eyes of china blue

Tot tegenstelling van haar nestgenoten- en ook de meeste andere kittens hier. Had Mousekit geen grote drang om op "avontuur" te gaan. Maar de andere queens spoorde haar keer op keer aan om te gaan ontdekken. Te spelen, en vriendjes te maken. En ze had het lef niet om hun tegen te spreken. Dus stapte ze met trillende poten het nest uit, de enige plek die haar een veilig gevoel gaf. Die haar geruststelde. Om de wereld die tot nu aan haar was blootgesteld in te trekken.

-Drizzle

Het was weer een van de dagen dat iemand haar naar de nursery had gebracht vanuit de medicine cat den. Ze begreep wel waarom, want met haar was niks mis, alleen ze kon ook niet voor altijd wegblijven van de andere kittens. Het viel haar op dat een kitten uit haar nest ging en ze liep met wankelige pootjes richting de ander. Was dit de eerste keer voor de ander buiten haar nest? Of had ze het al vaker gedaan?

De jonge poes was nog niet eens de den uit voordat ze al op een obstakel stuitte. Een andere kitten kwam haar kant op gewandeld. Of tja; tot hoe ver dat mogelijk was. Ze was zo te zien nog erg jong. Dus had ze haar balans duidelijk nog niet echt gevonden. "Hallo daar, ik ben Mousekit en jij?" Het was waarschijnlijk niet slim om zo'n jonge kitten een vraag te stellen. Maar het maakte dingen voor haar gevoel een stuk minder ongemakkelijk.

De ander stelde zich voor Mousekit was ze dus. Dat moest ze proberen om te onthouden, ook al kon dat nog wel eens zo vergeten zijn straks. Maar er was haar gevraagd wat haar naam was. Voor nu focuste ze zich eerst alleen op haar eigen pootstappen tot ze voor haar gevoel dicht genoeg bij de andere kitten was om te antwoorden. "Dwizzle," Sprak ze toen, hopende dat haar naam duidelijk genoeg uitgesproken was, want het was nog steeds lastig als ze heel eerlijk was.

Ze begon al te twijfelen of ze haar naam goed overgebracht had, want de ander leek eerst niet te antwoorden en daarna kwam er een reactie waar ze niet veel uit kon opmaken. "Wauw?" Want ze begreep niet of dat betekende dat haar naam wauw was of dat het op iets anders sloeg. Ze hield haar kopje iets schuin terwil ze naar de ander keek, afwachtende wat voor en antwoord ze zou krijgen.

Gelukkig leek het erop te slaan dat haar naam wauw was. Dat was dan wel een compliment als de ander haar naam mooi vond. "Dankje," Dat was toch wel een van de eerste woorden die haar moeder haar geleerd had, zodat ze anderen kon bedanken wanneer dat nodig was. En gekeken naar dat dit een compliment moest zijn, was dit het ideale moment ervoor. "Jouwe ook mooi," Mousekit klonk tenslotte niet echt verkeerd als ze heel eerlijk was.