The first steps of a devestated mind

Met trillende pootjes stapte een jonge zwart-witte poes het SkyClankamp uit. Haar lichte ogen staarden wantrouwig om zich heen. Ze mocht voor het eerst het kamp uit sinds die ellendige avond met Dangerdance. Die herinnering bracht haar alweer tot rillen, ze was nog altijd bang voor de grote kater. Ze had een hoop van haar training gemist, en moest het nu weer allemaal inhalen. Ze verbleef echter nog wel bij de Medicine cat maar ze mocht steeds vaker het kamp uit. Ze was er laatst zelfs weer op uit gegaan met haar mentor Fawnheart. Maar ze kon zich niet concentreren, ze was alleen nog maar bang. Alsof ze gek werd, en het meest leed ze nog onder het feit dat ze nog altijd loog tegen haar beste vriendin, haar zus en haar andere vrienden. Zelfs tegen Palominopaw, ze vond het vreemd maar ze gaf best veel om hem. Maar diens beste vriend Birdpaw vond ze echt aardig. Misschien vond ze hem wel leuk. Maar daar kon ze nu niet meer aan denken, want haar oren detecteerden een geluid en ze bleef stokstijf staan. Alle spieren in haar tere lijfje spande zich aan en ze begon te trillen van angst. Toen het geluid haar naderde begon ze heviger te trillen en dook snel weg, een bosje in. Daar zakte ze door haar poten en bleef, zwaar trillend, liggen. Wachtend tot het geluid weg was. Haar lichte ogen had ze wijd opengesperd terwijl ze door de bosjes heen staarde, zoekend naar haar achtervolger.

-open voor iedereen(liefst maar 1 kitteh)-

''Dovepaw? Die is net het Camp uit'' antwoordde Silvertail toen Palominopaw naar haar vroeg. Palominopaw bedankte de zilverkleurige poes en ging uit het camp. Hij wou haar graag weer zien, ze was zo mooi. Palominopaw was doodsbang geweest, dat ze kwijt was, dat ze ging sterven, dankzij die stomme das. Maar ze was weer aan het opknappen. Ze was weer bijna beter en ze mocht zelfs het camp uit. Palominopaw was zeker te weten verliefd op haar, maar het was niet wederzijds. Dovepaw keek altijd zo naar zijn vriend en dat maakte de witte kater wat onzeker. Hij wou graag zijn liefde tonen aan haar. De kater zou vlug Warrior worden, hij was al 12 Manen. Palominopaw kon niet wachten, hij zal de beste Warrior ever worden! Opeens rook hij een bekende geur, Dovepaw! Vlug volgde hij de geur, dwars door het dunne en kleine laagje sneeuw. Hij kwam dichter bij haar en hoorde op een geven moment geritsel. Daar was ze, zo mooi. Opeens spande de spieren van de mooie poes zich aan en begon ze te trillen. Palominopaw ging naar haar toe en opeens sprong de poes weg, in een bosje. Palominopaw ging er ook in en ging voorzichtig naar haar toe, ''Dovepaw?'' hij ging naast haar liggen, de takjes gleden over zijn witte kop en sneeuw kwam los, om op zijn rug te kunnen vallen. Brrr. ''IK ben het maar'' hij raakte haar neusje aan, ''Geen dolle das, hoor'' hij gaf een kopje aan haar ''Ik ben geen das die in de sneeuw is gaan rollen, zodat die helemaal wit is'' grapte hij. Hij likte haar en een warm gevoel steeg door zijn lijf. ''Dovepaw, straks zijn we al Warriors, we zijn er oud genoeg voor'' Hij keek even opzij, ''Ik kan wachten op dat moment, maar ik kan het ook nu vertellen'' hij keek weer terug. Hij wou het zo graag vertellen, maar hoe eigenlijk? En wat als Dovepaw echt heel veel meer om Birdpaw gaf? Opeens voelde hij een steek van jaloezie, hij was jaloers op zijn beste vriend. Een spijtig gevoel betrad hem, maar de jaloersheid bleef. Hij wachtte maar af.

Door het dunne laagje sneeuw viel de witte kater nauwelijks op, maar Dovepaws gele ogen merkte hem toch op. Ze bleef trillend liggen wachten op wat er zou komen. Ze kende deze kater maar al te goed, maar wat als hij nou samenspande met Dangerdance? Wat als Dangerdance hem zou hebben gestuurd op het klusje af te maken. Wat als Dangerdance hem had gestuurd om haar nu echt te doden? Ze kneep haar ogen dicht en bleef trillen. Ze kon het niet meer stoppen, wat als... Haar gedachtes werden onderbroken door de stem die ze ook maar al te goed kende. ''Dovepaw?'' De stem van Palominopaw drong bij haar naar binnen en ze bleef liggen. Ze voelde hoe hij naast haar kwam liggen en opende heel langzaam haar ogen weer. ''IK ben het maar'' hij raakte haar neusje aan, ''Geen dolle das, hoor'' hij gaf een kopje aan haar ''Ik ben geen das die in de sneeuw is gaan rollen, zodat die helemaal wit is'' grapte hij Alleen die woorden jaagde haar weer angst aan. Waarom had zij zoveel ellende gehad, wat had ze misdaan? Even trilde ze weer maar beheerste zich toch snel. Ze wilde hemgewoon vertrouwen. Ze keek hem aan toen hij haar een lik gaf an duswde zacht haar neus tegen zijn wang. ''Dovepaw, straks zijn we al Warriors, we zijn er oud genoeg voor'' Hij keek even opzij, ''Ik kan wachten op dat moment, maar ik kan het ook nu vertellen'' Dovepaw keek hem verward aan en knipperde.''Wat bedoel je?'' Vroeg ze heel zacht en keek de witte kater aan. Ze wist niet waar hij het over had, maar wilde het wel weten. Wat wil je vertellen?'' Ze snapte niet waae hij naar toe wilde met zijn woorden.

Dovepaw keek hem verward aan en knipperde met haar ogen, ''Wat bedoel je?''vroeg de poes heel zacht, Palominopaw keek naar de grond. ''Wat wil je vertellen?'' Palominopaw zuchtte, ''Ik kan het niet'' hij keek haar aan, ''Ik weet dat het toch geen zin zal hebben'' Hij wende zijn kop op en stond op, hij keek de struiken uit, een andere kat liep voorbij. Palominopaw wachtte tot die voorbij was en ging verder met praten, ''Ik moet het nu zeggen, anders...'' verder ging hij niet. Een korte stilte, ''Ik ben'' begon hij, aarzelend schuifelde hij met zijn poten. Hij kon het niet. Het lukte hem nooit. Waarom nou niet? Hij kwam altijd wel gemakkelijk woorden, zeker als hij zong. Zong? Dat was het! Hij draaide zich om,

''Elke dag wil ik bij je zijn.
Je gewoon zien.
Dat vindt ik zo fijn.
Om je gewoon altijd te zien.

Geen woord dringt door me door.
Als jij in mijn zicht bent.
Ik volg je van achteren naar voor.
Want je schoonheid raakt nooit gewend.

Jij bent het!
Op jou ben ik...Verliefd?
Jij bent het.
Dit is lied is mijn liefdes-gift.

Ik wou dit even zeggen.
Voor nu en misschien later.
Maar je mag de waarheid vertellen.
Al sla ik dan mijn allergrootste flater''

de laatste zin klonk erg triest. Palominopaw was nu vlak bij haar, hij voelde haar lichaamswarmte gewoon. De witte kat deed een stapje terug, ''Ik ben verliefd op je'' Hij pauzeerde even in zijn zin, ''Maar ik weet dat je...Al verliefd bent'' hij wende zijn kop af, ''Sorry, dat ik je lastig viel'' ''Ik ga wel weer'' hij sprong de struiken uit en rende weg, opeens bleef hij stil staan, een ijskoude wind ging langs de kater. Hij wachtte af, maar hij wist dat Dovepaw niet komen zal, die zat nu vast te grinniken om zo veel domheid. ''Idioot'' fluisterde hij tegen zich zelf.

Dovepaw keek hem afwachtend aan, ze wist niet wat er komen zou. Palominopaw zuchtte, ''Ik kan het niet'' hij keek haar aan, ''Ik weet dat het toch geen zin zal hebben'' Hij wende zijn kop op en stond op, hij keek de struiken uit, een andere kat liep voorbij. Bij het aanzicht van de onbekende kat rilde ze opnieuw even. Dit was totaal niet goed meer voor haar. Maar ze wilde nu echt eens weten waar Palominopaw het nu oer had. Wat was er aan de hand met hem? ''Ik moet het nu zeggen, anders...'' verder ging hij niet. Een korte stilte, ''Ik ben'' begon hij, aarzelend schuifelde hij met zijn poten. Dovepaw rees heel langzaam even op. ''Je bent wat?'' Vroeg ze zacht. Maar toen begon Palominopaw te zingen en ze schrok van de woorden. Ze hoorde de trieste toon van de laatste zin. Was hij verliefd op haar, maar hij was juist een van haar beste vrienden. Palominopaw deed een stap naar achteren en Dovepaw keek hem nog altijd verbaasd aan. ''Ik ben verliefd op je'' Hij pauzeerde even in zijn zin, ''Maar ik weet dat je...Al verliefd bent'' hij wende zijn kop af, ''Sorry, dat ik je lastig viel, Ik ga wel weer'' hij sprong de struiken uit en rende weg. Eenzaam staarde Dovepaw hem na en zette toen twijfelend een stapje naar voren. Toen strekte ze haar poten en rende achter Palominopaw aan. Hoe had hij geweten dat ze verliefd was op een ander. Was het hem opgevallen, had hij gezien hoe ze naar Birdpaw keek? Ze bleef lopen en vertraagde haar passen toen ze Palominopaw zag staan. ''Idioot'' Hoorde ze hem fluisteren en ze legde haar oren in haar nek. Toen bedacht ze iets anders, als hij het kon kon zij het ook.

''Ik durfde niks te zeggen,
ik was weer veel te bang
Bang voor wat?
Ik weet het niet.
toch duurt de waarheid lang

En de ware,
nee jij misschien niet
Maar als vriend,
zal ik je koesteren in mijn hart
Maar mijn liefde gaat naar een ander

Loop nu niet meer weg
Noem jezelf geen idioot
dat kwetst mij,
dieper dan ooit tevoren
Je bent een van mijn beste vrienden
Nog meer dan ooit tevoren''

Haar stem klonk zacht, maar wel gemeend. Hoewel haar oren nog constant heen en weer vlogen van wantrouwen.''Ik mag dan wel verliefd zijn op een ander, ik zal je nooit vergeten.'' Miauwde ze fluisterend en sloot haar ogen weer een. Dit was voor haar pijnlijk, hoeveel anderen ging ze nog verliezen. Brokenreflection verloor ze al omdat ze de waarheid niet kon vertellen. Maar zou ze hem nu ook verliezen, alleen omdat ze verliefd was op een ander?

Onderwerp: Re: The first steps of a devestated mind