My love for you will never die

Het litteken op zijn flank was over de manen heen al wat afgezwakt. Hoewel het niet meer zo fel was als eerst en het ook niet meer jeukte, was het wel nog steeds duidelijk dat hij het litteken had. Loudpaw droeg het echter met trots omdat dat litteken wilde zeggen dat hij tegen het regime van BloodClan in was gegaan, dat hij had laten merken dat hij zich niet door hun liet doen. Ze hadden zijn zusje Roughpaw voor haar hele leven beschadigd en dat zou hij ze nooit vergeven. Hij zou korte metten maken met elke BloodClanner die zijn pad zou passeren en hij zou zich niet inhouden. Hij leefde voor zijn familie en ook al wist hij dat ze hem soms maar irritant vonden – met name Hoarsepaw en Chillypaw – wist hij ook dat als puntje bij paaltje kwam ze er allemaal wel voor elkaar zouden zijn. En dan hadden ze natuurlijk ook nog één kat waar ze allemaal alles voor zouden doen en dat was hun moeder. Zijn mama, die ook geleid had onder de BloodClanovername. Loudpaw had speciaal voor haar een muis gevangen en zodra de avond begon te vallen, ging hij meteen terug naar het kamp zodat hij het naar haar kon brengen. Hij liet de twee andere prooien die hij had weten te vangen op de prooistapel vallen en liep meteen naar zijn moeder toe, die hij moeiteloos vond. Hij liet het muisje voor haar poten vallen en boog zich naar voren om een liefdevolle lik over haar oortje te geven. “Dag mama,” murmelde hij zachtjes. “Hoe is het met je?” Hij schaamde zich niet voor de band die hij met zijn moeder had en vond het dus ook niet erg om in volle zicht van de anderen dicht tegen zijn moeder aan te liggen, precies zoals hij had gedaan toen hij nog maar een kitten was.

Loudpaw voelde zich soms weer net die kleine kitten in de nursery die dicht tegen zijn moeder aankroop telkens als hij haar zag. Het was een klein wonder te noemen dat hun nest, dat uit zes katten bestond, allemaal even hecht waren met hun moeder en dat ze er ook voor elkaar waren, ook al konden ze elkaar soms niet luchten. Hij had meerdere gezinnen gezien in hun Clan die het niet hadden gered of waar heel veel drama speelde en dat zo tegen elkaar uitspeelde dat ze niet meer normaal met elkaar om konden gaan en hij was bij dat dat niet van toepassing was in hun gezin. Zijn blik gleed naar zijn moeder toen ze haar woorden sprak en hij snorde zachtjes, wat luider werd toen ze haar opmerking maakte over zijn training. “Laten we zeggen dat het niet lang meer zal duren eer dat ik in de warrior’s den zal liggen,” sprak hij met hoorbare trots in zijn stem. “Ik geloof dat voor Hoarsepaw, Chillypaw en Roughpaw hetzelfde geldt.” Hij wist niet of hetzelfde gezegd kon worden van zijn andere twee siblings. Ze hadden nu natuurlijk minder contact omdat ieder zijn eigen leven leidde en Loudpaw had minder interactie met Littlepaw en Fuzzypaw dan hij zou willen, maar dat kwam uiteindelijk nog wel. “Ik zou het leuk vinden als we met ons zessen de ceremonie tegemoet konden gaan, net zoals toen we apprentices werden.” Dat leek echt lang geleden naar zijn gevoel. “De tijd vliegt zo snel voorbij. Wie weet word je binnen de kortste keren nog oma,” zei hij grappend tegen zijn moeder, al dacht hij niet dat het er snel in zou zitten. Bij hem toch niet, tenminste. Hij kon natuurlijk niet voor zijn andere siblings spreken.