Tralalala

Er lag een dikke pak sneeuw waar de jonge vent zich doorheen voortbewoog. Met hoog opgetrokken poten stapte hij steeds weer een stukje verder, zijn achterpoten in de sporen van zijn voorpoten. Hij liet al inmiddels een heel spoor achter, dus het was maar hopen dat niemand hem aan het opsporen was. Niet dat iemand enige reden had om hem te achtervolgen, maar sommigen hadden geen reden nodig. De rogue die door bekenden Roger werd genoemd, geloofde niet dat iemand achter hem aan zat. Hij was een zwervende eenling, met hier en daar een bekende of misschien zelfs een vriend. Hij had geen vijanden, geen persoonlijke dan. Roger leefde in het hier en nu. Plannen maken was iets onnodig, want je wist nooit wat er ging komen. Wie weet viel die boom daar op hem neer als hij er onderdoor liep. Het waaide niet en de boom stond duidelijk nog stevig in de grond, maar schijn bedroog.

De cyperse kater besloot dan maar om het lot vandaag te veranderen door zijn pad te veranderen. Na één twee seconden nagedacht te hebben ging hij links af. Waar naartoe in deze barre omstandigheden was nog steeds geen antwoord op. In de verte zag hij een boerderij, de weilanden ervan begonnen al een stuk dichterbij. Wie weet een goeie plaats om te schuilen, al wist hij niet wat of wie hij daar zou aantreffen. Leven was een risico wat je moest nemen, anders kwam je nergens. De lucht was grauw en hij verwachtte binnen de kortste keren nog meer sneeuwval. Met deze kennis versnelde hij zijn pas een beetje. Hij kon rennen, maar dat werd meer springen door de sneeuw heen. Te vermoeiend, hij moest nog jagen bovendien. Hopelijk hadden ze bij die boerderij wat muizen rondlopen die gemakkelijk te vinden waren. Hopelijk was hij welkom daar. Dat was misschien de belangrijkste kwestie nu. Roger schudde zijn brede kop, alsof hij zichzelf een standje wou geven. Het was allemaal een zorg voor later, nu was hij bezig met de wandeltocht er naartoe.

-Amortentia

Amortentia begon steeds meer te wennen aan haar leven als rogue zijnde. Het liep niet altijd van een leien dakje en er waren zeker genoeg obstakels om mee te dealen, maar al bij al had ze wel al ontdekt dat ze wel voor zichzelf kon zorgen zonder dat ze een hele Clan achter zich had staan die er voor haar was als ze het niet alleen kon redden. Dit was beter. Dit was zo veel beter dan steeds over haar schouder te moeten kijken of haar ex niet achter haar liep, of hij geen plannetje zou smeden om haar pijn te doen. En natuurlijk zou het beter zijn geweest als ze een leven op had kunnen bouwen in de Clan en kittens had gekregen, maar soms liep het leven nu eenmaal niet zoals ze wilde en dan moest ze daar maar mee leren leven. Ze vond dat ze het nu vrij goed voor elkaar had, met de schuur die ze had gevonden en die ze als haar nieuwe woonst zag. Ze zag regelmatig andere katten passeren, maar tot dusver had niemand geprobeerd om haar aan te vallen, al bleef ze wel nog steeds alert. Een geur die ze niet kende kwam haar tegemoet en ze kneep haar ogen kort samen toen ze een kat in de verte aan zag komen. Ze ging voor de ingang van haar schuur staan zodat ze hem op kon wachten en ging stilzwijgend zitten, wachtend tot hij bij haar zou zijn. Hoewel haar blik vriendelijk was, was haar houding nog steeds behoedzaam en zou ze die pas laten varen als ze zeker wist dat er geen gevaar dreigde.