Pop your bubblegum heart

Onderwerp: Pop your bubblegum heart do 28 jan 2021 - 21:50

Een zacht briesje speelde met haar vacht en dankbaar ademde de poes de frisse lucht in. Winter had hun velden wit gekleurd, waardoor zelfs het deel dat eerder was afgebrand amper meer te onderscheiden was. Het was een prachtig zicht, zeker nu de zon onder ging en de hemel kleurde in allerlei pastel tinten. En er was niemand, gelukkig was er even helemaal niemand. Haar hoofd leek de laatste tijd al even vol te zitten met dikke, zachte en roze wolken. Ze hield van hem, dat was ongeveer het enige dat ze zeker wist. Dat had ze zo lang gedaan, en nu voor het eerst wist hij het. Maar was dit wat ze wilde? Gisteren had ze voor het eerst nee gezegd tegen een van haar... Minnaars. Dat voelde vreemd, en ergens betrapte ze zich erop dat ze het miste. Was dat haar fout? Was dat iets verkeerds? Ze had alles wat ze vroeger had gewild, maar haar wereldbeeld was nu zo anders dan vroeger. De poes zuchtte en keek voor zich uit. Waarm kon ze niet gewoon gelukkig zijn?

&Briarbell only

De dagen waren lang en de nachten nog langer na wat ze gezien had, nadat ze het bloed van haar eigen broer geproefd had. Er heerste een spanning tussen hen, een vreemde balans waar ze allebei stilzwijgend mee akkoord gegaan waren. Hij kon niet beginnen over dat hij zijn eerste leven was verloren aan haar zonder dat Gorsepaw ter sprake kwam, waar vice versa kon zij nooit over Gorse beginnen zonder te noemen wat er gebeurt was. Het gaf haar hoofdpijn en maakte haar slecht gehumeurd. Ze had zich teruggetrokken van haar clangenoten, ze vermeden en zelfs overwogen om de clan te verlaten. Hoe kon ze hier nog blijven nadat ze wist wat er aan het roer stond? Zwijgend liep ze langs de outlook rots, haar pels in pieken overeind omdat ze het zo slecht bijhield. Ze haatte het, ze haatte het allemaal en hem nog het meeste. Misschien moest ze het maar gewoon zeggen. Dan zouden ze samen ten onder gaan.

De wind veranderde plots van richting, alsof het haar een waarschuwing gaf. Het was een oude bekende die haar kant op kwam, een die ze niet vaak meer sprak. Wat deed Briarbell hier? De poes leek zich te hebben teruggetrokken, sprak amper nog met haar of wie dan ook sinds Rabbit haar bebloed had aangetroffen in de korenvelden. De poes draaide zich om en bemerkte hoe slecht haar oude vriendin eruit zag. En eerlijk, dat deed pijn. Vroeger hadden ze altijd zo gelachen, had het geleken alsof ze de wereld aan hadden gekund - nu waren ze daar beide zo ver vanaf gedreven. Was dat haar fout? Nee, want zij zweeg evengoed. Maar hoe je het ook draaide of keerde, Briar bleef een van de weinige vriendinnen die ze had in de clan - en ze maakte zich zorgen om haar. "Briar?" zou ze weten van Wolf? Was dat waarom ze hier was?

Ze had helemaal niet opgelet. Er was weinig over van de alerte, vrolijke warrior die ze ooit was. Wellicht was dat de reden dat ze Rabbitcharm helemaal niet opgemerkt had. Dat bleek een fout te zijn, want Rabbitcharm had haar zeker wel gezien. Haar pels rees wat overeind bij het horen van haar naam, waarna haar groene ogen vijandig omhoog flitsten. Ze was moe, zo moe. "Wat?" beet ze de zachtgekleurde mooie poes toe, "Moet je niet bij Wolfstar zijn?" Ze spuwde de naam uit alsof deze giftig was. Het deed pijn, ze wist ook ergens wel dat ze oneerlijk was. Maar ze had altijd zo naar Wolfstar opgekeken, haar grote broer. En ergens, ergens hoopte ze nog steeds dat alles goed kon komen. Maar zij wist het, hij wist het. Dit was een kloof even diep als diegene waar hij Gorsepaw in gegooid had. Rabbitcharm had voor zijn kant gekozen. Ze besefte zich dat ze onredelijk was, maar dat maakte haar maar een ding. Een vijand.

Oh fijn. Kennelijk was ze hier alleen om haar te berispen, dat was exact waar ze nu aan toe was, natuurlijk. De gevlekte poes snoof en haar blik verduisterde. En het was nog wel zo'n mooie zonsondergang, dacht ze bitter. "Rustig Briar, straks stik je nog in je hormonen,"sprak ze de ander scherp toe, maar iets in haar ogen stond vragend. Er was iets dat miste. Een puzzelstukje in het verhaal dat ze nog niet aan elkaar gelinkt had, en dat stukje leek Briar te hebben. "Wat is er toch aan de hand met je? Wat is er nou gebeurd?" ze verhoogde de druk wat en keek haar strak aan. De manier waarop ze zijn naam zo giftig uitsprak, hoe ze haar bebloed had aangetroffen... Rabbit haar ogen schoten over toen het kwartje viel. De wonden waar Wolfstar toen mee terug was gekomen, kwamen van haar. Ze had met haar eigen broer gevochten.

Haar hormonen? Dat moest Rabbit zeggen, stom konijn. Wie wipte met alles wat een hartslag had? Dat was zij niet. Rotkind moest naar zichzelf kijken. Ze voelde haar nagels al uit haar hulzen glijden in razernij, maar trok ze weer terug met het ijskoude besef dat dit de vorige keer ook was wat er gebeurd was. Het licht was uit gegaan, waarop ze het licht van iemand anders ook gedoofd had. Met een grom wendde ze zich dan ook af. Hoe graag ze Wolfstar ook naar de hemelen wilde vervloeken, een klein deel van haar wilde zijn reputatie niet op deze manier bezoedelen. Ergens hield ze nog van hem. Het deed pijn. "Gaat je geen ene donder aan. gromde ze, terwijl haar blik wat troebel werd. Hoe erg ze Rabbitcharm nu ook, met dat prille walgelijke geluk van haar, hiermee pijn wilde doen, kon ze ook dat niet. Maar tegelijkertijd.. wat als Wolfstar haar ook wat aandeed? Ijskoud besef ging door haar aderen heen terwijl ze geschokt naar Rabbitcharm keek, alsof ze haar voor de eerste keer zag.

Het viel haar direct op hoe de glanzende nagels van haar vriendin uit hun hulzen kwamen. Nerveus trilden haar snorharen en acuut was ze alert. Maar bovenalles was ze kwaad. Was ze losgeslagen? Had hij al het verstand uit haar kop geslagen? Maar ze verdomde het om bang te zijn voor Briarbell. "Hey!" sprak ze scherp en zette een stap haar richting op. Haar blik was steevast, maar haar hart klopte haastig in haar keel. "Het was Wolf, hé?" de blik van de rossige poes veranderde net zo snel als de bliksem insloeg en Rabbit vernauwde haar ogen. Kwaad maar ook bezorgd. "Het was Wolfs bloed..." hoe durfde ze? Wolfstar deed niemand kwaad, hij had nooit iemand kwaad gedaan! En toch, werd ze stil. Er was teveel bloed geweest om het slechts een 'sibling ruzie' te noemen. En hoewel ze het liefst Briarbell voor haar kop wilde slaan, fluisterde een ander stemmetje haar iets in het oor. Ja, ze kende Wolfstar goed, maar misschien kende ze haar jeudgvriendin nog wel beter. En Briarbell was misschien een felle tante, ze hield bovenalles van haar broer. "Briar, is alles... Oké?" Wolf had hier nooit iets over gezegd en Briar ook niet. Ze hadden haar buiten het spel geplaatst, maar sinds kort was zij één van de spelers geworden. Nu zij en Wolf... Tja.

Het was Wolf's bloed. De woorden suisden in haar oren. Rabbitcharm had haar toen gezien. Rabbitcharm had toen gezien dat ze in paniek was. Briarbell had haar weggeduwd, maar ze bleef erop terughameren. Alsof ze langzaam nagels in haar huid bleef duwen. Haar hart klopte in haar borstkas als een razende. Blinde paniek vrat aan haar binnensten terwijl ze naar Rabbitcharm keek, een stap naar achteren zettende van de mooie poes. Haar adem kwam in gejaagde, witte wolkjes uit haar bek en haar pupillen waren nauw geworden. Ze voelde zich hier het konijn, in het nauw gedreven in een hol. "Nee.." fluisterde ze, "nee, niks is oké!" Haar stem rees in hoogte en luidheid, een schelle krijs over de moorlands. Misschien.. Misschien moest ze maar gewoon ten onder gaan. "Hij is een moordenaar" Enkele vogels vlogen op tussen het gras gedaan, geschrokken door het geschreeuw.

Iets in haar schreeuwde om te rennen. Briarbell leek een tikkende tijdbom, een hond in het nauw gedreven. Waarom was ze bang voor haar eigen vriendin? Maar bovenalles, wat was er toch in Starclansnaam aan de hand? Er zat een addertje onder het gras bij de broer en zus, en bij iedere seconde die passeerde kreeg Rabbit meer het idee dat deze haar in de poten zou bijten. Haar oren schoten in haar nek bij de luidde woorden van Briar, die plots leek te knakken. Haar ogen waren zo klein als sikkeltjes toen ze uiteindelijk haar laatste woorden schreeuwde. Meteen versteende ze, zoals een konijn dat deed uit angst. Want even, heel even dacht de tunneler dat het over haar ging. Moordenaar. Was dat niet wat zij nu ook was? Het was zijn eigen schuld geweest, maar het was door haar doen. Maar als het waar was wat Briar zei, dan was zij niet meer de enige. De woorden registreerden langzaam en haar eerste instinct was om woedend te worden. Want ze loog, ze moest liegen. Wolfstar was geen moordenaar, alleen een minnaar - en een sukkel op zijn tijd. Maar wie zou haar ooit voor een aan zien? In twee strijd bleef ze staan, zich nu pas realiserend dat ze haar adem in had gehouden. "...Wat?" haar stem was zacht en scherp, en dat was het enige woord dat ze uitbracht terwijl ze met haar ogen die van haar oude vriendin penetreerde.

Wild van angst en verdriet en pijn keek ze naar Rabbitcharm. Haar jeugdvriendin, wie in dezelfde boot als Wolfstar zat. Wie met hem sliep, aan zijn zijde stond. Dit kon mogelijk haar verbanning betekenen. Maar tegelijkertijd.. Als Wolfstar een onschuldig kind in de gorge kon gooien. Dan kon hij dat ook met Rabbitcharm toch? Ze zei dit om Rabbitcharm te beschermen, toch? Het was heus niet dat het gewicht te zwaar was om op haar eigen schouders te dragen. Haar hele houding sprak paniek terwijl ze naar Rabbitcharm keek, haar ogen wild, haar staart dik. Misschien was er überhaupt wel een manier om haarzelf te redden. Wolfstar? Onvergefelijk. Een brute moord.. Wie zou het nog geloven als het bekend werd immers? Misschien.. "Gorsepaw.. Gorsepaw viel niet.. Hij is niet zelf gesprongen.. Wolfstar.. Wolfstar heeft hem over de rand gegooid. Om Shatteredice, om haar," Haar stem was ratelig, paniekerig. "En toen.. toen ik hem confronteerde..' Ze slikte haar paniek weg, maar haar stem bleef schor en beverig.

"Heeft hij ook mijn leven geprobeerd te nemen tot ik de zijne nam."

"Je liegt" Haar vacht kwam overeind en het wit van haar ogen werd zichtbaar. "Je liegt! Hij houdt helemaal niet meer van Shattered, jij vuile leugenaar!" haar stem galmde schel over de velden die inmiddels donker begonnen te worden, maar de wind nam haar woorden mee. Zo lang had ze niets haar laten raken, lachte ze om alle beledigingen en woorden die tegen haar gezegd worden. Het was een façade die ze met zoveel zorg in elkaar had gezet, maar de figuren uit haar verleden sneden er dwars doorheen. "Hij zou nooit zoiets doen, hij heeft er geen reden toe! Waarom zou hij zijn zus aanvallen, een kind-" ze kapte haar woorden af omdat een pijnlijk besef indreunde. Was ze hem nog aan het verdedigen, of was ze inmiddels wanhopig bezig om het goed voor haarzelf te praten? Die blik in zijn ogen die ene avond, de manier waarop hij haar in de nek had gegrepen... Nee, nee! Ze schudde kwaad haar kop, dat was alleen voor het spel geweest. Wolfstar was goed, hij zou geen onschuldig kind vermoorden, hij zou nooit-... Ze kon eindelijk gelukkig zijn, haar oude geluk plaatje inkleuren. Hij mocht niet.. Hij kon niet..

Briarbell's furie leek weg te zakken als regen die gretig opgezogen werd door droge aarde. Haar groene ogen werden dof terwijl Rabbitcharm in haar gezicht schreeuwde. Wellicht.. Misschien had ze beter moeten weten dan dit aan Rabbitcharm te vertellen. Dit was blijkbaar haar last om te dragen, en de hare alleen. Stagstorm was weg, Rabbitcharm was verknocht aan haar broer. En haar broer was een moordenaar. Wat een koude, kille wereld. Een schampere, holle lach ontglipte haar, al het gevecht was uit haar gevloeid. "Dan.. verdienen jullie elkaar," reageerde ze, waarna ze haar kop schudde en zich afwende van Rabbitcharm. Haar zicht was troebel van tranen die ze weigerde te laten gaan. Ze had er verkeerd aan gedaan om het aan Rabbitcharm te zeggen. Ze zou het wel merken wanneer ze het volgende slachtoffer werd van Wolfstar. Wellicht had hij Gorsekit ook wel vermoord en het Amberstorm in de schoenen geschoven.

Ze wist dat ze haar pijn deed, maar dat was wederzijds. Tenzij ze de waarheid sprak, Starclan, tenzij ze de waarheid sprak. Nee, ze loog. Ze moest liegen, ze zou weigeren het te geloven. Ze had eindelijk alles, deze vuile leugen zou dat niet van haar afnemen, niet nogmaals zou ze dat allemaal kwijt raken. Maar had Briar ooit eerder tegen haar gelogen? Kwaad bracht ze het stemmetje in haar hoofd tot stilte. De holle lach van haar oudere vriendin maakte alles stil.Wat als ze de waarheid sprak. "Waarom zou je het nu pas zeggen?" riep ze, haar stem overgoten met emoties die ze niet meer kon verbergen. Wanhopig zette ze één stap achter de poes aan. "Zelfs als dit geen vuile leugen was, waarom zou je het nu pas zeggen en hem Leader laten worden?!" zie je? Ze loog. Het sloeg nergens op. Het sloeg helemaal nergens op. "Je wilt gewoon niet dat ik en Wolf samen zijn, is het?"

Ze voelde zich verslagen, neergestampt, tot stof vermalen door de afwijzing van Rabbitcharm. Maar goed, hoe had ze ook kunnen geloven dat Rabbitcharm haar boven Wolfstar zou verkiezen? Wolfstar was altijd het gouden kind en zelfs nog een mol had kunnen zien wat Rabbitcharm voor hem voelde. "Omdat iedereen me niet zou geloven, zoals jij me niet geloofd," miauwde ze op vlakke toon, "jij kon het echter niet loslaten, jij hebt het uit me getrokken. Geef me nu niet de schuld nu het niet is wat je wilde horen Rabbitcharm," mompelde ze vervolgens, waarna ze zich omdraaide en van haar jeugdvriendin wegliep. Haar voormalige jeugdvriendin waarschijnlijk nu

Ieder woord dat ze sprak was als een schop in de maag. Zo lang had ze haar genegeerd, weggeduwd en nu, na alles, kwam ze met dit? Wat was het voor sadistische grap van dat wijf? Kon ze niet gewoon gelukkig voor haar zijn, in plaats van haar broer minachten? Maar er zaten zoveel gaten in het verhaal, zoveel oneffenheden die ze niet glad kon strijken. Wat als ze gelijk had? Nee, ze wilde het verdomme niet horen. Het maakte niet uit, het was allemaal niet waar. "Stik erin, Briar," spuugde ze kwaad en stormde de andere kant op, zo hard als haar poten haar konden dragen en zo ver weg van alles als ze kon. Wat als ze de waarheid sprak?

Stik erin Briarbell. Ze hoorde de woorden, vol vergif naar haar toe gespuwd. Ze bleef stug doorlopen. Rabbitcharm kwam haar niet achterna. Pas nadat ze de voetstappen van Rabbitcharm niet meer hoorde, liet ze zich langzaam op de grond zakken. Onvrijwillige tranen kwamen langs haar wangen naar beneden glijden terwijl ze schamper lachte naar zichzelf. Stik erin.. Misschien was dat inderdaad maar wat ze moest doen. Ze trok haar schouders hoog op en stond de tranen toe die eindeloos naar beneden leken te stromen.

Stik er in.

Onderwerp: Re: Pop your bubblegum heart