Okay I realize now

Cloverpaw haatte het hier. Het was werkelijk alles wat ze haatte. Harde geluiden, stank en dreigend gevaar, altijd. Er waren monsters op de weg, letterlijk, en ze konden haar zomaar verpletteren zonder reden. Maar Cloverpaw had honger, best wel erge honger, en ze zat achter een vogel aan. Een vogel waar ze nog lang niet handig genoeg was om te vangen, maar wie wist, ze moest het proberen. Ze spoorde hem al een hele tijd op, al vanaf bomen ver hier vandaan. Ze zag hem huppen van tak naar tak en zo nu en dan was hij even op de grond, maar ze was te afwachtend om hem te vangen, en dan was hij alweer verder. Nu was ze vlakbij de grens en zat hij in een boom net langs het donderpad. Wanhopig keek ze omhoog. Hij moest nu niet het pad oversteken, dan zou het prooi van Shadowclan zijn, dan had ze het mooi verpest. En op het moment dat ze het dacht, vloog de vogel naar de volgende tak, van een ShadowClan boom...

+ Bluepaw

Bluepaw had heel duidelijk te horen gekregen dat ze moest oppassen hier. Natuurlijk ging ze dus het gevaar opzoeken. Nee grapje, ze had wel iets van verstand in haar koppie. Toch wilde ze is zonder tijd limiet kijken hoe het er hier allemaal uitzag. Of ze nog wat monsters voorbij kon zien komen. Het waren fascinerende beesten, vond ze. Stinkend en zo luid, maar altijd maar op dat gekke kleverige spul blijvend. Een beweging boven haar trok haar aandacht, er was een vogeltje overgevlogen. Het ging op een tak zitten, maar Bluepaw kon als eerste niet klimmen en die boom was ook onmogelijk om te beklimmen. Ze keek naar de overkant en zag daar een zwart-wit poesje. 'Oh, hey!' miauwde ze haar toe, een vriendelijk glimlachje op haar snoetje.

Cloverpaw was niet van het vloeken, poeh ze zou niet durven. Straks zou Starclan haar horen. Maar als ze het deed, dan had ze nu wat lelijke woorden uitgesproken. Stomme vogel. Misschien had ze meer daadkrachtiger moeten zijn, want nu was hij weg. Nou ja, weg... hij was precies daar. Maar toen ze haar blik verlaagde, stond er opeens een andere kat. Cloverpaws ogen werden even groter. Een Shadowclanner! Meteen voelde ze zich ongemakkelijk, haar blik ging nog een keer vluchtig naar de vogel. Maar zodra de ander begon te miauwen, was de vogel weg. Cloverpaw keek zenuwachtig weer naar de vreemdeling. ‘Hoi,’ wist ze er uiteindelijk als enige uit te persen. Ze had het zoo niet op vreemden.

De blikken die van haar en naar de tak waar de vogel op zat gingen vertelde Bluepaw dat de ThunderClanner op dat vogeltje aan het jagen was geweest. Tja, nu kon dat niet meer. Maar het zou vast ooit wel weer overvliegen. ShadowClanners joegen toch niet in bomen. Uiteindelijk durfde het nerveus uitziende poesje toch wat te zeggen. 'Hey.' Het was het enige wat eruit kwam. Bluepaw kantelde haar kopje wat en knikte. 'Was je op die vogel aan het jagen?' vroeg ze, hoewel ze het wel wist natuurlijk. Ze was niet dom, ze had die conclusie allang zelf gemaakt. 'Die komt vast wel weer terug,' concludeerde ze met een knikje. Geen zorgen, wilde ze daarmee zeggen. Aw, dat was toch wel lief van haar. Bluepaw prees haarzelf met die realisatie van liefdadigheid, uitgedrukt in woorden.

Hard to find, lucky to have

Cloverpaw kneedde met haar pootjes op de grond, haar blauwe ogen wat onzeker, maar ook gefrustreerd. Maar ze hield haar lippen op elkaar, haar ogen naar de grond, naar de takken, alles behalve naar de kat aan de andere kant van het donderpad. Totdat ze weer sprak, en haar... geruststelde? Ze keek weer voorzichtig naar de andere apprentice, een soort error was in haar ogen te lezen. Wilde zij hem niet hebben? Even kwamen haar lippen kort van elkaar, maar daarna sloot ze haar mond weer. Wacht.. wat? ‘Misschien wel,’ kwam er daarna zachtjes over haar mond. En toen kwam ze weer tegen een muur aan. Wat moest ze nu zeggen? Hoe werkte dit? Met vrienden kon ze eindeloos babbelen, maar dit was geen vriend. Een vijand? Nee, zo hoefde het toch ook niet te zijn. Pfft, ze vond het maar ingewikkeld.

Het gevlekte poesje was stil, voor best een tijdje. Bluepaw keek haar met een gekanteld kopje aan. Nou, kom op. Ze was lief. Misschien was het een beetje raar wat ze gezegd had, denkend aan hoe rivaal de Clans waren om hun prooi. Maar Bluepaw kon niet klimmen - nog niet. En ze wilde ook niet vijandig doen naar iedereen zomaar. 'Misschien wel,' kwam er zachtjes van de ThunderClanner. Blue knikte. 'Precies. Ben je Apprentice? Ik wel. Ik ben Bluepaw,' miauwde ze vervolgens, haarzelf gelijk voorstellend. Als de ander niets zei, dan moest zij het maar doen.