➷ dragonpaw | So is mine

Onderwerp: ➷ dragonpaw | So is mine za 6 feb 2021 - 15:45

Crossfire was een tunneler. De ondergrondse wereld van gangen, nauwe kamers en openingen waren voor hem niks meer dan kinderspel. Zijn hoofd was hierbij de grootste hulp, zijn hoofd liet nooit een beeld los. Nooit een gebeurtenis die wegviel. De tunnels waren voor hem exact uitgestippeld, iets duidelijker bestond er niet. En toch was hij vandaag niet daar, nee, zijn weg had vandaag tot buiten de kelders van windclan geleid. Hier was de zon, de sneeuw, de eindeloze hemel die hun verbond met hun voorouders. Veel daarvan had hij er niet mogen kennen. Enkel wat ooms van zijn moeder kant. En zijn zus. Berouw voelde hij niet om haar afwezigheid. Hij kon leven, hij kon bewegen, enkel door haar sterven. En kon er maar één de opvolger zijn… En het lot had bepaald dat deze rol door de zoon gevuld zal worden. Ach, het leven ging door voor degene die mochten leven, dus er was geen tijd voor wat als. De zon kroop net op haar hoogste punt en Crossfire legde zich op de steen, om zo hun wereld geaaid te kunnen zien worden door de opkomende stralen. Met wat geluk zouden ze ook de sneeuw met zich meenemen, maar hij hielt er zijn adem niet op in.

Het was het uitglijden in de sneeuw geweest dat hem de das om had gedaan. Als hij zijn evenwicht had weten te behouden bij die laatste aanval, dan zou hij volgens zijn mentor het gevecht gewonnen hebben. Al bij al was zijn mentor blij met de vooruitgang die hij boekte en had hij Dragonpaw gezegd hem hier morgenvroeg weer te ontmoeten. Hun trainingen begonnen duidelijk hun uitwerking te krijgen op Dragonpaw: spieren die eerst niet aanwezig waren, rimpelden onder zijn vacht wanneer hij zich voortbewoog. De kater was gegroeid en viel daarin bijna gelijkwaardig te zijn met een warrior. Dragonpaw was blij met de vorderingen die hij boekte, al bleef hij zo kalm als dat hij altijd was wanneer hij er zijn goedkeuring over uitte. Nee, Dragonpaw was niet iemand die een gat in de lucht zou springen wanneer iets goeds ging. Hij gaf hooguit een knikje en schonk de ander een glimlach, maar daar bleef het ook bij. Hij was altijd kalm, liet zich niet snel overnemen door zijn emoties. En zo had hij het ook graag. De kater ploeterde wat door de sneeuw en kneep zijn ogen samen toen de zonnestralen zijn vacht bereikte. Hij wist niet goed waar hij heen wilde gaan, maar zijn aandacht werd getrokken door een Clanmate die bij de Outlook Rock was. Crossfire. Het was enkel een naam voor Dragonpaw en dat kwam omdat hij nog niet veel warriors beter had leren kennen. Hij besloot om daar verandering in te brengen en naderde de warrior, welke hij een beleefd knikje gaf. Hij klom op de rots en ging naast de warrior liggen, al behield hij wel zijn afstand. “Het is fijn om de zon nog eens te zien verschijnen. Hopelijk verdwijnt de sneeuw snel,” zei hij op een beleefde, kalme toon tegen zijn Clanmate.