I was running out of luck

Zo nu en dan had Missingclaw eens de behoefte om terug te keren naar de plek waar het allemaal begon. Fourtrees. De plek waar ze hem ontmoet had en de plek waar ze hem was blijven ontmoeten, totdat ze steeds creatievere manieren hadden gevonden om elkaar te zien. Fourtrees was echter ook de plek waar hij haar hart had gebroken en Missingclaw skipte de heilige grond dan ook zo snel weer als dat ze zich erop had bevonden. De senior warrior liep door naar het verloren territorium, een plek dat ze op korte tijd ook wel was gaan koesteren. Ook al hing er een constante Twoleggeur die misselijkmakend kon zijn, toch was de stilte hier soms overheersend en was het dan ook zeer aangenaam om hier te zijn. De kattin liet haar blik over de open plek voor haar glijden en ging uiteindelijk een beetje beschut aan de kant zitten, verborgen onder wat struiken. Haar behoedzame blik keek onder de struiken door naar de omgeving voor haar en ze trok met haar neus toen ze de geur van BloodClan rook. Missingclaw deed geen moeite om zichzelf te verbergen, maar ze stelde zichzelf ook niet echt tentoon en wachtte met een strenge blik in haar ogen op de BloodClanner die zichzelf binnen dit en een aantal seconden wel zou gaan aankondigen. Dat deden ze immers altijd.

De bloedgeur drong haar neusgaten binnen toen de poes tevoorschijn kwam. Maar iets was… anders. Missingclaw had in haar manen als warrior en als senior warrior al veel katten ontmoet en daar vielen ook BloodClanners onder. Ze had de maniakale blik in hun ogen gezien, had gezien hoe ze op problemen uit konden zijn. En iets was anders in de blik van de ogen van deze poes. Alsof ze niet per se naar problemen zocht. Alsof ze een grotere herseninhoud had dan de gemiddelde BloodClanner. Dat wilde niet zeggen dat Missingclaw niet op haar hoede moest zijn. Ze wist wat dit voor een katten waren en ze wist waar ze voor stonden. Dat deze poes anders was dan de anderen wilde nog niet zeggen dat ze geen moord op haar geweten had. Aan het einde van de rit verschilde ze niet heel veel met de katten die daadwerkelijk gek waren in hun kop. “Geloof me, die stralen worden er in jouw gezelschap er niet minder streng op,” zei ze op een norse toon tegen de BloodClanner. “Is er soms een reden waarom je me tegemoet bent gelopen?” Misschien wilde ze informatie hebben, wilde ze Missingclaw treiteren of had ze misschien toch wel een ziek plannetje in haar kopje zitten om Missingclaw aan te vallen. Ze kon maar beter alert blijven, dat was één ding dat zeker was.

Als Missingclaw zich al verward voelde over de attitude van de poes, dan liet ze dit niet merken. Was de poes nu met haar aan het flirten? Als ze niet in BloodClan had gezeten en Missingclaw niet verliefd was geweest op een kater in een andere Clan, dan had ze zich wel gevleid gevoeld en was ze er misschien zelfs op ingegaan, maar nu trok ze enkel met haar oortje toen de BloodClanner ook nog eens haar personal space binnen durfde te dringen. “Nou, fijn,” zei Missingclaw op een koele toon. “Dat zorgt er ook weer voor dat ik vanavond goed slaap, bedankt.” Ze richtte haar koele blauwe ogen op de poes tegenover haar en zag dat ze niet veel scheelden qua lengte. De poes was net iets groter dan Missingclaw en de senior warrior kon zien dat de BloodClanner veel spieren had rimpelen onder haar pels. Ze kon zich dan ook moeiteloos voorstellen waarom de BloodClanner in het plaatje van haar Clan paste. Nee, niet Clan. Groep. De scharminkels verdienden de naam Clan niet eens. “Het interesseert me geen reet hoe dat je heet,” sprak Missingclaw op een simpele toon. “Ik ben hier niet om gezellig te doen met een BloodClanner, noch om intimiteiten op te zoeken waar een intelligente kat die beantwoordt aan de Warrior Code zich nooit aan zou wagen. Ik stel voor, Gentleman Jack, dat je je originele plan opvolgt en het bij jagen houdt. Je trucjes werken niet bij mij.” Missingclaw richtte haar blik koeltjes op de kat tegenover haar en trok met haar oortje. Ging ze nu weg?