It's been a long day

Het begon steeds kouder te worden en prooi werd steeds schaarser. Ze wist dat het niet lang meer kon duren eer dat de er sneeuw zou vallen en dan zou het echt een taak worden om met heel de Clan te kunnen overleven, zeker nu er een ziekte in de Clan leek te heersen. Silentpaw had geschrokken toe gezien hoe Acornstar van de rots was gedonderd en sindsdien leken er steeds meer katten te zijn die ziek waren geworden, waaronder zelfs haar eigen mentor. Darktrail had sinds kort een nieuwe apprentice erbij genaamd Disarmingpaw en Silentpaw had tot dusver zorgvuldig haar afstand van hem genomen. Hij leek behoorlijk zelfingenomen te zijn en Silentpaw wist nooit goed hoe ze met dat soort dingen om moest gaan. Ze vond het jammer dat ze haar mentor moest delen, maar ze vond het nog verschrikkelijker dat het met iemand was zoals Disarmingpaw. Het was haar tot dusver goed gelukt om haar afstand van hem te bewaren en voorlopig werden ze apart getraind, iets wat ze wel fijn vond. Vandaag was er echter geen training en Silentpaw was er op uit gegaan om prooi te gaan zoeken. Ze was echter wat afgedwaald en kwam uiteindelijk op het verloren territorium terecht, waar ze haar oortjes in haar nek vouwde toen een scherpe Twoleggeur haar tegemoet kwam. De geur werd niet veel later vergezeld door een ThunderClangeur en behoedzaam wachtte Silentpaw af totdat de kat bij haar zou zijn, hopend dat het geen ontmoeting zou worden zoals met de gevaarlijke rogue die ze twee manen geleden nog gezien had.

Silentpaw voelde haar hart in haar keel racen toen ze zag dat het ook nog eens een oudere kater was. Ze had niet echt ervaring met vechten en ze stond ook niet echt op een territorium waar Clankatten elkaar niet zouden aanvallen. Ze waren dan niet aan een grens, maar ze waren ook niet op een heilige plaats zoals Fourtrees waar StarClan het hun verbood om te vechten. Ze stonden op een grond die verwoest was en waar vroeger een Clan had gewoond, maar viel dat echt onder de categorie heilig? Silentpaw draaide haar blik naar opzij toen de ThunderClanner begon te spreken en een voorzichtige glimlach kwam om haar lippen. “Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik had verwacht toen ik naar hier kwam,” sprak ze op een zachte toon. “Ik ben doodsbang om aangevallen te worden en toch bevind ik me dan hier. Stom eigenlijk, als je erover na gaat denken,” mompelde ze en ze richtte haar blik naar haar poten. Ze was niet zo zelfverzekerd en straalde geen arrogantie uit zoals de meesten van haar Clan, waardoor ze soms het idee had dat ze een beetje het buitenbeentje was. Hopelijk zou de ThunderClanner haar nu niet gaan uitlachen of zo.

Silentpaw moest eerlijk toegeven dat ze niet vaak last had van hevige wantrouwen tegenover vreemdelingen. Ze deelde dan ook best snel wat ze voelde en misschien was dat aan de ene kant wel naïef, maar aan de andere kant had ze al vaker gemerkt dat het soms werkte als ze haar muren liet zakken en de ander gewoon eerlijk vertelde wat ze voelde. Dat werd nogmaals maar eens bevestigd toen de kater tegen haar zei dat ze niet bang moest zijn dat hij haar ging aanvallen. Ze glimlachte naar hem en knikte toen, aantonend dat ze zijn woorden begreep en accepteerde. “Waarom bent u eigenlijk hier?” vroeg ze op een voorzichtige toon aan de oudere kater. Ze wist niet per se of ze een andere Clankat hier verwacht had of niet, maar ze zou denken dat warriors interessantere dingen te doen hadden dan hier wat ronddwalen, zeker in Leafbare. Misschien was dit wel een speciale plek voor hem?