You can get the gold

Steelpaw moest zichzelf inhouden om niet als een kleine kitten naar de sneeuw te rennen en zich er dan doorheen te rollen. Hoewel hij zich voorhield dat hij nu een volwassen apprentice was, was hij toch weer laaiend enthousiast toen hij zag dat het de volgende dag weer gesneeuwd had. Een vers wit tapijt was gevallen en Steelpaw zakte zelfs nog meer weg in de sneeuw dan de dag ervoor! De kater kon het dan ook niet laten om uitgelaten te roepen, naar de sneeuw te rennen en zich vervolgens erin te laten vallen. Hij rolde een flink eind door de sneeuw en binnen een mum van tijd zat zijn donkergrijze, dikke pels helemaal vol met sneeuw. Hij besloot om een grapje uit te halen met de kittens en liep naar de nursery toe, waarna hij nog snel zijn kopje in de sneeuw stak. Dat was wel heel erg koud, maar het zou des te meer effect hebben voor zijn grap. Steelpaw liep de nursery binnen en trok een zogenaamd boos gezicht. “Ik ben het sneeuwmonster!” riep hij toen vervolgens op een zogenaamde kwaadaardige toon uit. “En ik kom jullie allemaal opeten!”

Hij was net weer op een van zijn wandelingetjes in de nursery gegaan toen er ineens iets naar binnen kwam zetten en begon te roepen dat hij een sneeuwmonster was. Wat was sneeuw? En waarom zag de apprentice er zo raar uit? "Wat is sneeuw?" Vroeg hij dan ook. Misschien zou hij moeten schrikken, maar daar was hij het type niet voor. Om de een of andere reden bleef hij rustig onder de meeste situaties had hij al wel gemerkt.

Er waren een paar kittens die begonnen te piepen en wegkropen, maar de meest opvallendste was toch wel Ardentkit die rustig aan hem vroeg wat sneeuw was. Steelpaw kwam weer op zijn vier poten terecht zodat het sneeuw langs alle kanten naar beneden viel. Het begon koud aan te voelen en Steelpaw huiverde kort terwijl hij het sneeuw van zich af schudde en naar Ardentkit liep. “Dit is sneeuw,” zei hij tegen de kitten en hij legde een blokje sneeuw op de grond voor de kitten. “Wanneer het Leafbare is, wordt het kouder en soms valt er sneeuw. Sneeuw voelt heel zacht aan, maar is wel koud. Het smelt wanneer je er met je pootje op gaat staan en het smaakt eigenlijk net als water. Probeer maar eens!”

Dat witte spul was sneeuw? Dat wilde hij wel van dichterbij zien. Hij zette een paar stappen naar voren en stak zijn pootje in het witte spul dat van de apprentice afgevallen was. "Dat is koud!" Riep hij uit en trok zijn pootje terug. Maar de apprentice had gelijk, want waar hij zijn poot neergezet had was de sneeuw verdwenen. "Het is raar spul." Daar was geen twijfel over mogelijk. "Waar kan ik meer vinden?" Want hij had het toch ergens van mee moeten nemen?

Steelpaw grinnikte toen Ardentkit zijn pootje in de sneeuw legde en daarna weer snel terugtrok met de mededeling dat het koud was. “Dat zei ik toch,” giechelde hij. Hij gaf een knikje ter bevestiging dat de kitten gelijk had toen hij zei dat het raar spul was en knikte naar de uitgang van de nursery toen de kitten vroeg waar er meer sneeuw te vinden was. Hij keek snel over zijn schouder en zag dat de queens aan het slapen waren. “Kom mee naar buiten, dan laat ik het je zien,” zei hij op een licht samenzweerderige toon. Ach, Ardentkit was al bijna op leeftijd om apprentice te worden. Zo erg zouden de queens het toch niet vinden als Steelpaw hem mee naar buiten zou nemen?

Dit was nieuw voor hem en ergens wilde hij er meer over te weten komen, maar dit deel was al aan het verdwijnen en hij begreep nog niet goed waarom, want er leek water over te blijven. In ieder geval had de apprentice aangegeven dat er meer te vinden was buiten de nursery en hij knikte dan ook dat hij daar naartoe zou willen gaan. Hij zette dan ook de eerste stappen richting de uitgang van de nursery. Hoe dichter hij bij de uitgang kwam hoe beter hij kon zien dat het er inderdaad wit was. Hij keek verwondert achterom naar de apprentice, maar richtte zijn blik al snel weer naar voren toe en hield stil vlak aan de rand van de sneeuw.

Het leek erop dat hij Ardentkit’s nieuwsgierigheid had geprikkeld, maar dat had hij ergens ook wel verwacht. Een paar manen geleden zou hij dit aanbod zeker ook niet afgeslagen hebben, maar hij was ook eerlijk als hij zei dat hij tegen die tijd allang zelf op onderzoek uit was gegaan. Hij had al veel elders lastiggevallen met zijn vele vragen en hij snapte niet waarom Ardentkit zelf niet er op uit ging om zijn nieuwsgierigheid te verzadigen. Was hij soms bang voor straf? “Kom mee!” riep hij uitgelaten tegen de kitten terwijl hij hem voorbij stoof en in de sneeuw sprong. De sneeuw kwam hier tot aan zijn borstkas, dus hij nam aan dat Ardentkit wel verder weg zou zinken. Ach, hij was in de buurt om de kitten te helpen als deze moeite zou hebben en sneeuw was niet gevaarlijk, dus wat kon het kwaad? “Het is echt heel leuk hier!” Hij begon in de sneeuw rond te springen en te lachen toen de sneeuw om hem heen alle kanten uit vloog, zijn blik gericht naar Ardentkit om te zien wat deze ging doen.