Who's ready to play some fantasy football?

Thornkit lag een tikkeltje verveeld op zijn rugje en liet zijn blik naar opzij glijden. Hij zag dat Tearkit aan het slapen was en opgekruld lag bij de rest van haar zusjes, dus besloot hij om haar maar even te laten doen. Als haar prins rechterhand zijnde moest hij immers hoffelijk zijn en zijn prinses laten slapen wanneer ze dat nodig had. Nu hij iets ouder was, wist hij wel iets beter wat zijn nieuwe titel inhield, maar dat betekende niet dat hij het kinderachtig vond en er iets aan wilde veranderen. Hij was graag haar prins en aangezien ze hadden afgezworen dat ze niet de kleffe kant op zouden gaan, was het een titel dat hij maar wat graag wilde aanhouden. Het katertje richtte zijn blik naar opzij toen hij een andere kitten naar zich toe zag komen. Hij herkende de kitten als Bitterkit en wist dat het de zoon van Stormflight was omdat hij de kater er vaak bij had zien liggen. Hij kende Stormflight niet persoonlijk, maar had hem wel eens bij Tearkit gezien en als de kater Tearkit aan het lachen kon brengen, dan moest hij wel goed zijn. Thornkit glimlachte vrolijk naar de kitten toen deze aan hem vroeg of hij wilde spelen. “Graag!” zei hij terwijl hij overeind krabbelde. Hij wist nu immers te lopen zonder om te vallen en het gebrabbel van één maan terug was ook verdwenen waardoor hij zich, net als elke andere kat, prima verstaanbaar kon maken. “Kunnen we dan wel een beetje verderop gaan spelen? Ik wil mijn prinses niet wakker maken.” Hij gaf een knikje naar Tearkit en hief daarna zijn kopje iets hoger op dan misschien zou moeten. Want ja, hij was toch wel trots op zijn titel. Nog steeds.

De kitten leek het geen probleem te vinden en Thornkit gaf met een klein knikje te kennen dat hij akkoord ging met het voorstel om verderop te gaan spelen. Er verschenen pretlichtjes in zijn oogjes toen de kitten op een verwarde toon vroeg wat een prinses was. “Een prinses is iemand die een leader als moeder of vader heeft,” legde hij aan de kitten uit. “En omdat ze mij vertrouwt, ben ik nu haar prins rechterpoot.” Haar second in command, of hoe je het ook wilde noemen. Het feit bleef aanwezig dat hij erg belangrijk voor haar was en dat gaf hem een goed gevoel, een gevoel dat hij graag met iedereen wilde delen. De kitten stelde zichzelf voor als Bitterkit en Thornkit glimlachte op een vrolijke manier naar de ander. “Aangenaam om kennis met je te maken, Bitterkit. Mijn naam is Thornkit!” sprak hij opgewekt. Hij was blij dat hij gewoon kon praten zonder steeds over zijn woorden te struikelen. Zo kwam hij, samen met het feit dat hij Tearkit’s prins was, een stuk volwassener over. Hij ging, eenmaal op de plek aangekomen zijnde, tegenover de kitten staan en wachtte tot ze zouden beginnen met het spelletje.

Thornkit kon het niet helpen dat hij zijn borst fier naar voren stak toen Bitterkit op een bewonderende toon liet blijken wat hij vond van het feit dat Thornkit Tearkit’s prins rechterpoot was. Ja, het was een hele eer dat hij dat voor elkaar had gekregen, maar eigenlijk was het ook weer niet zo moeilijk geweest. Tearkit en hij hadden het gewoon heel goed met elkaar kunnen vinden en hadden nu een speciale band. Het had niet lang geduurd eer dat zij hem lief vond en hij haar op zijn beurt lief had gevonden. Misschien was het zelfs allemaal zo bewonderingswaardig niet eens, maar zo voelde het voor hem wel aan en hij was blij dat andere kittens dat erkenden. In elk geval stonden ze nu tegenover elkaar en legde Bitterkit uit wat ze gingen doen. “Oké!” sprak Thornkit op een enthousiaste toon, een uitdagende blik verschijnend in zijn ogen. De bal werd naar een plek gemept waar Thornkit niet stond en Thornkit wilde de bal stoppen, maar viel languit op zijn zij, zijn pootje uitgestrekt naar voren. Hij begon te giechelen toen hij de bal langs zijn pootje af voelde gaan en hem dus net niet wist te stoppen. “Ik heb een idee!” bracht hij uit. “Laten we proberen om bal op zo veel mogelijk creatieve manieren te stoppen en te trappen. Natuurlijk wel zonder ons pijn te doen.” Hij knipoogde lacherig naar Bitterkit en ging de bal halen, waarna hij kort nadacht en zich omdraaide en vervolgens hard uithaalde met zijn achterpoot. De bal vloog door de kracht zelfs een beetje de lucht in en ging vervolgens in een schuine boog richting Bitterkit. Oeps.

Thornkit kon het niet laten om licht te giechelen toen Bitterkit het mosballetje vol tegen zijn kopje kreeg. Hij had ook wel in de gaten dat het niet zijn bedoeling was geweest en hij knikte dan ook vol overtuiging naar de kitten toe toen deze aangaf dat het een tactiek van hem was geweest. Niet met zo veel woorden, maar zo deed hij het toch lijken door de woorden die hij sprak. “Dat was echt heel cool, ja!” sprak hij vol enthousiasme. Zijn blik gleed naar Bitterkit toen deze een nieuwe poging deed om de bal terug naar Thornkit te schoppen en deze keer was de kitten wél oprecht onder de indruk. “Ik weet zeker dat als je daar een paar keer op oefent, je de bal wel vol in mijn richting krijgt!” zei hij opgewekt tegen de kitten. “Dat was nog stoerder dan die tactiek van daarnet. Dat ga ik ook eens proberen!” De kitten pakte de bal op tussen zijn kaken, gooide het in de lucht en haalde daarna uit met zijn poot. Hij sloeg echter volledig mis en de kracht van zijn uithaal zorgde er dan ook voor dat hij naar voren wankelde… en vervolgens voor de tweede keer vandaag onderuit ging. Hij moest lachen en kwam weer overeind, waarna hij de bal hard met zijn staart probeerde te slaan. Daar zat echter net zo weinig kracht in als Bitterkit’s slag en dus rolde de bal rustig naar Bitterkit toe. Jammer.

Thornkit gaf een geruststellend knikje naar Bitterkit toen deze aan hem vroeg of het ging. Vervolgens kwam er een uitleg over hoe hij het de volgende keer beter kon aanpakken en Thornkit gaf een bedenkelijk knikje. “Dat is een goed idee, dankjewel!” Hij lachte opgewekt naar Bitterkit. Dit was echt cool! Hij had niet alleen een nieuwe kitten ontmoet, maar blijkbaar was het ook nog eens een stoere kitten met goede ideeën! Thornkit hoopte dat ze goede vrienden zouden worden, bijna net zo goed als hemzelf en Tearkit. Bitterkit sloeg het balletje opnieuw, maar deed dit met zo veel kracht dat het balletje hoog vast kwam te zitten in een paar struiken. “Laten we onze lichamen tegen de struik gooien zodat de bal loskomt. Ik weet zeker dat met onze verenigde krachten het wel zou lukken!” legde hij enthousiast uit tegen Bitterkit. Hij zette zich al schrap om het op een rennen te zetten en wachtte, zijn blik zijdelings naar zijn potentiële nieuwe vriend gericht, tot Bitterkit zijn toestemming zou geven.