We'll paint it red to fit right in

Eindelijk was het zo ver. Hij was nu eindelijk een apprentice. Hij kon het stomme kamp verlaten wanneer hij maar wilde en hij had geen last meer van al die domme kittens die om hem heen dartelden alsof het leven één groot feest was. Hij kon niet bepaald zeggen dat hij blij was met Acornstar’s keuze wat zijn mentor betrof. Natuurlijk moest hij weer één of andere dwaas als mentor krijgen die doorheen de dag meer met zijn vacht bezig was dan met de belangrijkere zaken, maar voor nu moest hij het er maar mee doen. Zodra hij echter merkte dat Snappingturtle zijn best niet deed, zou hij er zijn poot niet voor omkeren om een andere mentor bij Acornstar te eisen. Nu dat hij uit het kamp kon, kon hij ook eens opzoek gaan naar die groep katten waar hij als kitten zijnde al veel over had gehoord. BloodClan, of hoe ze ook mochten heten. Hij was benieuwd naar ze en hij wilde wel eens weten hoe dat ze dachten. Natuurlijk hield hij dat voor zichzelf. Hij richtte zijn groene ogen strak op zijn omgeving en wilde net aanstalten maken om uit het kamp te gaan toen een bundeltje vacht dat uit de nursery kwam zijn aandacht trok. Sharkpaw trok een vies gezicht en keek de andere kant uit, aanstalten makend om effectief ook weg te gaan. Hier had hij geen zin in.

Ze was nog redelijk jong, maar ze had het al wel voor elkaar gekregen om de nursery in haar uppie uit te mogen. Misschien omdat haar mama eigenlijk helemaal niet zo goed kon horen en haar papa nou allemaal wat drukker bezig was. Hij had een apprentice gekregen! Dat was dan ook haar doel van vandaag; haar papa’s apprentice opzoeken. Ze wilde weten wat het was om apprentice te zijn en hoe haar papa als mentor was. Wie weet zou ze straks ook wel haar papa als mentor krijgen. Toch leek de apprentice haar niet gezien te hebben ton ze op hem af was gegaan. De gevlekte kitten trok een sprintje zo goed als ze kon tot ze in hoorafstand was. “Hallo!” Groette ze hem. Ze was nieuwsgierig naar wat hij haar kon vertellen, maar als zijn humeur net zo vies was als zijn gezichtsuitdrukking, dan kon dat zo eens omslaan.

Sharkpaw’s ogen gleden tergend traag en op een kille manier naar opzij toen de kitten hem begroette. Het was Aspenkit, dat mormel van zijn mentor. Waarom kwam ze hem begroeten? Had ze niet gezien wat hij met kittens deed die te nieuwsgierig waren naar zijn idee? Hij kon natuurlijk ook gewoon opstaan en haar hier achter laten. Het zou hem weinig kunnen schelen of ze een keel op zou zetten en hem, als hij ’s avonds terugkwam, aan zou wijzen als de schuldige. Het was immers niet alsof hij capabel was om een schuldgevoel te ontwikkelen en hij zou zich al helemaal niet verantwoorden voor het niet spreken tegen een kitten. “Ga terug naar de nursery,” sprak hij op een kille toon tegen haar. “Totdat je apprentice wordt, heb je hier helemaal niks te zoeken. En zeker bij mij niet.” En tegen dat zij apprentice was geworden, was hij al bijna weer warrior en kon hij hetzelfde excuus gebruiken als ze hem weer zou opzoeken. Het leven kon toch zo heerlijk zijn, niet dan?

Nou zeg! Wat was hij stom! Stommer dan Snakekit eerst was geweest, voordat ze vriendjes waren geworden. Een boze frons verscheen op het kopje van Aspenkit toen hij haar vertelde dat ze terug moest gaan en ze niets te zoeken had hier. Bij hem. “Niet waar!” reageerde ze kwaad. Alle kittens kwamen het kamp in. Ze had zelfs een grote ontdekkingsreis gemaakt met meerderen. Ze mocht heus wel in het kamp komen hoor! Ze snapte niet hoe haar papa omging met die brompot van een apprentice voor haar neus. Misschien zou ze moeten zeggen dat hij gemeen tegen haar deed en dan kijken hoe hij het zou hebben. Papa zou zeker wel voor haar opkomen!

Sharkpaw trok een gezicht toen de kleine opdonder besloot om commentaar te geven. Het respect was tegenwoordig vrij ver te zoeken bij die mormels. Hij kon het weten. Hij was zelf ook niet gemakkelijk geweest en hij had ook altijd commentaar gegeven, vooral als ze zeiden dat hij iets niet mocht. Maar goed, dan zou hij het wel op een andere boeg gooien. Hij controleerde of er niemand in zijn omgeving was voordat hij zich naar de kitten boog en haar kil aankeek met zijn groene blik. Hij zette zijn poot vlakbij haar en liet zijn klauwen uit hun hulzen komen om haar nog eens extra te intimideren. “Pas op, kleine kitten,” siste hij onder zijn adem door. “Ik kan heel vervelend worden als je niet naar me luistert.” Hij ontblootte zijn tanden dreigend naar haar en trok zich daarna terug, waarna hij verveeld op haar neerkeek. “En als je irritant wilt gaan lopen doen, doe dat dan niet bij mij. Ik heb andere dingen te doen dan me bezig te houden met een lelijk, irritant mormel zoals jij.”

De kater kwam terug het kamp in na een korte jacht en had wat prooien gevangen tijdens deze schaarse periode. Daar was hij zeker op en top trots op. Hij legde de prooien op de prooistapel en trippelde triomfantelijk naar de nursery toe, klaar om zijn kittens weer eens te begroeten. Ze waren de prachtigste katten – naast hem natuurlijk – op Aarde en ze waren het waard bezocht te worden, bijna elke dag. Hij was loyaal aan zijn kittens, zoals een goede vader hoorde te zijn. En natuurlijk was zijn vacht ook perfect schoon gelikt daarstraks, dus zag hij er nu super goed uit. De kater stapte naar de nursery toe, maar was niet blij met wat hij tegenkwam voor hij het daadwerkelijk had bereikt.. Zijn apprentice noemde zijn kitten een lelijk irritant mormel. ZIJN dochter! Ze deelde zijn bloed, was super mooi en ze was opperdetop niet irritant. Zijn groene ogen tuurden achter de grijze  apprentice in de duisternis met een furieuze blik. “Sharkpaw. Mijn dochter is GEEN lelijk irritant mormel. Ze is een prachtige schat, iets dat jij overduidelijk niet bent.”, mauwde hij van streng naar teleurgesteld. “Jij bent niet de baas over haar. Maar ik ben wel een soort van baas over jou. En ik zeg dat jij mijn dochter met rust moet laten of je krijgt er wat van, begrepen?”




+ingesprongen met toestemming UwU

Ineens kwam de apprentice heel dicht bij en keek hij haar boos aan. Zijn klauwen kwamen naar buiten en Aspenkit zette een stapje achteruit, toch wel lichtelijk bang. Hij was niet lief! Hij vertelde haar dat ze moest oppassen, dat ze naar hem moest luisteren of hij heel vervelend ging worden. Ze wist niet precies wat dat in hield, maar ze vond het niet al te leuk klinken. Aspenkit zetten nog een paar stapjes achteruit toen hij zijn tanden ontbloote en haar ging lopen uitschelden. “M- maawr-” Ze probeerde haar moed bij elkaar te verzamelen om wat terug te zeggen, maar toen stond haar papa ineens voor haar neus. Ze kon zien dat hij boos was. Hij klonk ook boos toen hij tegen Sharkpaw praatte. Aspenkit kroop tegen hem aan, comfort zoekende. En misschien om haar papa wat minder boos te maken, want ook al deed hij het voor haar, ze vond al dat boze gedoe en geschreeuw niet erg fijn.

En daar was het opeens. Pappie to the rescue. Een haast verveelde blik verscheen in zijn ogen terwijl Sharkpaw naar de dwaas keek die zijn mentor voor moest stellen. Sharkpaw’s blik werd emotieloos bij elk woord dat Snappingturtle sprak, al moest hij wel toegeven dat de woede in de ogen van de warrior vermakelijk was. Alsof hij zijn kleine pareltje echt tegen hem kon beschermen als dat zou moeten. Sharkpaw deinsde voor niemand terug en de dochter van zijn mentor was geen uitzondering. Over diens dochter gesproken… Sharkpaw liet zijn blik achteloos naar beneden glijden en zag dat Aspenkit er inmiddels voor had gekozen om dicht tegen haar pappie aan te kruipen. Pff. Zielig geval. “Ik voel diepgaand verdriet in mijn hart bij het idee dat ik geen prachtige schat ben,” sprak hij op een vrij sarcastische toon tegen zijn mentor. “Het doet me pijn dat je zoiets tegen me zegt.” Hij grijnsde sadistisch en rolde met zijn ogen. Daarna verscheen er een kille blik in zijn ogen en deed hij een stapje dichterbij, de blik van zijn mentor zonder moeite ontmoetend. “Je dochter stapte op mij af, ik niet op haar. Laat me dat heel duidelijk maken. Ik laat haar met rust als zij mij met rust laat.” Hij kneep zijn ogen lichtelijk samen. “Als voor dat dreigement… denk je het echt dat Acornstar het goed zou keuren als een warrior zijn apprentice bedreigt? Ik heb hem zonder moeite een paar andere Clanmates de Clan uit zien gooien, ik denk niet dat hij voor jou een uitzondering zou maken.” Zijn woorden waren zacht gesproken terwijl hij dicht naar zijn mentor toegebogen was en hij wierp zowel de kitten als de warrior een sadistische grijns toe. “Gaan we nu nog trainen of moet je eerst nog je vacht verzorgen?” ging hij door op een verveelde toon toen hij weer naar achteren was gebogen, alsof hij zijn mentor en een kitten net niet had staan bedreigen.

O wat een grote fout had deze apprentice toch gemaakt. De grijze kater borrelde binnenin van woede, liet een genieperige blik op hem uit als resultaat. Niemand noemde zijn dochter lelijk. Niemand noemde iemand in zijn gezin dan ook lelijk. De kleine kitten probeerde haar moed bij elkaar te zamelen en kroop tegen haar aan. ‘Ik voel diepgaand verdriet in mijn hart bij het idee dat ik geen prachtige schat ben’, zei de apprentice erg sarcastisch. ‘Het doet me pijn dat je zoiets tegen me zegt’. De grijze kattin snoof eens gefrustreerd. “Oh hou je kop dicht Sharkpaw, we weten allemaal dat het je niets boeit van wat ik je allemaal zeg. Maar nog steeds moet je luisteren.”. Zijn toon was streng. Kom luisteren, mormel. Die kwam ook opeens dichterbij en staarde hem in zijn ziel. ‘Je dochter stapte op mij af, ik niet op haar. Laat me dat heel duidelijk maken. Ik laat haar met rust als zij mij met rust laat’, Sharkpaw kneep zijn ogen vervolgens samen. ‘Als voor dat dreigement… Denk je echt dat Acornstar het goed zou keuren als een warrior zijn apprentice bedreigt? Ik heb hem zonder moeite een paar andere Clanmates de Clan uit zien gooien, ik denk niet dat hij voor jou een uitzondering zou maken’. Acornstar had Snappingturtle niet graag en omgekeerd. Maar als een apprentice zo’n sadistisch verhaal aan de leider zou vertellen en hij met een goede redenering kwam, dan was het vergeven vergeten. Sharkpaw was ook zo’n typische, irritante apprentice en die zou vast wel begrip tonen, daar was die zeker van. ‘Gaan we nu nog trainen of moet je eerst nog je vacht verzorgen?’. Dit was de meest irritante apprentice ooit. Het leek wel alsof hij hem aan het pesten was. “En ik denk ook niet dat een apprentice zijn eigen mentor hoort te bedreigen, Sharkpaw”, begon hij. “Al sinds ik je mentor ben heb ik het doorgekregen. Je bent geen normaal kind. Iedereen heeft het al door.”, je bent helemaal ziek en doorgedraaid in je kop.. “Zeg mijn dochter maar gedag en kom mee. Dan gaan we trainen.”

Sharkpaw begon een hoop gemene dingen te zeggen en haar papa zelfs te bedreigen. Aspenkit wist niet wat ze moest doen en drukte zich maar dichter tegen haar papa aan; om hem moed te geven maar ook voor comfort voor haarzelf. Ze was immers nog maar een klein kind die dacht niets fout te hebben gedaan en dan ineens ging er iemand heel gemeen tegen haar doen. Dat was nog nooit gebeurd. Zelfs niet toen ze zelf niet zo lief was geweest tegen haar adoptieve broer. Maar haar papa stond voor zichzelf op. Hij zette Sharkpaw op zijn plaats en liet merken dat hij niet van zijn stuk zou worden gebracht. Aspenkit keek vol bewondering naar haar papa, die zo stoer tegen iemand opstond. Hij vertelde zijn apprentice om gedag tegen haar te zeggen en dat ze dan konden gaan trainen. De calico kitten wist niet waarom haar papa nog met hem wilde trainen, maar ze had ondertussen wel een beetje moed bij elkaar geraapt. Als hij zo stom tegen haar en haar papa deed, dan mocht ze dat ook tegen hem doen, toch? En ze wilde testen of hij wel echt naar haar papa zou luisteren. En dus rechtte het kleine meisje haar rug en probeerde ze Sharkpaw in zijn ogen aan te kijken, maar daar was ze nog net wat te klein voor. “Doei pestkop!” vertelde ze hem, op lichtelijke boze toon. Ga maar weg.

“Moeten luisteren en willen luisteren zijn twee totaal verschillende dingen,” zei Sharkpaw op een spottende toon tegen zijn mentor. Het kon hem niet schelen dat Snappingturtle zijn mentor was. Het kon hem niet schelen dat hij zijn eigen training hiermee in het gedrang zou brengen. Hij was sowieso niet van plan om een loyale warrior van zijn Clan te worden en het kon hem eerlijk gezegd weinig schelen of hij zijn rang door zou brengen als apprentice, warrior of kitten voor de rest van zijn leven. Als hij in Snappingturtle geen waardige mentor kon vinden, dan zou hij dat wel doen in een andere kat. En dan hoefde het niet eens een warrior van ShadowClan te zijn. “Ik denk anders dat ik ook niet echt kan zeggen dat jij een normale volwassene bent,” begon hij op een sarcastische toon. “Wie besteedt in godsnaam zo veel tijd aan het verzorgen van zijn pels? Toch geen normale kat, lijkt me.” Hij bromde iets van “dat werd tijd” onder zijn adem door toen zijn mentor zei dat ze gingen trainen en hij richtte zijn blik over zijn schouder naar het lelijke mormel toen ze nog iets tegen hem zei. Typisch. Ze had de hele tijd angstig steun gezocht bij haar vader en nu hij wegging, durfde ze wel iets te zeggen. Sharkpaw ontblootte zijn tanden dreigend naar haar en liet traag zijn klauw, dat al uit zijn huls was gekomen, voor zijn gezicht bungelen voordat hij Snappingturtle achterna ging.