Shut your mouth and run me like a river

Leafbare had zich al een tijdje officieel aangekondigd, maar het was de eerste keer dat Amortentia zo’n dik sneeuwtapijt voor haar schuur had zien liggen. Ze was blij dat ze gewoon in haar schuur kon jagen omdat de muizen naar binnen vluchtten en hoewel ze goede verstopplekken kozen, wist Amortentia ze toch telkens te vinden. Het was wel makkelijker dan in het woud jagen, al koos de rogue zeker niet altijd voor de makkelijkste optie. Ze wilde zichzelf op scherp houden en hoewel ze nooit gevechten opzocht, ging zij ze ook zeker niet uit de weg. Het was niet omdat ze een rogue was dat ze zich nu een gemakkelijk leven aan wilde wenden en dat ze al haar training van ShadowClan wilde vergeten. Ze had nog steeds Clanbloed door haar aderen stromen en dat zou voor haar gevoel zo blijven, zelfs als ze niet meer officieel deel uitmaakte van haar Clan. De poes richtte haar oren dan ook naar boven toen ze een sterke bloedgeur buiten haar schuur rook. Ze richtte zich op naar haar poten en kwam naar buiten, waar ze haar groene blik op een jong uitziende poes richtte die haar leek te naderen. Amortentia stelde zich niet vijandig op, maar bleef wel behoedzaam terwijl ze wachtte totdat de poes bij haar zou zijn. Je wist maar nooit.

Een mooi, glitterend donsdeken was een ding dat sommigen wel graag zagen als ze wakker werden. De sneeuwvlokjes die naar beneden vielen uit de grijze lucht terwijl de kou tastte aan je vacht. Dat was heel leuk voor anderen ja, maar voor haar was het maar een neutraal ding. Wat van belang was, was de jacht. Genoeg voeding voor de Elite, voor hun General, de Captain, en op de laatste plaats dan ook voor haar. Haar pootjes trippelden door de dikke sneeuwlaag heen, op zoek naar prooi. De koelte viel haar niet zoveel lastig, aangezien ze een dikke vacht had. Kort, maar dik. Dat vond ze net ideaal voor haar. Haar oren draaiden wat rond toen ze wat hoorde bewegen. Uit nieuwsgierigheid ging de rode kattin kijken en bemerkte een zilveren kattin op die in de schuur bleek te wonen. Zelf liet de bloodclan poes zich ook niet vijandig uitdrukken. Haar vijandigheid was enkel bedoeld wanneer katten wilden vechten met haar of als ze simpelweg stom waren of als het gezworen vijanden van de Elite waren. Maar nu was ze chill. De rood gestreepte poes kwam wat dichterbij. “Hallo daar”, begroette ze de ander. “Woon jij in deze schuur?”

De poes was nog vrij jong, misschien nog maar net een warrior. Ze wist dat het in BloodClan er anders aan toe ging dan in de Clans, maar in elk geval was de poes iets wat de Clans beschouwden als een warrior. De poes stelde zich niet vijandig op en dus deed Amortentia dat ook niet, al bleef ze natuurlijk wel op haar hoede. Ze had de BloodClanovername in ShadowClan nog meegemaakt en dat was geen pretje geweest, maar ze wist wel beter dan zich vijandig op te stellen terwijl ze maar in haar eentje was. In ShadowClan was dat gemakkelijk omdat er toch een hele groep katten om haar heen was die haar konden beschermen en samen met haar konden vechten als het fout zou lopen, maar hier was ze op zichzelf aangewezen en dus was het oppassen geblazen. Ze knikte een begroeting naar de BloodClanner en knikte weer op de vraag. “Dat klopt,” sprak ze op een zachte toon. Ze hield nog maar even achterwege dat ze hier nog maar pas woonde. Het feit dat de BloodClanner niet meteen over haar ShadowClangeur begon, wilde zeggen dat deze begon te vervagen. En dat was misschien wel een goed ding. “Wat doe je zo ver van je territorium af? Ik dacht dat jullie ergens in de buurt van Twolegplace woonden?” vroeg ze op een rustige toon.

Ze waren op de hoede van elkaar, maar dat kon ook niet anders zijn. Bloodclanners waren meestal gevreesd door anderen en rogues waren meestal ook niet honderd procent te vertrouwen. Deze zilveren poes droeg nog een zeer vage Shadowclan geur, maar het was amper te ruiken. Het maakte ook niet zoveel uit vanwaar ze kwamen, iedereen had hun eigen leven en hun eigen redenen. Afkomst maakte je niet volledig wie je was, alhoewel een deeltje ervan dat wel bepaalde. ‘Dat klopt’, antwoordde de kattin op haar vraag. De schuur deed haar denken aan hun eigen Elite schuren, die nu waarschijnlijk nog steeds volzaten van twolegs en dergelijke. Het was zo raar om te denken dat ze nu even geen echt thuis hadden naast het kleine Linwood Park speeltuintje. ‘Wat doe je zo ver van je territorium af? Ik dacht dat jullie ergens in de buurt van Twolegplace woonden?’, vroeg de ander vervolgens. Tja, de echte waarheid kon ze niet zomaar verklappen aan een onbekende, want wie wist was dit wel een spion. Niemand behalve de Elite zelf moest weten over hun huidige toestand. “Ik zocht naar prooi om alle bekken van de clan te vullen. Maar de kou is zo bitter dat ik tot nu toe niets heb gevonden.”

Amortentia trok kort met haar oortje. Ze wist niet echt wat ze vond van het feit dat de jonge poes haar groep als een Clan beschouwde. Ja, ze hadden sommige dingen wel in overeenkomst met de Clans, maar hun groep was ver van een Clan te beschouwen en ergens irriteerde het Amortentia wel dat de poes haar groep zo zag. Ze wist echter wel beter dan om daar iets van te zeggen. Het was immers nog steeds winter, ze was op zichzelf en hoewel ze een goede vechter was, wist ze wel beter dan gewond te raken om een meningsverschil. “Het is voor iedereen nu een moeilijke periode,” sprak ze op een rustige toon. Ze ging niet zeggen dat ze een schuur had waar de muizen ’s avonds voor het uitkiezen waren, al waren ze nog steeds mager en moest Amortentia haar best echt wel doen om ze te vangen. Het was een beter leven dan dat de BloodClan poes op dit moment had, maar dat lag niet aan Amortentia. “Hier valt in elk geval niet veel te vinden. Ik denk ook eerlijk gezegd niet dat er veel rogues in de buurt zijn die graag met je willen delen.” Dit was niet de plaats voor een BloodClanner om te gaan jagen. Had ze dat zelf nu niet in de gaten? Tenzij ze een heel vriendelijke rogue vond, kon ze het eigenlijk wel schudden om hier ergens te mogen jagen waar het goed was.