Timelapse tea ✘ Iroh

Iroh liet zichzelf op zijn rug vallen en stak zijn pootjes in de lucht, waarna hij luid begon te snorren toen zijn baasje hem over zijn buik begon te strelen. Een aangename huivering ging door zijn dikke lijfje heen toen ze hem onder zijn kin kriebelde en hij drukte zijn kopje tegen haar uitgestoken hand aan nadat ze klaar was met hem te aaien. Haar hand ging langs zijn staart omhoog en Iroh miauwde nog één keer liefdevol in haar richting waarna hij zijn nest via het luikje in de deur verliet. Hij nam een aanloopje en hees zijn dikke lijfje over het hek heen, waarna hij met een plofje op de grond terechtkwam. Zodra zijn poten de grond weer hadden gevonden, dreef er een BloodClangeur zijn richting op. Iroh verstijfde kort, maar merkte op dat het niet de geur van zijn broer was en ook niet van iemand die hij kende. Hij verwachtte daar ook weinig van: hij was nog maar dertien manen oud geweest toen hij BloodClan verliet. Als hij al iemand wilde kende, dan moest dat iemand rond zijn leeftijd of ouder zijn en die overleefden het meestal niet lang in BloodClan. Zijn nieuwsgierigheid was toch wel gekrenkt en Iroh liep in de richting van de kat. Hij zag dat het een kattin was die voor een BloodClanner al aardig op leeftijd begon te komen en kort hield hij halt zodra hun blikken elkaar kruisten. “Hallo,” zei Iroh op een vriendelijke toon, al hield hij er wel rekening mee dat het mogelijk een vijandige kat kon zijn. Dat hij in hart en nieren vriendelijk was geweest, gold zeker niet voor elke BloodClanner.

Het leek erop dat de wonderen nog niet de wereld uit waren. In plaats van denigrerend op hem neer te kijken of hem zelfs te gaan bedreigen, begroette ze hem terug op een vrolijke toon en ging ze zelfs naast hem zitten. Iroh verwelkomde haar tweede begroeting door ook met zijn snorharen te bewegen en een vrolijke twinkeling ontstond in zijn ogen. “Heeft de Elite je er op uit gestuurd om extra territorium te zoeken?” vroeg hij op een grappende toon. Als de leaders van de Elite één territorium niet wilde hebben, dan was het wel die van de kittypets en de Twolegs. Hij kende geen katten van het woud die geen afgunst hadden van Twolegs, maar zo was hij nooit geweest. Zelfs tijdens zijn tijd in de Elite had hij geen afkeer van ze gehad, ook al had bijna heel zijn groep dat wel. Iroh was openminded en om die reden had hij zelden tot nooit ruzie met andere katten gehad in zijn leven en nu hij Kittypet was, was die kans al bijna nihil. Ze zagen geen dreiging in een kittypet en dus bleef het meestal bij denigrerende blikken en arrogante opmerkingen, iets waar Iroh zich weinig van aantrok.

Ze leek zijn grapje wel te kunnen waarderen. Iroh had dan ook al vanaf het begin opgemerkt dat ze niet de meest doorsnee Elite cat was en dat deed hem ergens wel goed. Hij wist hoe verknipt sommigen konden zijn die in de Elite zaten en hij vond het altijd fijn om te zien dat er ook nog katten waren die vooral zichzelf bleven. Het was een leven dat hij niet meer zou kunnen leiden en ook nooit zou kunnen accepteren. Hij had als young one zijnde zijn final assesment geweigerd en dat was wel zijn doodsteek geweest voor zijn carrière. Hij had waarschijnlijk geluk dat de nieuwe leader van de Elite hem niet kende: hij was op dat moment vogelvrij verklaard, maar iedereen die er toen was, was waarschijnlijk of dood of allang uit de Elite. “Jullie geur laat zeker een bepaalde indruk achter, ja,” sprak hij met een lichte glimlach. Hij was niet dom: hij wist hoe veel kittypets er uitgemoord werden voor hun halsbanden. Het was een trofee voor de young one om te dragen nadat hij member werd en het maakte Iroh ziek. “Zoiets ja,” sprak hij met een glimlach. “Ik ben misschien al aardig op leeftijd, maar ik vind het wel leuk om zo nu en dan nog eens op avontuur te gaan. Dat brengt herinneringen terug.” Hij glimlachte naar haar. "Ik ben trouwens Iroh. Aangenaam om kennis met je te maken."