toch echt wel een Apprentice nu. Zijn gloednieuwe mentor ging een pootlengte opzij, ten teken dat hij eerst mocht gaan. Nou wat was dit? "nou, ga je gang joch, volgens mij weet je de weg beter dan ik onderhand na die actie van je" Geprikkeld schatte Rudepaw zijn mentor in. Hij zette een pootlengte of twee en keek toen naar Bluejay. "Je bent echt vreselijk, weet je dat?" Antwoordde hij zo neutraal mogelijk. Zijn snorharen trilden toen hij onder de met doornen begroeide tunnel van Shadowclan's kamp doorliep. Hij had werkelijk geen idee waar hij heen ging, maar Bluejay ging heus geen pootlengte te veel zetten die hij niet moest doen. Dus hij kon elke kant op, toch?

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

Je bent echt vreselijk, weet je dat?"[/i] mauwde de apprentice, zijn stem neutraal klinkend. Met een lichte grijns op zijn snoet haalde de kater zijn schouders op en wachtte de beweging van de apprentice iets wat ongeduldig af pas antwoordend toen de kitten eindelijk bewoog "Oh geloof me ik heb het door hoor Rudepaw" . Zijn eerste apprentice was het, en als hij eerlijk moest zijn vond de kater het behoorlijk eng, zeker na wat er laatst gebeurd was...als hij al geen geweldige vader was hoe- kopschuddend schudde hij die gedachte gang van zich af, het ging om Rudepaw hier.

Eenmaal aan de andere kant aangekomen stapte hij langs de apprentice heen om naast hem te komen staan, maar echt de jonge kat een kans bieden het allemaal in zich op te nemen gaf hij hem niet, deze had hij namelijk zelf al gegrepen enkele dagen geleden. Hij leek te twijvelen, had geen idee waar hij heen moest en voor even genoot de kater ervan de jonge kat zo overweldigd te zien "Nou maat, kies dan" porde hij de jonge kat een beetje, hij had namelijk zelf niet echt iets gepland, of naja niet een bepaalde route, was er vanuit gegaan dat de jonge apprentice wel de eerste stap kon kiezen. Dat hij vanaf daar een route kon plannen, maar goed een backup had de kater al wel nu hij zo omzich heen keek.

To: Rudeyrude || Words:0.5 || Notes:kaasschaaf

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

"Oh geloof me ik heb het door hoor Rudepaw" Verklaarde Bluejay. Een lichte, onzichtbare glimlach speelde op Rudepaw's lippen. Daar had je het dan, zijn echte naam werd eens gebruikt. De jonge kater had zijn pas wat vertraagd nadat hij onder de doorntunnel was door gegaan. Hij hoorde Bluejay's pootstappen achter hem. Zijn mentor spoorde hem aan om een weg te kiezen en porde hem zachtjes in zijn zij. Het duurde niet langs of Rudepaw koos een richting. "Die kant." Met zijn neus en poot wees hij naar de westelijke richting. Voor zover zijn geheugen hem niet in de steek liet, was dit weg van de Pinewoods. Hij had het wel even gehad met het droge dennenbos. En dus liep hij de richting uit die hij aanwees. Een golf van energie en enthousiasme vulde opnieuw zijn lijf bij het zien van al dat nieuws. Hij was nog maar een tiental pootlengtes verder maar elke lengte die hij aflegde voelde als een uitbreiding van zijn leefomgeving. Een stukje land meer om op te staan! De zwart-witte kater keek even over zijn schouder, zijn glimmende ogen verraadde zijn enthousiasme. Hij hoefde geen woorden te gebruiken om Bluejay te laten zien wat hij van deze tocht vond.

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

[size]Westelijk, de apprentice wilde richting het westen. Met tegenzin knikte de kater, wetende dat ze toch hoe dan ook naar het moeras toe zouden moeten gaan. Het liefs had hij het uigesteld tot he laatste moment, gewoon extra lang rondhangen in het woud om zo min mogelijk tijd overlaten voor dat stomme stink moeras. Maar goed, misschien was het ook wel beter eerst het ergste door te moeten maken, dan namen ze in iedergeval die gore troep en geur niet mee naar bed. Met een zachte glimlach stapte hij dan ook achter zijn apprentice aan, spotte hij de brede glimlach op zijn koppie toen deze zijn kop naar hem kantelde. Zijn ogen spraken duizende woorden, zo makkelijk te lezen waren ze, de tom werd er zelf nog is enthousiast van het kleintje zo te zien. Met een kleine grinnik knikte hij hem toe, genietend van de vreugde, genietend van het warme goudkleurige licht dat steeds minder obstacles vond richting de grond naarmate het aantal bomen afnam, naarmate ze drassige grond onder hun poten kregen, het deed zijn maag iedere keer een beetje omdraaien, gadver. "Okay kleine vriend" mauwde hij voor ze het echte drasland betraden, beschermend de apprentice zijn pad versperrend "Vanaf hier wil ik dat je dicht bij mij blijft okay? Deze grond is erg veradelijk en ik heb geen zin een apprentice uit de modder te moeten trekken, zeker niet nu je nog steeds niet helemaal geheeld bent van je avontuur" met naast een zorgelijke blik ook een duidelijk strengheid in zijn ogen keek hij de jonge kat aan, een strengheid die bovendien behoorlijk weining in de kater's ogen te vinden was, hij hoopte maar dat het de ernst van het goed naar zijn mentor luisteren duidelijk maakte.[/size]

To:Rudepaw || Words: 1k || Notes: Rijtjeshuis

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Bluejay grinnikte alleen breed toen Rudepaw hem een enthousiaste blik schonk. Het was een aangename stilte. De Apprentice wierp blikken naar boven en dan weer links van hem. Eigenlijk overal, zodat hij niks kon missen. Bij de start had hij geprobeerd het landschap met zijn details in zijn geheugen op te slaan maar stilaan werd dat onmogelijk. Want hoe groot was het hier!? Hij hunkerde bij elke pas naar meer. En het bleef maar komen. Alleen werd de grond plots wat onvaster. Zomperig. De lange sparren hadden zich gereduceerd tot kleine, prikkelige struiken en nu begonnen deze zelf maar sporadisch op te duiken. Rudepaw's neus rook kruidige geuren, de lucht duidelijk minder zuur en veel vochtiger dan rond het kamp. Bluejay verplaatste zich van zijn zij naar pal voor hem. "Okay kleine vriend" Rudepaw fronste zijn gezicht en wilde langs hem heen kijken. Hij wiegelde wat op zijn poten maar luisterde toen toch aandachtig naar de wijze woorden van zijn mentor. Hij kende het territorium op zijn klauw dus het was het luisteren waard. De grond van deze plek was verraderlijk. Begrepen. Dicht bij Bluejay blijven. Ook begrepen. "Oke, begrepen!" Hief hij zijn kopje hoog op en priemde zijn grote ogen in de strenge ogen van zijn mentor. Hij was het niet gewend om Bluejay zo serieus te zien dus hij wist dat het voor echt was nu.

They think of me and my wandering

But I'm never what they thought

Wanhopig probeerde de apprentice langs hem heen te kijken, kon hij zijn enthousiasme niet bedwingen. Als het niet zo'n serieuze opdracht was geweest had de kater hem wellicht ermee geplaagmaar voor nu moest duidelijk blijken dat hij geen grapjes aan het maken was. Na elkaars ogen ontmoet te hebben leek ook Rudepaw zich hiervan bewust, en vertelde hem er mee eens te zijn. Met een kort knikje draaide hij zich weer weg van de apprentice en nam de leiding verder het gore moeras in. Hij kende hier de weg, wist de hoger geleden draslanden te onderscheiden van veradelijke diepen modderplassen en nam het dan ook opmerkelijk serieus deze kennis aan de kleine man over te dragen.

Eenmaal dieper in het moeras beland slaakte de kater de diepe zucht, blij het zover gehaald te hebben zonder al te veel problemen. Het voelde goed, Rudepaw die hem ook serieus wist te nemen, wist wanneer de tijd voor spel voorbij was. Hij was immers geen kitten meer, en hoewel de grote kerel zeker lol niet wilde afschrijven als iets enkel voor kittens vond hij het wel uiterst belangrijk te weten dat iemand door had wanneer de tijd hiervoor beter op zich kon laten wachten. Met dan ook een trotse glimlach draaide hij zich weer terug naar zijn apprentice, hem duidelijk makend dat hij het geweldig deed. "Nou doperwt" begon hij terwijl hij het gebied om hen heen en blik toe schoot "Dit zijn dus de marshlands, we zullen hier helaas veel moeten komen om de routes in je koppie te stampen" helaas ja, gadver "Maar het is ook zeker belangrijk dat je ze weet om te voorkomen dat iemand je uit de modder moet komen redden, neem aan dat je daar ook niet op zit te wachten" met een hint van een grijns op zijn lippen vloog zijn aandachtige blik weer naar de jonge kat voor hem "Bovendien moet je uitkijken voor de dichter begroeide stukken, het stikt hier van de slangen die niet banger zijn van jou dan jij voor hun" met een knikje hield hij de blik van zijn apprentice nauwkeurig in de gaten [b]"Dus oppassen geblazen of de slangen komen je hale jongen" waarschuwde hij wellicht op een wat grappende toon echter met een serieuze blik in zijn ogen, het was goed om wat angst er op een jonge leeftijd in te praten niet waar? Hijzelf vond ze vrezelijk hoor, die stomme rot beesten, hij had gehoord wat ze kunnen doen met een enkele beet, het was één van de weinige dingen waar de kater daadwerkelijk bang voor was...ziek worden..

To:Rudepaw || Words: 2k || Notes: Stoeprand

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Nauwkeurig volgde Rudepaw Bluejay's pootstappen. Elke pas die de grote Warrior zette, volgde hij alert. Bluejay bleef op de droge stukken, de donkere poelen van water ontwijkend. Rudepaw wierp af en toe blikken op het water langs zijn flanken. Hoe diep zou het reiken? Tot zijn buik? Zijn schouder? Zou het zo diep zijn als de Swamp Cavern? Daar was hij als kitten in beland en dat was geen pretje geweest. De kater herinnerde zich nog maar al te goed hoe het water hem leek op te slorpen en de bodem onvast had geleken. Rudepaw ving Bluejay's blik toen deze zich glimlachend omdraaide. Een goedkeurende blik lag in zijn ogen. Hij was goed bezig. Rudepaw glimlachte blij, zijn oren enthousiast naar voren. Ze liepen al een tijdje van het ene droge stuk naar het andere toen Jay hem vertelde dat dit de marshlands waren. De routes moest hij ooit in zijn koppie krijgen. Rudepaw knikte, dat ging hem wel lukken. Zeker als ze hier nog vaker kwamen. Bluejay leek daar echter niet blij om te zijn. Dit was duidelijk niet zijn favoriete plekje in Shadowclan. Maar er was nog iets. Slangen. Wahooow! De ogen van de Apprentices vergrootte ze zich en hij hief zich rechter. Er leefden hier echt slangen! "Wat gebeurd er als een slang je te pakken krijgt?" Vroeg Rudepaw ontzet. "Zijn ze écht giftig?"

"Wat gebeurd er als een slang je te pakken krijgt?" vroeg de apprentice nieuwsgierig terwijl hij zich hoog op zijn poten hief "Zijn ze écht giftig?". Kort gleed de kater zijn blik over het gore drasland dat die beesten thuis noemde, dat liet maar weer is zien hoe belachelijk rottig die jonges waren. "Wat gebeurd er?" herhaalde hij de kater zijn eerste vraag terwijl hij zijn kop verlaagde naar die van de apprentice naast hem, zijn ogen wijd open. "Oh geloof me die jongens zijn giftig knul, je bent in no time dood, kaput". En geloof me it ain't pretty kid" legde hij kalm uit, zijn blik serieus terwijl hij deze nogmaals over het gebied om hen heen liet glijden "En kleintjes zoals jij, waar dat gif zo door heen is? Uitkijken doperwt" met een klein duwde tegen de apprentice zijn schouder nam hij zijn afstand weer en stapte hij verder door het moeras, zo snel mogelijk weg hier.

Het moeras was helemaal het tegenovergestelde van het naaldbos waar hij al (iets te vaak) was geweest. Hier stonk het zurig en kleefde het vuile water irritant aan zijn poten. Niks van de geur van dennenappels en schors die in de pinewoods hing. Maar oke, dit was nu eenmaal Shadowclan's territorium. Er waren vast al indringers tegengehouden door deze stinkende waters of... misschien wel katten gestorven! Of door slangen gebeten! "Oh geloof me die jongens zijn giftig knul, je bent in no time dood, kaput". En geloof me it ain't pretty kid" Beaamde Bluejay bloedserieus. Wowww! Dus het was waar! Rudepaw's ogen vergrootte zich terwijl hij met alerte ogen Bluejay's antwoord in zich op nam. Zijn mentor was nog niet uitgesproken of Rude sprong een pootlengte of twee richting Bluejay. Stel dat hij achterop zou geraken en gebeten zou worden! Toen hij bijna pal naast hem naast hem stond, gaf Blue hem een duwtje en vertelde dat slangengif hem sneller zou doden dan bij een Warrior. Zo onopgemerkt mogelijk slikte Rude een brok door zijn keel. Hij moest in no-time Warrior worden, anders ging hij nog dood gaan aan een stomme slangenbeet als hij niet uitkeek. "Nou, dat is een fijn vooruitzicht..." Mompelde hij sarcastisch en wierp twijfelende blikken op de water rond zich. Hoe mysterieus wat er zich allemaal kon afspelen in de reflecterende poelen... Poelen van de hel ja! Hij bibberde even en keek toen weer op naar het alerte gezicht van zijn mentor. "Als ik ooit een indringer tegenkom weet ik waar ik hem door loods hoor!" Riep Rudepaw in een poging stoer te blijven. En hij vervolgde: "Enkel in het westen zijn er marshlands toch?"