Ze had wel door dat ze af en toe in de gaten gehouden werd en dat ze door begonnen te krijgen dat er iets niet helemaal pluis was met haar. Natuurlijk merkte ze zelf ook wel dat ze anders was dan anderen, alleen toch deed ze haar best met wat ze kon. Ze was echt niet zo ver gevorderd als apprentices van haar leeftijd zouden moeten zijn, maar daar kon zij gewoon niet veel aan doen. Voor nu liep ze onder de bomen door toen er plots iets wits op haar snuit viel. Dit had ze nog niet eerder meegemaakt. Wat was dit? Ze bleef stil staan en richtte haar blik naar boven, wat voor raar iets was er uit de lucht aan het vallen? Het was ook nog eens koud.


[Sharkpaw]

Met een snelle beweging schoot Sharkpaw naar voren en beet hij het muisje dood. Hij mocht dan misschien een dwaas hebben als mentor, maar gelukkig wist de kater hem wel de basistechnieken aan te leren. Zo zou Sharkpaw in elk geval niet als een complete dwaas overkomen tegenover de andere apprentices. Hij had zijn eigen mentor niet mogen kiezen en dat vond hij jammer, maar om eerlijk te zijn had hij toch niet geweten wie hij had moeten kiezen. Het was niet alsof hij van elke genoemde warrior wist welke capaciteiten diegenen had, maar het was dan ook om die reden dat hij nu zijn Clanmates wat beter aan het bestuderen was. Hij keek momenteel dus ook met samengeknepen ogen toe hoe Scarletpaw verward naar boven keek nadat er sneeuw op haar geland was. Hij rolde met zijn ogen en kwam dichterbij, waarbij hij haar met zijn kille groene blik aankeek. “Je gaat me toch niet vertellen dat je na al die tijd nog niet weet wat sneeuw is, hè?” vroeg hij op een kille, haast spottende toon aan hem. En dan mocht hij van Acornstar niet zeggen dat er dwazen in hun Clan zaten.

Het witte spul was ergens fascinerend. Het leek namelijk vrijwel meteen te verdwijnen wanneer het op haar neus viel. Niet veel later volgde er dan ook nog meer en ze opende haar ogen wat wijder. Het was koud maar het was ook zo mooi. Ze opende haar bek iets en deed haar kop wat verder omhoog, de sneeuw kwam daardoor in haar snuit terecht en vol verwondering proefde ze het. Het leek gewoon water te zijn nu, dat had ze niet verwacht. Ze hoorde wel dat er iemand wat zei bij haar in de buurt, maar door de sneeuw en het feit dat ze de informatie niet snel genoeg verwerkte bleef ze gewoon naar de sneeuw staren in plaats van naar de andere apprentice.

De apprentice was als een malle aan het happen naar de sneeuw en Sharkpaw bewoog met zijn oortjes terwijl hij om zich heen keek om te zien of er niemand in de buurt was. Zijn blik gleed weer naar haar en hij wiebelde opnieuw met zijn oortjes. Hij hield er niet van om genegeerd te worden en dat zou ze snel genoeg merken. De kater liep naar haar toe en beukte vervolgens hard met zijn schouder naar opzij, recht tegen haar aan. “Oh, maar je had gewoon van te voren kunnen zeggen dat je wilde sneeuwhappen, hoor,” zei hij op een pesterige toon tegen haar, waarna hij naar voren kwam en zijn poot krachtig op haar kop duwde, deze duwend naar de sneeuw toe. Niet hard genoeg om haar te laten stikken, maar wel om haar zijn punt duidelijk te maken. Namelijk dat je hem niet zomaar negeerde.

Ze kreeg door dat er ook iemand anders ondertussen bij was gekomen en wilde haar kop net omdraaien om wat tegen de kater te zeggen, toen deze ineens hard tegen haar aan beukte. Ze tuimelde daardoor wat door en landde volop in de sneeuw. Een aantal vlokken kwamen in haar neus en het zorgde ervoor dat ze moest niezen en er wat sneeuw rond begon te vliegen om haar kop. Ze deed haar bek open om nogmaals iets te proberen zeggen, maar op dat moment drukte er iets van boven op haar kop, waardoor ze nogmaals de sneeuw in gedrukt werd. Haar bek klapte erbij dicht en sneeuw ging nogmaals haar neus binnen, maar deze keer moest ze er niet van niezen. In plaats daarvan probeerde ze haarzelf weer omhoog te drukken. Dit was puur instinctief, want het was nog niet echt bij haar binnengedrongen dat degene die dit deed waarschijnlijk de andere apprentice was en ze begreep dan ook niet waarom.

Het deed hem goed om te zien hoe dat ze haar evenwicht verloor en hoe ze op de grond viel. Haar gezicht ging tegen de grond aan en Sharkpaw wist dat het niet hard genoeg was om bloed te doen vloeien. Het leek zelfs niet eens pijn te doen. Hij keek toe hoe ze zichtbaar moeite had met te verwerken wat er om haar heen gebeurde en hij vroeg zich af hoe lang het zou duren tot ze effectief pijn zou voelen. Zijn klauwen waren al uit hun hulzen voordat hij ze tegen kon houden en hij prikte hard in haar pels, gevaarlijk dicht in de buurt van haar oog. Het was niet genoeg om haar echt te doen lijden, maar wel om een klein druppeltje bloed te zien ontsnappen en Sharkpaw’s sinistere grijns werd breder terwijl hij naar beneden keek. Hij voelde weerstand tegen haar en hij drukte harder met zijn poot. “Hoe meer je tegenwerkt, hoe pijnlijker het voor je gaat worden,” zei hij op een kille toon tegen haar. De volgende keer dat ze weerstand zou bieden, zou hij haar met het scherpe gedeelte van zijn klauw terug duwen en dan zouden ze wel eens zien hoe veel moeite ze had met het verwerken.

Ze deed haar best om wat er ook op haar zat van zich af te werken, alleen ze merkte dat er weerstand kwam, dat de druk verhoogd werd. En ze begreep eerlijk gezegd maar niet waarom de andere apprentice dit deed. Ze voelde wat prikken vlak bij haar oog en bijna als een reflex probeerde ze haar kop weg te trekken, onder de ander vandaan. Nogmaals probeerde ze haar poten onder zich te verzamelen en zich omhoog te drukken. Ze wist ergens wel dat ze hier weg moest zien te geraken en haar instinct vertelde haar dat ook wel te doen, alleen besefte ze niet dat er een andere manier zou zijn dan de directe manier om de ander van haar af te drukken. Het feit dat ze haar lichaam zou kunnen draaien kwam nog niet in haar op. Natuurlijk had ze wel al vechttraining gehad, maar ze had er lang niet alles al zo goed van geleerd dat ze het automatisch kon, dat haar lichaam het automatisch deed, dit was het enige dat ze daarvan kon doen op dit moment.

Ze was er voor een moment alleen op uit gegaan, even weg van het kamp, want ze had het gevoel er niet echt rust binnen te kunnen vinden. Ze liet een aantal pootafdrukken achter in de sneeuw, terwijl ze tussen de bomen doorliep, niet wetende wat haar een eindje verderop te wachten zou staan. De geur van haar dochter kwam haar neus binnen, samen met die van een andere apprentice. Ze dacht er op dat moment niet veel van, tot een lichte geur van bloed zich erin mengde. Er was toch niks gebeurd? Ze versnelde haar passen wat, tot het spektakel voor haar zichtbaar was. Scarletpaw lag in de sneeuw gedrukt, met een andere apprentice bovenop haar. Normaal zou je misschien denken dat ze gewoon wat aan het oefenen waren, maar de woorden van de kater zorgden ervoor dat het duidelijk niet het geval was. Woede borrelde in haar op en voor ze er erg in had sprong ze naar voren tegen Sharkpaw aan met uitgeklapte nagels in de hoop hem naar de grond te werken onder haar. "Wat denk je aan het doen te zijn?" Gromde ze de apprentice toe, haar vacht opgezet. Hoe durfde hij aan haar dochter te zitten? En dan nog wel aan Scarletpaw. Ze zou deze apprentice een lesje leren, een die hij niet snel meer zou vergeten.

Het zicht van haar bloed maakte hem blij. Hij wilde nog meer bloed zien en hoe meer ze tegenstribbelde, hoe erger zijn nagels in haar vel drongen. Als ze te ver zou gaan, zou hij waarschijnlijk een slagader raken en dan zou ze doodbloeden. Het idee dat ze hier onder hem doodbloedde, liet hem grijnzen. Dan was hij van één Clanmate al af. Eén dwaas waar hij zijn leven verplicht mee moest spenderen in dit verdomde hol. Het zicht en de geur van bloed maakten hem haast gek. Hij verloor zijn overzicht en zijn alertheid voor zijn omgeving en dat werd hem maar al te duidelijk gemaakt toen er opeens iemand tegen hem opknalde. Hij verloor zijn evenwicht en viel op de grond, waar hij zijn haast maniakale blik op de kattin boven hem richtte, haar herkennend als Beechresin. “ShadowClan verlossen van alvast één nietsnut,” beet hij haar toe en een sinistere grijns verspreidde zich om zijn lippen. Haar nagels hadden ervoor gezorgd dat hij een wond had in zijn schouder en hij voelde het bloed naar beneden druppelen. Dat maakte hem enkel nog gekker en blindelings probeerde hij een poging te doen om naar haar hals te bijten. Als ze niet voor hem was, dan was ze maar tegen hem en dan moest ze de gevolgen daar maar van ondervinden.

Ze voelde de nagels van de apprentice verder haar huid in boren en verschillende straaltjes van bloed begonnen over haar kop te lopen, waarvan een in een van haar ogen stroomde. Ze kneep haar ogen dan ook dicht op dat moment, waardoor ze niet zag dat er nog een derde kat bij was gekomen. Ze had amper door wat er nog om haar heen gebeurde eerlijk en ook nadat haar moeder Sharkpaw van haar af gewerkt had bleef ze liggen op de grond, niet reagerende meer op wat er om haar heen gebeurde. Waarom overkwam haar dit nu weer? Ze had toch niks mis gedaan?

Haar nagels doorboorden de huid van de apprentice en ze drukte nog wat harder. Hoe had hij het in zijn kop durven te halen om haar dochter aan te vallen? Waarom had niemand opgemerkt wat voor een gevaar deze apprentice vormde voor de clan? Zijn blik vertelde haar dat hij al ver genoeg heen was, al voor zijn woorden haar oren bereikten. Hoe durfde hij Scarletpaw een nietsnut te noemen? "Ze is beter dan een gestoorde apprentice." Gromde ze terug, terwijl er een waas voor haar ogen begon te ontstaan door de woede die steeds meer opborrelde. Ze drukte haar poot tegen de keel van de ander aan, haar nagels er ook in zettende. Ze wilde zijn woorden niet meer horen, hij had al te veel gezegd. Ze haalde haar andere poot over de flank van de apprentice, hopende daar een wond toe te brengen. Ze ging hem hier niet ongeschonden uit laten komen, dat was zeker.

Sharkpaw liet een afkeurend geluid ontsnappen toen ze haar woorden sprak. “Eer dat ze in de gaten dat ze vermoord wordt, is ze al dood,” begon hij te lachen, al werd op die lach een flinke demper gelegd toen Beechresin haar nagels tegen zijn keel duwde. Sharkpaw voelde… niks. Hij was niet bang voor de dood. Hij was niet bang om te sterven. Hij vond het ergens wel een zalig idee dat hij zou sterven. Hij zag geen leven in de Clan en BloodClan interesseerde hem niet genoeg om te blijven leven. Hij was harteloos geboren en als het hier voor hem zou stoppen, dan zou hij ook harteloos sterven. En dus boog hij zich naar voren zodat haar nagels nog dieper in zijn keel prikten. Iets prikte hard in zijn flank, maar daar was hij niet mee bezig. Een gorgelend geluid kwam uit zijn keel opzetten terwijl hij opnieuw lachte en zich tegelijkertijd tegen haar nagels aanduwde. Zijn eigen nagels schoten echter naar boven en hij probeerde Beechresin ook in haar keel te raken. Als hij dood zou gaan, wilde hij haar er maar wat graag in mee sleuren.

Ze bleef liggen waar ze was en krulde zich wat op, proberend alle geluiden buiten te sluiten die ze hoorde, want natuurlijk kwamen de woorden wel bij haar binnen, ook al was het met vertraging. Ze was een nietsnut? Was dat echt hoe iedereen over haar dacht, dat kon toch niet? Een jammerkreet verliet haar keel, terwijl ze haar ogen harder sloot. Wat was het zoveel makkelijker als ze zich nu gewoon kon afzonderen van alles, maar waarom lukte dat niet? Waarom ging alles mis? Waar had ze dit alles aan verdiend?

De apprentice kwam omhoog, drukte zich verder in haar nagels, maar ze trok haar poot niet terug. Ze hield hem voor nu in plaats, zelfs terwijl de woorden van de ander verder gingen. Natuurlijk wist ze zelf ook wel dat Scarletpaw niet de meest geschikte zou zijn voor vechten, maar dat gaf de jonge kater niet het recht om zo over haar dochter te praten. In die zin waren zij en haar vader ironisch genoeg hetzelfde. Je zat niet aan hun kinderen, dan zou je ervoor boeten. Ze probeerde de controle nog te houden, maar de jammerkreet van Scarletpaw gecombineerd met het feit dat de apprentice haar keel aan probeerde te vallen, zorgde ervoor dat ze nu ook daadwerkelijk harder doordrukte en daarna een stap terug nam om de poot te ontwijken, waardoor het nog wel net langs haar borstkas ging. Maar ze merkte het bloed amper dat daar op begon te wellen. In plaats daarvan was haar blik gericht op de apprentice. Ze ging er niet vanuit dat hij weer overeind zou komen, maar je wist het maar nooit.

Ze wist dat ze te ver was gegaan toen ze de apprentice helemaal niet meer onder haar voelde bewegen. Ook niet toen ze een stap achteruit zette en een blik naar Scarletpaw wierp. Ze wilde naar haar toegaan, maar op dat moment beukte iemand zich tegen haar aan en de bekende geur van Shadowclan bereikte haar neus. Ze nam een keer diep adem en staarde van de apprentice naar Ravenstrike. "Hij viel Scarletpaw aan." En hij had nog veel meer dingen gezegd, die ze nu niet ging herhalen. Niet waar Scarletpaw bij was.