[Zahida] Fear.

Rouw lag op haar schouders, als sneeuw de aardbodem bedekte. Zwaar, koud en alles wat ervoor gelegen had verdwenen, onzichtbaar. Zo ver als het poesje voor haar uit kon zien strekte het ijzig, koude en verblindende wit zich uit over de daken, over de straten. Het was de eerste keer dat ze alles zo wit zag. Had nog nooit eerder de koude lucht in haar gezicht gekregen, had nog nooit al dat leefde om haar heen zien sterven. En hoewel rustig op het oog, stil voor het oor, vond ze niks van stilte terug. Schreeuwde haar kop in 4 talen en leek er net als de sneeuw geen einde aan te komen. Kon ze enkel hopen op de komst van lente en haar warmte. Maar tot dan, tot dan zat ze tot haar knieën aan toe vast in een eindeloze rouw, vast op een plek waar ze haar toekomst niet meer zag. Enkel hier gebonden aan haar verantwoordelijkheden naar Nyra, Hyzenthlay. Als schouder voor Aegir en hopelijk een gids voor Beef. Het poesje zuchtte, voor zover de Hardleerse kater nog te redden viel. Een kater die het gevaar niet leek te kennen, niet te begrijpen. Zij daar in tegen? Ze beefde in een grootse angst. Hoelang zou het immers duren? Voor ook zij haar einde vond? Uitbloedend in het ijskoude sneeuw zoals haar zusjes dat deden. Ze slikte, voelde haar keel wederom samenknijpen toen haar gedachten zich een weg terug vonden. Maar  nooit terug naar de mooite tijden ervoor, nee, ze zouden nooit meer terug komen, ze zou nooit meer terug kunnen. Kon enkel staren naar de sneeuw onder haar pootjes.

Twee keer moest ze kijken. De eerste keer had ze gedacht dat de stem enkel een herhaling was van de angstaanjagende herinnering die zonder het te vragen opdoken uit het niets. De tweede keer nodig om de poes daadwerkelijk te zien. Cheriey slikte, dook onbewust een beetje in een bij het zien van de poes. De honden tanden aan haar halsband leken te stralen in het licht dat via het sneeuw weer omhoog weerkaatste. In haar verbeelding meende het poesje er nog bloed op te zien. Oog in oog stond ze met de poes die haar dagelijks in haar gedachten kwelde, een poes die ze hoopte te kunnen ontlopen nu pal voor haar. "Z-zahida" mauwde ze, haar stem zachter dan ze gewild zou hebben.  Haar kille blik maar amper ontmoetend. Ze wist dat ze de poes niks kon verwijten, dat ze enkel deed wat ze moest doen. Maar haar angst werd er door niet verminderd. Wellicht zelfs vergroot. Bang was ze van d'r, haalde dingen omhoog die ze liever onder het dikke sneeuw hield. En bovendien bleek duidelijk. Iedereen deed wat het misbaksel van hen vroeg, en wie weet hoelang het duurde voor zij daaraan moest geloven?