Splinter en een Doorn

Het was koud. Er lag een laag sneeuw op de grond en Bloodclan zat zonder kamp. Zahida lag onder een auto, die een kwartier geleden hier geparkeerd was en nog iets van warmte aan zich had. Veel was 't niet, maar iets wat meer binnen was had ze niet. Nog nooit had ze zo erg naar de warmte van haar comfortabele barn verlangd. Immers was ze een member van hoogste rang, met haar twaalf hondentanden. Het was lang geleden dat ze zo had moeten lijden tijdens de winter. Za hoorde een deur openen, en even keek ze haast verlangend naar binnen. 't Moest fijn zijn, om zo'n warm huis te hebben. De mensen die er bij hoorden waren dan wel een stuk minder. Na enkele minuten kwam Za overeind. Haar spieren werden stijf door de kou, en ze wist dat ze moest gaan bewegen, wat betekende dat ze de kou in moest. Ze zou wel gaan jagen, wat extra lichaamsvet kon in deze tijden geen kwaad. Ze rook aan de lucht voor prooi, maar ze rook enkel een andere Bloodclanner. Prooi leek het ook te koud vinden. Haar mond trok in een streep terwijl ze om zich heen keek waar diegene uithing.
- Aegir

Een van de voordelen van Riverclanbloed was een dikke, dichte vacht. De kou deed hem niet zo veel, alleen dat hij het hinderlijk was dat hij steeds sneeuw tussen zijn klauwen had, blokken ijs in zijn vacht wat uiteindelijk toch ook weer een keer smolt. Hij haatte het. Hij begon steeds meer aan de authenticiteit van de elite te twijfelen. Een onverwoestbare kracht, waar de clans van op hun poten zouden trillen? Ze hadden niet eens een kamp meer. Want hoe erg iedereen ook dacht dat ze goden waren, tweebenen met hun knallers waren nog altijd sterker. En wat waren ze nu? Niet meer dan ratten. Hun leiderschap moest maar snel met een oplossing komen, want dan waren een paar dode katten die het niet eens waren met hun leiderschap niet de enigen die dood neer zouden vallen. Plus iedereen die zou vertrekken. Aegir softe dan ook in zijn eentje door de tweebeenplaats, schoppend in de sneeuw die zich aan de randen van de donderpaden was verzameld. Alles was zo bergafwaarts gegaan. Toen hij voorbij een auto liep, zag hij opeens een bekend figuur. Een clangenoot. Even vernauwde hij zijn ogen en draaide hij zijn oren naar achter. Zij was één van die met een hoge rang, met een talrijke verzameling van hondentanden. Aegir vermeed ze in principe liever. Hij stopte abrupt waarna een ongemakkelijke stilte ontstond. ‘Uh.. hoi.’

De ander begroette haar, ietwat ongemakkelijk. Het was Aegir, het broertje van Skadi. Hij viel een stuk minder op dan z'n zus, en dat was in haar ogen alleen maar positief. Ze knikte hem toe waarna ze met haar kop knikte. "Ik was van plan te gaan jagen. Wil je mee?" stelde ze voor - waar ze zichzelf een beetje mee verraste -, waarna ze 't katertje is goed in zich opnam. Zijn vacht was lang en lag dik tegen zijn huid aan, waardoor hij het waarschijnlijk een stuk warmer had dan zijzelf. Hij was klein, net als zij, maar een stuk steviger waar zij lichtgebouwd was. Om de één of andere reden deed hij haar denken aan Joan. Niet om zijn uiterlijk, maar omdat hij een bepaalde zachtheid bij zich droeg die ze hier bij weinig katten tegen kwam. Hm.

Zahida stelde hem vervolgens voor om mee te gaan jagen. Hij kantelde zijn kop een beetje en fronste. Jagen? Zoiets simpels, ze deden het meestal alleen. En jagen deed je tegenwoordig niet eens meer voor jezelf. Alles was zo erg veranderd en hij wist niet of hij het leuk vond. Al die nieuwe regels, het maakte het erger voor hemzelf en zijn vrienden. En om eerlijk te zijn hield hij zijn vrienden hoger dan een paar stomme regels. ‘Ja, natuurlijk,’ stemde hij in met de poes, met alle hondentanden om haar nek. Zo zag ze er vriendelijker uit dan ze oogde. Hij rolde zijn schouders om zijn koude spieren wat los te maken. Jagen in de sneeuw, dat was een leuke hobby. Misschien kon hij nog wat van haar leren.