[Fireteller] Wolves without Teeth

De kleine bengaal had ervoor gekozen in de algemene ruimte te blijven, zodat mensen hem hierna nog verder in privé konden benaderen voor vragen, klachten of opmerkingen. Hij wilde graag zo veel mogelijk mening horen en in ontvangst nemen, zodat hij voor zichzelf kon bepalen of het de juiste keuzes waren. Maar toch had hij dit als zijn persoonlijke waarheid ondervonden. En hij had het probleem afgestraft en niet de daden. Hij zuchtte, iets wat hij vandaag en gisteren veel deed. Maar hij moest sterk zijn en blijven. Hij moest de tribe trots maken. Toen hij zijn naam hoorde dwaalde zijn licht amber kleurige ogen op in die van een ander die evengoed zijn emoties leek te reflecteren. En hij vermande zichzelf weer, rechte rug en met een zekerheid die niet helemaal oprecht was. Hij vroeg zich af wat zijn vader van hem zou denken als hij terug kwam van zijn onderzoek. Wat hij zou zeggen. "Natuurlijk Blossom, wat is er?" Fireteller sprak altijd iets opener en oprechter naar haar, dankzij het vertrouwen wat ze had. Hij maakte zich erger zorgen, iets wat op zijn kleine kopje af te lezen was.

Het deed hem zeer, om de ander waar hij stiekem toch heel erg veel om gaf zo verdrietig te zien. Het deed hem heel erg zeer in zijn kleine, tengere hartje. Dat toch altijd al meehuilde voor iedereen die hij kende. Maar toch luisterde hij heel aandachtig naar de woorden en probeerde hier de reden te vinden van waarom ze weg wilde. En toen snapte hij dat het een schuldgevoel was. Zijn oortjes draaide zich bedachtzaam naar achteren terwijl hij de juiste woorden probeerde te vinden. Zijn straffen en dat hele praatje had hij van te voren verzonnen en de hele nacht geoefend. Dit moest nu gewoon... uit het nu komen. En toen Blossom begon te huilen stapte hij naar voren en drukte voor een moment zijn kopje onder haar kin, troostend. Ze mocht huilen. Het was oke. "Je moet niet zo denken. Jij bent niet verantwoordelijk voor de acties van een ander" Litill. Dat was dus de naam van de overleden vreemde. Litill. Het was vreemd om nu de naam te weten van iemand die zo... nee niet aan denken. "Zou ik uitleggen waarom ik voor deze straffen heb gekozen? Dan snap je wat ik met ze bedoel, en dan hoef je je misschien minder schuldig te voelen" En misschien zou dit dingen voor Blossom persoonlijk ook ophelderen. Hij wilde het uitleggen, om het duidelijk te maken. Maar in zijn hoofd speelde de gedachte nog. Litill, hoe slecht en gemeen en onvergeefbaar dat ze hem ook hebben laten klinken, had niet het recht gehad te sterven. En hij had niet het recht gehad andere na zijn dood nog zo veel zeer te doen.

Hij voelde voor haar. Voelde voor haar verdriet en de schuld en de onduidelijkheid. Maar waar hij zeker dit meevoelde, ervaarde hij ook een holte en een leegte in zijn eigen hartje. Hij was evengoed moe en onzeker. Maar hij hielt zichzelf nog sterk, iets waar hij in de afgelopen manen beter in was geworden. Hij wist hoe hij moest blijven staan en een masker van kracht moest ophouden. "Nee, niet sorry zeggen, het is goed dat je bent gekomen" Meende hij oprecht. Het was wel wel goed dat ze hier nu was. Hopelijk kon hij dingen goed uitleggen, hopelijk zou ze niet ervoor kiezen weg te gaan. "Wij in de tribe geloven in tolerantie, in vergeving, en in nieuwe kansen. Het is hierom waarom katten van buiten erbij mogen komen. Waarom we niet naar hun verleden vragen en waarom ze zelfs een nieuwe naam mogen kiezen" Het was een van de lessen die hem van kinds af aan is bijgebleven. Misschien ook omdat hij van heel jong al mee had gekregen dat hijzelf ook deels buitenstaander was. Hij was buiten in het bos geboren. En het bos riep hem nog steeds op een manier die een grot nooit kon. "Daarom geef we een straf als katten heel erg boos worden op elkaar, of als er erge dingen gebeuren zoals gevechten en zelfs.... moord" Hij slikte het woord weg. Zelf had hij ook op zijn kop gekregen toen hij had gevochten. Maar vechten voor volwassenen was heel anders dan voor kinderen. "Dat zijn gewoon de regels. Maar ík vind het belangrijk dat een straf je helpt. Want Day wilde die Litill helemaal niet dood maken. Day wilde jou veilig houden, en jou beschermen, omdat hij heel veel om je geeft" Begon hij te verklaren, hiermee zijn eigen denkwijze delen die hij eerder in de nacht had gehad. "En die haat die hij voelt, is niet echt haat om de kat. Maar meer haat om jou in gevaar te zien. En misschien is die haat meer angst om jou te verliezen. Je bent nooit boos zonder een rede... " Day was verre van een gewelddadige kat, hij was alles waar de tribe voor stond. Maar als hij dat zou veranderen zouden andere ook misschien het verkeerde idee krijgen. Maar het zou niemand goed doen. Hij kende het concept van dood nog niet bepaald lang maar hij wist nu al dat er niks ergers bestond dan dat. “Ik weet dat Day nooit iemand zou willen vermoorden, maar toen ik hem sprak hoorde ik dat hij geen spijt ervan voelde. Dat hij nog steeds bóós was, en dat hij dit allemaal op Litill gooide, dat is niet eerlijk. Met deze straf kan hij misschien inzien waar deze emoties echt vandaan komen en ze dan loslaten, zodat hij zich beter kan voelen. Zodat hij het goede voorbeeld geeft” De kater ratelde een beetje en voelde hoe hij zijn ideeën te kort deed aan zijn woorden, waardoor hij een mild gefrustreerd geluid maakte richting zichzelf. “Misschien lukt het niet om iemand die je zo veel zeer heeft gedaan te vergeven, en dat is niet erg. Maar je moet wel loslaten van die boosheid. Want anders doe je er alleen jezelf pijn mee, en soms ook andere. En het is niet eerlijk dat je iemand nog steeds jou zeer laat doen, zelfs als ze weg zijn” Hij keek weg en haalde zijn schouders op. De ideeën waren puur, goed bedoeld. Maar niet makkelijk. Zijn eigen verleden en ervaringen stond erin gegrafeerd. En ergens voelde hij zichzelf stom om zo erover te denken, maar hij kon het niet helpen. Dit was hoe hij de situatie zag.

Dit hele onderwerp was moeilijk voor volwassenen, laat staan voor een jochie dat niks liever het juiste wilde doen. Maar in sommige gevallen was er niet werkelijk een juiste optie. Soms was het niet zwart en wit. Want hier stond de liefste kat die hij kende, een waar hij heel veel om gaf. En deze vertelde hem met volle overtuiging dat iemand het verdiend had om te sterven. Maar hoewel Fireteller veel kon slikken, hoewel hij zeker open stond voor suggestie… moest hij ook ergens een grens trekken. En die grens had hij nu zeker hier gevonden. Moord was nooit goed. Je mocht dan wel alle goede redenen hebben in je lichaam. En misschien voelt het wel terecht. Maar moord is nooit terecht. Nooit goed. Hij kende de dood nog niet lang maar hij kende het genoeg om te weten dat het door en door slecht was. Toch luisterde hij in stilte naar de woorden van de ander. “Dat weet ik.. daar heb je gelijk in. Maar maakt woede en verwijd het wel beter?” Sprak hij, vragend maar met een zekere onschuld. Iets van de laatste restante waarvan hij de luxe had om ze te mogen behouden. Toch draaide zijn oren naar achteren toen meer informatie over de overleden vreemde volgde. “Ik begrijp het” Zei hij. Maar hij begreep het niet helemaal, hoe kon hij ook. Hoewel hij al veel had meegemaakt in zijn korte leventje was dat precies het probleem, hij had nog de ervaringen die Blossom nu aan hem omschreef. Hij heeft nog nooit die angst hoeven te voelen… “Maar ondanks dat hij geen goed hart heeft… is hij wel gewoon een kat geweest. Ik begrijp dat er soms geen andere keuze lijkt. En misschien was hij er ook niet” Hij was er immers niet bij, zelfs al wilde hij geloofde dat er duizenden opties waren voor je uitkomt op moord. Hij had hem ook kunnen verkreupelen. Hij had hem van het bewustzijn kunnen ontnemen. “Toch denk ik dat dit goed is voor Day. Dat hij er iets van kan leren over zichzelf. Hij vindt dit heel erg ook. Dat weet ik” Hij kon het in zijn ogen zien… “Misschien helpt het om dicht bij de sterren zijn” Fireteller hoopte dat dit oké was voor Blossom ook, maar de jonge kater stond zeker zijn grond op dit. Hij vond dat hij hier gelijk in had.