raw and awake

De poes slenterde wat rond in haar nieuwe 'territorium' Hoewel ze dit gebied al een tijdje haar thuis noemde voelde het diep in haar hart niet zo; het was meer een hotel. Een plek waar je tijdig onderdak zocht zodat je jezelf kon voorbereiden op de tocht naar huis. En dat zou hopelijk de bergen voor haar zijn, die ongrijpbare plek waar ze alles voor had opgegeven. Haar positie van macht, respect en relatieve comfort. Het gebied waarin ze was opgegroeid, ze wist waar elk steegje naar toe leidde. Kende elke vreemde activiteiten die de mensen elk jaar weer opnieuw organiseerde. Maar het pijnlijkste was nog altijd wel haar kinderen. Brat had de drang om ze stiekem op te zoeken, om ze te bespieden van een afstand. Zodat ze rust kon krijgen, over het feit dat ze het dankzij alles goed deden zonder haar. Maar ze vocht tegen die drang. Omdat ze ergens diep van binnen wist dat de realiteit anders zou zijn. En ze wilde haarzelf daar tegen beschermen.  

Iroh onderdrukte een zachte zucht en probeerde niet al te beteuterd naar zijn bakje te kijken toen hij de laatste restjes weg likte. De harde brokjes vond hij niet altijd heel lekker, maar de zachte stukjes vis die zijn Twolegs voor hem in zijn eten verwerkten, vond hij wel echt om te smullen en hij vond het altijd jammer als hij de laatste hint van vis proefde op zijn tong, om daarna niks anders dan metaal te proeven als hij zijn tong nog eens door het bakje haalde. Hij wist wel beter dan om nog eens om eten te gaan zeuren en liep dus weg van zijn bakje. Hij ging door het luikje naar buiten, nam een aanloopje en klauterde zijn hek op en af en besloot toen om naar het rogue territory te gaan. Hij was daar al lang niet meer geweest en hij was best wel benieuwd wat het pad van vandaag hem weer zou brengen. Iroh was een echte avonturier en hoewel hij al aardig op leeftijd begon te komen en de sneeuw niet echt veel wonderen verrichtte voor zijn gewrichten zou hij pas stoppen met exploreren als hij echt niet meer kon bewegen. De kater liep de grens over dat de rogues scheidde van de rest van het woud en hij liep maar gewoon een kant op. Hij kwam algauw een kat tegen en trok met zijn oortje toen hij een vage geur van de Elite rook, al werd deze voornamelijk overstemd door de geuren die zich hier verspreidden. Ze was een stuk jonger dan hem, maar ze was zeker aantrekkelijk te noemen en een charmante glimlach verspreidde zich om het gelaat van de dikke kittypet. Die glimlach verdween lichtelijk toen hij haar blik zag. “De zorgen die we niet uiten, zijn de zorgen die ons het meeste opvreten,” begroette hij haar op een wijze toon. “Gaat alles goed?”

Ze schrok zich wel een ongeluk toen ze onbekende stem hoorde. Ze draaide haar lichaam dan ook met zo´n snelle tempo om dat ze pijnlijke steken door haar spieren heen voelde. Haar haren stonden recht overeind en haar nagels waren ook al uit hun hulzen geleden. Ze deed haar best om met één oog de kat te bestuderen en te identificeren of hij een bedreiging was of niet. Maar al snel concludeerde dat op een schaal van 0 tot 10 kwa gevaarlijkheid. Hij in haar ogen, laag scoorde. Met die kennis wist ze haarzelf wat gerust te stellen. Dus gingen haar haren langzaam weer zakken en trok ze haar nagels ook maar weer in. Was ze dan zo diep in haar gedachtes gevallen dat ze de ander helemaal niet door had? Verdomme, ze moest in de toekmost wel voorzichtiger zijn. ¨Doe me een lol, en loop veder.¨ Bromde ze, waarna ze een zucht slaakte. ¨Ik heb geen tijd voor oude graftakken.¨

Iroh had in zijn hele leven al een hoop katten meegemaakt die bruut tegen hem deden, dus eerlijk gezegd deed dit hem niet zo heel erg veel. Hij had het een stuk erger gevonden als het van een kat was gekomen die hem nauw aan het hart lag, zoals Soulstone. De woorden van een vreemde waren niet heel pijnlijk om te incasseren, voor hem dan toch niet. Hij was dan ook wel iemand met best wat zelfvertrouwen en je had veel nodig om hem van zijn stuk te brengen. Hij merkte ook wel op dat haar gemoedstoestand niet optimaal was en hoewel ze meer naar rogue rook, rook hij ook de onmiskenbare geur van de Elite in haar pels. “Ik denk dat je wel tijd wilt maken voor deze oude graftak,” sprak hij op een rustige toon. “Ik zie er misschien niet zo uit, maar ook ik heb leed gekend. En in mijn verleden geleden op het pad waar jij nu van afgeweken bent.” Een samenzweerderige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij de ex-Elite cat aankeek zonder zijn blik af te wenden of zijn ogen lager te richten. Er waren er weinig die wisten dat Iroh in de Elite had gezeten, maar hij dacht eerlijk gezegd niet dat het delen van deze kennis veel schade aan kon richten bij deze kat. Eerder het tegenovergestelde.

Iroh was niet bepaald aangedaan door de neppe glimlach en de hoge toon dat de keel van de she-cat voor zijn neus verliet. Hij kon zo ook wel zien dat ze veel leed had gekend en dus was het een natuurlijke reactie dat ze terughoudend naar hem was. Ze gaf weer een afwijzende reactie en Iroh kwam langzaam overeind. De kou deed niet echt veel goeds aan zijn gewrichten, maar nu was kennelijk toch niet de tijd om te gaan zitten. “Oké, ik respecteer je wens,” sprak hij op een rustige toon. “Maar als je het ooit over de Elite wilt hebben, dan mag je mijn geurspoor volgen. Ik sta open voor elk gesprek.” Hij gebruikte expres de naam van de groep die ze enkel binnen de Elite gebruikten, want voor buitenstaanders stonden ze uiteraard bekend als BloodClan. Misschien deed dat wel een belletje rinkelen bij de rogue. Iroh stond expres traag op en begon aanstalten maken om weg te lopen, een laatste warme blik in de richting van de poes zendend.