[FINISHED] I'll show you the right techniques [Training 2]

Stormflight

Het tweede onderdeel van hun training zou beginnen: de jachttechnieken. Stormflight wilde het liefste zo vroeg mogelijk met dit onderdeel beginnen voordat het Leafbare zou worden en het steeds moeilijker zou worden om te jagen. Het was dan ook van belang dat hij haar zo snel mogelijk liet zien hoe dat ze moest jagen. Hij kwam overeind uit zijn nest en rekte zich uit, waarna hij in de richting van haar den begon te lopen. Hij wilde zich ook aan de afspraak houden die hij eerder met haar had gemaakt: namelijk dat ze zelfstandig het water over moest steken. “Zorg dat je snel wat eet en ontmoet me dan buiten het kamp,” zei hij tegen haar, waarna hij zich omdraaide en haar algauw achter zich liet. Hij dook in het water, zwom naar de overkant en hees zich uit het water, waarna hij zich omdraaide en aan de andere kant van het eiland op haar bleef wachten. Zo lang ze niet op hem terug kon vallen, zou ze ook geen gemakkelijke uitweg kunnen zoeken en moest ze wel zorgen dat ze zelfstandig het water over kon steken.

Elfje

+ @Aurorapaw~

Ze had de halve nacht maar geslapen door de constante beangstigende nachtmerries die haar snachts teisterde! Ze sliep eindelijk weer, maar dat was van korte duur. Haar mentor wekte haar en Aurorapaw keek slaperig naar hem op, maar toen hij zei dat ze hem buiten het kamp moest ontmoeten was ze ineens klaar wakker. Voor zij ook maar 1 hap genomen zou hebben was Stormflight het water al over!!! Ze sprong uit haar nest en nam de moeite niet de mosslierten uit haar pels te schudden. Ze volgde enkel zijn achter werk alleen maar, maar voor Aurora bij het punt kwam waar het riet het stuk tussen het kamp en de rivier verborg bij aangekomen was hoorde ze al een plons! Ze was te laat. Angst dreef haar om terug te krabbelen bij dat geluid. Geschrokken stond Aurorapaw naar het riet te kijken, maar nam geen stap voor of achteruit. Wilde hij dat ze het water in zou gaan??? Mooi niet ze had geen doodswens! De grijze leerling voelde een schrille kitten piep op komen, maar ze slikte die met moeite in. Nee ze was geen kitten meer, maar het water zou ze nooit zelf over kunnen steken. Was haar mentor gek geworden? Nee dit was vast een droom, Stormflight was toch niet zo gemeen? Eindelijk kon ze weer wat bewegen na dat die gedachten bij haar op was gekomen. Maar waarom voelde de wind dat zo echt in haar vacht? Ze schudden haar kop en keerde zich weg van het riet. Nee het moest wel een droom zijn! Ze trippelde terug naar de leerlingen den en opende haar bekje iets. Stormflight's geur hing echt voor de den. Hij meende het dus echt?! Aurorapaw dacht even na, misschien kon ze over de rotsen springen net als een paar dagen terug? Al was het haar pas 1 keer gelukt geweest. Toch kon ze het proberen, maar toen schoot haar het geheime gang paadje langs de dirt place. Snel trippelde ze er heen en en wrong zich tussen het riet uit. Ze ging echt niet zwemmen! Als haar mentor dat wel had gedacht dan had hij het mooi mis! Maar zodra ze haar poten in het water zetten voelde ze al dat het getijde hoger was dan anders dat ze hier overstak. Het stond haar hoger langs haar pootjes en ze trippelde over het gesteente, maar zodra ze bij de diepere geulen aankwam kwam het water dit keer wel tot haar borst en buikvacht. Haar eerste reactie was terug springen, maar het water vertraagde haar sprong en ze landen nogal onhandig op het hogere gedeelte. Licht hijgend stond ze daar en dacht na. Ze wist niet hoe veel dieper het zou zijn en het was een stuk van twee volwassen katten lengtes voor je weer hoger kwam. Ze schudden zich even uit en moest het er maar op wagen. Voorzichtig pootje voor pootje daalde ze het diepere gedeelte in het gesteente af. Het water drong door haar buikvacht en raakte haar huid aan. Rillend over haar gehele lijf stapte ze met stijve poten tot waar ze voelde dat het gesteente weer omhoog kwam en zetten zich zo snel als ze dat voelde af en klauterde snel het hogere liggende pad op. Oef dat was eng geweest, maar ze had altijd nog iets stevigs onder haar poten gevoeld! Dit kon ze wel al rilde ze nog na denkend over de volgende twee dieper liggende geulen. Deze waren niet veel dieper dan de eerste en hoewel ze hijgend aan de oever kwam voelde ze zich beter dan met een geheel nat pak. Haar mentor had het vast gezien, maar ze zou het hem blijven zeggen. Zwemmen was niets voor haar! Dus trippelde ze naar hem toe terwijl ze onderweg soms met haar poten schudden omdat ze het water kwijt wilde en door gaan met de training. 'Hier ben ik, al vind ik het wel een rot streek!' miauwde ze en schudden zich nu even helemaal uit al had het weinig effect op haar borst en buikvacht.

@Stormflight

Stormflight

Stormflight had niet bepaald verwacht dat Aurorapaw tegenover hem uit het riet zou komen. En dat was ook niet wat er gebeurde. Een licht gevoel van teleurstelling nestelde zich in zijn binnenste toen ze vanuit de plek tevoorschijn kwam waar ze eerder al hun argument hadden gehad. Hij hield zijn commentaar echter voor zich en trok met zijn oortje naar haar toen ze haar woorden sprak. “Ik kan niet steeds je poot blijven vasthouden, Aurorapaw,” zei hij op een kalme toon tegen haar. “Hoe sneller je er zelfstandig aan begint, hoe beter dat voor je training is.” Hij boog zich naar voren en drukte kort zijn neusje tegen haar oortje aan. “Maar ik ben trots op je,” zei hij op een zachte toon tegen haar, waarna hij haar de rug toekeerde en begon te rennen. Het rennen zou ervoor zorgen dat het water zich uit hun vachten zou verwijderen zodat ze niet rillend van de kou aan hun training zouden beginnen. Toen ze in het centrale gedeelte van het territorium stonden, draaide Stormflight zich naar haar toe. “Doe me de jachthouding eens voor die ik je heb geleerd en laat me zien hoe je op een muis zou jagen,” droeg hij haar op. Pas als ze dit onder controle had, zou hij haar een moeilijkere techniek leren.

Elfje

Het draaiende oor in haar richting was Aurorapaw niet ontgaan, maar ze kreeg te horen dat hij haar pootje niet vast kon blijven houden. Heel even keek ze haar mentor verontwaardigt aan voor ze haar blik weg draaide. Als ze haar wangen kon vol blazen met lucht dan had ze het gedaan, maar dat was iets dat een kat niet kon. Maar zijn aanraking en zijn volgende woorden verraste haar zo dat Aurora Stormflight even met verraste blik aan keek. Hij was trots op haar? Ondanks dat ze hem zo vaak de koude schouder gaf over het water gedeelte? Misschien was haar mentor toch niet een vervelende haarbal die haar ergens toe wilde dwongen waar ze super bang voor was, maar ineens rende hij weg en de grijze leerling had wel geleerd dat ze dan beter achter de gestreepte krijger aan kon hollen en dat deed ze dan ook. Het water dat zich in haar borst en buik vacht had gehecht werd bij elke stap er druppels gewijs eruit geschud. Maar toen Stormflight stopte remde ze wat rustiger af dan toen ze eerder had geremd toen haar mentor haar afsneed in haar poging om bij hem weg te lopen. Zijn mauw ging over haar jachthouding en hoe ze op een muis zou jagen. Nu ze het pad gevonden had was Aurora vaker van het eiland af en probeerde ze te gaan jagen, maar met Leaffall was de prooi veel alerter dan toen ze haar eerste prooi ving. Aurorapaw zakte in haar jacht houding en begon in zachte muizenstapjes naar voren te sluipen en besprong een kleine heuvel aan gevallen blaadjes die onder een boom lagen. Ze had even niet opgelet toen ze het voor deed, maar de grijze leerling voelde iets levends onder haar voorpoten. Ze dook naar voren en beet in het vachtje dat ze onder de blaadjes vandaan haalde. Het was een spitsmuis! Aurorapaw was een paar vossenlengtes bij haar mentor vandaan geslopen toen ze een goed punt zicht om op te oefenen. Toch wel trots op zichzelf trippelde ze terug naar Stormflight en legde de prooi voor zijn poten neer.

Stormflight

Stormflight hield zijn apprentice nauwlettend in de gaten terwijl ze haar jachthouding demonstreerde. Ze deed het precies op de manier die hij haar had aangeleerd, al had hij het idee dat ze met te veel in haar kopje zat waardoor ze minder goed oplette dan zou moeten. Ze kreeg het toch voor elkaar om een prooi te vangen en Stormflight knikte goedkeurend naar haar toen ze de prooi voor zijn poten legde. “Dat was zeer goed, maar onthoud dat de prooi in Leafbare een stuk alerter zal zijn en er ook een stuk langer over zal doen om tevoorschijn te komen. Soms kan het zijn dat je een halve dag aan het jagen bent, dat de vermoeidheid aan je spieren trekt en dat je met honger in je maag moet gaan jagen, maar dan nog is het belangrijk om altijd oplettend te zijn. Zorg ervoor dat je elk aspect van je omgeving in de gaten houdt en dan zou het goed moeten komen.” Hij glimlachte naar haar en besloot toen om over te gaan naar een ander onderwerp. “Dan ga ik je nu een moeilijkere techniek leren. Je hebt nu geleerd hoe je op landdieren moet jagen, maar er zijn nog twee prooisoorten waar RiverClan goed van gevoed wordt. De één is natuurlijk vis en de ander zijn vogels.” Hij draaide zich om en wenkte met zijn staart dat ze hem moest volgen, waarna hij haar naar een bebost gedeelte van hun territorium leidde. “Onthoud dat je een vogel in de buurt van veel bomen kunt vinden. Een vogel is in tegenstelling tot een muis veel moeilijker om op te jagen wanneer ze op de grond staan omdat een vogel veel alerter is dan een muis. Het minste geritsel zorgt er al voor dat ze opstijgen en dan is je kans praktisch gezien verkeken.” Hij keek zijn apprentice op een rustige manier aan. “Als hier nu dadelijk een vogel zou landen, wanneer zou jij dan toeslaan?” vroeg hij aan haar. Het kon zijn dat ze het antwoord niet wist, maar misschien wist ze het ook wel. Stormflight had al gemerkt dat als ze zich echt op haar training focuste, ze met veel goede antwoorden aan kon komen zetten.

Elfje

Haar mentor prees Aurorapaw even, maar kwam wel direct met een uitleg van hoe het zou zijn wanneer de prooi in Leaf Bare alerter zou zijn en minder snel uit hun schuilplaatsten zou komen. Daar knikte de grijze leerling op. 'Ik had ook niet verwacht dat de spitsmuis daar zou zitten. Ik wilde eigenlijk meer voordoen hoe. De prooi zat er onder en is een mooie meevaller dat de spitsmuis er onder zat.' bekende Aurora eerlijk en stond op om de prooi op te pakken en deze naar de boom met de bladeren hoop te begraven. Daarna zag ze dat haar Stormflight weer weg wilde na zijn uitleg over de andere 2 prooien waar de clan genoeg van ving. Vis en vogels. Heel even trok een ijzige rilling over haar rug heen. Of Aurorapaw ooit een goede visser voor de clan zou worden? Nee vast niet. Mede door haar angst voor het water, maar ze lieten het water nog even achterwegen en daar was de jonge poes wel blij om. Ze trippelde naar het bosje waar ze haar eerste prooi had gevangen, maar nu zouden ze op een vogel gaan jagen. De vraag van Stormflight liet haar nadenken, maar ze kon onmogelijk bedenken wanneer ze deze prooi zou moeten bespringen. Haar blik ging even naar de takken boven hen. Hier was nog geen vogel te zien, maar de grijze poes leek er dan ook niet naar te zoeken. Ze volgde een baan van de takken richting de grond om gewoon te zien hoeveel hartslagen het zou duren, maar het was maar een gok. 'Bij een muis wanneer het op zijn zaadje gericht is, misschien bij een vogel wanneer hij net met zijn pootjes de grond raakt en zijn vleugels aan het inklappen is?' vroeg ze niets vermoedend. Het was misschien een goede poging als je een vogel net op een tak zou hebben gespot en je dan vanuit de beschutting dichterbij zou sluipen en dan op het juiste moment toe te slaan? Het leek haar een onhandige houding wanneer een willekeurige vogel zijn vleugels half ingeklapt besprongen zou worden om dan weer direct in actie te moeten komen in een vlucht poging, maar of ze hiermee fout zat zou ze snel genoeg merkten.

Stormflight

Stormflight luisterde aandachtig naar het antwoord van zijn apprentice. “Dat is eerlijk gezegd een tactiek die ik nog niet eerder geprobeerd heb, maar zeker eentje dat je in je achterhoofd kunt houden,” zei hij met een knikje. “Je zat echter in de juiste richting met de muis. Een vogel landt meestal enkel op de grond wanneer het een prooi heeft gespot. Het is dus ook gemakkelijker om te wachten wanneer de vogel bezig is met zijn prooi uit de grond te halen dan om meteen al toe te slaan.” Hij zakte naar de grond in een jachthouding en deed net alsof hij een vogel besloop. “Soms kan het ook zijn dat je niet stil genoeg bent of dat er iets anders is waardoor de vogel je opmerkt. Dat hoeft niet altijd te betekenen dat je geen kans meer maakt om de prooi te vangen. Wanneer een vogel je opmerkt en je bent dichtbij genoeg, dan kun je in de lucht springen om hem neer te meppen. Je moet voor zijn vleugel mikken omdat een vogel met een gewonde vleugel praktisch gezien geen kans meer heeft om te ontsnappen.” Hij deed net alsof hij een vogel besloop en sprong vervolgens zo hoog mogelijk in de lucht, waarna hij zijn klauw uit zijn huls liet komen en in de lucht krabde. Hij kwam weer sierlijk neer en draaide zijn kopje naar Aurorapaw. “In meer beboste gebieden, zoals in ShadowClan en ThunderClan, kiezen ze ervoor om hun apprentices te leren in bomen te klimmen. Hier in RiverClan is zo’n techniek minder gebruikelijk omdat wij in niet zo’n bebost gebied leven en omdat onze prooi zich voornamelijk in het water of op de grond bevindt.”

Elfje

Haar mentor zei dat hij die techniek nog niet kende en zei dat hij het in zijn achterhoofd zou houden. Zelf wist Aurorapaw geen eens of het wel een goede techniek worden zou, maar toch knikte de grijze leerling op zijn woorden en luisterde naar de rest en bekeek zijn sluiptechniek van op een vogel te jagen. Zijn passen waren sneller dan als op een muis te jagen, maar toch waren ze stil genoeg om geen geluid te maken. Maar toen Stormflight opsprong keek ze bewonderend naar hoe hoog hij sprong. Wow!!! Zo hoog wilde ze ook wel kunnen springen, maar met veel trainen zou dat vast wel gaan lukken. 'Dat zal vast moeilijk zijn om op een opstijgende vogel te jagen?' vroeg Aurora en ze kon nog altijd de bewondering niet uit haar gezicht krijgen.

Stormflight

Stormflight bewoog wat geamuseerd met zijn oortjes toen hij de bewondering op het gezicht van zijn apprentice zag, al kon hij het niet helpen dat hij zich wel lichtelijk gevleid voelde. Het was altijd leuk om te zien dat anderen onder de indruk van je kennen en kunnen waren en dat ze geen moeite deden om dit te verbergen. “Het is een ingewikkeldere techniek als je niet zo groot bent,” gaf hij toe. “Dat is ook waarom deze techniek vaak aan oudere apprentices wordt geleerd. Maar ik vind dat je alle kennis van de jachttechnieken wel moet kennen in Leafbare, want soms zijn de moeilijkere technieken de enige technieken die je nog kunt gebruiken.” Hij glimlachte warm naar haar. “Vooral als de rivier bevroren is, moeten we ons wel op landdieren focussen en dan is het handig als je alle technieken, ook die voor gevorderden, al kent.” Hij keek om zich heen en toen weer naar haar. “Zullen we eens kijken of we een vogel kunnen vinden?” vroeg hij aan haar.

Elfje

Dat ze haar mentor vleiden door haar bewonderende reactie ontging de grijze leerling helemaal. Ze was nog niet zo goed in dat soort dingen oppikken. Maar Aurorapaw knikte wel even toen Stormflight uitlegde dat het best een moeilijke techniek was omdat ze nog niet zo groot was als hem. Maar ze kon maar beter voorbereid zijn vond zelfs haar mentor en opnieuw knikte Aurora voor ze nadacht. Er waren vast vele en vooral vele moeilijkere technieken dan de gemakkelijkste er waren, maar ze werd uit haar gedachten gehaald toen Stormflight zei dat ze maar een opzoek moesten gaan naar een vogel. 'Ja dan kunnen we kijken of ik er zo eentje zou kunnen vangen.' riep ze oprecht opgewekt en leergierig. Aurorapaw sprong al naar voren en opende haar bekje, maar kon nog geen vogel prooi direct ontdekken. Ze waren dus jammer genoeg niet in de buurt van waar hun waren.

Stormflight begon geamuseerd te lachen toen Aurorapaw opgewekt antwoord gaf op zijn woorden, zijn snorharen trillend. Hij stak zijn staart naar haar uit en sloeg zachtjes met zijn staartpunt tegen haar oortje aan. “Het is een ingewikkelde techniek, dus wees zeker niet teleurgesteld als het je van de eerste keer niet lukt,” sprak hij op een warme toon. “Misschien kan het ook je lengte zijn die tegenwerkt.” Misschien moesten ze daar eerst maar eens op oefenen voordat ze over zouden gaan naar het grotere werk. Hij liet zijn blik rond glijden en vond uiteindelijk een laaghangende tak waar nog enkele bladeren aan hingen. “Oké, Aurorapaw, ik wil eens zien hoe hoog je kunt springen. Ik wil dat je tegen dat we teruggaan naar het kamp alle blaadjes van die tak daar hebt geslagen.” Hij knikte naar de tak dat voor hem makkelijk te bereiken was, maar voor haar een stuk moeilijker ging zijn. Als ze echter zo hoog kon springen en met haar klauw kon maaien totdat de bladeren er af zouden gaan, dan zou ze ook makkelijk een vogel kunnen vangen. “Doe net alsof het een vogel is dat weg probeert te komen en houd in je achterhoofd hoe ik dat daarnet deed.”

Ze kreeg een corrigerende tik tegen haar oor aan, maar Aurorapaw knikte begrijpend op zijn woorden. Ze was nieuw in deze techniek en dat zou een lastige opgaven zijn om op deze manier een vogel uit de lucht te krijgen, zeker voor haar lengte. Aurora zag hoe Stormflight rond keek en uit eindelijk naar een laag hangende tak toe liep. Ze had zich zo erop verheugd om op een levende prooi te gaan jagen, maar haar mentor wilde dat ze eerst ging oefenen op een tak met de laatste blaadjes. Voor Storm zou het vast goed te bereiken zijn, maar voor haar? De grijze poes ging de lengte even uit testen door er onder op haar achterpoten te staan en met haar voorpootjes evenzo ver mogelijk uit te strekken, maar ze zag dat er nog genoeg ruimte tussen haar en de laag hangende blaadjes zat. Ze fixeerde haar heldere blauwe oogjes op haar prooi en zakte door haar achterpootjes en zetten haar voorpootjes zo ver als ze kon langs de buitenkant van haar achterpoten. Ze moest omhoog komen niet ver springen. Als ze ver moest springen dan moest ze juist haar voorpootjes tussen haar achterpootjes plaatsten. Ze zetten zich af en krulde haar ruggengraat zo ver mogelijk uit en strekte haar achterpootjes tot het uiterste uit net als haar voorpootjes. Ze kwam er nog net niet goed genoeg bij, maar Aurora voelde wel dat de poothaartjes net langs de rand streken. De landing was een stuk gemakkelijker door haar blik snel naar de grond te richten en door haar pootjes te zakken zodra die contact met de grond maakten. Ze voegde die beweging weer door in een nieuwe sprong, maar deze keer sloeg ze haar nagels zo ver als ze kon uit hun hulzen. Eerst schraapte ze over het bladoppervlak tot één van haar klauwen een piepklein gaatje vond en schoof daar door dieper het gat in en rukte zo het eerste blaadje van de tak die begon te schudden, Helaas was het maar 1 blaadje en geen twee, maar hij bleef wel aan haar poot vast hangen. Bij de landing zakte ze opnieuw door haar pootjes en begon het blad van haar poot te schudden, maar deze bleef hardnekkig tot ze haar tanden in de steel zetten en hem van haar poot weg trok en die trots uit haar mond liet vallen, maar ze was nog niet klaar er hingen er nog genoeg!

Stormflight

Stormflight ging op zijn kont zitten en richtte zijn blik op zijn apprentice terwijl ze leek te bedenken hoe ze dit ging aanpakken. Hij had al eerder gezien dat ze een innovatief vermogen had en dat ze dingen snel oppikte, dus hij verwachtte wel dat ze het vandaag nog onder de poot zou krijgen. Op dat vlak had hij een goede apprentice gekregen. Als hij er eenmaal voor zou zorgen dat ze niet meer bang was voor het water, dan zou ze een geweldige warrior kunnen worden. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als ze hun vechttechnieken zouden gaan beoefenen en of ze de bewegingen dan ook zo snel op zou pikken, maar hij dwong zichzelf om het stap voor stap aan te pakken. Ze moest eerst het jagen onder de poot krijgen, zeker met de dreiging van Leafbare die over hun heen hing. Stormflight werd uit zijn gedachten gehaald door Aurorapaw die een poging deed om de blaadjes van de tak te krijgen. Ze leek op zichzelf een manier te hebben gevonden om hoger te springen en zijn glimlach werd iets breder toen ze de eerste blaadjes al van de tak af had gekregen. “Zeer goed,” complimenteerde hij haar. “Het lijkt erop dat je zelf een manier hebt gevonden om hoger te springen. Herhaal deze techniek nog een paar keer totdat je merkt dat je het in één keer kunt en dan gaan we oefenen op een echte prooi.”

Elfje

De prijzende woorden van Stormflight deden haar goed. Zeker na al die discussies die ze gevoerd hadden over haar water probleem. Ze wist niet of ze er ooit helemaal er vanaf zou komen, maar voor nu had ze haar gedachten op haar trainingen gefocust en haalde een blaadje van de tak, al was het lastiger om er weer vanaf te komen. Ze bevrijden zichzelf er snel van en keek haar mentor glunderend aan. Ze moest haar gevonden techniek nog eens een paar keer doen en dan kijken of ze het in 1 keer zou kunnen halen. Aurorapaw knikte en richten haar blik weer op de blaadjes en nam de houding van net weer aan en sprong, rekte uit, zelfs met haar voorpoot en haalde met nagel en al uit naar de blaadjes. Het gaatje waar haar klauw vond scheurde toen ze weer naar beneden zakte. Shit! De grijze leerling prenten dat in haar achter hoofdje en landen voor ze zich weer in een vloeiende beweging weer afzetten. Dit keer met haar achterpoten nog iets verder onder zich. Ze kwam los van de grond en wachten nog een paar hartslagen voor ze zichzelf opnieuw uit rekte en naar de blaadjes uit haalde. Ze haakte nu niet enkel achter het gescheurde blad, maar het blaadje wat er net achter schoof door het schudden van de tak mepte ze er mee af. Nu kon ze nog voor een derde keer gaan. Er hingen nu nog twee blaadjes. Misschien als ze het geluk had, nee enkel op geluk moest ze niet vertrouwen! Aurorapaw deed het nu nog anders hopende op succes. Zo sloeg met beide voorpoten naar de blaadjes, maar controleerde haar slag zo dat ze niet met haar voorpoten zou gaan kruizen. Zou het haar lukken?

Stormflight

Een geconcentreerde blik verscheen in Stormflight’s ogen en hij richtte zijn blik op zijn apprentice terwijl ze nog een paar pogingen deed om de blaadjes van de tak te krijgen. Hij zei niks toen dat het niet helemaal naar wens leek te gaan, maar liet haar in plaats daarvan haar eigen creativiteit gebruiken. En dat bleek te helpen: na een paar keer springen had ze al een hoop blaadjes van de tak weten te klauwen en was ze nu aan de laatste bezig. “Goed gedaan, Aurorapaw!” complimenteerde hij haar op een welgemeende toon toen ze de laatste blaadjes ook succesvol van de tak wist te slaan. “Ik denk dat we het nu wel naar een hoger niveau kunnen tillen,” zei hij tegen haar, waarna hij zich omdraaide en haar wenkte met zijn staart. Toen hij bij het gedeelte kwam waar hij wist dat er zo nu en dan een vogel neer zou strijken, bleef hij zitten en gebaarde naar Aurorapaw met zijn staart dat ze lager moesten gaan zitten. “Een vogel landt natuurlijk nooit als het ziet dat wij hier zitten, dus voor vogels moet je er eigenlijk altijd voor zorgen dat de wind niet in hun richting staat of dat je je ergens bevindt waar ze je niet kunnen zien, zoals achter een struik of achter de stam van een boom.” Hij knikte naar voren. “Zoals ik eerder al zei, wacht je eerst het juiste moment af voordat je kunt toeslaan. Probeer te achterhalen waar een vogel zich op richt. Is het op een prooi of landt het gewoon even om uit te rusten? In het tweede geval zul je sneller moeten zijn omdat het zich niet op zijn gemak genoeg voelt om lang op de grond te blijven. Net zoals bij het jagen op een muis zul je ook hier gebruik moeten maken van de wind, de richting waar de prooi naar staat en een zachte sluiptechniek.” Hij richtte zijn blik naar boven en grinnikte. “En je zult een flink portie geduld moeten hebben, want vogels laten zich niet heel snel zien.”

Elfje

Ze kreeg ook de laatste paar blaadjes van de tak en bracht haar poten weer zodat ze goed kon landen. Anders kon ze zich gemeen verzwikken. De prijzende woorden van haar mentor zorgde voor een van trots gezwollen borst, maar besefte Aurorapaw bij zichzelf dat blaadjes geen magen vulde dus liet ze snel achter Stormflight aan. Ze luisterde naar wat haar mentor vertelde en kroop naar hem toen ze het teken kreeg om laag bij de grond te blijven. Ze moest dus uit zien te vissen of een vogel ongewis welke of op de grond zat voor het eten of dat het enkel op de grond zat om te rusten. Plus toen hij omhoog keek dat Stormflight zei dat ze een grote portie geduld moest hebben. Tja geduld? Dat was iets wat Aurora wel had, maar niet zo heel veel... Haar blik gleed over het stukje rivierterritorium voor haar, maar ze zag nog geen veertje op de bladeren liggen of in de bomen, maar wat wist zij nu van het jagen of vogels?

Stormflight

Stormflight keek met een schuin oog naar zijn apprentice. Ze was inmiddels in dezelfde houding gezakt als hem en was ook voor zich uit aan het kijken. Hij richtte zijn blik weer naar zijn omgeving en opende zijn bekje om de geuren in zich op te nemen. Hij wist dat het soms verschrikkelijk lang kon duren eer dat er een prooi tevoorschijn kwam, maar hun geduld zou de enige troef zijn dat ervoor zou zorgen dat ze straks überhaupt een prooi mee konden nemen als het mee zat. Hun geluk was nu wel dat Leafbare nog niet volledig op gang was gekomen en dat prooi zich vaker liet zien dat als het zou hebben gesneeuwd, dus daar zouden ze wel gebruik van moeten maken. “Oh… ik geloof dat StarClan aan onze kant staat vandaag,” fluisterde hij op een zachte toon tegen zijn apprentice toen hij geritsel hoorde boven zich en zijn groene blik naar boven richtte. Hij hield zichzelf nog wat lager toen hij zag dat de vogel zijn omgeving onder hem aan het scannen was. “Houd je ogen altijd op je prooi en laat je door niks afleiden,” fluisterde hij tegen zijn apprentice. “Let op zijn lichaamstaal. Zijn vleugels zijwaarts en zijn blik naar beneden kunnen betekenen dat hij een prooi gespot heeft en dat hij zo gaat landen, dus wees klaar.”

Elfje

Aurorapaw had het te druk met het speuren van een mogelijke prooi dus ze had de blik van haar mentor helemaal niet gezien. Geduld was niet zo zeer haar sterkste kant, maar als het prooi betekende dan zou ze haar best doen om dat doel te bereiken. Toen Stormflight opeens in fluistertoon begon te spreken schrok ze van hem, maar dook meteen weer in elkaar en nog iets dieper zelfs zijn voorbeeld volgend. Aurora volgde zijn blik naar waar ze een zwarte vogel zag rond hippen op een tak van de boom. Ze bekeek de mogelijke prooi die de grond aan het scannen was en opeens op fladderde.

Maar het diertje liet zich enkel van de tak vallen en zweefde naar beneden. De grijze leerling volgde de vogel en zag hoe deze tussen de bladeren begon te wroeten. Stilletjes begon ze haar mentor voorbij te sluipen. Zacht toch stil. Haar blauwe oogjes waren altijd nog op de zwarte rug gevestigd, ze sloop nog dichterbij en kon nu duidelijk zien hoe de merel aan een regenworm stond te trekken. De prooi was zo druk bezig met zijn eigen prooitje dat hij niet door had dat hij zelf beslopen werd. Ze was bijna op sprong afstand toen de worm uit het gaatje in de grond floepte en de merel de worm begon op te smikkelen. Ze zetten zich af en rende op zachte pootval de laatste muizenlengtes voor de merel zijn kop rond draaide, haar zag en direct zijn vleugels spreiden om zich af te zetten. Nee ze was daar nog niet dichtbij genoeg voor!!! Aurorapaw sprong, maar niet om direct op de prooi te springen, ze veerde bij de landing mee en zetten die kracht direct om in een nieuwe sprong om hoger en verder te komen dan bij de eerste sprong. De merel krabbelde bij de eerste sprong van de aanstormende kat in paniek niet direct de lucht in, maar rende onbeholpen eerst een stukje weg. Hij had zijn keel nog vol regenworm dus schreeuwen kon hij nog niet. Zich afzettend probeerde de merel na de eerste schok al klapperend toch de lucht te kiezen. Maar haar tweede sprong zorgde voor een perfecte kruising in hun beide banen. Aurorapaw sloeg haar nagels zo ver uit als ze kon en sloep met beide voorpoten naar de vleugels van haar prooi. Haar linker voorpoot schraapte dwars door de langere veren op de vleugel en miste de huid er onder net, maar haar rechtervoorpoot trof doel! Ze boorde haar nagels diep in het elastische vel, maar ze bleef haken en nam de merel mee in haar duik naar beneden. Oh shit nu had ze beet, maar blaadjes waren nog geen levende prooien hoe ging ze zichzelf nu opvangen zonder haar prooi te verliezen? Meer uit een snelle keuze sloeg ze met haar linker voorpoot met nagels en el in de rug van de vogel en drukte hem onder zich door de lucht heen zodat die haar niet kon ontsnappen, maar ook een beetje haar val zou breken... Wel veerde de grijze leerling mee toen ze eenmaal landen, enkel hoefde de haar prooi niet langer meer te doden. Dankzij de klap op de grond was zijn hartje al gestopt met kloppen en lag hij levenloos onder haar pootjes. Hijgend van de inspanning en hoe spannend ze hetzelf gevonden had stapte ze van de dode merel af en besnuffelde het even voor ze hem oppakte en terug naar haar mentor toe liep. Ze vroeg niets, want ze had zelf al wel een paar fouten gezien die mis hadden kunnen gaan, maar toch legde ze in stil zwijgen de prooi aan zijn poten voor ze half schuldbewust en half trots dat het haar toch gelukt was in zijn groene ogen.

Stormflight

Stormflight hield zich stil en liet Aurorapaw haar ding doen. Hij had al meerdere keren opgemerkt dat als ze geconfronteerd werd met een probleem, ze haar vindingrijkheid gebruikte om de klus toch te klaren. Het ging niet altijd van een leien dakje, maar dat hoefde ook niet. Zo lang het resultaat maar hetzelfde was aan het einde van de rit was er niks aan de poot, toch? Stormflight volgde haar nauwkeurig met zijn ogen terwijl zij de prooi besloop. Tot Aurorapaw’s geluk had de merel zijn aandacht op een prooi gevestigd en zou het dus makkelijker voor de apprentice te zijn om hem te besluipen. Ze deed echter langer over het sluipen dan dat de merel deed over het opeten van zijn prooi en dus was de merel vroeger klaar dan dat Aurorapaw bij haar prooi was. Het resultaat was een uitval waar zelfs een jonge warrior nog “u” tegen kon zeggen. Stormflight bewoog met zijn oortjes toen hij zijn apprentice eerst een soort van mislukte sprong zag maken, maar haar toen hoog genoeg in de lucht zag springen om de merel bijna te raken. Het vogeltje raakte in paniek en dat was Aurorapaw’s geluk; de paniek zorgde ervoor dat de merel een domme beslissing maakte en Aurorapaw wist, met zijn aangeleerde techniek, een einde te maken aan het leven van haar prooi. Ze had haar prooi gebruikt om te voorkomen dat ze hard op de grond zou vallen en Stormflight keek toe hoe ze de prooi naar hem toe bracht. “Ik denk dat je zelf ook wel weet dat er nog verbeterpunten zijn, maar voor een eerste keer was dit helemaal niet slecht. Dit krijgen niet veel apprentices van jouw leeftijd voor elkaar, dus voel je vooral niet te schuldig,” zei hij op een warme toon tegen haar. “Kun je me vertellen waar je denkt dat het mis is gegaan en me verbeterpunten geven voor de volgende keer?” Naast het feit dat ze haar technieken goed moest kunnen beheersen, was het ook van belang dat ze nadien haar fouten kon reflecteren en evalueren. Als een apprentice zelf al ruimte voor verbetering zag, dan zou dat enkel in haar of zijn voordeel werken wanneer dezelfde techniek de volgende keer aangehaald werd.

Elfje

Zijn warme toon voelde altijd zo prettig, al wist Aurorapaw wel dat ze bij lange na nog lang niet daar was zoals haar mentor zou zijn. Ze had het goed gedaan en de prijzende woorden op dat er nog niet veel leerlingen waren die dit echt lukte de eerste keer maakte haar dat ze zich minder schuldig voelde. De vraag of ze wist wat ze fout had gedaan zorgde er echter wel voor dat ze haar linker ook naar opzij trok. 'Ik deed er te lang over om de prooi te besluipen.' zei Aurorapaw en de grijze leerling schudden even met haar staart achter zich op, maar dat was nog niet alles. 'Plus dat ik geluk had dat de merel niet direct weg vloog.' voegde de jonge poes er nog aan toe.