We're such good friends on Facebook

Er was iets gebeurd, maar ze kon haar poot er niet opleggen op wat precies. Ze was waarschijnlijk te ver verwijderd van waar de "alteratie" had plaats gevonden. Het had hier altijd naar bloed geroken. Hoe dieper je Bloodclan gebied binnen ging hoe overweldigend de geur was. Maar Raptor stond aan de rand van hun gebied. En ze kon de rode vloeistof onderhand bijna in haar bek proeven. Zo sterk was het. En de geur van mensen was ook akelig sterk aanwezig. Ze hield haar hoofd schuin en vernauwde haar ogen voor waarschijnlijk een paar minuten langer dan normaal was geweest. Maar uiteindelijk haalde ze maar haar schouders- het maakte eigenlijk ook niet uit wat er gebeurd was. Haar Windclan was veilig; dat was het enige dat belangrijk was.

+Iroh

Hoewel Iroh zich allang niet meer in die levensstijl begeven had, kon hij zich nog precies herinneren hoe het was om deel uit te maken van de Elite. Hij herinnerde zich nog de zware trainingen die hij had gehad, de haat die er werd gezaaid en de weinige vrienden en vele vijanden die hij in de groep had gemaakt. Hij wist hoe zijn broer had geprobeerd om hem op het slechte pad te brengen en hoe boos zijn vader op hem was geworden toen dat hem niet was gelukt. Iroh had zowel met zijn broer als met zijn vader gevochten en beiden had hij gelukkig een hele poos niet meer gezien, maar dat wilde natuurlijk niet zeggen dat de herinneringen zouden verdwijnen. Iroh liep langs de rand van het woud af en kneep zijn ogen kort samen toen hij een poes dicht in de buurt van de grens van de Elite zag staan. Bezorgdheid vulde zijn binnenste en hij versnelde zijn pas een klein beetje. “Ik denk dat het beter is als je daar weggaat, jonge kat,” sprak hij op een vriendelijke, veelbetekenende toon tegen haar. “Het kan daar gevaarlijk zijn. Een pad dat wijst op duisternis en vergif is een pad dat een kat beter kan negeren.”

“Ik denk dat het beter is als je daar weggaat, jonge kat,” Klonk er opeens achter haar. Raptordash draaide met haar oor maar hield haar hoofd vooruit. Daarbij de vreemdeling niet onder ogen komend. Ze zag de kat, wie het ook mocht zijn. Niet als een bedreiging. Hij was een kittypet, een oude ook. Dat hoorde ze aan zijn stem. “Het kan daar gevaarlijk zijn. Een pad dat wijst op duisternis en vergif is een pad dat een kat beter kan negeren.” Raptordash zuchtte en liet haar hoofd hangen. Alsof het te zwaar was geworden voor haar nek om te ondersteunen. "De Elite kan me geen pad vertonen waar ik zelf al niet op loop." Gooide ze er maar uit, hopend dat het zou verdwijnen in de wind.  

Iroh trok bezorgd met zijn oortjes toen de kattin antwoord gaf. “Dat klinkt alsof je al veel hebt meegemaakt. Veel meer dan een jonge kat van jouw leeftijd zou moeten doorstaan,” sprak hij op een sympathische toon tegen haar. Ze was een WindClanner, nog zo jong. Heel de wereld nog aan haar poten en nog tal van paden om in te slaan. Het deed Iroh pijn aan zijn hart dat zo’n jonge kat al met zo’n gevoelens worstelde. En toen drong het opeens tot hem binnen. Ze had Elite gezegd en niet BloodClan, zoals de meesten de groep vaak benoemden. “Kruisen jouw pad en die van de Elite elkaar soms?” vroeg hij op een serieuze, rustige toon aan haar. Het was een pad dat hij gedwongen was geweest om te moeten bewandelen, maar waar hij zich zorgvuldig van af had gekeerd. Als deze kattin inderdaad banden had met de Elite, dan vroeg hij zich af of dat echt uit eigen wil was of niet.

“Dat klinkt alsof je al veel hebt meegemaakt. Veel meer dan een jonge kat van jouw leeftijd zou moeten doorstaan,” De woorden echode door haar hoofd heen. En trokken aan haar hart. Alsof het een snaarinstrument was. Ze was opgegroeid in angst en pijn, en niemand had daar ooit iets tegen gedaan. Ze moest haar zelf redden, en de objecten van haar ellende uit haar leven doen laten verdwijnen. “Kruisen jouw pad en die van de Elite elkaar soms?” Vroeg hij veder. Raptordash draaide haar hoofd om naar de kater. Voor de eerste keer in un conversatie. Zijn uiterlijk paste perfect bij zijn stem. "Genoeg over mij." Stopte ze hem voordat hij nog dieper zou graven. "Vertel me eens iets over jouw."

Iroh had zo het idee dat hij niet ver van de waarheid zat toen ze het onderwerp afkapte en over hem begon. Hij gaf echter met een knikje te kennen dat hij haar keuze respecteerde, al moest hij wel wat glimlachen op haar vraag. “Ik? Ik ben maar een simpele kittypet. Ik leef van dag tot dag en ga vaak op avontuur uit. Ik hou ervan om te zien waar dat elk uitstapje me brengt.” Hij glimlachte naar haar. “Maar ik ben niet altijd een kittypet geweest. Ik heb veel obstakels moeten overwinnen voordat ik eindelijk een comfortabel leven kon leiden.” Hij glimlachte warm naar haar. “Er is dus nog hoop, jonge kat. Geef het niet op.” Het was een duidelijke boodschap naar haar toe zonder dat hij al te veel prijsgaf over zichzelf. En hopelijk eentje die ze zou omarmen.